Μην ψάχνεις πια αλλού...Εδώ είναι το ταξίδι...

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι ημέρες των γιορτών, τη σκέψη μου αρχίζουν να την πλημμυρίζουν διαφόρων ειδών σκέψεις, που πολλές φορές μπορεί να στερούνται λογικής συνέχειας είναι όμως πάντοτε ιδιαίτερα χρήσιμες για να διαλευκανθούν μια σειρά από ανεξήγητα φαινόμενα...Είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για σκέψεις απολογισμού για μια ακόμη χρονιά που φορτώνεται στις πολύ κουρασμένες πλάτες μας, οι οποίες σκέψεις ίσως μπορέσουν υπό κάποιες προϋποθέσεις να αποτελέσουν εφόδια για το ακόμη δυσκολότερο μέλλον που απλώνεται στους ορίζοντες μας...Είναι τέλος μια καλή ευκαιρία, μέσα από πολλούς ελιγμούς, να δοθούν μερικές απαντήσεις σε πράγματα που φαίνονται να απασχολούν αρκετούς τελικά...Όποιου του φαίνονται όλα αυτά ακαταλαβίστικα και ανόητα, μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση σε αυτό το σημείο...Όποιος όμως έχει διάθεση να ταξιδέψει, δεν έχει παρά να δέσει τη ζώνη του, διότι τελικά μου φαίνεται πως το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που αρκετοί δεν τους αντέχουν...

Η λεγόμενη κρίση και τα κατάπτυστα μέτρα ίσως να μας έκαναν και κάποιο καλό και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι βοήθησαν να σκάσει αυτή η φούσκα της μεγάλης και άνετης ζωής μέσα στην οποία αρκετοί ζούσαν...Ή νόμιζαν πως ζούσαν για να το θέσω επί σωστότερης βάσης...Όλη αυτή η υποτιθέμενη ευμάρεια του νεοέλληνα, που ζούσε την εποχή του άκρατου καταναλωτισμού με δανεικά, έφτασε σιγά στο τέλος της και πήρε θαρρώ μαζί της και την αντίληψη περί ελληνικού ονείρου...Το οποίο ενσάρκωνε ο κάθε άνθρωπος που είχε κάνει σαν μότο της ζωής του το 'καταναλώνω άρα υπάρχω'...Η πτώση ήταν τραγικά απότομη για όλους μας, και να σας πω την αλήθεια κάθομαι και σκέφτομαι πως ίσως το τράνταγμα αυτό να μας ξυπνούσε τουλάχιστον και να μας ωθούσε να δούμε την αλήθεια κατάματα, πίσω από τα εμπόδια που έχουν κάποιοι τοποθετήσει, όπως ανέλυα και στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα μου...Μέσα σε αυτό το κλίμα ο καθένας οφείλει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που έχει εξαπλωθεί μπας και καταφέρει να αναπνεύσει καθαρό αέρα μέσα στη μπόχα της σύγχρονης ζωής...Δύσκολο πάντως αντικειμενικά...

Πιστεύω λοιπόν, πως τα νέα δεδομένα μας έκαναν όλους μαζεμένους και συντηρητικούς.. Βλέπω πολλούς ανθρώπους καθημερινά γύρω μου να μετρούν τα πάντα και να κάνουν αυστηρή οικονομική διαχείριση στα εισοδήματα τους...Είναι λογικό να γίνεται πάντως αυτό, από τη στιγμή που τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και τη σήμερον ημέρα το να έχεις κάποιος απλά μια αξιοπρεπή εργασία είναι σημαντικό πλεονέκτημα...Πριν από μια δεκαετία ένα καλό πτυχίο ως επί το πλείστο αποτελούσε εχέγγυο επαγγελματικής αποκατάστασης και αν δε σου άρεσε η μια δουλειά μπορούσες εύκολα να στείλεις παντού βιογραφικά και να ελπίζεις βάσιμα σε μια καλύτερη εργασιακή τύχη...Σήμερα αντιθέτως με τα λουκέτα να διαδέχονται το ένα το άλλο, άπαντες διστάζουν να κάνουν το βήμα παραπέρα, αρκούμενοι στα λίγα και στα σταθερά μέχρι τουλάχιστον αποδείξεως του εναντίου...

Προσωπικά πάντως στη λογιστική δεν ήμουν ποτέ καλός...Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται λες και στο μυαλό τους υπάρχει ένα εικονικό βιβλίο εσόδων εξόδων και στο οποίο καταγράφονται όλες ανεξαιρέτως οι οικονομικές συναλλαγές στις οποίες προβαίνουν κατά τη διάρκεια του μήνα...Σε αυτό φυσικά έχει βοηθήσει η οδηγία των επισήμων κλεφτών, περί του μαζέματος αποδείξεων...Βλέπω λοιπόν ανθρώπους να μαζεύουν αποδείξεις ακόμη και ποσών του 1 Ευρώ και απο μέσα μου κρυφογελώ...Βλέπω άλλους ανθρώπους να κινούνται μέσα σε ένα αυστηρά καθορισμένο μηναίο μπάτζετ με τόση θρησκευτική ευλάβεια, τόση που μπροστά της οι προϋπολογισμοί των πολυεθνικών κολοσσών μοιάζουν με μπακαλόχαρτα...Και όλα αυτά να φανταστείτε πως τα λέει ένας άνθρωπος που απλά τα κουτσοβολεύει κάθε μήνα και δεν του περισσεύουν γενικά καθόλου χρήματα...Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής μου περισσεύει αρκετός μήνας στο τέλος του μισθού...Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως εν γνώσει μου τα τελευταία χρόνια προβαίνω σε κάποια έξοδα, τα οποία είναι δεδομένα πως για πολλούς γύρω μου είναι περιττά και ανούσια και τα οποία δίνουν αρνητικό πρόσημο αρκετές φορές στο προσωπικό μου ισοζύγιο του μήνα...Όλα όμως αυτά, είναι μέσα τα οποία τοποθετούν ένα λιθαράκι στο δρόμο για το μεγάλο στόχο που είναι μπροστά και υποψιάζομαι πως δεν θα αργήσει και πολύ να κάνει την εμφάνιση του...Και τότε θα λυθούν οι απορίες...

Μιλώντας όμως για το μηνιαίο εισόδημα και τη λογιστική, μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που είχα με έναν γνωστό και όχι φίλο μου, πριν από περίπου δύο μήνες...Μιλώντας γενικά για τη ζωή στην πόλη, μου είπε πως αν ο ίδιος ήταν στη θέση μου θα επαναπατριζόταν στην επαρχία αναζητώντας μια παρόμοια δουλειά, προκειμένου να γλίτωνε και το μηνιαίο βραχνά του ενοικίου...Ήταν και αυτός φυσικά ένας από αυτούς με το εμφυτευμένο βιβλίο εσόδων εξόδων στον εγκέφαλο του, όπως περιέγραφα προηγουμένως..Η απάντηση μου φυσικά ήταν αποστομωτική..Κατ' αρχάς αναγνώρισα τη διαφορά στην ποιότητα ζωής ανάμεσα στην Αθήνα και σε οποιοδήποτε επαρχιακό μέρος της χώρας...Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός, ότι πλέον όλο και συχνότερα στα χείλη όλων των νέων ανοιχτόμυαλων ανθρώπων βρίσκονται δύο λέξεις αναφορικά με το μέλλον τους και το που θα το ζήσουν...Η πρώτη είναι η λέξη επαρχία και αυτό κάτι σημαίνει...Η δεύτερη φυσικά είναι η λέξη εξωτερικό, όμως για αυτό θα πούμε σε άλλο επεισόδιο...Παρόλα αυτά όμως σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, υπάρχει μία έννοια η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη για να μπορώ να λειτουργώ σχετικά άνετα σαν άνθρωπος...Και αυτή η έννοια δεν είναι άλλη από την ανεξαρτησία...Μπορεί η ζωή στην Αθήνα να συνεπάγεται το χαράτσι του ενοικίου μηνιαίως...Μπορεί να για μια απόσταση 10 χιλιομέτρων να χρειάζεται να ξοδέψεις πάνω από μια ώρα στους αθηναϊκούς δρόμους...Μπορεί τα βουνά από τα σκουπίδια να αποτελούν καθημερινό μας και αχώριστο σύντροφο...Μπορεί εντέλει οι ώρες ξεκούρασης να είναι φριχτά λίγες, από τη στιγμή που γυρνώντας σπίτι πρέπει να μετατραπείς σε μια τυπική Μαίρη Παναγιωταρά για να αντιμετωπίσεις μαγείρεμα, σκούπισμα, πλύσιμο και σιδέρωμα...Αλλά αξίζει τον κόπο...Παρόλα αυτά την ανεξαρτησία που αποπνέει μια τέτοια ζωή, δεν την αλλάζω με τίποτα....προς το παρόν...Και επειδή είναι μια κατάσταση που συνήθως διαρκεί λίγο, συνιστώ σε όλους να την επιδιώκουν...

Φυσικά την προσωπική μου ανεξαρτησία, πολλοί την εκλαμβάνονται σαν απομόνωση και άλλοι σαν μοναξιά...Σίγουρα τέτοιες σκέψεις περνούν και εμένα συχνά από το μυαλό μου και δε θέλω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου...Και σε εμένα πολλές φορές η πολύ μοναξιά μου φέρνει στο μυαλό περίεργες σκέψεις...Για παράδειγμα υπάρχουν κάποια ιδίως χειμωνιάτικα βράδια που γυρίζω σπίτι από τη δουλεία αργά το απόγευμα και ξανακατεβαίνω από το σπίτι το επόμενο πρωί...Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την το γεγονός πως η ομιλία στο τηλέφωνο είναι κάτι που εν πολλοίς απεχθάνομαι, με κάνει για παράδειγμα από τις 6 το απόγευμα έως το επόμενο πρωί να μην αρθρώνω λέξη και ο μόνος ήχος που να με συνοδεύει να είναι λίγη μουσική ή οι ανούσιες βλακείες μιας ανοιχτής τηλεόρασης που παίζει χωρίς πραγματικά να της δίνει κανείς σημασία...Επίσης το να ζεις μόνος έχει και άλλες παραμέτρους...Για παράδειγμα πολλές φορές, τυχαίνει να ξυπνώ στη μέση της νύχτας και στη συνέχεια να μη με παίρνει ο ύπνος....Κάτι τέτοιες ώρες μέσα στην απόλυτη ησυχία και το παχύ σκοτάδι, σκέφτομαι πως κάθε άνθρωπος που ζει μόνος του, στην περίπτωση που θα του τύχει ένα απόλυτα ξαφνικό πρόβλημα υγείας μέσα στη νύχτα, το πιο πιθανό είναι να το ανακαλύψουν την επόμενη ημέρα, στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν θα έχει βρομίσει ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο....Ή μήπως λίγα παρόμοια τέτοια περιστατικά συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο; Κάθε ένας λοιπόν που αντιμετωπίζει παρόμοιες μοναχικές καταστάσεις έχει διαφορετικούς τρόπους για να αντιδρά και να πολεμά τα αρνητικά αυτά συναισθήματα..Οι αντιδράσεις ποικίλλουν...Μπορεί να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούριες δραστηριότητες που σε κάνουν να αφαιρείσαι και να περνάς το χρόνο σου όσο το δυνατόν δημιουργικότερα...Μπορεί να επιστρέψεις σε συνήθειες που παλιά αγαπούσες...Μπορεί να κάνεις στην άκρη τα ανούσια και να επιστρέψεις στα ουσιαστικά, με τον τρόπο όμως που εσύ τα αντιλαμβάνεσαι..Μπορεί να συνηθίσεις όταν πέφτεις για ύπνο το βράδυ να έχεις ανοιχτό το ραδιόφωνο έστω και χαμηλωμένα, έτσι για να αισθάνεσαι την παρουσία κάποιου στο σπίτι...Μπορεί να επιστρέψεις μετά από χρόνια ξανά σε πράγματα που καίγονται και γίνονται στάχτη για σένα στην κυριολεξία, αρκεί να τους προσφέρεις μια μικρή και ανεπαίσθητη στροφή...Μπορεί εντέλει να δημιουργήσεις ένα ιστολόγιο, μέσα στο οποίο να αραδιάζεις τις σκέψεις που στροβιλίζονται στον κυκεώνα του εγκεφάλου σου...Πολλές επιλογές και όλες τους αποδεκτές και χρήσιμες...

Για να είμαι πάντως απόλυτα ειλικρινής, είμαι ένας άνθρωπος που αποζητά τη μοναξιά σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του, νιώθοντας την ανάγκη να συσκεφθεί με τον εαυτό του και να ηρεμεί το μυαλό του...Μπορεί πολλοί να αδυνατούν να το κατανοήσουν αυτό, όμως είναι μια αλήθεια...Και αν κάτι με ενοχλεί στη ζωή μου δεν είναι το να ζω μόνος μου...Αυτό το έχω συνηθίσει, το έχω αποδεχθεί και το αποζητώ ως ένα σημείο...Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί και με στενοχωρεί είναι όταν είμαι με μεγάλη παρέα και αισθάνομαι πολύ μόνος...Όταν εν μέσω μιας συζήτησης ο νους μου ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, χωρίς να μπορεί κανείς να το καταλάβει...Όταν αισθάνομαι πως αυτά που λέω και κυρίως αυτά που αισθάνομαι είναι δυστυχώς πολύ μα πολύ διαφορετικά από αυτά που αισθάνεται και αντιλαμβάνεται η υπόλοιπη ομήγυρη...Όταν αισθάνομαι ένας πραγματικός φτωχός συγγενής, ο οποίος μοιάζει να προέρχεται από εντελώς άλλο ανέκδοτο...Καλύτερο ή χειρότερο ανέκδοτο δεν ξέρω...Σίγουρα όμως διαφορετικό και καθαρό...

Μου άρεσε πάρα πολύ το σημερινό ταξίδι στη σκέψη και τα συναισθήματα..Από αλλού ξεκίνησα, αλλού συνέχισα και φυσικά αλλού κατέληξα...Θέλω να πιστεύω πως και αυτή τη φορά δεν ήμουν μόνος...

υγ1...Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν είναι επ' ουδενί εορταστικά και ίσως να μη θυμίζουν καθόλου Χριστούγεννα..Τα Χριστούγεννα δηλαδή που καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος και είναι απολύτως συνυφασμένα με τα κινέζικα λαμπιόνια, τις τυπικές και ψεύτικες ευχές και τις κρύες καρδιές...Για αυτό και το τραγούδι που παραθέτω αμέσως, δεν είναι στο πνεύμα των ημερών...Είναι όμως κόλλημα για μένα, των τελευταίων μηνών, είναι φοβερό και θέτει υπό νέα βάση πολλά καθημερινά πράγματα, για αυτά που υποτίθεται μας λένε την αλήθεια, για αυτά που μας ανεβάζουν και αυτά που μας ρίχνουν...Με το καλό...