Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Ένα παράξενο και προφητικό όνειρο...

Βρισκόμαστε πλέον λίγες μόνο ώρες μακριά από τα αποχαιρετήσουμε και αυτή τη χρονιά και να υποδεχθούμε αυτή που ακολουθεί...Για πολλούς συνανθρώπους μας, οι μέρες αυτές που διανύουμε είναι ημέρες ανάπαυσης και και διακοπών...Για άλλους πάλι, η συγκεκριμένη περίοδος επιφυλάσσει ένα καθημερινό πρόγραμμα ακόμη περισσότερου φόρτου εργασίας...Φυσικά, νομίζω πως είναι εντελώς περιττό να αναφέρω σε ποια από τις δύο παραπάνω κατηγορίες ανήκει η αφεντομουτσουνάρα του φτωχού συγγενή...Στη δεύτερη φυσικά, σε ποια άλλη; Τις ημέρες αυτές η κούραση είναι τόσο μεγάλη και συσσωρευμένη , που δε χρειάζεται καν να αναφέρω πως τα βλέμματα μου βαραίνουν σε κάθε ευκαιρία...Το γεγονός όμως πως αυτήν την περίοδο οι όψιμες γλωσσικές μου δραστηριότητες βρίσκονται σε διακοπές, με αναγκάζει να προσπαθώ να αυξήσω όσο περισσότερο δύναμαι να αυξήσω τις ώρες του ύπνου μπας και την παλέψω...Ένα κρύο λοιπόν βράδυ από τα προηγούμενα, είδα στον ύπνο μου ένα πολύ παράξενο όνειρο και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να το καταθέσω εδώ πέρα, σε αυτή την τελευταία ανάρτηση για το 2010 και ενώ η νέα χρονιά φαίνεται να ανατέλλει μπροστά...

Καθώς λοιπόν κοιμόμουν τον ύπνο το βαθύ, ξαφνικά ένιωσα ένα πολύ λαμπερό φως να τυφλώνει τα μάτια μου...Να σας πω την αλήθεια, δεν παίρνω και όρκο πως το φως που είδα ήταν τόσο μα τόσο λαμπερό και εκθαμβωτικό, ή αν το αισθάνθηκα έτσι απλά επειδή άνοιξα απότομα τα μάτια μου, μετά από το διάστημα που είχαν παραμείνει κλειστά...Αυτή όμως που σίγουρα ήταν εκθαμβωτική και αρκούντως εντυπωσιακή ήταν η παρουσία δίπλα μου μιας πανέμορφης και πανύψηλης νεράιδας, η οποία είχε καστανά μαλλιά επιμελώς ατημέλητα, είχε επίσης δύο πανέμορφα πράσινα μάτια και φορούσε έναν ολόλευκο χιτώνα...Στη ζωή μου ως τώρα δεν έχω συναντήσει ποτέ έναν πραγματικό άγγελο...Αν όντως όμως υπάρχουν άγγελοι, τότε είναι απολύτως βέβαιο πως η μορφή του θα είναι κάπως έτσι...Ήταν όντως η ομορφότερη και εντυπωσιακότερη θηλυκή παρουσία που έχω ως τώρα αντικρίσει ιδίοις όμμασι στη ζωή μου ως τώρα και για αυτό παρέμεινα έκπληκτος για κάμποση ώρα κοιτάζοντας την σαν χάνος...Ακόμη περισσότερο έκπληκτος όμως παρέμεινα όταν η οπτασία αυτή άπλωσε το χέρι προς τη μεριά μου και μου είπε με τη μαγευτική και μελωδική φωνούλα της..."πάμε μου είπε;"..με ένα χαμόγελο στο οποίο κανείς δε μπορεί να αντισταθεί...

Αμέσως προσγειώθηκα λιγάκι στην πραγματικότητα και το μυαλό μου άρχισε σιγά σιγά να ξυπνάει και να παίρνει στροφές, πράγμα που δεν συμβαίνει και πάρα πολύ συχνά στην πραγματικότητα όπως άλλωστε μπορούν να διαπιστώσουν όσοι με γνωρίζουν, αλλά τελοσπάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα...Κοντοστάθηκα λοιπόν και θέλησα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες προτού απλώσω και εγώ το χέρι μου...Της είπα να μου πει το όνομα της, λίγα πράγματα για αυτήν και το κυριότερο...που θα πάμε; Μου λέει "μην είσαι περίεργος τώρα"...Όλες οι απορίες σου θα λυθούν σιγά σιγά και όλα τα ερωτήματα σου θα απαντηθούν στο μέλλον...Όσο για το που πάμε, έχω να σου πω πως θα πάμε μια βόλτα για να σου δείξω μερικά πράγματα και να σου παραθέσω μερικές διαθέσιμες επιλογές...Τι λες, συνεχίζεις να έχεις ακόμα τους ενδοιασμούς σου ή θα μου δώσεις το χέρι σου να ξεκινήσουμε; Νιώθοντας μια ασυνήθιστη περιέργεια για το τι θα επακολουθούσε, δεν έχασα περισσότερο καιρό σταμάτησα τις απορίες και άπλωσα το χέρι μου προς αυτή...Άλλωστε δεν είχα και πολλές ευκαιρίες στην ως τώρα ζωή μου να με προσκαλεί μια πανέμορφη νεράιδα σε βόλτα...Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία και έτεινα το χέρι μου προς αυτή...Έτσι πιασμένοι χέρι χέρι ξεκινήσαμε να περπατάμε και η ανυπομονησία μου είχε πλέον φτάσει στο ανώτερο σημείο...

Ακριβώς μπροστά μας ήταν μια πόρτα με πλάτος περίπου στα δύο μέτρα, και την οποία αμέσως διαβήκαμε μαζί...Περνώντας την πόρτα, βρεθήκαμε σε ένα μέρος, στο οποίο προσωπικά δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ και τριγυρνούσαμε ανάμεσα σε ανθρώπους και τόπους χωρίς όμως να γινόμαστε ορατοί και αντιληπτοί από κανέναν...Και η κατάσταση αυτή συνέβαλλε ακόμη περισσότερο στην έκσταση την οποία αισθανόμουν πως βίωνα εκείνες τις στιγμές...Προφανώς πάντως ήταν μια ξένη χώρα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να εξακριβώσω ποια...Όποια και να ήταν πάντως, έμοιαζε με επίγειο παράδεισο...Κατ' αρχάς που η ατμόσφαιρα που την περιέβαλλε ήταν απόλυτα καθαρή και διαυγής ενώ ο ήλιος έλαμπε πάνω από τα κεφάλια μας...Περιπλανηθήκαμε λιγάκι στο μέρος αυτό, το οποίο σίγουρα δεν ήταν η Ελλάδα, ήταν όμως ένας τόπος που εντέλει θαρρώ πως ένα επίθετο μπορούσε να τον χαρακτηρίσει...Ιδανικός...Οι άνθρωποι έμοιαζαν ευτυχισμένοι μέσα στην καθημερινότητα τους, ήταν χαρούμενοι και χαμογελούσαν καλόκαρδα...Δεν υπήρχε καθόλου δυστυχία, καθόλου μελαγχολία και καθόλου ανεργία...Επίσης επικρατούσε η απόλυτη ελευθερία, όλοι σέβονταν τον πλησίον τους και τις επιθυμίες του, η δημοκρατία ήταν μια πραγματικότητα και ο καθένας βοηθούσε το διπλανό του μέσα σε ένα πνεύμα συμφιλίωσης και αλληλεγγύης...Η ζωή κυλούσε μέσα σε ένα ήρεμο μοτίβο, το οποίο θαρρώ πως στον κλασσικό Έλληνα που η αλήθεια είναι πως αλλιώς έχει συνηθίσει να ζει, φαντάζουν ίσως και βαρετά κρίνοντας εξ΄ιδίων τα αλλότρια...Λίγο αργότερα συνεχίστηκε η βόλτα μας και στην ύπαιθρο της χώρας αυτής...Και εδώ επικρατούσε το ίδιο πράγμα...Οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τη φύση και ήταν απόλυτα αυτάρκεις σε όλες τους τις ανάγκες, σέβονταν το όμορφο τοπίο και πάντα είχαν στο μυαλό τους πως θα το προστατεύσουν από κάθε είδους μόλυνση και εναντιώνονταν σε μερικούς που δε σέβονταν τη μητέρα φύση και την κακοποιούσαν..Οι ηλιοκαμένοι αγρότες ιδροκοπούσαν καλλιεργώντας τη γη, τα πρόσωπα τους όμως και τα βλέμματα τους πρόδιδαν ξανά ανθρώπους ευτυχισμένους..Και τα βράδια συναθροίζονταν όλοι μαζί και διοργάνωναν απίστευτα γλέντια, στα οποία όλοι περνούσαν θαυμάσια και και διασκέδαζαν μαζί ενωμένοι συζητώντας και τραγουδώντας..Μάλιστα ακούγοντας τους να τραγουδούν και να μιλούν, κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για έναν λαό λατινογενή, χωρίς όμως να μπορώ με τίποτα να ξεχωρίσω για ποια χώρα επρόκειτο...Αντικρίζοντας όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση πάντως, λογικά θα έπρεπε να είχα μείνει για αρκετή ώρα με το στόμα ανοιχτό και αυτό το κατάλαβα όταν ο καστανόξανθος άγγελος που είχα δίπλα μου διαβάζοντας προφανώς τις σκέψεις μου, μου είπε τα ακόλουθα πάντα κρατώντας σφιχτά το χέρι μου...."Το ξέρω πως φαντάζεσαι πως η συγκεκριμένη κοινωνία είναι η ιδανική κοινωνία, στην οποία κάθε σώφρων άνθρωπος επιθυμεί να περάσει τη ζωή του...Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα φαντάζεσαι...Απλά το γεγονός ότι στην πραγματική σου ζωή έως τώρα ζεις σε κοινωνίες απρόσωπες και δυσλειτουργικές σε κάνει μόλις αντικρίζεις κάτι καλύτερο να το βλέπεις σαν το ιδανικό, μου είπε με φιλικό ύφος...Να ξέρεις πως και εδώ υπάρχουν προβλήματα και να είσαι σίγουρος πως αν μείνεις για λίγο καιρό εδώ θα τα βρεις μπροστά σου"..Να πω πάντως την αλήθεια, ελάχιστα έδωσα σημασία στα συγκεκριμένα λόγια της, μα παρέμεινα να κοιτάζω τα τοπία και τους ανθρώπους, να τα θαυμάζω και να τα επιθυμώ...Και μπορεί όντως να είχε δίκιο και να υπήρχαν προβλήματα, τα οποία δεν αντιλαμβανόμουν εγώ...Σίγουρα όμως, υπό τις συνθήκες αυτές, θα είχα κάποιον να πω τον πόνο μου, κάποιον να του εξηγήσω τα προβλήματα μου και να περιμένω μια χείρα βοηθείας...

Μπροστά μας ακριβώς εκείνη τη στιγμή εκτεινόταν μια τεράστια πύλη, η οποία χώριζε το μέρος στο οποίο περπατούσαμε ως τώρα, με κάποιο άλλο το οποίο δεν μπορούσα να διακρίνω καλά ποιο ακριβώς ήταν...Καθώς όμως περπατούσαμε και φτάνοντας κάτω ακριβώς από την πύλη άρχισα πλέον να βλέπω καθαρά ένα μέρος που πρέπει να παραδεχτώ πως μου θύμιζε πολλά...Όσο δηλαδή μπορούσα να δω καθαρά μέσα στη μολυσμένη ατμόσφαιρα που ήταν γεμάτη από καυσαέρια και καπνό...Μα ναι τα γνωρίζω πολύ καλά τα μέρη αυτά σκέφτηκα από μέσα μου, ενώ είχαμε πλέον μείνει ακριβώς στο κατώφλι της πύλης και σταματήσαμε το περπάτημα αρκούμενοι απλά να κοιτάζουμε...Μπορούσα εύκολα να διακρίνω μέρη οικεία στα οποία είχα ξοδέψει πολύ από την πραγματική μου ζωή έως τώρα...Μπορούσα να διακρίνω τη γκρίζα πόλη, που ήταν κλασσικά γεμάτη από τσιμεντένιους πύργους, κάτω από τους οποίους οι άνθρωποι έμοιαζαν με στρατιωτάκια που πήγαιναν στις δουλειές τους με σκυμμένα τα κεφάλια και τα μυαλά τους φορτωμένα από ένα εκατομμύριο έννοιες...Μπορούσα από εκεί επίσης να διακρίνω και τμήμα της ελληνικής υπαίθρου, στο οποίο επίσης είχα σπαταλήσει αρκετό χρόνο ζωής...Μπορεί να είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί την περιοχή αυτή, όμως η ανάπτυξη φαίνεται πως δεν πέρασε καθόλου από εδώ...Αντίθετα τα σημάδια της σήψης και της παρακμής ήταν εμφανή και μπορούσε να τα ξεχωρίσει πανεύκολα όποιος μπορούσε να δει με ανοιχτό μάτι...Τα ίδια τερατουργήματα, οι ίδιες κακοποιήσεις της φύσης, οι ίδιες στρεβλές νοοτροπίες, τα ίδια και τα ίδια εν γένει, χωρίς στον ορίζοντα να φαίνεται κανένα σημάδι ελπίδας, τουλάχιστον όσο μπορούσα να διακρίνω εγώ...Σκεπτόμενος όλα αυτά είχα ασυναίσθητα σκύψει το κεφάλι και τότε ακριβώς η παράξενη συντροφιά μου γύρισε με κοίταξε με τα εκφραστικά της μάτια και μου είπε τα παρακάτω λόγια..."Ξέρω πως τώρα μέσα σου απαξιώνεις όλα αυτά τα μέρη..Σου φαίνεται αδύνατο να ζει κανείς νοήμων άνθρωπος εκεί...Και εν πολλοίς συμφωνώ και εγώ μαζί σου...Όμως εσύ που καυχάσαι πως νοιάζεσαι για το μέλλον, ποιες ήταν οι ενέργειες σου για τη βελτίωση της κατάστασης στα μέρη που ζούσες;...Πρόσφερες εσύ τίποτα, ή απλά έσκυβες το κεφάλι σου αρκούμενος στη μετριότητα της δικής σου και της γενικότερης ζωής σου...Το γνωρίζω πως ήθελες βοήθεια και επιζητούσες επίσης και να δώσεις...Όμως για σκέψου...άπλωσες εσύ ποτέ το χέρι σου να ζητήσεις βοήθεια, ή απλά είχες αρκεστεί στο να περιμένεις ως μάνα εξ ουρανού εκείνη την πολυπόθητη βοήθεια που ήθελες για να ορθοποδήσεις για τα καλά και να εξελιχθείς γενικότερα;...πρόσφερες έστω και μια φορά εσύ πρώτος βοήθεια σε αυτούς που την είχαν ανάγκη, ή έβαζες πάντα τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου έννοιες σε πρώτη προτεραιότητα;" Σε αυτόν τον συνεχή της μονόλογο και στα αμείλικτα της ερωτήματα δεν τόλμησα να απαντήσω τίποτε...Άλλωστε είχε τόσο δίκιο και το ήξερε τόσο αυτή, όσο και εγώ όσο και αν δίσταζα να το παραδεχθώ ευθύς εξαρχής...

Θα συνεχίσουμε τον περίπατο;...τη ρώτησα μετά από λίγα λεπτά σιωπής..Τότε γύρισε και με μάτια σχεδόν βουρκωμένα μου απάντησε..."Η κοινή μας βόλτα αγαπημένε μου, σταματά προσωρινά κάπου εδώ...Ελπίζω όλο αυτό το ταξίδι να σου προσέφερε πολλά διδάγματα και να σε βοήθησε να αποκομίσεις χρήσιμα συμπεράσματα για τη ζωή σου από δω και πέρα...Ξέρω πως μπορεί να σου δημιούργησα ανυπόφορα διλήμματα, όμως κάποτε θα πρέπει έντιμα να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να πάρεις αποφάσεις...Εγώ τώρα επιστρέφω στην πεζή καθημερινότητα μου...Θέλω πάντως να σε ξαναδώ και να είμαι συνεχώς μαζί σου...Αν θέλεις και εσύ, τότε δεν έχεις παρά να κάνεις το βήμα προς τα εμπρός και να συνεχίσεις να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο στο πλάι των πραγματικών σου συμμάχων, πάντα με σκυμμένο κεφάλι και με εμένα αρωγό...Αν επιζητήσεις την αλλαγή, τότε σου εύχομαι καλή τύχη, έστω και αν εγώ θα είμαι πολύ μακριά σου πλέον...Η επιλογή πάντως είναι δική σου αυτή τη φορά και μόνο δική σου...Ελπίζω να σε ξαναδώ πολύ σύντομα", μου είπε με τα μάτια της να είναι υγρά και κόκκινα από τη συγκίνηση, και αφού μου έσφιξε εγκάρδια το χέρι με αποχαιρέτησε με ένα φιλί στο μάγουλο και χάθηκε σαν σίφουνας μέσα σε ένα κρύο σύννεφο λευκού καπνού...

Ακριβώς τη στιγμή εκείνη, αισθάνθηκα ένα κύμα κρύου να διαπερνά το κορμί μου...Ξύπνησα απότομα...Έξω φυσούσε και το αποβραδίς μισάνοιχτο παράθυρο, είχε πλέον ανοίξει διάπλατα και το δωμάτιο μου ήταν αρκετά κρύο...,Τι όνειρο ήταν και τούτο, σκέφτηκα...Πολύ παράξενο, με πολλά όμως διαδάγματα...Τι μου επιφυλάσσει άραγε το μέλλον; Και σε ποιο βαθμό θα επηρεάσω εγώ τις εξελίξεις σε σχέση με τη ζωή μου χωρίς να χρειαστεί να υπακούσω σε πράγματα που δε με γεμίζουν και δεν με εκφράζουν; Τι θα γίνει άραγε στην χρονιά που όπου να ναι ανεβαίνει στο παλκοσένικο της ζωής μας...Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα βασάνισαν τη σκέψη μου εκείνη τη νύχτα, ύστερα από αυτό το παράξενο όνειρο...Έφτασε το πρωί και παρόλη την κούραση που είχα, οι σκέψεις δεν με άφησαν να κλείσω μάτι...Για να δούμε, τι θα δούμε λοιπόν...Έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα, αγαπητοί μου φίλοι, σε σχέση με το περίεργο αυτό όνειρο που είδα προ ημερών...
Και όποιος κατάλαβε...κατάλαβε...

υγ1
Ευχες για το νέο χρόνο σε όλους...Όσο για μένα προσωπικά, οι προσδοκίες μου και τα θέλω μου από τη νέα χρονιά περικλείονται σχεδόν ακριβώς στο κομμάτι που ακολουθεί....


3 σχόλια:

  1. Διαβάζοντας προσεχτικά τα γραφόμενα σου έχω να πω το εξής: ας κάνουμε επιτέλους την αυτοκριτική μας.

    Ας κοιταχτούμε στον καθρέφτη και με ειλικρίνεια ας τον αντιμετωπίσουμε. Μακάρι το είδωλό μας να μην είναι κάποιος ξένος. Όπως και να έχει οφείλουμε να πάρουμε κάποιες αποφάσεις που εκτός από εμάς θα επηρεάσουν κι αυτούς που βρίσκονται γύρω μας.

    Μακάρι την νέα σεζόν τα πράγματα να είναι καλύτερα για εμένα, για εσένα, για όλους μας.

    Καλή χρονιά λοπόν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μήπως υπάρχει φωτογραφία της νεράιδας;

    ΑπάντησηΔιαγραφή