Εξηγώντας...την ανεξήγητη απάθεια...

Μέσα στο χρόνο που σιγά σιγά μας αδειάζει τη γωνιά, οι αλλαγές που έλαβαν χώρα στη ζωή όλων μας ήταν κοσμογονικές..Κεκτημένα πολλών δεκαετιών, προγραμματισμοί πολλών χρόνων, συνθήκες ζωής και σχέδια απλών καθημερινών ανθρώπων, μέσα σε μια νύχτα αποτέλεσαν παρελθόν...Καλώς ή κακώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είχε χτίσει μια ζωή και κάποια μελλοντικά όνειρα, πάνω στη βάση μιας αξιοπρεπούς εργασίας, τα εισοδήματα από την οποία ήταν ως ένα βαθμό ικανά για να ανταποκριθούν στα όνειρα αυτά...Πλέον όμως, τίποτα από αυτά δεν ισχύει...Οι περικοπές αγγίζουν σχεδόν τους πάντες, ρίχνουν την ψυχολογία όλων μας και μας φέρνουν μπροστά σε διάφορα αδιέξοδα, τα οποία ίσως πιστεύαμε πως δεν θα αντιμετωπίσουμε ποτέ...

Εκείνο όμως που μου προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι το πόσο εύκολα όλοι μας κατάπιαμε τα μέτρα και τις αυξήσεις, χωρίς να αντιδράσουμε στο παραμικρό...Εδώ έχει γκρεμιστεί το σύμπαν, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, τίποτε δεν πάει καλά, όλοι ασφυκτιούμε και παρόλα αυτά οι αντιδράσεις είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες, όσο και αν είναι βέβαιο πως όλοι βαυκαλιζόμαστε για το αντίθετο...Είμαστε τόσο αποχαυνωμένοι και πεσμένοι σε μια ιδιότυπη νιρβάνα και όταν θα ξυπνήσουμε θα είναι πλέον πάρα μα πάρα πολύ αργά...Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία της υποτιθέμενης κυβέρνησης...Το γεγονός δηλαδή πως παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι άριστα με την αμέριστη συμβολή των μέσων ενημέρωσης έχει καταφέρει να κάνει το μαύρο άσπρο και να μας παρουσιάσει μια εικονική πραγματικότητα, η οποία δυστυχώς μοιάζει να αρκεί σε πολλούς από εμάς...

Κατ' αρχάς ακούω καθημερινά πολλούς να τα έχουν με το ΔΝΤ το Στρος Καν, τον Όλι Ρεν και τα υπόλοιπα μέλη της παγκόσμιας κουστωδίας, λες και οι πραγματικοί υπαίτιοι είναι αυτοί...Και σε μένα ξέρετε, το ΔΝΤ σαν οργανισμός μου είναι απεχθέστατος και κατάπτυστος, όμως αν δεν κάνω λάθος δεν εισήλθε με τη βία στη χώρα...Αντιθέτως, την πόρτα την άνοιξαν και τους προσκάλεσαν οι γνωστοί προδότες της χώρας, οι οποίοι συλλήβδην τώρα σκούζουνε πως νοιάζονται για το καλό της χώρας και αντιμάχονται κάθε μέρα με τη σκληρή τρόικα για να επιτύχουν ότι καλύτερο...Το παιχνίδι που παίζεται είναι φανερό και όποιος δεν το κατανοεί απλά εθελοτυφλεί...Μάλιστα για να γίνει η όλη φάση ακόμη περισσότερο πειστική, αφήνουν στην αρχή να διαρρεύσουν σενάρια δυσχερέστερα από αυτά που εντέλει θα εφαρμοστούν, απλά και μόνο για να υπάρξει στο τέλος μια μικρή βελτίωση και να μας παραμυθιάσουν πως μετά από λυσσαλέα μάχη με την σκληρή τρόικα επέτυχαν κάποιες βελτιώσεις...Βελτιώσεις που μοιάζουν με ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο, ενώ ο ασθενής είναι βαριά άρρωστος και η κατάσταση του μοιάζει να μην είναι αναστρέψιμη...Το ίδιο σκηνικό διαδραματίζεται και σε διάφορες τηλεοπτικές συζητήσεις...Το σενάριο έχει ως εξής...Στο πάνελ υπάρχει πάντα κάποιος που υποστηρίζει πως η κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι περισσότερο τολμηρή και να προχωρά τις αλλαγές με γρηγορότερο ρυθμό...Χωρίς σάλιο δηλαδή, σε απλά ελληνικά...Εκείνη τη στιγμή, πετάγεται ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και αντιδρά λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν όταν ο λαός δεινοπαθεί να ληφθούν ακόμη περισσότερα μέτρα...Περνάνε έτσι την εικόνα ότι και καλά παίρνουν τα μέτρα με πόνο ψυχής...Έβλεπα μια τέτοια εκπομπή την περασμένη εβδομάδα...Στο ρόλο του πρώτου ήταν ο Μάνος και στου δεύτερου ο Χρυσοχοίδης...Δεν άντεξα να δω πάνω από πέντε λεπτά...Είχα φάει προηγουμένως και βλέποντας τα πρόσωπα όλων τους, μου ερχόταν τάση για εμετό...Υπάρχουν όμως πραγματικά κάποιοι βουλευτές που φαίνονται να αντιδρούν και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν και στην παραίτηση...Μοιάζουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν οι τριακόσιοι χαραμοφάηδες πως η οργή του λαού όσο περνά ο καιρός γιγαντώνεται..Για αυτό και τελευταία έχω ακούσει πάμπολλα περιστατικά βουλευτών που πηγαίνουν να φάνε σε εστιατόρια και μόλις γίνονται αντιληπτοί από τον απλό κόσμο, τρώνε το κράξιμο και το βρίσιμο της αρκούδας, ενώ πολλές φορές το μενού από δω και στο εξής ενδέχεται να περιλαμβάνει και ολίγη από καρπαζιές...Σαν αυτές που ρίχνουν όλοι τους, τόσα χρόνια στο σβέρκο του δύσμοιρου λαού...

Τα μέσα ενημέρωσης είναι πολύτιμοι αρωγοί σε κάθε περίπτωση του αρρωστημένου συστήματος...Ανακαλύπτουν κάποιες όντως υπαρκτές περιπτώσεις υπερβολικών μισθών κάποιων βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων με παχυλά επιδόματα και τις κάνουν σημαία, γενικεύοντας τα συμπεράσματα τους, προτρέποντας τον τηλεθεατή να πει το κλασσικό "καλά τους κάνουν και τους κόβουν μισθούς και συντάξεις"...Για κάθε ένα κραυγαλέο παράδειγμα δημοσίου υπαλλήλου, υπάρχουν χιλιάδες ακόμη υπάλληλοι, που περιμένουν φέτος μάταια το δώρο των Χριστουγέννων μπας και μπαλώσουν κάποια οικονομική τρύπα...Σε γενικές γραμμές προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα διχόνοιας μεταξύ του λαού, ούτως ώστε η μια κοινωνική τάξη και το κάθε επάγγελμα να εναντιώνεται με το άλλο...Για παράδειγμα, οι μεν ιδιωτικοί υπάλληλοι ωθούνται να τα βάλουν με τους δημοσίους υπαλλήλους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες με τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι με τους εμποροϋπάληλλους και πάει λέγοντας...Όταν κάποτε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί, πως πραγματικοί εχθροί δεν είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, αλλά αυτοί που μας κυβερνάνε τόσο ίσως όλοι αυτοί πάρουν τις αντιδράσεις μας στα σοβαρά...

Επειδή όμως στην Ελλάδα όλοι εμείς είμαστε παραδοσιακοί τύποι και τηρούμε τα έθιμα μας, σπεύδουμε να συμμετέχουμε στις απεργίες και στις διάφορες κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα μια φορά το μήνα...Έτσι έχει καταντήσει στην Ελλάδα το δικαίωμα της απεργίας...Πατροπαράδοτο έθιμο...Σε αυτό φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες που αρκούνται σε κάποιες δηλώσεις υποτιθέμενης διαφωνίας, απλά και μόνο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του απλού κόσμου...Με τη συμπεριφορά τους αυτή, έχουν καταφέρει να γίνεται γενική απεργία για παράδειγμα στην Αθήνα, να μαζεύονται στο κέντρο καμιά πενηνταριά χιλιάδες διαδηλωτές και αυτό να διαφημίζεται σαν τεράστια επιτυχία...Και δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που σιχαίνεται τη συμπεριφορά τους και τον υποχθόνιο ρόλο τους...Την ίδια στιγμή, οι Άγγλοι που όλοι εμείς αρεσκόμαστε να τους αποκαλούμε φλώρους, προέβησαν σε τεράστιες διαδηλώσεις για τις αυξήσεις των διδάκτρων στα πανεπιστήμια..Οι ξενέρωτοι οι Γάλλοι πάλι, βγαίνουν κατά εκατομμύρια στους δρόμους για να διαδηλώσουν και δεν γυρίζουν πίσω αν δεν ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα τους....Μόνο εδώ μια εθιμοτυπική απεργία θεωρείται μαζικός αγώνας...Ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουμε για παράδειγμα αδιαμαρτύρητα να υφιστάμεθα συνεχείς αυξήσεις ΦΠΑ, να πληρώνουμε τα καύσιμα για χρυσάφι και ο δείκτης της ανεργίας να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και ταυτόχρονα εμείς να μη μιλάμε καθόλου...Αυτή και αν είναι κατάντια, με όλη τη σημασία της λέξεως...

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τον πολύ σημαντικό παράγοντα που ακούει στο όνομα φόβος...Όταν βλέπουμε το μέλλον μπροστά μας να διαγράφεται μαύρο και δυσοίωνο, τότε είναι ως ένα σημείο λογικό να τρέμουμε σαν το ψάρι μπας και χάσουμε έστω και τα μικρά κεκτημένα που έχουμε στην κατοχή μας και τα οποία μπορεί απλά να περιορίζονται σε μια αξιοπρεπή εργασία που να μας εξασφαλίζει σχεδόν τα προς το ζειν...Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε απλά κάποιοι φοβισμένοι υπαλληλάκοι, που φοβούνται να υψώσουν το ανάστημα τους και να διεκδικήσουν κάτι που ίσως και να τους αξίζει...Φυσικά ο φόβος εκπορεύεται και αυτός από ψηλά και καλλιεργείται με τέχνη...Ακόμη και τα προβοκατόρικα επεισόδια που συμβαίνουν εκτός λογικής πολλές φορές, θαρρώ πως αυτό το σκοπό έχουν...Να φοβίσουν τον απλό άνθρωπο που ναι μεν αισθάνεται τον κόμπο να σφίγγει επικίνδυνα γύρω από το λαιμό του, πλην όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει το κλίμα εκφοβισμού...Αλλά και τα μέσα συνέχεια μας φοβίζουν και μας απειλούν πως αν δε συμμορφωθούμε η χώρα θα χρεοκοπήσει και έτσι εμείς σκύβουμε το κεφάλι, το βουλώνουμε και απλά περιμένουμε τα χειρότερα...Όσο χειρότερα από τον πάτο δηλαδή μπορεί να υπάρξει...

Και η ζωή συνεχίζεται και τα επόμενα μέτρα δεν θα αργήσουν να φανούν, ίσως φτιασιδωμένα με ένα ωραίο και εύπεπτο περιτύλιγμα για να τα χωνέψουμε πιο εύκολα...Δυστυχώς όμως για κάποιους το λάδι στο καντήλι τόσο της υπομονής όσο και των αντοχών μοιάζει σιγά σιγά να εξαντλείται...Για αυτό το λόγο το επόμενο έτος προμηνύεται καυτό...Διότι όταν ο λαός θα χάσει και τα τελευταία κεκτημένα, θα αποβάλλει κάθε φόβο από μέσα του, και τότε το ποτάμι της λαϊκής οργής θα είναι τόσο ορμητικό και άγριο που κανείς δε θα μπορεί να το τιθασεύσει και θα παρασύρει δικαίους και αδίκους...Και τότε οι σφαλιάρες θα είναι απλά πταίσματα...