Μέσι vs Κ.Ρονάλντο...

Κανονικά ο φτωχός συγγενής θα πρέπει σιγά σιγά να αρχίσει να αναφέρεται στις επερχόμενες Ευρωεκλογές και στις γελοιότητες που παρατηρεί. Έχω πολλά να γράψω για όλους και για όλα και να αναφερθώ στην προεκλογική εκστρατεία όλων των παρατάξεων. Έχουμε όμως καιρό...Στην αθλητική επικαιρότητα της εβδομάδας δεσπόζει η διεξαγωγή του τελικού του Champions League ανάμεσα σε Μπαρτσελόνα και Μάντσεστερ...Στις δύο αυτές ομάδες αγωνίζονται οι δύο κατά τεκμήριο καλύτεροι ποδοσφαιριστές του κόσμου αυτή τη στιγμή...Ο Μέσι και ο Κ.Ρονάλντο...Στο κομμάτι που ακολουθεί θα προσπαθήσω να κάνω μια σύγκριση μεταξύ των δύο...Και αν για τον τελικό κανείς δε μπορεί να προβλέψει το αποτέλεσμα, στη συγκεκριμένη σύγκριση υπάρχει και νικητής και ηττημένος...

Ο 22χρονος πλέον Λιονέλ Αντρές Μέσι γεννήθηκε στο Ροζάριο της Αργεντινής και πολύ μικρός μετακόμισε με την οικογένειά του στην Ισπανία. Αιτία στάθηκε ένα ορμονικό πρόβλημα που είχε όταν ήταν μικρός και το οποίο εμπόδιζε την ανάπτυξη του. Οι Καταλανοί όμως που είχαν διαβλέψει το ταλέντο του, προσφέρθηκαν να τον βοηθήσουν, τον ενέταξαν στην ομάδα τους και βρήκαν στέγη και εργασία στην οικογένειά του...

Το παιχνίδι του χαρακτηρίζεται από απίστευτη ταχύτητα και απλότητα...Μπορεί να περάσει μια ολόκληρη ενδεκάδα με τρόπο που να φαντάζει πολύ απλός στον θεατή...Πολλές φορές, βλέποντας τον να παίζει, αναρωτιέσαι αν όντως τελικά το ποδόσφαιρο είναι τόσο εύκολο...Εκθέτει τους αντιπάλους του και τους αφήνει σύξυλους καθώς περνά ανάμεσα τους, επιταχύνοντας με την μπάλα στα πόδια...Και να θέλουν να τον ανακόψουν με αθέμιτους τρόπους, είναι πολλές φορές δύσκολο να τον προφτάσουν...Κατά τα άλλα, δεν είναι ψηλός, δεν έχει εκτόπισμα, δεν έχει επ' ουδενί μακρινό σουτ...αλλά για πείτε μου αλήθεια τι να τα κάνει όλα αυτά...; Όταν είσαι προικισμένος και έχεις τη δυνατότητα ανά πάσα στιγμή να μπεις με τη μπάλα στα δίχτυα, δεν χρειάζεσαι τίποτα άλλο...

Βλέποντας το πρόσωπο του, σου μοιάζει σαν ένας άκακος μπόμπιρας που ευχαριστιέται το άθλημα. Το παιδικό του πρόσωπο, το αθώο του βλέμμα και το χαμόγελο του μέχρι τα αυτιά το αποδεικνύουν αυτό...Ακόμα και οι πανηγυρισμοί του μετά την επίτευξη τέρματος, φανερώνουν την ανείπωτη χαρά για το παιχνίδι που τον διακατέχει...Στο πρόσφατο ιστορικό 2-6 στο Μπερναμπέου, ο Πουγιόλ προτίμησε να πανηγυρίσει φιλώντας το σήμα, ο Πικέ επίσης και ο Ανρί με το γνωστό μπλαζέ και αχώνευτο στυλ του...Μόνο ο Μέσι προτίμησε να φανερώσει το μήνυμα που εμφανιζόταν στην εσωτερική του μπλούζα και αφορούσε τους πάσχοντες από την παιδική ασθένεια την οποία είχε και ο ίδιος παλιά...

Κλείνοντας για το Μέσι να αναφέρω τούτο...Η ποδοσφαιρική του αξία, ο χαρακτήρας του συν το γεγονός πως έχει παντού υποστηρικτές (άλλωστε δεν έπαιξε σε Μπόκα ή Ρίβερ ποτέ...) συγκλίνουν πως ίσως αυτός είναι ο διάδοχος του ανεπανάληπτου Ντιέγκο...Δεν λέω ότι θα τον ξεπεράσει, αλλά ότι δείχνει να έχει τα φόντα να τον πλησιάσει...

Ο Κριστιάνο Ρονάλντο αντίθετα παρ όλη την αναμφισβήτητη κλάση του, δεν παύει να είναι γραφικός σε πολλές στιγμές...Γεννημένος στη Μαδέιρα της Πορτογαλίας, είναι δύο χρόνια μεγαλύτερος από το Μέσι...Η γραφικότητα του ξεκινά από το γεγονός πως οι γονείς του επέλεξαν το όνομα Ρονάλντο, εξαιτίας του Ρόναλντ Ρέιγκαν, τότε πρωθυπουργού των Η.Π.Α. Είναι σαν να βάφτιζε κάποιος Έλληνας το παιδί του Ομπάμα, ή κάποιος ξένος το παιδί του Καραμανλή ή Παπανδρέου...(μπρρρρ....ανατρίχιασα). Σε ηλικία 17 ετών είχε κάνει ένα καλό όνομα με τη φανέλα της Σπόρτιγκ Λισαβόνας και η Μάντσεστερ ξόδεψε αρκετά χρήματα για να τον κάνει δικό της το καλοκαίρι του 2003....

Όταν τον πρωτοείδαμε με τη φανέλα της, ξεχώριζε για την άρτια τεχνική του κατάρτιση και μόνο...Χρόνο με το χρόνο παρουσιάζεται βελτιωμένος και σίγουρα πολύ περισσότερο αποτελεσματικός...Το ψηλόλιγνο παλικάρι με τα λαδωμένα μαλλιά, μοιάζει πλέον αρκετά μυώδης αθλητής,έχει βάλει πάνω του αρκετά μυικά κιλά και η ταχύτητα του έχει αυξηθεί...Μόνο στην Αγγλία γίνονται αυτά τα πράγματα και τέτοιες μεταμορφώσεις και μένω εγώ ο αφελής να αναρωτιέμαι αν όλα αυτά είναι αποτέλεσμα προπόνησης και δουλειάς ή υπεισέρχονται και άλλες ...επιστήμες...

Το χειρότερο όμως είναι η αχώνευτη και προκλητική συμπεριφορά του...Προσπαθεί να ξεφτιλίσει και να απαξιώσει τους αντιπάλους του με τέτοιο τρόπο, που δείχνουν έλλειψη παιδείας...Είναι εριστικός και προκλητικός αρκετές φορές μες στο παιχνίδι, ενώ οι πανηγυρισμοί του είναι εντελώς αλαζονικοί και απαξιωτικοί, καθώς χαρακτηρίζεται από το στυλ "εγώ είμαι και κανείς άλλος..." Δεν προσπαθώ να μειώσω την αξία του, ίσα ίσα που παραδέχομαι πως μερικές φορές είναι άκρως εντυπωσιακός...Μου τη σπάει όμως, ο τρόπος του, ο οποίος φαίνεται πολλές φορές να εκνευρίζει τους αντιπάλους του, οι οποίοι δεν χάνουν την ευκαιρία να του δώσουν τα πόδια στο χέρι...Αυτός ο τρόπος του, είναι που κάνει τους άλλους να θέλουν να τον βλέπουν να κλαίει...Δεν σας κρύβω πως στον τελικό του 2004, χάρηκα τόσο για την ελληνική επιτυχία όσο και γιατί έκλαιγε ο αχώνευτος...Και στον περυσινό τελικό της Μόσχας, δεν υπήρχε ιδανικότερο σενάριο, από το να ηττηθεί η Μάντσεστερ με μοιραίο το Ρονάλντο,αλλά ας όψεται το γλίστρημα του τίμιου Τζον Τέρι...

Μετά από όλα αυτά, είναι προφανές ότι για μένα δεν υφίστανται κανενός είδους δίλημμα ανάμεσα σε Μέσι και Ρονάλντο...Ο Μέσι απεικονίζει τη χαρά του αθλήματος και το πραγματικό νόημα του ποδοσφαίρου...Και τα λέω εγώ αυτά, που πάντα στον αθλητισμό με γοητεύουν τα κακά παιδιά και οι ακραίες συμπεριφορές τους...Θεωρώ τον Ντιέγκο ως τον κορυφαίο ever, βρίσκω όμορφους τους βεντετισμούς του Κρόιφ και σε γενικές γραμμές με ελκύουν οι ακραίες αντιδράσεις βεντετισμού...Όμως είναι άλλο να είσαι κακό και ατίθασο παιδί και εντελώς διαφορετικό να είσαι κάποιος που δε σέβεται αντιπάλους, που είναι αλλαζονικός και έχει πάντοτε ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του ένα απαξιωτικό και μπλαζέ ύφος...Και αν και δεν συμπαθώ γενικά τη Μάντσεστερ, θεωρώ πως ο μέγιστος και αυτοκαταστροφικός Τζορτζ Μπέστ και ο πραγματικός και τεράστιος ηγέτης Ερίκ Καντονά μπορεί να είχαν ακραίες συμπεριφορές και να ήταν κακά παιδιά , αλλά ενέπνεαν σεβασμό και δέος, αφήστε που δεν θα έκλαιγαν ποτέ σαν μυξιάρικα παιδιά σε περίπτωση ήττας, αλλά θα την αποδέχονταν με ψηλά το κεφάλι και το γνωστό αγέρωχο βλέμμα....

υγ1 Όλα τα παραπάνω αποτελούν προσωπικές απόψεις του φτωχού συγγενή και ως τέτοια θα πρέπει να τα λάβετε υπ' όψιν...Όποιος θέλει τα ενστερνίζεται, όποιος θέλει όχι....δέχομαι σχόλια, διαφωνίες και οτιδήποτε άλλο...

υγ2 Αξίζει να σημειωθεί πως στην Αγγλία υποστηρίζω Λίβερπουλ και στην Ισπανία Αθλέτικ Μπιλμπάο...Επομένως, οι κρίσεις μου δεν επηρεάζονται από οπαδικές αγάπες και συναισθηματικά κολλήματα...

υγ3 Λογικά ως συνήθως ο τελικός δεν θα κριθεί από τα μεγάλα αστέρια των δύο ομάδων, αλλά από τους αφανείς πρωταγωνιστές της μιας βραδιάς (λέγε με Τσάβι, Παρκ, Ινιέστα, Σκόουλς, Πικέ, Βίντιτς, Τουρέ, Γκιγκς...ή όπως θέλετε...)

υγ4 Ο τελευταίος πραγματικά μεγάλος ποδοσφαιριστής και συνάμα κακό και απείθαρχο παιδί που υπάρχει στις μέρες μας είναι Ρουμάνος, ακούει στο όνομα Άντριαν Μούτου και αυτό είναι αδιαμφισβήτητο για όποιον γνωρίζει έστω και λίγο ποδόσφαιρο...