Άκου βρε φίλε...να δεις τι κρίμα...

Η λέξη φιλία είναι θαρρώ μία από τις σημαντικότερες στη ζωή του ανθρώπου και περικλείει μια έννοια με μεγάλο νόημα για τη ζωή του κάθε ανθρώπου...Φαντάζομαι πως όλοι είσαστε σε θέση να κατανοήσετε αυτό που λέω...Είναι δε κατά την άποψη μου τόσο ζωτική και απαραίτητη για τη ζωή του ανθρώπου, ίσως τόσο όσο και τα βασικά υλικά αγαθά που απαιτούνται από τον οργανισμό...Αλλά και σε επίπεδο διαπροσωπικών σχέσεων αν εξετάσουμε τη φιλία, θα διαπιστώσουμε πως οι σχέσεις που δημιουργεί μεταξύ των ανθρώπων, μπορούν σε κάποιες περιπτώσεις να συναγωνιστούν ακόμη και ανθρώπινες σχέσεις που προκύπτουν εξ' αίματος...Άλλωστε,"τους φίλους τους διαλέγουμε" όπως αναφέρει η Χαρούλα και αυτό και μόνο καταδεικνύει τη σημασία τους...Σε όσους ακούγονται υπερβολικά όλα αυτά, αρκεί να αναλογιστούν πως ακόμη και στενές σχέσεις συγγένειας, απαιτείται να έχουν μέσα τους τα στοιχεία της αγάπης και της φιλίας, προκειμένου να είναι ουσιαστικές και πραγματικές...

Δυστυχώς όμως όλα τα παραπάνω στη σημερινή απρόσωπη και απάνθρωπη κοινωνία που ζούμε, μοιάζουν τελείως ουτοπικά και εκτός πραγματικότητας αρκετές φορές...Άλλωστε όλα τα προηγούμενα περιγράφουν μια ιδανική κατάσταση, που θεωρώ πως ελάχιστοι έχουν την ευτυχία και την τύχη να βιώνουν σήμερα...Αντιθέτως σήμερα είναι της μόδας, να έχει κανείς πολλούς γνωστούς και ελάχιστους φίλους...Πολλούς ανθρώπους με τους οποίους μπορεί να συζητά καθετί ανούσιο και άχρηστο και λιγοστούς με τους οποίους μπορεί να μοιραστεί σοβαρές έννοιες του και προβληματισμούς..

Αφορμή για όλες αυτές τις σκέψεις, είναι μια συζήτηση που είχα με έναν από τους λίγους πραγματικούς φίλους και ίσως τον μοναδικό άνθρωπο με τον οποίο μπορώ να μοιραστώ καθετί που με απασχολεί και με προβληματίζει σε αυτή τη ζωή...Είναι ο μοναδικός άνθρωπος σε αυτή τη ζωή, ο οποίος καταλαβαίνει πως αισθάνομαι χωρίς να του αναφέρω εγώ τίποτα...Μπορεί εν τέλει να βρισκόμαστε σπάνια, αλλά μου φαίνεται πως είναι πάντα δίπλα μου έστω και νοερά και βλέπει τι κάνω...Τελόσπάντων...Ένα βράδυ λοιπόν, εκεί που είχαμε καθίσει και τα πίναμε, πιάσαμε κουβέντα περί φιλίας και μου ανέφερε τις σκέψεις και τους προβληματισμούς του...Συνήθως δε μιλάει πολύ, αλλά εκείνο το βράδυ λίγο το ποτό και λίγο η διάθεση του, τον έκαναν να μου πει διάφορα, κάποια εκ των οποίων θα παραθέσω...Για ευνόητους λόγους φυσικά, δεν αναφέρω ούτε το όνομα του, επειδή ενδεχομένως δε θα ήθελε ποτέ να δει τις σκέψεις του δημοσιευμένες..

Μου είπε πολλά εκείνο το βράδυ και μου εκμυστηρεύτηκε ακόμα περισσότερα...Μου μίλησε κυρίως για τη μοναξιά που αισθάνεται και για το γεγονός πως θεωρεί τον εαυτό του απομονωμένο και ξεχασμένο...Όταν τον ρώτησα πως γίνεται να αισθάνεται μόνος του, τη στιγμή που περιτριγυρίζεται από πάρα πολύ κόσμο όλη την ημέρα, μου είπε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως η χειρότερη μοναξιά είναι όταν είσαι ανάμεσα σε άλλους και αισθάνεσαι πως κανείς δε μπορεί να σε καταλάβει και να εκτιμήσει τις ανάγκες σου...Θεώρησα αυτά τα λεγόμενά του πολύ υπερβολικά και δε δίστασα να του πω πως σκέφτεται λανθασμένα, από τη στιγμή που αποδεδειγμένα υπάρχουν πολλοί άνθρωποι σε αυτή τη ζωή που αν τους φωνάξει για βοήθεια θα τρέξουν αμέσως κοντά του...Εκείνη την ώρα σκέφτηκε λίγο, κατέβασε μια γερή γουλιά ουίσκι και μου απάντησε αινιγματικά..."φίλε οι δύσκολες στιγμές δεν είναι αυτές που φαίνονται...είναι οι καθημερινές μικρές μάχες, τις οποίες δίνεις μόνος σου, χωρίς κανείς άπό τους γύρω σου να νοιάζεται για την έκβαση τους, καθώς όλοι θεωρούν εκ των προτέρων πως θα επικρατήσεις"...Να σας πω την αλήθεια, τη συγκεκριμένη απάντηση δεν την πολυκατάλαβα, αλλά δεν έδωσα ιδιαίτερη βάση καθώς σκέφτηκα πως ίσως ο συνδυασμός ποτού και ζέστης επηρέασε και το φίλο μου...!!!

Μου είπε και άλλα πολλά εκείνο το βράδυ...Μου ανέφερε και μια καινούρια έννοια που ο ίδιος δημιούργησε...την έννοια της part time φιλίας, όπως μου την είπε χαρακτηριστικά..Του ζήτησα να μου εξηγήσει, τι εννοεί με αυτό...Μου ανέλυσε πως επειδή έχει περάσει πολλά λούκια στη ζωή του, σε κάθε ένα από αυτά είχε διαφορετικούς φίλους...Ανθρώπους με τους οποίους είχε συνεχή επαφή για συγκεκριμένα διαστήματα...Μέχρι που άλλαζε η ζωή του και προχωρούσε στο επόμενο στάδιο και ο ίδιος χανόταν με τους γνωστούς του και ξεκινούσε να δημιουργεί νέες σχέσεις από την αρχή...Όταν του ζήτησα να μου παραθέσει συγκεκριμένα παραδείγματα, μου ανέφερε τα σχολικά του χρόνια που είχε φιλίες με ανθρώπους τους οποίους στη συνέχεια έχασε λόγω του ότι χώρισαν οι δρόμοι τους μετά την αποφοίτηση...Στη συνέχεια ήρθε το πανεπιστήμιο και πάλι από την αρχή η ίδια διαδικασία...Όταν ολοκληρώθηκε η φοίτηση του, χάθηκε με τους ανθρώπους αυτούς, με τους οποίους περνούσε όλη τη μέρα του μαζί τότε...Στη συνέχεια πήγε να υπηρετήσει τη στρατιωτική του θητεία...Εκεί απομονωμένος στα σύνορα, πέρασε πολύ δύσκολες στιγμές, αλλά αυτό που του έδινε ώθηση ήταν ότι υπήρχαν μαζί του οι σειρές του με τους οποίους μοιραζόταν τις ανησυχίες και τις εξόδους του...Όταν πήρε το απολυτήριο, έχασε πλέον κάθε επαφή με αυτούς τους ανθρώπους, παρόλο που πέρασαν τόσα πολλά μαζί..."Έτσι γίνεται πάντα", μου είπε χαρακτηριστικά, στρέφοντας το βλέμμα του ψηλά...Μετά έπιασε δουλειά και γνωρίστηκε με καινούργιους ανθρώπους...Αλλά και πάλι, κάθε φορά που άλλαζε εργασιακό περιβάλλον, χανόταν και με τους παλιούς του φίλους...Αλλά και οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα και να εξασκούσε, πάντα όταν τη σταματούσε, έχανε την επαφή με τους ανθρώπους που ήταν μαζί σε αυτή...Είναι ο νόμος της ζωής, μου είπε, η part time φιλία...Η οποία όπως στο τέλος μου είπε, υφίσταται ως έννοια και στο καθημερινό του πρόγραμμα...Όπως μου εξήγησε δηλαδή...πηγαίνει το πρωί στη δουλειά, βλέπει τους συναδέλφους του και μόλις σχολάει κόβεται η επαφή...Γυρίζει σπίτι και κάνει το ίδιο με τους συγγενείς του...Πηγαίνει στο γήπεδο και για δύο ώρες οι φίλοι του είναι αυτοί που κάθονται κάθε Κυριακή δίπλα του και συζητούν για το ματς, χωρίς να γνωρίζει καν τα ονόματα τους...Πηγαίνει φροντιστήριο και για τις δύο ώρες του μαθήματος, οι φίλοι του είναι οι συμμαθητές του...Όταν τελειώνει το μάθημα, παύει και αυτό...Όλα αυτά, κατέληξε, δε νομίζεις πως στοιχειοθετούν αυτή την έννοια, μου είπε τελικά;

Ακούγοντας όλα αυτά, δύο ερωτήσεις μου ήρθαν ασυναίσθητα στο κεφάλι και τις ρώτησα αμέσως...Η πρώτη ήταν αν σε όλο αυτό το διάστημα είχε τελικά κάποιους σταθερούς φίλους και η δεύτερη ήταν τι έκανε ο ίδιος για να διατηρήσει τις επαφές με τους παλιούς του φίλους...Τον ρώτησα δηλαδή ευθέως μήπως φορτώνει όλες τις ευθύνες άδικα στους άλλους, την ίδια στιγμή που ο ίδιος κάθεται και δεν κάνει τίποτα προς αυτή την κατεύθυνση...Σας παραθέτω τι μου απάντησε, χωρίς περαιτέρω σχολιασμό δικό μου...Στο πρώτο ερώτημα απάντησε πως φυσικά και έχει σταθερά στηρίγματα...Μόνο που και αυτά τις περισσότερες φορές, είτε απέχουν αδιαφορώντας για αυτόν, είτε ο ίδιος νομίζει πως απέχουν....Στη δεύτερη ερώτηση μου, η απάντηση του ήταν πιο ειλικρινής...Μου είπε πως ούτε ο ίδιος κάνει τίποτα για αυτό,όχι επειδή δε θέλει, κάθε άλλο...Απλά επειδή φοβάται πως οι άλλοι έχουν αλλάξει στάση απέναντί του, ενώ ο ίδιος όχι...Και δε θέλει να πιέζει καταστάσεις...Προσπάθησα να του εξηγήσω το προφανές λάθος του, μα ήταν μάταιο...Άλλωστε,επειδή τον γνωρίζω από μικρό παιδί, ξέρω πως πάντα το έβρισκε πάρα πολύ δύσκολο, να κάνει το πρώτο βήμα...Ξέρετε φίλοι μου, είναι δύσκολο να αλλάξεις τη γνώμη κάποιου τόσο ξεροκέφαλου ανθρώπου..Και αν στους άλλους δε φαίνεται αυτό, εγώ που τον ξέρω χρόνια το καταλαβαίνω από χιλιόμετρα μακριά...

Συζητήσαμε και άλλα εκείνο το βράδυ και αναφερθήκαμε σε πάρα πολλά θέματα και όχι μόνο σε αυτό...Άλλα από αυτά τα θυμάμαι και άλλα τα έχω ξεχάσει...Απλά το θέμα των διαπροσωπικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, είχε σίγουρα τη μερίδα του λέοντος στη συνομιλία μας....Αυτό που σίγουρα όμως θυμάμαι ακόμα, είναι η τελευταία του ατάκα...μου είπε..."Μήπως τελικά ρε φίλε, η έννοια του πραγματικού φίλου δεν υπάρχει καν σήμερα...Μήπως στις περισσότερες των περιπτώσεων δεν πρέπει να μιλάμε για φίλους, αλλά για απλούς γνωστούς με τους οποίους μοιραζόμαστε κάποιες στιγμές της καθημερινότητάς μας...Διότι υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι που θα τρέξουν και θα σου συμπαρασταθούν στις πολύ δύσκολες, αλλά και στις πολύ ευχάριστες στιγμές...Το θέμα είναι τι γίνεται στην καθημερινότητα του καθενός από εμάς"....κατέληξε, ρούφηξε την τελευταία γουλιά και έφυγε καληνυχτίζοντας με...Τι να του απαντούσα εκείνη τη στιγμή...Ότι έχει άδικο;Και εμένα μου φάνηκαν ελαφρώς υπερβολικά όλα αυτά, αλλά σαν σκέφτηκα λίγο κατέληξα στο συμπέρασμα πως ο φίλος μου για μια ακόμη φορά μέσα από την προσωπικά του βιώματα έθιξε ένα πολύ σοβαρό θέμα, που λογικά αφορά την πλειονότητα ημών των βολεμένων, τουλάχιστον εμένα οπωσδήποτε...

υγ1 Ελπίζω για την κατανόηση του μόλις διαβάσει ετούτες τις γραμμές...αν τις διαβάσει ποτέ...

υγ2 Τραγούδια για τη φιλία και τους φίλους έχουν κατά καιρούς γραφτεί πάμπολλα...Εγώ θα ανεβάσω ένα λιγότερο γνωστό, μα με φοβερό νόημα, που εν πολλοίς αντικατοπτρίζει την πραγματικότητα..Είναι άλλωστε το αγαπημένο δικό του, αλλά κυρίως το αγαπημένο το δικό μου, εδώ και χρόνια...