Ο φτωχός συγγενής επανέρχεται δριμύτερος ύστερα από μια μικρή διακοπή και ένα μικρό τεχνικό πρόβλημα...Πριν 2 ημέρες και συγκεκριμένα την 4η Ιουλίου ήταν μια ξεχωριστή επέτειος για τον ελληνικό αθλητισμό...Πριν ακριβώς πέντε χρόνια, στη Λισαβόνα η Εθνική Ελλάδος κατακτούσε το Ευρωπαϊκό Κύπελλο ποδοσφαίρου και όλοι οι Έλληνες ξεχύθηκαν στους δρόμους για να γιορτάσουν το γεγονός...Όλοι οι Έλληνες, ακόμα και αυτοί που δεν είχαν ιδέα από ποδόσφαιρο συμπεριλαμβανομένων των γυναικών, έγιναν ξαφνικά γνώστες όλων των απίθανων λεπτομερειών που σχετίζονταν με την ομάδα...Ακόμα και οι απόλυτα αδαείς έμαθαν ξαφνικά ονόματα όπως Χαριστέας, Γιούρκας, Δέλλας,Τσιάρτας,Καραγκούνης, κτλ...Ήταν όντως ένα πολύ όμορφο καλοκαίρι τότε και η συγκεκριμένη επιτυχία είναι σίγουρα ανεπανάληπτη..Έχουν όμως περάσει ήδη 5 χρόνια και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να δούμε τι έχει αλλάξει από τότε σε ποδοσφαιρικό επίπεδο στην Ελλάδα...Διότι καλές είναι οι αναμνήσεις και οι πανηγυρισμοί, αλλά είναι ανώφελες χωρίς να σου προσφέρουν κάτι μόνιμο, καινούριο και καλύτερο από τα προηγούμενα και χωρίς να γίνουν προάγγελοι αλλαγών και εξελίξεων...
Αν θέλετε την άποψη μου, οι μόνοι που ωφελήθηκαν πραγματικά από την κατάκτηση του Euro 2004, ήταν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές..Οι περισσότεροι εξ' αυτών έκαναν συμβόλαια και αγωνίστηκαν σε ομάδες, στις οποίες υπό άλλες συνθήκες ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Άνοιξαν πάμπολλες πόρτες για αυτούς, όλες με οικονομικό όφελος...Οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές στην ουσία ποτέ δεν απέδωσαν ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου ύστερα από το 2004, αλλά κατάφεραν να καρπωθούν αρκετά χρήματα, να συμμετέχουν σε διαφημιστικά σποτ, να συνάψουν πλουσιοπάροχες χορηγίες...Η Εθνική Ελλάδος άνοιξε πόρτες για όλους
αυτούς και τελικά οι ίδιοι διαφώνησαν με την ομοσπονδία για το ύψος του πριμ!!Στην ουσία, αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψυχρά, οι μεταγραφές Ελλήνων ποδοσφαιριστών ήταν μια μόδα μετά το Ευρωπαϊκό, η οποία επιβεβαίωσε το γεγονός πως η Ελλάδα παράγει ποδοσφαιριστές ρολίστες και όχι αστέρια...Μόδα, η οποία διήρκεσε λίγα χρόνια και πλέον έχει σχεδόν πάψει να ισχύει...Εκείνη την περίοδο ακόμα και παίχτες όπως ο Κατεργιαννάκης,ο Φύσσας και ο Λάκης έκαναν ευρωπαϊκά περάσματα σε ομάδες. Κανείς από όσους πήγαν εξωτερικό και όχι μόνο δεν ήταν παίχτης αστέρι...Αμυντικοί καλοί υπήρξαν (Δέλλας, Καψής..),ρολίστες μέσοι επίσης (Κατσουράνης, Μπασινάς,Καραγκούνης...), χρήσιμοι και μαχητές επιθετικοί παρομοίως (Βρύζας, Χαριστέας..) αλλά κανείς από αυτούς δεν ήταν πραγματικό αστέρι...Επίσης ωφελήθηκαν αρκετά ο προπονητής της ομάδας, ο οποίος στα προπονητικά του γεράματα τότε βρήκε αναγνώριση και υπόκλιση ακόμα και από μακροχρόνιους εχθρούς του, αλλά και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ο οποίος καυχάται πως ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της επιτυχίας αυτής....
Αν θέλετε την άποψη μου, οι μόνοι που ωφελήθηκαν πραγματικά από την κατάκτηση του Euro 2004, ήταν οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές..Οι περισσότεροι εξ' αυτών έκαναν συμβόλαια και αγωνίστηκαν σε ομάδες, στις οποίες υπό άλλες συνθήκες ούτε απέξω δεν θα περνούσαν...Άνοιξαν πάμπολλες πόρτες για αυτούς, όλες με οικονομικό όφελος...Οι συγκεκριμένοι ποδοσφαιριστές στην ουσία ποτέ δεν απέδωσαν ποδόσφαιρο υψηλού επιπέδου ύστερα από το 2004, αλλά κατάφεραν να καρπωθούν αρκετά χρήματα, να συμμετέχουν σε διαφημιστικά σποτ, να συνάψουν πλουσιοπάροχες χορηγίες...Η Εθνική Ελλάδος άνοιξε πόρτες για όλους
αυτούς και τελικά οι ίδιοι διαφώνησαν με την ομοσπονδία για το ύψος του πριμ!!Στην ουσία, αν δούμε τα πράγματα λίγο πιο ψυχρά, οι μεταγραφές Ελλήνων ποδοσφαιριστών ήταν μια μόδα μετά το Ευρωπαϊκό, η οποία επιβεβαίωσε το γεγονός πως η Ελλάδα παράγει ποδοσφαιριστές ρολίστες και όχι αστέρια...Μόδα, η οποία διήρκεσε λίγα χρόνια και πλέον έχει σχεδόν πάψει να ισχύει...Εκείνη την περίοδο ακόμα και παίχτες όπως ο Κατεργιαννάκης,ο Φύσσας και ο Λάκης έκαναν ευρωπαϊκά περάσματα σε ομάδες. Κανείς από όσους πήγαν εξωτερικό και όχι μόνο δεν ήταν παίχτης αστέρι...Αμυντικοί καλοί υπήρξαν (Δέλλας, Καψής..),ρολίστες μέσοι επίσης (Κατσουράνης, Μπασινάς,Καραγκούνης...), χρήσιμοι και μαχητές επιθετικοί παρομοίως (Βρύζας, Χαριστέας..) αλλά κανείς από αυτούς δεν ήταν πραγματικό αστέρι...Επίσης ωφελήθηκαν αρκετά ο προπονητής της ομάδας, ο οποίος στα προπονητικά του γεράματα τότε βρήκε αναγνώριση και υπόκλιση ακόμα και από μακροχρόνιους εχθρούς του, αλλά και ο πρόεδρος της ομοσπονδίας ο οποίος καυχάται πως ήταν ένας από τους πρωτεργάτες της επιτυχίας αυτής....Μετά από αυτή την τεράστια και ανεπανάληπτη επιτυχία θα περίμενε κανείς τα κέρδη του ελληνικού ποδοσφαίρου στο σύνολό του, να είναι πολλά και πολύπλευρα, αλλά δυστυχώς μόνο έτσι δεν έχει η κατάσταση...Μήπως παρατηρήσατε κάποια βελτίωση στο επίπεδο των ποδοσφαιρικών ακαδημιών;..Ίσα ίσα που η παραγωγική διαδικασία ταλέντων έχει στερέψει, τη στιγμή που οι περισσότερες ελληνικές ομάδες προτιμούν να επενδύσουν χρόνο και χρήμα σε αμφιβόλου αξίας ξένους, αντί να επενδύσουν στο ελληνικό στοιχείο...Μήπως παρατηρήσατε κάποια βελτίωση στο επίπεδο των ελληνικών γηπέδων;...Καμία απολύτως αν εξαιρέσουμε ελάχιστες εξαιρέσεις...Χωράφια υπήρχαν τότε, χωράφια υπάρχουν και τώρα, κανείς δεν κατασκευάζει νέο γήπεδο χωρίς κρατική ενίσχυση και το μέλλον προδιαγράφεται ζοφερό...Μήπως τουλάχιστον παρατηρήσατε καμία διαφορά στο επίπεδο των φιλάθλων που πηγαίνουν στα γήπεδα;... Το παράδειγμα της Πορτογαλίας, εκεί όπου Έλληνες φίλαθλοι αγκαλιασμένοι τραγουδούσαν και ενίσχυαν την ομάδα, μοιάζει μακρινό και απατηλό...Στην ελληνική πραγματικότητα, κυριαρχούν ακόμα ο φανατισμός, η μισαλλοδοξία ενώ το ακατάσχετο υβρεολόγιο και τα εμετικά συνθήματα δονούν τις κερκίδες κάθε ελληνικού γηπέδου...Για να μην αναφερθώ στα ιπτάμενα αντικείμενα, στα laser και στους τραμπουκισμούς...Μήπως τελοσπάντων παρατηρήσατε κάποια διαφοροποίηση στον τρόπο με τον οποίο ο Έλληνας βλέπει το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα;...Να θυμίσω απλά τις γκρίνιες από οπαδούς συλλόγων ένθεν κακείθεν για ντεμέκ υποκειμενική αντιμετώπιση των διεθνών από τον προπονητή...Επίσης να θυμίσω τις ομορφιές των ομοϊδεατών μου στο Καραΐσκάκη εις βάρος Ελλήνων διεθνών που αγωνίζονται σε άλλο σύλλογο...Να θυμίσω τα επεισόδια και τις κραυγές των εθνικοφρόνων μέσα στο γήπεδο, οι οποίοι δε μπορούσαν με τίποτα να χωνέψουν την περίφημη τεσσάρα από τους άσπονδους γείτονες, παραμονή εθνικής εορτής...Να θυμίσω τέλος το πλήθος των βλαχο-celebrities που συνέρρευσαν στην Πορτογαλία την εθνική ομάδα, φορώντας μπλούζες με την ελληνική σημαία και βάφοντας τα πρόσωπα τους γαλανόλευκα...Για να μην παρεξηγηθώ δεν αναφέρομαι στους απλούς φιλάθλους...Όποιος θυμάται τι γινόταν τότε εκεί και ποιοι είχαν κουβαληθεί, θα καταλάβει εύκολα σε ποιους αναφέρομαι...
Συνεπώς τίποτα στην ουσία δεν άλλαξε με αφορμή τη συγκεκριμένη επιτυχία και το ελληνικό ποδόσφαιρο μοιάζει να έχασε μια χρυσή και μοναδική ευκαιρία να κάνει άλματα προόδου...Απλά και μόνο, οι αγώνες της Εθνικής ομάδας ποδοσφαίρου για κάποιο συγκεκριμένο διάστημα έγιναν κάτι σαν εθνικό γεγονός που αφορούσε όλον τον ελληνικό λαό..Από εκεί που έπαιζε η ομάδα μπροστά σε 1500 άτομα την εποχή πριν το 2003, φτάσαμε στο σημείο τα εισιτήρια των αγώνων να πωλούνται στη μαύρη αγορά και να μαζεύεται στο γήπεδο κάθε καρυδιάς καρύδι στην κυριολεξία...
Για τεχνικά και ποδοσφαιρικά θέματα σε σχέση με την εθνική του Ρεχάγκελ δεν επιθυμώ να γράψω στην παρούσα φάση....Άλλωστε έχω αναφερθεί σχετικά σε μια ανάρτηση προ διμήνου και θα αναφερθώ και στο μέλλον όταν θα υπάρχει αγωνιστική δράση...Αυτό που ήθελα ήταν να αναφερθώ στη χαμένη χρυσή ευκαιρία του ελληνικού ποδοσφαίρου και να ξεκαθαρίσω για μια ακόμη φορά πως το ποδόσφαιρο δεν είναι εθνική υπόθεση...Όποιος πιστεύει πως ένας ποδοσφαιρικός αγώνας είναι εθνική υπόθεση (ακόμη και αν παίζουν Ελλάδα-Τουρκία ή Αργεντινή-Βραζιλία...) θεωρώ πως πλανάται...Και εγώ καμιά φορά δακρύζω, κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ή βλέποντας παλιά στιγμιότυπα...Αλλά αυτό απέχει πολύ από το να θεωρηθεί εθνική υπόθεση ένας αγώνας, όπως πολλοί θεωρούν...Ακόμα και ένα Ελλάδα-Τουρκία, (με όλα αυτά που το συνοδεύουν), δεν παύει να είναι ένας ποδοσφαιρικός αγώνας όπου αναμετρούνται μεταξύ τους 22 εκατομμυριούχοι, φίλοι ως επί τω πλείστω μεταξύ τους, ενδεχομένως συμπαίχτες σε κάποιο κλαμπ οι οποίοι αγωνίζονται πρωτίστως για την πάρτη τους, τα συμβόλαια τους, τη μεταγραφή και τα πριμ τους...Όλα τα άλλα είναι ήσσονος σημασίας κατά την ταπεινή μου άποψη...
Αξίζει όμως έτσι τιμής ένεκεν να θυμηθούμε ο καθένας, τι έκανε τη συγκεκριμένη ημέρα του τελικού της Πορτογαλίας...Εγώ ήμουν φαντάρος στον Έβρο και μετρούσα γύρω στις 50 ημέρες μέχρι να απολυθώ...Ύστερα από μια περίοδο συνεχόμενων υπηρεσιών και εμπλοκής, εκείνη την Κυριακή ήμουν εξοδούχος...Λόγω του τελικού εκείνη τη συγκεκριμένη ημέρα, όλοι οι εξοδούχοι έμπαιναν μέσα στις 8...Γύρισα λοιπόν, ντύθηκα και στηθήκαμε όλοι στο Κ.Ψ.Μ. της μονάδας για να παρακολουθήσουμε τον τελικό...Καμιά πενηνταριά περίπου άτομα ήμασταν μαζί με δυο τρεις μόνιμους, η μπίρα έρεε άφθονη, το ματς ξεκίνησε και ο σχολιασμός έδινε και έπαιρνε...Η ομάδα στεκόταν καλά, δεν κινδύνευε από τους Πορτογάλους και όσο κυλούσε το ματς έδειχνε πως ανέβαινε ταυτόχρονα με την απόδοση και η αυτοπεποίθηση της...Οι τούμπες του Γιαννακόπουλου, η ολύμπια ψυχραιμία του Νικοπολίδη, η τακουνι
ά του Βρύζα, ο δυναμισμός του Ζαγοράκη και οι κούρσες του Γιούρκα ήταν αντικείμενο σχολιασμού από εμάς και οι ατάκες έπεφταν βροχή...Κόρνερ ο Μπασινάς, κεφαλιά ο Χαριστέας...1-0...γκολ...είμαστε μπροστά στο σκορ...Το κουτάκι της μπίρας που κρατούσα στο χέρι μου ακόμη αγνοείται, καθώς θα πρέπει να έφυγε πολύ μακριά με τους πανηγυρισμούς...Το ίδιο θα πρέπει να έκαναν και κάποιοι νέοι πίσω μου, διότι τη στιγμή των πανηγυρισμών ένιωσα στάλες μπίρας να με βρέχουν...Το ματς συνεχίζεται, αλλά όσο και να πιέζουν οι Πορτογάλοι, η Εθνική δε μοιάζει να κινδυνεύει...Όντως...Τέλος...Το κύπελλο βάφεται γαλανόλευκο, όλοι πανηγυρίζουμε αλαλάζοντας, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κύριος Βασίλης Γκαγκάτσης κλαίει και πανηγυρίζει (ήξερε κάτι ο Πορτογάλος σκηνοθέτης άραγε ή μπερδεύτηκε;),ο μεγάλος Εουσέμπιο σαν κλαμμένη χήρα δίνει την κούπα στο Ζαγοράκη, το κύπελλο στον αέρα, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και όλοι είμαστε χαρούμενοι και συνάμα συγκινημένοι...Μόλις γίνεται το διάλειμμα για διαφημίσεις, σηκωνόμαστε όλοι και σχεδόν ασυναίσθητα ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, έτσι επειδή γουστάραμε...Εμπρός πάμε όλοι για βραδινή αναφορά...Κατά τη διάρκεια αυτής, ο αξιωματικός υπηρεσίας (σημειωτέον ήταν ένας ανθυπολοχαγός, μεγάλο παλικάρι και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη θητεία μου...) λέει τα εξής λόγια..."Ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το ελληνικό έθνος...Οι ποδοσφαιριστές κράτησαν ψηλά το εθνικό φρόνημα..., όπως κάνει τόσα χρόνια ο ελληνικός στρατός που είναι ο μόνος παράγοντας που νοιάζεται για τα ελληνικά ιδεώδη, πολεμά τους βαρβάρους, νικά τους εχθρούς και κάνει υπερήφανους όλους τους Έλληνες..." Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, κάτι έσπασε μέσα μου...Αντιλήφθηκα πως ιδίως σε περιόδους εθνικής χαράς ή μεγάλης εθνικής λύπης,υπάρχουν ακόμη μυαλά που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις περνώντας τα μηνύματα που επιθυμούν...Αυτό το συναίσθημα που ένιωσα τότε, δεν μπορώ ειλικρινά να το περιγράψω με λόγια...Απλά ευχαριστώ τον κύριο ανθυπολοχαγό, που ίσως άθελα του, με βοήθησε να καταλάβω την αληθινή διάσταση του ποδοσφαίρου και το γεγονός πως είναι απλά ένα παιχνίδι, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλευτούν τη λαοφιλία του....Ένα βήμα πραγματικά από τα σύνορα, κατάλαβα τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι....Ελπίζω σε όλους να δοθεί κάποτε η ευκαιρία να το καταλάβουν και αυτοί, με ένα ανάλογο περιστατικό....
ά του Βρύζα, ο δυναμισμός του Ζαγοράκη και οι κούρσες του Γιούρκα ήταν αντικείμενο σχολιασμού από εμάς και οι ατάκες έπεφταν βροχή...Κόρνερ ο Μπασινάς, κεφαλιά ο Χαριστέας...1-0...γκολ...είμαστε μπροστά στο σκορ...Το κουτάκι της μπίρας που κρατούσα στο χέρι μου ακόμη αγνοείται, καθώς θα πρέπει να έφυγε πολύ μακριά με τους πανηγυρισμούς...Το ίδιο θα πρέπει να έκαναν και κάποιοι νέοι πίσω μου, διότι τη στιγμή των πανηγυρισμών ένιωσα στάλες μπίρας να με βρέχουν...Το ματς συνεχίζεται, αλλά όσο και να πιέζουν οι Πορτογάλοι, η Εθνική δε μοιάζει να κινδυνεύει...Όντως...Τέλος...Το κύπελλο βάφεται γαλανόλευκο, όλοι πανηγυρίζουμε αλαλάζοντας, ο πρωθυπουργός της Ελλάδας κύριος Βασίλης Γκαγκάτσης κλαίει και πανηγυρίζει (ήξερε κάτι ο Πορτογάλος σκηνοθέτης άραγε ή μπερδεύτηκε;),ο μεγάλος Εουσέμπιο σαν κλαμμένη χήρα δίνει την κούπα στο Ζαγοράκη, το κύπελλο στον αέρα, η Ελλάδα είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης και όλοι είμαστε χαρούμενοι και συνάμα συγκινημένοι...Μόλις γίνεται το διάλειμμα για διαφημίσεις, σηκωνόμαστε όλοι και σχεδόν ασυναίσθητα ψάλλουμε τον εθνικό ύμνο, έτσι επειδή γουστάραμε...Εμπρός πάμε όλοι για βραδινή αναφορά...Κατά τη διάρκεια αυτής, ο αξιωματικός υπηρεσίας (σημειωτέον ήταν ένας ανθυπολοχαγός, μεγάλο παλικάρι και ένας από τους καλύτερους ανθρώπους που γνώρισα στη θητεία μου...) λέει τα εξής λόγια..."Ήταν μια μεγάλη επιτυχία για το ελληνικό έθνος...Οι ποδοσφαιριστές κράτησαν ψηλά το εθνικό φρόνημα..., όπως κάνει τόσα χρόνια ο ελληνικός στρατός που είναι ο μόνος παράγοντας που νοιάζεται για τα ελληνικά ιδεώδη, πολεμά τους βαρβάρους, νικά τους εχθρούς και κάνει υπερήφανους όλους τους Έλληνες..." Όταν άκουσα αυτά τα λόγια, κάτι έσπασε μέσα μου...Αντιλήφθηκα πως ιδίως σε περιόδους εθνικής χαράς ή μεγάλης εθνικής λύπης,υπάρχουν ακόμη μυαλά που εκμεταλλεύονται τις περιστάσεις περνώντας τα μηνύματα που επιθυμούν...Αυτό το συναίσθημα που ένιωσα τότε, δεν μπορώ ειλικρινά να το περιγράψω με λόγια...Απλά ευχαριστώ τον κύριο ανθυπολοχαγό, που ίσως άθελα του, με βοήθησε να καταλάβω την αληθινή διάσταση του ποδοσφαίρου και το γεγονός πως είναι απλά ένα παιχνίδι, όσο και αν κάποιοι προσπαθούν να εκμεταλευτούν τη λαοφιλία του....Ένα βήμα πραγματικά από τα σύνορα, κατάλαβα τον τρόπο που παίζεται το παιχνίδι....Ελπίζω σε όλους να δοθεί κάποτε η ευκαιρία να το καταλάβουν και αυτοί, με ένα ανάλογο περιστατικό....υγ1 Όποιος με θεωρεί μίζερο και μεμψίμοιρο για τα επιτεύγματα της ποδοσφαιρικής Ελλάδας μετά από την κατάκτηση του Ευρωπαϊκού το 2004, δεν έχει παρά να ρίξει μια ματιά στο μπάσκετ....Τουλάχιστον εκεί δόθηκε βάση στην υποδομή και έτσι συνεχώς βγαίνουν ανερχόμενα ταλέντα και νέες φουρνιές παιχτών...Αυτή η εξέλιξη αναπτύσσει το άθλημα, με όλα τα κακά που επίσης φωλιάζουν και σε αυτό...Κάθε σύγκριση με το ποδόσφαιρο αποδεικνύει του λόγου το αληθές...
υγ2 Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε την απαράμιλλη ατάκα του εθνικού σχολιαστή Κώστα Βερνίκου όταν ο Άγγελος Χαριστέας με κεφαλιά σκοράρει στον τελικό.... "Γκολ.. γκολ.. γκολ.. γκολ...γκολ...το κάρφωσε...." ή ακόμα περισσότερο όταν ο Θοδωρής Ζαγοράκης υψώνει το τρόπαιο στον ουρανό του Ντα Λουζ που ο Βερνίκος με στεντόρεια φωνή αναφωνεί..."Πάμε η Ελλάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης...στον έβδομο ουρανό όλοι αδέρφια..." Αντικειμενικά παρόλη τη φόρτιση των στιγμών, δύσκολα μπορεί να συγκρατήσει κανείς τα γέλια του εκείνη τη στιγμή...Γιά όσους διαφωνούν τους παροτρύνω να ακούσουν την περιγραφή της απονομής από οποιονδήποτε ξένο σπορτκάστερ, αλλά και από τον Κώστα Βερνίκο...Με τον ξένο, αισθάνεσαι να ανατριχιάζεις τουλάχιστον...Με τον Κώστα σου έρχεται να κλάψεις...Όχι από συγκίνηση...Για τα λεφτά που πληρώνεις κάθε μήνα στην Ε.Ρ.Τ....!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου