Το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ και οι χρυσοί νέοι...

Επειδή το μπάσκετ επιστρέφει και με αφορμή το χρυσό μετάλλιο που κατέκτησε χθες βράδυ στη Ρόδο η Εθνική Νέων, λέω να γράψω κάποια πράγματα για την προσπάθεια αυτών των παιδιών...Δεν έχω καμία διάθεση να χαιδέψω αυτιά, αλλά φυσικά ούτε να δώσω σε αυτό το μετάλλιο διάσταση μεγαλύτερη, από αυτή που πραγματικά έχει...Απλά επειδή βλέπω κάποια πράγματα παράξενα, αισθάνομαι την ανάγκη να τα επισημάνω απλώς...Έχετε μάθει πλέον οι πιο τακτικοί, πως ο φτωχός συγγενής όλα μπορεί να τα ανεχτεί, εκτός από ένα...να ακούει υπερβολές εν χορώ, χωρίς κάποιος να αναφέρει κάποια αυτονόητα πράγματα...Τζάμπολ λοιπόν και ξεκινάει το τρίτο ημίχρονο...

Το χρυσό μετάλλιο και η πραγματική του χρησιμότητα

Φυσικά, κανείς δεν περίμενε τη χθεσινή επιτυχία για να καταλάβει, πως το ελληνικό μπάσκετ είναι το μοναδικό ομαδικό άθλημα, που έχει τόσο μεγάλες και συχνές επιτυχίες...Με απαρχή την ομάδα του 87, έχουν περάσει 22 χρόνια και η Ελλάδα έχει κατορθώσει να κερδίσει αρκετά τρόπαια και μετάλλια...και το σπουδαιότερο έχει κερδίσει την καθολική διεθνή αναγνώριση...Διότι ακόμα και πικρόχολα σχόλια να ακούς, αυτό σημαίνει πως σε υπολογίζουν και γιατί όχι..σε φοβούνται...Αλλά, τα μετάλλια έχουν πραγματικά αξία, όταν μιλούμε για επίπεδο ανδρών...Όταν αναφερόμαστε σε τμήματα υποδομής, αυτό που έχει κυρίως σημασία είναι να δημιουργηθούν καλοί παίχτες και γιατί όχι καλοί χαρακτήρες...Χρήσιμα είναι και τα μετάλλια φυσικά, κανείς δεν το αμφισβητεί αυτό...Αλλά σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να αποτελούν αυτοσκοπό, ειδικά για τέτοιες εύπλαστες ηλικίες...Πιο χρήσιμο για το ελληνικό μπάσκετ είναι μέσω αυτών των ηλικιών, να βγουν ολοκληρωμένοι παίχτες, που θα στελεχώσουν στο μέλλον τη μεγάλη εθνική ομάδα και θα έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στο ελληνικό και όχι μόνο πρωτάθλημα...Άλλωστε ένα μετάλλιο σε τέτοια ηλικία, δε διασφαλίζει πως αυτή η φουρνιά θα βγάλει μεγάλους και ολοκληρωμένους παίχτες...

Ο προσανατολισμός της ομοσπονδίας

Το έγραψα και στην προηγούμενη ανάρτηση, το ξαναλέω και τώρα...Είναι φανερό πως, η ομοσπονδία του μπάσκετ ως πρώτιστο στόχο έχει τη συλλογή μεταλλίων και τροπαίων παντού και με κάθε τρόπο...Δεν είναι τυχαίο πως σχεδόν κάθε χρόνο, μια τέτοιου είδους διοργάνωση διεξάγεται στη χώρα μας...Πράγμα καλό για την ελληνική επαρχία που διψάει για αθλητισμό, αλλά που οχυρώνει τους παίχτες μέσα σε ένα ασφαλές περιβάλλον που ενδεχομένως να μην είναι και ότι καλύτερο για αυτούς...Ο προσανατολισμός στα μετάλλια, φαίνεται και από το γεγονός πως 7 παιδιά από την Εφήβων, μέσα σε λίγες ημέρες ταξίδεψαν από το Όκλαντ στη Ρόδο, προκειμένου να συνδράμουν στην κατάκτηση του χρυσού μεταλλίου...Ουσιαστικά εκτός από Γιαννόπουλο και Μπόγρη, όλοι οι άλλοι ήταν οι ίδιοι...Δεν κακίζω τα παιδιά, ίσα ίσα που υποκλίνομαι στο ταλέντο και την ψυχή, ιδίως μερικών από αυτούς...Αλλά ίσως θα ήταν πιο χρήσιμο, να κατεβαίναμε με δύο διαφορετικές ομάδες, προκειμένου να πάρουν το βάπτισμα του πυρός και άλλα παιδιά...Ναι δεν θα παίρναμε μετάλλιο, ενδεχομένως να μην μπαίναμε ούτε στην οχτάδα, αλλά ίσως αυτή η κίνηση θα είχε περισσότερη σημασία για το μέλλον...

Το μέλλον των παιδιών αυτών

Το ταλέντο κάποιων από αυτά τα παιδιά είναι όντως αξιοζήλευτο για τη συγκεκριμένη ηλικία, αν αναλογιστεί κανείς πως μιλάμε για παιδιά γεννημένα το 1990, που είναι μικρότερα από τους αντιπάλους τους...Μπορεί αυτή η ομάδα να μην είχε κάποιον σούπερσταρ όπως 2-3 Γάλλοι και 1 Ισπανός (μιλώ για τα ματς που είδα μόνο...)..Αλλά πιθανώς να μην έχουν και πολύ άδικο όσοι βλέπουν στο πρόσωπο του Σλούκα το νέο Διαμαντίδη (Λες;;;) ή σε αυτό του Μπόγρη το νέο Λάζαρο Παπαδόπουλο και σε αυτό του εξαιρετικού Κώστα Παπανικολάου το νέο Αντώνη Φώτση...Πιθανώς ο Χάρης Γιαννόπουλος να γίνει ένας μεγάλος σουτέρ και ο Βλαδίμηρος να ακολουθήσει τα χνάρια του αείμνηστου πατέρα του...Δική μου αδυναμία πάντως είναι ο Παππάς (στον οποίο θα τα χώσω στην αμέσως επόμενη παράγραφο...)...Είναι ο μοναδικός που όταν η μπάλα καίει δε φοβάται το λάθος και παίρνει την ευθύνη πάνω του, άσχετα με το αποτέλεσμα...Και αυτό είναι το πραγματικό μπάσκετ...Συν τοις άλλοις και μόνο το γεγονός πως ο Νίκος Παππάς φοράει την ένδοξη φανέλα της Μπιλμπάο, φτάνει για μένα...Το θέμα είναι όμως τι χρόνο συμμετοχής έχουν όλα αυτά τα παιδιά στους συλλόγους τους...; Μην το ψάχνετε...μηδαμινούς...Ακόμα και σε ομάδες μικρότερου βεληνεκούς καλά καλά δεν αγωνίζονται βασικοί, ενώ στη μεγάλη κατηγορία προτιμούνται κάποιοι τυχάρπαστοι ξένοι από αυτά τα παιδιά...Αλήθεια η ομοσπονδία νοιάζεται για αυτό, ή την απασχολούν μόνο τα θερινά μετάλλια; Ποιους κανόνες θέσπισε προκειμένου να προασπίσει το μέλλον κάποιων παιδιών που θα φτάσουν τα 20 χρόνια και θα θεωρούνται ακόμη ταλέντα, τη στιγμή που ο Ρίκι Ρούμπιο π. χ. θεωρείται σούπερ σταρ στα 17 του; Σκόρπια ερωτήματα θέτω και απάντηση δεν περιμένω να λάβω...Το ίδιο αφορά και τις ομάδες που στο βωμό των νικών και των τίτλων, αδιαφορούν για την προώθηση των ταλέντων αυτών...Και αν για τους δύο αιωνίους όλοι το περιμέναμε, αυτό που μου κάνει εντύπωση είναι η περίπτωση του αυτοκράτορα Άρη με τον Κώστα Παπανικολάου... Επιτρέπεται να μην παίζει αυτό το παιδί βασικός στο κοχλάζον Αλεξάνδρειο; Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό...Και ακόμα και φέτος, αν δεν πάει στον Παναθηναϊκό όπως λέγεται, φοβάμαι πως θα είναι αναπληρωματικός του Χατζηβρέττα δυστυχώς...

Η συμπεριφορά των παιδιών

Όσο ταλαντούχα και να είναι αυτά τα παιδιά, θα πρέπει λιγάκι να προσέξουν τη συμπεριφορά τους...Φαινόμενα σαν το φτύσιμο του Παππά στο ματς με την Ισπανία ή σαν τις χειρονομίες του Μπόγρη μετά το τέλος του τελικού τα θεωρώ ανεπίτρεπτα...Καταλαβαίνω πως μιλάμε για παιδιά 18 χρονών, των οποίων το αίμα κοχλάζει...Καταλαβαίνω επίσης πως πάντα υπάρχουν και προκλητικοί αντίπαλοι (αν και έχω βαρεθεί αυτήν την καραμέλα και με αφορά μόνο τι κάνουμε εμείς...)..Αλλά κάποιοι θα πρέπει να διδάξουν σε αυτά τα παιδιά εκτός από μπάσκετ και συμπεριφορά...Δεν υπαινίσσομαι τίποτα, άλλωστε ο εξαιρετικός Μίσσας εξήρε το χαρακτήρα των παιχτών με κάθε ευκαιρία...Οπότε ας επιδείξουμε λίγη ψυχραιμία και σύνεση και πάνω από όλα αγάπη για το παιχνίδι και για τον αντίπαλο...Διότι το ταλέντο βρίσκεται εύκολα, τα υπόλοιπα είναι δύσκολα...Και αν συμπεριφερόμαστε έτσι σε τουρνουά νέων, φανταστείτε τι θα γίνει σε λίγα χρόνια που αυτά τα παιδιά θα αγωνίζονται λογικά σε ντέρμπι αιωνίων...Δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι...Συν τοις άλλοις, ας μην λησμονούμε τη συμπεριφορά που επιφύλαξαν πέρυσι τέτοια εποχή κάποια παιδάκια στο νεοφερμένο Νικ Καλάθη (γεγονός που σχεδόν πνίχτηκε από τους δημοσιογράφους)...Αφού δεν μας σιχτίρισε καλά ήταν...Όλα αυτά είναι διάφορα φαινόμενα που πρέπει να ληφθούν σοβαρά υπόψιν και είναι εξίσου σημαντικά με τα μετάλλια και τις διακρίσεις....Γνώμη μου...

Η περιγραφή του ματς

Σημαντική παράμετρος στο χθεσινό αγώνα, ήταν η τηλεοπτική μετάδοση και ο σχολιασμός από την κρατική τηλεόραση...Σημειωτέον πως ο χθεσινός τελικός ήταν το μοναδικό ματς και στα δύο τουρνουά (εφήβων και νέων) που παρακολούθησα ολόκληρο...Εξαιρώ τον ψύχραιμο και γνώστη του αθλήματος Γιώργο Λημνιάτη, που είναι μια φρέσκια φωνή που εξηγεί τα παιχνίδια με όμορφο και απλό τρόπο...(Αν ήταν τόσο αποτελεσματικός και καλός ως πλέι μέικερ τότε ο Ολυμπιακός θα είχε τα διπλά πρωταθλήματα, αλλά τελοσπάντων...) Εξαιρώ και τον ωραιοπαθή Δημήτρη Χατζηγεωργίου, που πιο πολύ και από την έκβαση του ματς, νοιαζόταν για το αν στεκόταν καλά η χαίτη του και για το αν θα κάνουν φάουλ οι Γάλλοι στο τέλος...Και έρχομαι στο Βαγγέλη Ιωάννου (που έχει γίνει επικίνδυνα αντικειμενικός τελευταία..) Ρε συ Βαγγέλη, κούλαρε λίγο, τι φωνή ήταν αυτή αδερφάκι μου...Και να πω πως το έκανες μόνο στα τελευταία λεπτά...Εσύ από το πρώτο λεπτό και το πρώτο ελληνικό καλάθι, ούρλιαζες...Ακόμη πονούν τα αυτιά μου...Δηλαδή αν παίξουμε τελικό στο προσεχές Ευρωμπάσκετ της Πολωνίας τι θα κάνεις; Ή αν σηκώσει (λέμε τώρα) ο Ολυμπιακός το πρωτάθλημα τότε τι θα κάνεις; Άσε εκείνο την περίφημη ατάκα "σκριν επιλογής" που την λες πάνω από 20 φορές σε κάθε ματς...Φιλικά πάντα, από έναν ομοιδεάτη...

Και ολοκληρώνω φίλοι μου το συγκεκριμένο πόνημα με κάποιες αγωνιστικές απορίες και διαπιστώσεις, που μου έκαναν εντύπωση βλέποντας τον τελικό...

1. Ειλικρινά ο Κώστας Μίσσας δεν έχει θέση σε κανέναν πάγκο Α1; Για παράδειγμα οι Ματζόν και Μάρκοβιτς είναι καλύτεροι; Δεν το νομίζω...
2. Κε Γιαννάκη, θα μας εξηγήσετε σε τι ήταν καλύτερος ο Μιλόσεβιτς από το Σλούκα και τον προτιμούσατε όλη τη σεζόν σαν τρίτο πλέι μέικερ;
3. Όντως ο Κώστας Παπανικολάου μοιάζει να είναι ο νέος Αντώνης Φώτσης με τις εξής διαφορές...Λιγότερο θεαματικός, αλλά εξίσου καλός σουτέρ, με μεγαλύτερο πάθος και όρεξη, καλός αμυντικός και το κυριότερο με δίψα για μπάσκετ...
4. Πάντως παίχτη σαν τον ψηλό των Γάλλων, αλλά και τον Τζάκσον δε νομίζω πως διαθέτουμε..
5. Έχω την ελπίδα πως η δουλειά με τον Ομπράντοβιτς θα βελτιώσει το ταλέντο και το χαρακτήρα του Μπόγρη...Διότι η φάση στην οποία σωριάζεται κάτω, με το φύσημα του Γάλλου είναι χαρακτηριστική και δεν ταιριάζει με το μπασκετικό ήθος που πρέπει να έχει ένας πρωταθλητής...Και ο Βαγγέλης Ιωάννου το χαβά του..."Είναι απευθείας αποβολή" ούρλιαζε...
6. Να πω την αμαρτία μου, μου έλειψαν οι ατάκες και τα γελάκια του Βασίλη Σκουντή...Τα ειρωνικά του σχόλια, οι παρομοιώσεις του και οι φωνές του...Αλλά η Πολωνία είναι κοντά...Αφού πληρώνουμε τουλάχιστον, ας το πάρουμε στην πλάκα...
7. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε ένα τρίποντο στο τέλος της τρίτης περιόδου (που τελικά μέτρησε για δίποντο..), που πέτυχε υπό πίεση ο Χάρης Γιαννόπουλος από την αριστερή πλευρά όπως κοιτούσε η κάμερα και από την απέναντι πλευρά;...Ήταν το μοναδικό ελληνικό καλάθι που με στενοχώρησε...Δεν ξέρω αν το παρατηρήσατε αλλά η όλη κίνηση θύμισε εκείνο το περίφημο καλάθι του Στογιάκοβιτς στο Σ.Ε.Φ. απέναντι στον Ολυμπιακό...Διότι μην ξεχνάμε πως μπορεί ο εξαιρετικός σουτέρ Χάρης Γιαννόπουλος να αγωνίζεται στον Ολυμπιακό (αγωνίζεται τρόπος του λέγειν, αφού βλέπει τα ματς από την κερκίδα...) αλλά μέχρι πέρυσι έπαιζε στο δικέφαλο του Βορρά και είχε την τύχη να παρακολουθεί τον Πέτζα να βομβαρδίζει δια ζώσης..Άλλωστε και το στυλ με το οποίο σουτάρει, θυμίζει Πέτζα αν το παρατηρήσετε..
8. Όταν ακούω από μπασκετικούς δημοσιογράφους (δεν αναφέρομαι στην κρατική tv τώρα) την ατάκα..."το μπάσκετ έχει δώσει προ πολλού τις εξετάσεις του και δεν έχει να αποδείξει τίποτα" νευριάζω...Το βρίσκω πολύ αλαζονικό..Δεν διαφωνώ και πάρα πολύ, αλλά να κάνουμε και κριτική κύριοι που και που και όχι μόνο λιβανιστήρια, έτσι...;