Το κύκνειο άσμα του 2009...

Αυτό ήταν αγαπητοί μου φίλοι και για φέτος...Μια ακόμη χρονιά σε λίγες ώρες μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και το μόνο που αφήνει πίσω τις είναι οι αναμνήσεις και οι θύμησες...Δεν απομένει παρά να φαγωθεί η ουρά από το μεγάλο και αχώνευτο βόδι που ακούει στο όνομα 2009...Ένας ακόμη χρόνος σε λίγες ώρες θα φορτωθεί στις πλάτες μας, μεγαλώνοντας το φορτίο...

Δεν είμαι σε καμία περίπτωση από τους ανθρώπους, οι οποίοι μετρούν μέρα την ημέρα περιμένοντας να έρθουν οι σημαντικές αργίες ή γιορτές...Για την ακρίβεια, ούτε τα Σαββατοκύριακα δεν περιμένω με ανυπομονησία κατά το πέρασμα των εβδομάδων...Το βρίσκω πέρα για πέρα ανούσιο κάτι τέτοιο...Διότι ο χρόνος περνάει, οι καθημερινές ευκαιρίες μένουν ανεκμετάλλευτες και θα φτάσουμε στο σημείο, όπου θα είναι πραγματικά αργά για ότι θελήσουμε να πράξουμε στη ζωή μας...Το λέω αυτό διότι γνωρίζω ανθρώπους που τα τριήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς τα είχαν σημαδεμένα από το καλοκαίρι και τα περίμεναν πως και πως...Τους δικαιολογώ απόλυτα...Αλλά επιτρέψτε μου να είμαι της άποψης πως αν περιμένουμε τις χρονιάρες ημέρες και τα Σαββατοκύριακα για να ξεδώσουμε, τότε θεωρώ πως αφήνουμε το χρόνο να περνά εντελώς ανεκμετάλλευτος, χωρίς ουσία και προορισμό...

Ήταν περίεργη χρονιά τελικά το 2009, θα πρέπει να το παραδεχτούμε..Περιείχε αρκετές καλές αλλά και κακές στιγμές...Οπωσδήποτε πάντως ήταν μια μεταβατική χρονιά, αναφερόμενος τουλάχιστον στην αφεντιά μου...Μια χρονιά με πολλές και ξαφνικές αλλαγές, σε σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής μου...Μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα, τα οποία ποτέ δεν είχα φανταστεί και φυσικά δεν είχα ούτε καν υποψιαστεί...Μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα και συνεχείς μεταβολές προς το κακό αλλά και το καλό...Μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας τα δεδομένα ανατράπηκαν αρκετές φορές κόντρα στα όποια προγνωστικά...Μια χρονιά, στην οποία η γραμμή των συναισθημάτων μου δεν ήταν ευθεία, αλλά έμοιαζε με το ίχνος που αφήνει ο σεισμογράφος την ώρα του σεισμού...Παρόλα αυτά πάντως μου συμβαίνει το εξής οξύμωρο και παράξενο...Ενώ το 2009 μου φάνηκε πως πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, ωστόσο η αρχή του 2009 μου μοιάζει να βρίσκεται πάρα πολύ μακριά...Βλέπετε το χει η μοίρα του παράξενου να του τυχαίνουν τα παράξενα, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω...

Λένε πως μετά από ένα μεταβατικό έτος, έχει σειρά ένα έτος των μεγάλων αποφάσεων και μεγάλων γεγονότων...Δεν ξέρω ποιος το λέει αυτό...Ίσως να το λένε οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να τους συμβεί κάτι τέτοιο και ποιούν την επιθυμία τους ευχή...Ίσως και αυτοί, οι οποίοι βλέπουν το χρόνο να περνά χωρίς να τολμούν να λάβουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες..Αυτό που ξέρω πάντως, ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να δούμε τον ερχομό του νέου έτους μέσα από μια χαραμάδα αισιοδοξίας, αν θέλουμε να έχουμε έστω και μία ελπίδα να τα βγάλουμε πέρα...Εγώ πάντως προτείνω να δώσουμε και στον καινούριο χρόνο μια ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει και τι μπορεί να μας προσφέρει...Εδώ μοιράζουμε αφειδώς ευκαιρίες σε ανίκανες κυβερνήσεις, που μας κάθονται στο σβέρκο για ολόκληρες τετραετίες και δε λένε να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα...Στο κάτω κάτω, αν δεν μας ικανοποιήσει η καινούρια χρονιά, θα πάρει και αυτή την άγουσα για τα αποδυτήρια ύστερα από 12 μήνες...Λέω λοιπόν πως δε χάνουμε τίποτα για να προσπαθήσουμε και η ιστορία ας γράψει ότι θέλει...

Πέρα από όλα τα σημαντικά που έφερε στη ζωή μου το 2009, οπωσδήποτε ξεχωριστή θέση κατέχει η δημιουργία του συγκεκριμένου ιστότοπου...Πέρασε ήδη ένας χρόνος σχεδόν, από την ημέρα εκείνη κατά την οποία ένα νεογέννητο και ταπεινό blog, o φτωχός συγγενής, ανέβηκε στον αέρα του internet και ήρθε να προστεθεί πλάι σε όλα τα υπόλοιπα...12 ολόκληροι μήνες, περίπου 180 βαρβάτες σε μέγεθος αναρτήσεις, χιλιάδες λέξεις και σκέψεις είδαν το φως της δημοσιότητας..Όπως πάμπολλες ήταν και οι ώρες που αφιερώθηκαν σε αυτό από την πλευρά μου...Σήμερα λοιπόν που ολοκληρώνεται ο πρώτος χρόνος, κάθομαι και σκέφτομαι αν τελικά άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια μέσα σε όλο το πιεσμένο πρόγραμμα της καθημερινότητάς μου...Θεωρώ πως άξιζε 100%...Όχι για τις μαχητικές και επικριτικές δημοσιεύσεις..Ούτε για τις αιρετικές απόψεις...ούτε καν για τα πολιτικά, τα αθλητικά ή τα χιουμοριστικά..Ούτε καν για τις αναρτήσεις αυτές, που αναδημοσιεύτηκαν από πολλά αξιόλογα ιστολόγια στο διαδίκτυο...Άξιζε φυσικά και για όλα αυτά...Αλλά κυρίως άξιζε, επειδή είναι μια ασχολία που με γεμίζει εμένα εσωτερικά και για τα συναισθήματα που αισθάνομαι κάθε φορά που ανατρέχω στο αρχείο και ξαναδιαβάζω τις παλιές αναρτήσεις...Για το χαμόγελο, τον προβληματισμό, τις σκέψεις, τα δάκρυα ίσως και όλα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που γυρίζω στο αρχείο και διαβάζω τις παλιές αναρτήσεις, ενθυμούμενος τα γεγονότα που στάθηκαν αφορμή για όλες αυτές...Πολλοί μπορεί να πείτε, πως ζω στο μικρόκοσμο μου και ικανοποιούμαι με πράγματα, με μικρή απήχηση και μικρή σημασία...Μπορεί τελικά να είναι και έτσι...Αλλά τον μικρόκοσμο μου τον προτιμώ αναφανδόν σε σχέση με τον κόσμο, που έχουν χτίσει οι άλλοι για μένα και για μας, φυσικά χωρίς εμάς...

Φυσικά, η ταπεινή τούτη σελίδα αντιμετώπισε ως νεόκοπη αρκετές παιδικές ασθένειες, αλλά όλες τις ξεπέρασε με επιτυχία...Υπήρχαν πολλές υπερβολικές σκέψεις, κάποιες γενικότητες αλλά πάρα πολλές καλές και εύστοχες στιγμές...Έχω την ευκαιρία να το διαπιστώσω αυτό τις ημέρες αυτές, που προσπαθώ να συγκεντρώσω τις καλύτερες αναρτήσεις του φτωχού συγγενή, να τις εκτυπώσω και πρόχειρα να τις βιβλιοδετήσω...Τα αντίτυπα θα είναι λίγα και όποιος θέλει ένα από αυτά θα πρέπει να μου το πει άμεσα, ιδίως όσοι βρίσκεται αφόρητο το διάβασμα μπροστά σε μια οθόνη και προτιμάται τον παραδοσιακό τρόπο...Ο στόχος μου είναι αυτή η έκδοση να περιλαμβάνει τις 50 καλύτερες αναρτήσεις του φτωχού συγγενή σύμφωνα με τα προσωπικά μου κριτήρια σε σχέση με όλα τα θέματα, περιποιημένες, ανανεωμένες μαζί με ένα μικρό σχόλιο τωρινό...Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση δυσκολία αντιμετώπισα στο να συγκροτήσω την 50άδα...Για την ακρίβεια, ακόμη διατηρώ πολλά διλήμματα...Θα μου πείτε, τα βρίσκω όλα ρόδινα επειδή τα έγραψα εγώ...Ξέρετε στη λογική που ακόμη και η κουκουβάγια βρίσκει πως τα παιδιά της είναι τα πιο όμορφα που υπάρχουν...Αλλά δε με νοιάζει αν κάποιοι από εσάς βλέπετε τις αναρτήσεις μου σαν κουκουβάγιες..Για μένα είναι το ομορφότερο και το πιο καλλίφωνο πουλί της γης, το οποίο θα συνεχίσει να κελαηδά για καιρό ακόμη, καλώς εχόντων των πραγμάτων...
Αυτά είχα να αναφέρω, ως τελευταίο σημείωμα της παρούσας χρονιάς...Προχωράμε μπροστά και αντιμετωπίζουμε το μέλλον με θάρρος και τόλμη...Το τι θα φέρει λίγο θα πρέπει τελικά να μας απασχολεί...Αυτό που μετρά είναι η διαδρομή και ο αγώνας...Το αποτέλεσμα μπορεί να το καθορίσουν πολλοί εξωγενείς παράγοντες, στήνοντας το παιχνίδι...Την προσπάθεια δεν μπορεί όμως κανείς να τη μηδενίσει όσο και να προσπαθήσει...
Καλή χρονιά να έχουμε...

υγ1 Έτσι για το καλό της ημέρας, σήμερα έχει και τραγουδάκι...Από ένα συγκρότημα που αν και έχει σχετικά καλό ήχο, έχει καταντήσει τόσο χιλιοπαιγμένο και mainstream, που τους κάνει πολλές φορές ανυπόφορους για μένα και σε λίγο πιθανώς να γίνουν χειρότεροι και από τον καλλιτέχνη με τον οποίο συνεργάζονται φέτος...Αλλά το συγκεκριμένο τραγουδάκι είναι όμορφο αντικειμενικά.Αφιερωμένο σε όλους όσους αισθάνονται την ανάγκη να φύγουν, δεν αφήνουν ποτέ τα όνειρα τους, συνεχίζουν τις προσπάθειες τους υπό αντίξοες συνθήκες και απέναντι σε παράξενες καταστάσεις αν και χωρίς πολλούς συμμάχους, για όλους αυτούς τελικά που θέλουν να γυρίσουν την κλεψύδρα από την αρχή και ότι βγει και να γυρίσουν το χρόνο πίσω με την ελπίδα να μην έκαναν τα ίδια λάθη...Η ομώνυμη "κλεψύδρα" λοιπόν, από τους Onirama...