Μια ασήμαντη προσωπική επιτυχία...

Το παρόν ιστολόγιο στην έως τώρα πορεία του, θέλω να πιστεύω πως έχει κρατήσει μια αξιοπρεπή και έντιμη στάση και για αυτό το λόγο αξίζει να έχει μια αποκλειστικότητα..Αξίζει σε αυτόν εδώ το χώρο, να αποκαλύψω κάτι, το οποίο έως τώρα δεν το γνωρίζει κανείς από όσους συναναστρέφομαι στην καθημερινότητα του...Πάρτε το σαν ένα καπρίτσιο ή μια παραξενιά, αλλά τα επόμενα ήθελα να τα ανακοινώσω από τούτο εδώ το ταπεινό βήμα...Έτσι και αλλιώς, πάντα στη ζωή μου θεωρούσα ευκολότερο να γράψω κάτι από το να το αναπτύξω προφορικά και το ίδιο θα πράξω και τώρα...Μη φαντάζεστε πως αναφέρομαι σε κάτι συνταρακτικό ή κοσμοϊστορικό..Ούτε πως ακολουθώ την τακτική των υπολοίπων, οι οποίοι μεγαλοποιούν τα πράγματα με φανφάρες και μεγάλα λόγια προκειμένου να τραβήξουν τα βλέμματα..Απλά τεστάρω ποιοι από αυτούς που με γνωρίζουν πραγματικά, κάνουν τον κόπο να διαβάζουν αυτές τις ανούσιες γραμμές εδώ πέρα...

Οι πιο τακτικοί αναγνώστες, ίσως να θυμούνται πως πρόσφατα με δύο μάλιστα διαφορετικές αναρτήσεις, είχα μιλήσει με σκωπτικό και χιουμοριστικό τρόπο για την όψιμη μου απόφαση, τα δύο τελευταία χρόνια να καταπιαστώ ξανά με την εκμάθηση της Αγγλικής γλώσσας, ύστερα από ένα λεβέντικο διάλειμμα της τάξης των 13 ετών, με αποκλειστικό στόχο μπας και καταφέρω και αποκτήσω το ρημάδι το Proficiency επιτέλους...Είχα δώσει μάλιστα έμφαση στην απόφαση μου να δώσω εξετάσεις και για τα δύο πτυχία, τόσο για το Αμερικανικό όσο και για το Αγγλικό...Μια απόφαση που από το γενικότερο περίγυρο αντιμετωπίστηκε με απορία και με αμφιβολία για τη χρησιμότητα της...Λοιπόν είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω, πως αντίθετα με όλες τις προβλέψεις και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, ο σκοπός επετεύχθη κατά το ήμισυ...Τι εννοώ; Ότι ο φτωχός συγγενής είναι κάτοχος του Proficiency του πανεπιστημίου του Cambridge, εδώ και περίπου 5-6 ημέρες...Και λέω κατά το ήμισυ, διότι τα αποτελέσματα για το αντίστοιχο Αμερικάνικο δεν έχουν βγει ακόμα, αλλά όπως και να χει ο στόχος που είχα θέσει επετεύχθη, παρά τις αντίξοες συνθήκες...

Πολλοί με ρωτούσαν όλο αυτό το διάστημα, για τη σκοπιμότητα του να προσπαθήσεις να αποκτήσεις ένα πτυχίο σαν και αυτό, ξοδεύοντας πολλά χρήματα και ακόμη περισσότερο ελεύθερο χρόνο, πράγματα τα οποία είναι και τα δύο είδος εν ανεπάρκεια στις μέρες μας...Μάλιστα απορούσαν με το κουράγιο και τις αντοχές μου, ρίχνοντας μου βλέμματα που εγώ τα μετέφραζα σαν σχεδόν απαξιωτικά αλλά τελοσπάντων...Δεν μπορούσαν να καταλάβουν το σκοπό...Μα είναι απλούστατο...Το Proficiency κατ' αρχάς σήμερα, δεν αποτελεί σπουδαίο επίτευγμα και θα πρέπει να είμαστε ειλικρινείς και να το παραδεχόμαστε..Αλλά από την άλλη πλευρά, το έχουν σχεδόν άπαντες...Καταλαβαίνετε τι μειονέκτημα λοιπόν είναι για κάποιον το να μην το έχει...Πέρα από αυτό, σήμερα οτιδήποτε και να κάνεις χρειάζεται να έχεις την πιστοποίηση της γλώσσας...Θα μου πείτε, επειδή πήρες το πτυχίο συνεπάγεται πως ξέρεις τη γλώσσα; Φυσικά και όχι, κρίνοντας από την αφεντιά μου...Αλλά στον κόσμο που ζούμε, χωρίς αυτό δεν μπορείς να κάνεις σχεδόν τίποτα σε σχέση με τα εργασιακά σου...Κυρίως όμως όσοι απορούσαν, φαίνεται δε μπορούν να καταλάβουν την ανασφάλεια που αισθάνεται ο μέσος υπάλληλος που απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα ειδικά σήμερα...Όταν έχουμε φτάσει στην εποχή που το να έχεις απλά μια δουλειά και ένα εισόδημα θεωρείται μεγάλο προνόμιο σε σχέση με την τεράστια ανεργία, τότε κάνεις τα πάντα για να εμπλουτίσεις τις γνώσεις σου και να αποκτήσεις την ψευδαίσθηση πως ισχυροποιείς το βιογραφικό σου σημείωμα...Και επειδή είμαι ένας άνθρωπος, που έχει βιώσει στο πετσί του, το να μην έχεις δουλειά και να θεωρείς τον εαυτό σου βάρος για την κοινωνία, τότε φαντάζομαι πως μπορείτε να κατανοήσετε το σκοπό...Και εντέλει, για να κατακτήσεις τον μεγάλο στόχο όποιος και να είναι αυτός και όποτε να αποκαλυφθεί, θα πρέπει πρώτα να κατακτήσεις τους μικρούς που στοιχειώνουν το μικρόκοσμο σου..Δεν ξέρω αν σας διαφώτισα ή αν σας μπέρδεψα (το πιθανότερο), αλλά έτσι ακριβώς έχουν τα πράγματα...

Περνώντας λίγο στα ενδότερα των εξετάσεων, μετά τη διεξαγωγή τους μέσα στο Μάιο, είχα σοβαρές αμφιβολίες για την επιτυχία και ιδίως στο συγκεκριμένο τεστ του Cambridge, ο συμψηφισμός όμως ο οποίος γίνεται σε αυτό φαίνεται πως με ευνόησε και δικαίωσε τα περίπου επιπρόσθετα 200 Ευρώ που πλήρωσα για το τεστ αυτό...Κυρίως οι αμφιβολίες μου είχαν να κάνουν με το επίπεδο μου και τα μαθησιακά κενά που είχα και έχω σε σχέση με τη γλώσσα...Αλλά βασίστηκα στη στρατηγική την οποία είχα αναπτύξει κατά τη διάρκεια των μαθημάτων...Όταν ξέρεις τα δυνατά και τα αδύνατα σου σημεία, τότε μπορείς να αναδείξεις τα μεν και να φτιασιδώσεις τα δε...Πολλοί μπορεί να γελούν διαβάζοντας για στρατηγικές και βλακείες...Ύστερα όμως από τόσα χρόνια εξετάσεων για διάφορα θέματα, έχω καταφέρει δύο βασικά πράγματα...Το πρώτο είναι να αποδίδω στο χαρτί όσα ακριβώς γνωρίζω (τίποτα περισσότερο, αλλά και τίποτα λιγότερο που είναι και το βασικότερο) και να μπορώ να εισέρχομαι στο πνεύμα των εκάστοτε εξετάσεων και να αντιλαμβάνομαι τι είδους θέματα ζητούν συνήθως...Δεν ήμουν και δε θα γίνω ποτέ, άνθρωπος του πολύ διαβάσματος και τις προπόνησης και όσοι τυχόν πίστευαν αυτό έρχομαι να τους γκρεμίσω την εικόνα...Πάντα όμως στις εξετάσεις έδινα τον καλύτερο μου εαυτό, χωρίς άγχος και με απόλυτη πίστη στον εαυτό μου...Το ίδιο προσπάθησα να πράξω και τώρα...Χαρακτηριστικά, θυμάμαι μια ατάκα που ξεστόμισα πέρυσι τέτοιο καιρό στον υπεύθυνο του φροντιστηρίου, όταν μας ανέφερε πως κατά την έναρξη της τελευταίας χρονιάς (το Σεπτέμβρη που μας πέρασε δηλαδή) θα μας έβαζαν να δώσουμε ένα τεστ προσομοίωσης των εξετάσεων, προκειμένου να δουν το επίπεδο μας και το αν θα μας άφηναν τελικά να δώσουμε εξετάσεις...Του είπα με μειλίχιο ύφος..."Δάσκαλε, μην ξεχνάς πως υπάρχουν πάρα πολλοί ποδοσφαιριστές που στην προπόνηση σέρνονται, αλλά μόλις έρχεται η ώρα για το ντέρμπι, μπαίνουν μέσα και δίνουν ότι έχουν και δεν έχουν στον αγώνα για την τελική επικράτηση", θέλοντας να του καταστήσω σαφές, πως ένα τεστ ένα χρόνο περίπου πριν τις εξετάσεις δε δείχνει απολύτως τίποτα...Φυσικά ο ίδιος με κοίταξε με ένα βλέμμα σαν να έλεγε "μα τι ακαταλαβίστικα λέει αυτός ο παράξενος τώρα"...

Λένε πως οι Άγγλοι είναι τυπικοί μέχρι αηδίας και είχα την ευκαιρία να το διαπιστώσω και τώρα, αφού από την ημέρα κιόλας των εξετάσεων είχαν θέσει ως ημερομηνία έκδοσης των αποτελεσμάτων την περασμένη Παρασκευή 2 του μηνός στις 10 το πρωί...Εγώ όντας στη δουλειά το συγκεκριμένο πρωινό, είχα πιστέψει πως θα μάθαινα τα αποτελέσματα στο σπίτι μέσω ιντερνετ,εκτός αν στο ενδιάμεσο με ειδοποιούσε το φροντιστήριο..Μάλιστα από το προηγούμενο βράδυ είχα προετοιμάσει τον εαυτό μου για το ενδεχόμενο αποτυχίας, σε σημείο που ξύπνησα το πρωί και αισθανόμουν σαν να είχα ήδη κοπεί...Ή ώρα πέρασε 10, πήγε 11, έφτασε 12, πέρασε 1 και έφτασε 2...Για να μη με καλέσουν από το φροντιστήριο αμέσως, πάει να πει πως κόπηκα σκέφτηκα...Τελικά 2 και τέταρτο χτυπάει το τηλέφωνο μου και σχηματίζεται στην οθόνη του, ο αριθμός του φροντιστηρίου..Η φωνή της κοπέλας έμοιαζε άτονη και διστακτική, γεγονός που ενίσχυε τους φόβους μου...Μου λέει έμαθες τα νέα;...Της λέω όχι...Μου λέει πέρασες...Της λέω: μου κάνεις πλάκα...Όχι μου λέει σίγουρα...Χάρηκα πολύ, αλλά ξανά κράτησα χαμηλούς τόνους...Σκεφτόμουν πως άβυσσος το μυαλό της ξανθιάς και έβαζα με το μυαλό μου σενάρια ότι και καλά είχε δει λάθος τα αποτελέσματα..Να φανταστείτε γύριζα το απόγευμα σπίτι και μέσα στο αυτοκίνητο, σκεφτόμουν ξανά πως κάποιο λάθος θα έχει γίνει...Για τέτοιο μέγεθος παράνοιας μιλάμε...

Ξέρω πως η απόκτηση ενός τέτοιου διπλώματος δεν αποτελεί σοβαρή επιτυχία σήμερα...Αλλά εγώ αρχικά χάρηκα ιδιαίτερα και συγκινήθηκα για τη δικαίωση όλων αυτών των κόπων τα δύο τελευταία χρόνια...Δεν είναι για τα λεφτά , που πλήρωσα όλα αυτά τα χρόνια και μου μετέτρεπαν σε αρνητικό το πρόσημο του προσωπικού μου ισοζυγίου εσόδων εξόδων κάθε μήνα...Άλλωστε από τη στιγμή που τα πλήρωνα αποκλειστικά μόνος μου, δεν αισθανόμουν κανένα άγχος και καμία υποχρέωση...Είναι για τα ατελείωτα και ανελέητα πέρα δώθε του 1χλμ μέσα στο κρύο, τη βροχή και την αφόρητη ζέστη...Είναι για τις ώρες ύπνου που στερούμουν τα βράδια,για να απαντάω στις ασκήσεις και να γράφω εκθέσεις ούτως ώστε να προλάβω να είμαι συνεπής με την εκπλήρωση των μαθητικών μου καθηκόντων...Είναι η δικαίωση για την απόφαση μου να δώσω και το τεστ του Cambridge, το οποίο όλοι το θεωρούν δυσκολότερο από το Αμερικανικό...Είναι για το γεμάτο οκτάωρο και βάλε που ξόδεψα μια καυτή Κυριακή στα μέσα του Μαΐου στο κέντρο της Αθήνας, την ημέρα των εξοντωτικών γραπτών εξετάσεων...Είναι για την μεγάλη κούραση που τράβηξα όλο αυτόν τον καιρό...Είναι για την αυταρέσκεια που θα αισθανθώ όταν περάσω σε λίγο καιρό ξανά έξω από το φροντιστήριο και δω το όνομα μου στη λίστα των επιτυχόντων φαρδύ πλατύ...Είναι από την άλλη πλευρά και η δικαίωση για την παραμέληση μια σειρά από αγαπημένων μου ασχολιών προκειμένου να αφοσιωθώ στα Αγγλικά ειδικά το τελευταίο διάστημα πριν τις εξετάσεις...Είναι εν τέλει, ένα ηχηρό μήνυμα πως τελικά τα κουρέλια τραγουδάνε ακόμα, όσο και αν κάποιοι συνεχίζουν να αμφισβητούν τις ικανότητες και την αξία τους...Για όλα τα παραπάνω άξιζε ο κόπος και με το παραπάνω θα έλεγα...

Τελειώνοντας να αναφέρω λίγες κουβέντες για την επιμέρους βαθμολογία μου...Φυσικά δεν χρειάζεται να σας πω, πως ο τελικός βαθμός ήταν το αγαπημένο C, όχι όμως ακριβώς στη βάση αλλά αρκετά παραπάνω σαν ποσοστό στην κλίμακα του C αν το θέσουμε έτσι...Αυτός ακριβώς ήταν και ο στόχος μου...Σας έχω μιλήσει για την ηδονή του αθλητή του άλματος επί κοντό, όταν καταφέρνει να κάνει επιτυχημένο άλμα ακουμπώντας τον πήχη, ο οποίος αφού πάλλεται ασύστολα αποφασίζει να μείνει στη θέση του...Έτσι αισθάνθηκα και εγώ...Ο πήχης κουνήθηκε αλλά επέστρεψε στη θέση του...Τι να το κάνεις αν στο αλμα επί κοντώ περάσεις πάνω από τον πήχη 1 μέτρο, αν δεν αισθανθείς την αδρεναλίνη ξαπλωμένος στο στρώμα παρακολουθώντας πάνω από το κεφάλι σου τον πήχη να τρεμοπαίζει αλλά τελικά να σου κάνει το χατήρι...Βαθμολογικά πάντως αυτό που με ανέδειξε ήταν η Έκθεση, πράγμα λογικό αν σκεφτεί κανείς τα δισεκατομμύρια των λέξεων που έχω αραδιάσει στον ιστότοπο αυτό, αλλά και το Reading το οποίο αποτέλεσε την επιτομή της στρατηγικής...Έτσι μπόρεσα κυρίως να καλύψω και να συμψηφίσω αφενός το Use και αφετέρου κατά κύριο λόγο το περιβόητο Listening...Εκεί που όμως πραγματικά έδωσα μεγάλη παράσταση ήταν στα Προφορικά...Είμαι βέβαιος πως οι δύο Αγγλίδες κυρίες που ήταν μέσα, εντυπωσιάστηκαν όχι φυσικά από την προφορά ή το πλούσιο λεξιλόγιο μου και την άρτια Γραμματική, αλλά από τον τόνο της φωνής, τις χειρονομίες με τις οποίες συνόδευα τις απόψεις, την αμεσότητα και την άνεση,και τα πρακτικά παραδείγματα που ανέφερα κάθε τρεις και λίγο ενισχύοντας τα επιχειρήματα μου...Πραγματική παράσταση...Αφού να φανταστείτε πως τη μεγαλύτερη πλάκα την έπαθε ο παρτενέρ μου, ο οποίος έπαθε πλάκα με όλα αυτά και δεν μπορούσε να το πιστέψει...Το συγκεκριμένο κομμάτι ήταν ίσως το μοναδικό που μου άφηνε χαραμάδες αισιοδοξίας, διότι ταυτόχρονα καθώς μιλούσα έριχνα ματιές στο χαρτί της βαθμολογίας της δεύτερης εξετάστριας και έβλεπα ότι με βαθμολογούσε πολύ πάνω από το μέσο όρο συνεπαρμένη και αυτή από την αμεσότητα και τις βλακείες μου...

Και τώρα ήρθε η ώρα για την ξεκούραση του πολεμιστή...Καιρός είναι να περάσουμε απογεύματα σχετικά ανέμελα χωρίς τον βραχνά του διαβάσματος, των ατελείωτων ασκήσεων και των εκθέσεων και των τεστ...Λογικά όμως από τον Οκτώβρη,θα επιστρέψει στο σινεμά της ζωής μου το ίδιο ή παρόμοιο έργο με καινούρια σπαρταριστά επεισόδια που και αυτά θα ακροβατούν ανάμεσα στη χαρά και στη λύπη, ανάμεσα στην ικανοποίηση και την απογοήτευση...Το τι θα αφορούν αυτά τα επεισόδια δεν έχει ξεκαθαρίσει ακόμη και δεν αναμένεται να ξεκαθαρίσει προτού μας αφήσει το καλοκαίρι...Θα είναι καινούριες ασχολίες, θα ειναι άλλες γλώσσες, θα είναι άλλες δραστηριότητες, θα είναι κάτι διαφορετικό...ποιος ξέρει; Και όλα αυτά στον απαρέκκλιτο δρόμο για το μεγάλο στόχο...Ποιος είναι αυτός...Μα ελάτε φίλοι μου, τι σασπένς θα είχε η ζωή αν σας τα αποκάλυπτα όλα πια...

υγ1 Ως επιστέγασμα της συγκεκριμένης ανάρτησης και της όλης προσπάθειας γενικότερα, σήμερα ανεβάζω το αγαπημένο μου τραγούδι από τους Πυξ-Λαξ, το οποίο συνόδευσε την προσπάθεια μου τον μήνα των εξετάσεων...Ένα τραγούδι, που το ήξερα από τότε σχεδόν που βγήκε, μα το αγάπησα παράφορα μόλις φέτος...Ένα άσμα μεγάλης αλήθειας, από την αρχή ως το τέλος του...Ένα τραγούδι το οποίο καθόλη τη διάρκεια των εξετάσεων προφορικών και γραπτών (περίπου ένα μήνα δηλαδή) πρέπει να το άκουσα κοντά στις 1000 φορές, χωρίς υπερβολή...Στο αυτοκίνητο, στο cd player, στο κινητό, στο youtube, παντού είχα ένα γραμμένο cd για να το ακούω, να σκέφτομαι και να διαλογίζομαι....Για όλους όσους λοιπόν επιμένουν να προσπαθούν σε αγώνες, τα προγνωστικά των οποίων είναι καθόλα εναντίον τους...