Ένας μίζερος κόσμος, γεμάτος νεύρα...

Σήμερα, αποφάσισα να απομακρυνθώ λίγο από την τρέχουσα επικαιρότητα και να αναφερθώ σε ένα φαινόμενο, που έχω παρατηρήσει να συμβαίνει ιδίως στο κλεινόν άστυ...Κινούμενος κάθε μέρα πότε από δω και πότε από κει, χρησιμοποιώντας συχνά τα μεταφορικά μέσα και το αυτοκίνητο, αλλά και κάνοντας μοναχικούς περιπάτους μερικά βράδια, συνηθίζω να παρατηρώ τη συμπεριφορά των άλλων ανθρώπων που συναντώ στο διάβα μου...Παρατηρώ όλα αυτά τα χαρακτηριστικά και μπαίνω σε σκέψεις και συλλογισμούς...

Μου κάνει τρομερή εντύπωση λοιπόν, πως όποιον άνθρωπο και να συναντήσεις στο δρόμο, το βλέμμα του αποπνέει μια κακοκεφιά και μια μιζέρια και αυτό πιστέψτε με συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας..Παρατηρώ τον κόσμο να περπατά στο δρόμο με γρήγορο βάδισμα και με το κεφάλι σχεδόν σκυμμένο σαν να τον απασχολεί κάτι ιδιαίτερα σημαντικό...Βλέμματα που κοιτούν προς απροσδιόριστη κατεύθυνση και μοιάζουν χαμένα στη μετάφραση...Πρόσωπα σκυθρωπά και αγέλαστα, που αποπνέουν μια μιζέρια και έναν προβληματισμό από χιλιόμετρα...Άνθρωποι που περπατούν με γοργό βήμα και μοιάζουν να να μην συναισθάνονται τι συμβαίνει γύρω τους...Για του λόγου το αληθές, έχει τύχει πολλές φορές να βλέπω ανθρώπους να διασχίζουν πεζοί το δρόμο χωρίς ασυναίσθητα να ελέγξουν για τυχόν διερχόμενα αυτοκίνητα και αυτό να οφείλεται όχι στη χαζοαφηρημάδα, αλλά απλούστατα επειδή το μυαλό τους ταξιδεύει σε άλλες πολιτείες...Μου συνέβη και μένα κάτι τέτοιο πρόσφατα και για αυτό μπορώ να το αξιολογήσω με τέτοιο τρόπο...Πριν μερικούς μήνες, ένα χειμωνιάτικο βράδυ ήμουν πολύ στενοχωρημένος για κάποιο θέμα και περπατούσα στο δρόμο σχεδόν βουρκωμένος... Ασυναίσθητα δοκίμασα να διασχίσω το δρόμο κάθετα και ήταν η δυνατή και επίμονη κόρνα μιας μοτοσυκλέτας, αυτή που με συνέφερε για να καταφέρω να σταματήσω λίγη απόσταση πριν συμβεί κάτι ενδεχομένως πολύ χειρότερο...Τέτοιου είδους συμπτώματα, παρατηρώ να εμφανίζουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι πλέον καθημερινά...

Πέρα όμως από αυτό, κάτι που είναι κατ' εμέ απόλυτα εμφανές, είναι ο διάχυτος εκνευρισμός του Έλληνα σε όλες τις περιστάσεις της καθημερινής του ζωής και ιδίως στο δρόμο...Ψάχνουμε όλοι αφορμή για να διαφωνήσουμε με τον πλησίον μας και να τσακωθούμε με το παραμικρό έστω και αν η συγκεκριμένη αφορμή είναι τις περισσότερες φορές από ανόητη ως γελοία...Η όλη κατάσταση δείχνει ανθρώπους που πραγματικά όλα τους φταίνε...Δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσω το αυτοκίνητο μια καθημερινή και να μην πέσω πάνω σε καυγά μεταξύ ή οδηγών...Κάποιες φορές εξαντλείται σε κορναρίσματα και μπινελίκια εκ του μακρόθεν, αλλά πλέον συχνότερα πολλοί κατεβαίνουν για να τα πουν ενώπιος ενωπίω με τους συνανθρώπους τους...Στην συντριπτική πλειοψηφία των περιπτώσεων για εντελώς ασήμαντη αφορμή, η οποία όμως στα δικά τους μάτια φαντάζει casus belli...Μόλις σήμερα, βρισκόμουν σταματημένος σε ένα φανάρι σε κεντρική οδική αρτηρία της πόλης και αντικρίζω στο απέναντι ρεύμα, δύο τύπους να λογομαχούν έτοιμοι να πιαστούν στα χέρια, προφανώς για ένα μικρό γρατζούνισα του ενός στο αυτοκίνητο του άλλου...Αλλά και στο λεωφορείο μέσα, η γκρίνια και οι λογομαχίες είναι σε καθημερινή βάση, άλλες φορές για μια θέση, άλλες για ένα παράθυρο που πρέπει ή δεν πρέπει να ανοίξει, άλλες φορές διότι μερικοί στέκονται στο κέντρο του διαδρόμου, σε δουλειά να βρισκόμαστε δηλαδή σε γενικές γραμμές..Παντού το ίδιο γίνεται...Να φανταστείτε πως τις προάλλες έγινα μάρτυρας λογομαχίας μέσα σε σουπερμάρκετ για τη θέση μπροστά αλλαντικά...Όπως καταλαβαίνετε ο πάτος του βαρελιού ακόμα αναζητείται...

Τώρα που οφείλονται όλα αυτά; Κατ' αρχάς είναι πασιφανές πως όλα αυτά υπάρχουν στο dna του Έλληνα και στο ταμπεραμέντο του, από αρχαιοτάτων χρόνων...Αλλά πέρα από αυτό, εμένα δε μου το βγάζει κανείς από το μυαλό, πως είναι σαν να επικρατούν στην ατμόσφαιρα τόσο η μιζέρια και η κακοκεφιά όσο και ο μεγάλος και ασυγκράτητος εκνευρισμός...Είναι τόσα πολλά που έχουν συμβεί όλο αυτό το διάστημα και που έχουν χαλάσει μια για πάντα τη διάθεση μας...Σε πολιτικό, κοινωνικό και κυρίως εργασιακό τομέα έχουν συμβεί τόσες πολλές και κοσμογονικές αλλαγές, που όλοι πλέον δηλώνουν πως τους αρκεί να έχουν απλά τα βασικά...Κεκτημένα δικαιώματα έχουν προ πολλού κάνει φτερά, ενώ οι προσπάθειες για τον περιορισμό της ατομικής ελευθερίας των πολιτών είναι τόσο πολλές και συντονισμένες που στο τέλος επιφέρουν σημαντικά αποτελέσματα..Πέρα από όλα αυτά, το σύστημα σήμερα μας θέλει χωρισμένους και διχασμένους σε τάξεις και η προσπάθεια αυτή είναι εμφανής, προσπαθώντας να μας πείσουν πως έχουμε πολλά να χωρίσουμε μεταξύ μας...Όλα αυτά φυσικά εντείνουν τον εκνευρισμό και τη μιζέρια...Συναντώ πολλούς ανθρώπους που αισθάνονται αφόρητα πιεσμένοι και αισθάνονται την ανάγκη να ξεσπάσουν και για αυτό ελλείψει άλλων εναλλακτικών προτιμούν να ξεσπάσουν στην καθημερινότητά τους...Δεν σας κρύβω πως και αυτό μου συμβαίνει πολλές φορές, και τότε συνήθως την πληρώνουν άνθρωποι που δεν έχουν καμία ευθύνη...Φαντάζομαι πως λίγο πολύ, κάτι παρόμοιο συμβαίνει στην πλειοψηφία των πολιτών...

Κατά την προσωπική μου άποψη, υπάρχει διάχυτη στην κοινωνία μια υφέρπουσα δυστυχία, η οποία δεν έχει πάντοτε απαραίτητα σχέση με την οικονομική κατάσταση μας...Η Ελλάδα σπανίως ήταν μια ευημερούσα οικονομικά χώρα και τις λίγες φορές πού όντως ήταν, ήταν περισσότερα πλασματικά και όχι πραγματικά κατά την ταπεινή μου άποψη...Σήμερα, η κρίση είναι βαθύτερη και ακουμπά τις ρίζες της κοινωνίας μας,την ιδιοσυγκρασία μας σαν λαό, το κέφι και τη ζωντάνια που ήταν πάντα σήμα κατατεθέν μας, τις αξίες και τις ανθρώπινες αρετές από τις οποίες έχουμε όλοι απομακρυνθεί..Συν τοις άλλοις, υπάρχει μια γενικότερη φοβία και μια κακοκεφιά...Ο Έλληνας δυστυχώς μοιάζει να έχει σκύψει το κεφάλι, συναισθανόμενος το ζοφερό μέλλον...Μοιάζει να είναι ένα καζάνι που έχει συγκεντρώσει μέσα του, τεράστια αποθέματα ατμών, τα οποία μέρα με τη μέρα αυξάνονται με ρυθμό γεωμετρικής προόδου...Μέχρι το καζάνι να σκάσει και ότι υπάρχει μέσα του να ξεχυθεί στον καθαρό αέρα και να παρασύρει στο διάβα του όλα όσα μας χαλούν τη διάθεση...Μέχρι τότε υπομονή, ηρεμία και νηφαλιότητα και κυρίως ψηλά το κεφάλι...Μην ψαρώνετε...Κυρίως το λέω για να το ακούσω εγώ μπας και το καταλάβω κάποτε...