Τα "ριάλιτι" σκουπίδια της ελληνικής τηλεόρασης...

Η σχέση του φτωχού συγγενή με την τηλεόραση, δε θα έλεγα πως είναι και η στενότερη δυνατή, αφού ποτέ δεν ήμουν τακτικός τηλεθεατής, αν εξαιρέσουμε φυσικά την παρακολούθηση αθλητικών γεγονότων και αγώνων...Κατά τα άλλα, ελάχιστα πράγματα παρακολουθώ, αφού θεωρώ χάσιμο χρόνου να ξοδεύεις το χρόνο σου μπροστά σε μια τηλεόραση...Πάντα όμως στην αρχή της σεζόν, φροντίζω να ενημερώνομαι για τα προγράμματα γενικά, μπας και ανακαλύψω κάποια σειρά που να αξίζει της προσοχής και την παρακολούθησης, αν φυσικά βολεύουν και οι ώρες...Συνήθως παρακολουθώ μία σειρά κάθε σεζόν, έστω και αποσπασματικά.. Πριν μερικά χρόνια ήταν το 50-50 που μου κίνησε το ενδιαφέρον, πέρυσι ήταν η φοβερή σειρά του Μπέζου και μια αστυνομική παρωδία που μου διαφεύγει τώρα ο τίτλος της κ.ο.κ.

Χάζευα λοιπόν, την περασμένη Κυριακή σε δύο κυριακάτικες εφημερίδες, τα αφιερώματα που έκαναν για τη νέα τηλεοπτική σεζόν και τα καινούρια προγράμματα, μπας και αλιεύσω κάτι που πραγματικά θα αξίζει τον κόπο...Και φυσικά έπεσα από τα σύννεφα, ανακαλύπτοντας το τι θα σερβίρουν φέτος στους αποχαυνωμένους τηλεθεατές τα τηλεοπτικά κανάλια της χώρας τούτης...Πιθανώς οι περισσότεροι από εσάς να ήσασταν ενήμεροι και να μην παραξενευτήκατε, αλλά εγώ δεν μπορούσα να το πιστέψω πραγματικά...Αυτό που φέτος θα δεσπόζει σε όλα τα κανάλια είναι τα λεγόμενα ριάλιτι σόου παντός τύπου...Ριάλιτι σκληρά και απωθητικά τύπου μεγάλου αδελφού, ριάλιτι μαγειρικής, ριάλιτι τραγουδιού, χορού και μοντέλων ριάλιτι διαμόρφωσης σπιτιών και ότι άλλη θλιβερή μαλ...βλακεία έχει κατεβάσει το μυαλό κάθε διευθυντή καναλιού...Είχα πιστέψει πως η λαίλαπα των ριάλιτι που κατέκλυσε την Ελλάδα ως ξενόφερτο φρούτο στις αρχές της δεκαετίας του 2000, είχε περάσει ανεπιστρεπτί..Είχα επίσης πιστέψει πως η εποχή που η Ελλάδα στηνόταν μπροστά από μια κλειδαρότρυπα και περνούσε ακόμη και ημέρες όπως η παραμονή Πρωτοχρονιάς συντροφιά με μερικά "μηδενικά", είχε περάσει και πως δε θα ερχόταν ποτέ ξανά..Δυστυχώς όμως, είχα πιστέψει λάθος, από ότι φαίνεται...

Δεν κακίζω τα κανάλια για τη συγκεκριμένη κατάσταση...Τα κανάλια είναι εμπορικές επιχειρήσεις και όχι εκπαιδευτικά μέσα, για να προάγουν το επίπεδο, τον πολιτισμό και τα γράμματα...Τα κανάλια είναι επιχειρήσεις που στοχεύουν στο κέρδος και για να πετύχουν το σκοπό τους αυτό, δε διστάζουν να κατεβάσουν το επίπεδο όσο απαιτείται...Έχουν άλλωστε καταλάβει πως εντέλει στην τηλεόραση αυτό που πουλάει είναι το τρίπτυχο θέαμα-αίμα-σπέρμα, αφού ο καταναλωτής - τηλεθεατής αυτά επιθυμεί...Ειδικά φέτος που όσο να ναι, τα διαφημιστικά έσοδα λόγω της κρίσης στην αγορά είναι περιορισμένα, τα κανάλια επιζητούν τη μείωση του κόστους των προγραμμάτων τους. Και τι πιο φτηνό και πιασάρικο από ένα ριάλιτι σόου...Από μια συνάθροιση 10-15 ανθρώπων μέσα σε ένα σπίτι, από διαγωνισμούς μαγειρικής με πιάτα στολισμένα σαν χριστουγεννιάτικα δέντρα, από διαγωνισμούς τραγουδιού με υποψήφιους σταρ, από διαγωνισμούς για υποψήφια μοντέλα, από...από...και ο κατήφορος δεν έχει τελειωμό...

Τους ανθρώπους που συμμετέχουν σε αυτά τα τηλεοπτικά προγράμματα και γίνονται με τη θέληση τους έρμαιο των διαθέσεων των καναλιών να τους παρουσιάζουν όπως αυτά επιθυμούν, κατά βάθος τους συμπονώ και τους λυπάμαι...Παρότι δεν μπορώ να σκεφτώ ποτέ τον εαυτό μου να κάνει κάτι παρόμοιο, μπορώ να καταλάβω τη ματαιοδοξία μερικών ανθρώπων, που πιστεύουν πως το σημαντικότερο σε αυτή τη ζωή είναι η δόξα και η αναγνώριση...Βλέπω άλλωστε στην καθημερινή μου ζωή πολλούς τέτοιους ανθρώπους, που ενώ φαινομενικά είναι ικανοποιημένοι με την απλή ζωή τους, καταλαβαίνεις στο μάτι τους πως θα έκαναν τα πάντα για να γίνουν γνωστοί και διάσημοι...Σε γενικές γραμμές πάντως, η ματαιοδοξία και η κενοδοξία είναι διάχυτη σήμερα παντού, και η γενικότερη κακή κατάσταση της ζωής μας επιδεινώνει το φαινόμενο αυτό...Σήμερα, που η χώρα στον τομέα των αξιών έχει χρεοκοπήσει ολοκληρωτικά, ο στόχος και το ιδανικό της συντριπτικής πλειοψηφίας των πολιτών μοιάζει να είναι το γνωστό κατά τον Άντι Γουόρχολ δεκαπεντάλεπτο της δημοσιότητας, έστω και αν αυτό συνοδεύεται από βίαιη πλην όμως εκούσια καταπάτηση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και του αυτοσεβασμού..Ή έστω και αν μετά το τέλος της ολιγοήμερης περιπέτειας στο δαιδαλώδη χώρο των μίντια, ο κατά λάθος πρωταγωνιστής συνήθως υπεισέρχεται στα σοκάκια της μελαγχολίας και της κατάθλιψης και αισθάνεται σαν μια στυμμένη λεμονόκουπα..Όλα αυτά όμως δε φαίνονται να προβληματίζουν κανέναν και απόδειξη για αυτό είναι οι τεράστιες ουρές που σχηματίζονται στις οντισιόν των συγκεκριμένων ευτελούς ποιότητας θεαμάτων, από υποψήφιους πρωταγωνιστές-θύματα...

Εκείνο όμως που δύσκολα μπορεί να χωρέσει ο νους, είναι η τάση των τηλεθεατών να παρακολουθούν τέτοιου είδους προγράμματα, απορροφημένοι στις πολυθρόνες τους...Οι δικαιολογίες ηχούν ήδη στα αυτιά μου και μπορώ να τις φανταστώ...Πολλοί θα ισχυριστούν πως ύστερα από μια κοπιαστική ημέρα για το σώμα και κυρίως για το μυαλό τους, αναζητούν κάτι εύπεπτο για να χαλαρώσουν και για αυτό προτιμούν τα ριάλιτι...Στο κάτω κάτω από το να παρακολουθήσει κανείς ειδήσεις στην τηλεόραση με τα γνωστά παπαγαλάκια, βρίσκει προτιμότερο να σκορπά τον καιρό του στα ριάλιτι...Από την άλλη πλευρά όμως, κανείς φυσικά δεν παραδέχεται πως το όλο σκηνικό πηγάζει και από την τάση του σύγχρονου Έλληνα για όσο το δυνατόν περισσότερη κλειδαρότρυπα, φαινόμενο που είναι σε πλήρη άνθηση τελευταία...Πέρα όμως από όλα αυτά, δεν μπορώ με τίποτα να αντιληφθώ τι μπορεί να βρίσκει ενδιαφέρον και άξιο προσοχής ένας άνθρωπος, για να στήνεται εμπρός στο χαζοκούτι και να αναλώνει το χρόνο του παρακολουθώντας τέτοια προγράμματα...Είναι πχ ενδιαφέρον ένας διαγωνισμός μαγειρικής, που κάθεσαι και παρακολουθείς τους άλλους να μαγειρεύουν και στη συνέχεια να τρώνε; Είναι ενδιαφέρον ένας διαγωνισμός εκτέλεσης τραγουδιών (μιλάμε για εν ψυχρώ εκτέλεση, όχι αστεία), όταν τα κριτήρια επιλογής των υποτιθέμενων καλλιτεχνών δεν είναι η φωνητική τους επάρκεια, αλλά η εξωτερική τους εμφάνιση, η τάση για ίντριγκα και ο εκκεντρικός χαρακτήρας, ή όπως λένε και οι ειδήμονες του χώρου "το όλο πακέτο"; Ή είναι μήπως ενδιαφέρον να παρακολουθείς 15 ανθρώπους να μένουν σε ένα σπίτι περικυκλωμένο από κάμερες, να ξύνονται όλη την ημέρα, να αερίζονται και να μιλούν συνεχώς με μπιπ, να τσακώνονται και να κλαίνε και να προσπαθούν να προσελκύσουν τα βλέμματα και της ψήφους του τηλεοπτικού κοινού, πουλώντας τη σάρκα τους σε αυτό το μοντέρνο κρεοπωλείο που ακούει στο όνομα ελληνική τηλεόραση;

Κλείνοντας έχω να πω πως, είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με όλα τα παραπάνω, αυτό που φαντάζομαι αποτελεί κοινή άποψη είναι πως το επίπεδο της ελληνικής τηλεόρασης είναι σε γενικές γραμμές είναι πάρα πολύ χαμηλό...Και δεν με ενδιαφέρει αν η ξένη τηλεόραση είναι ακόμη χειρότερη από την εγχώρια, ή αν τα ξένα ριάλιτι είναι χειρότερου επιπέδου...Εγώ κοιτώ τα του οίκου μου...Και έχω να πω, πως στην Ελλάδα η τηλεόραση παίζει πολύ καλά το ρόλο της, σαν αποχαυνωτής του πλήθους και των λαϊκών μαζών...Όσο εμείς είμαστε χωμένοι και αποχαυνωμένοι στις πολυθρόνες μας, παρακολουθώντας άκριτα ότι σάπιο μας σερβίρεται τόσο κάποιοι θα κοιμούνται ήσυχοι και αμέριμνοι πως δεν θα τους ενοχλήσει ποτέ κανείς...

Καλή τηλεοπτική σεζόν σε όλους, εύχομαι...