Ποδοσφαιρική κριτική...μετά μουσικής...(μέρος 2ο)

Για το ελληνικό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου και ειδικότερα για τις θεωρητικά μεγαλύτερες ομάδες, ο φτωχός συγγενής έχει αφιερώσει ως τώρα αρκετά άρθρα...Κατά την προσωπική μου άποψη, αυτό που μου άρεσε περισσότερο από τα υπόλοιπα, είναι ένα κείμενο που που το έγραψα πριν σχεδόν ένα χρόνο, κατέχει περιόπτη θέση και στην πρόσφατη έντυπη μορφή και βρίσκεται στην εξής διεύθυνση... http://ftoxos-sigenis.blogspot.com/2009/11/blog-post_01.html... Το ξεχωρίζω, διότι συνδυάζει την ποδοσφαιρική κριτική για κάθε ομάδα, με ένα τραγούδι με παραφρασμένους στίχους, κάνοντας το όλο πακέτο αρκετά ελκυστικό, τουλάχιστον για τα δικά μου δεδομένα... Σήμερα λοιπόν, είμαι στην ευχάριστη θέση να σας ανακοινώσω πως ήρθε η σειρά για το δεύτερο τέτοιο κείμενο, με αντίστοιχα τραγούδια, εξίσου ταιριαστά και ενδιαφέροντα θέλω να πιστεύω... Προσδεθείτε λοιπόν, διότι το ταξίδι στον περίεργο πλην όμως γοητευτικό κόσμο του φτωχού συγγενή μόλις ξεκίνησε για μια ακόμη φορά...

Παρότι λοιπόν το πρωτάθλημα έχει συμπληρώσει έξι μόλις αγωνιστικές, τα πρώτα συμπεράσματα μπορούν να εξαχθούν...Φοβάμαι μάλιστα μήπως αργήσαμε κιόλας να κάνουμε κριτική, από τη στιγμή που οι ήδη τρεις από τους τέσσερις μεγάλους έχουν αλλάξει προπονητή και ο τέταρτος (Παναθηναϊκός) άλλαξε και αυτός προπονητή έστω και για μισή ώρα σε εκείνη την παροδική παραίτηση του Νίκου Νιόμπλια μετά το ματς με τον Εργοτέλη. Βασικό πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι ομάδες μας είναι αυτό της ομοιογένειας και της δυσκολίας που αντιμετωπίζουν να σταθεροποιήσουν την απόδοση τους...Τα σκαμπανεβάσματα συμβαίνουν συνεχώς, ενώ και η πίεση του τύπου και των οπαδών γίνεται ολοένα και μεγαλύτερη...Παρόλα αυτά, εμείς εδώ θα επικεντρωθούμε μόνο σε ένα πρόβλημα κάθε ομάδας και να το συνδυάσουμε με ένα τραγουδάκι που θεωρώ πως ακουμπά και περιγράφει έστω και παραφρασμένα το πρόβλημα...Τέλος όμως με τα προκαταρκτικά..Ήρθε η ώρα να μπούμε στο ψητό και τη δράση...

Ολυμπιακός
Ο πρόωρος αποκλεισμός του Ολυμπιακού από την Ευρώπη, μπορεί να αποτελεί ένα πλήγμα για την ιστορία και το πρεστίζ του συλλόγου, από την άλλη πλευρά όμως είναι μια εγγύηση ότι η ομάδα θα επικεντρωθεί στο στόχο του πρωταθλήματος και θα είναι συνεχώς ξεκούραστη...Για αυτό το λόγο, έχω πει από το καλοκαίρι πως ο Ολυμπιακός κατ εμέ είναι το φαβορί...Ή ύπαρξη όμως ενός γεμάτου ρόστερ σε συνδυασμό με τα λίγα παιχνίδια, είναι πολύ πιθανό να δημιουργήσει τριβές μεταξύ των παιχτών και κρούσματα απειθαρχίας...Όσο η ομάδα θα κερδίζει, οι γκρίνιες θα πνίγονται μέσα στους διθυράμβους, στους πανηγυρισμούς, και στα επιφωνήματα χαράς και αποθέωσης...Όταν όμως αρχίσουν οι στραβές (αν αρχίσουν δηλαδή..), τότε αυτοί που σήμερα αποθεώνουν τότε είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα κράζουν...Όλη η διαχείριση λοιπόν είναι στα χέρια του Βαλβέρδε, ο οποίος κατά την ταπεινή μου άποψη ως τώρα διαχειρίζεται το ρόστερ μαεστρικά...

Εκεί όμως που γίνεται χαμός είναι στη θέση του κεντρικού επιθετικού, μια θέση που αποτελεί θέση φετίχ για κάθε φίλαθλο του Ολυμπιακού από τα χρόνια του Νίκου Αναστόπουλου και ακόμη πιο πίσω...Το σύστημα του Βαλβέρδε είναι δεδομένο πως χωρά έναν επιθετικό....Όλοι πίστεψαν πως τη φανέλα του βασικού θα την πάρει εύκολα ο Μάρκο Πάντελιτς, που είναι ένας ποδοσφαιριστής που έχει αρκετά καλή σχέση με την εξέδρα, ενώ παράλληλα είναι ένας κλασσικός στράικερ με έφεση στο γκολ...Άλλοι ποντάριζαν στην σχετικά καλή φετινή χρονιά του Κώστα Μήτρογλου, και πίστευαν πως θα πάρει και φέτος αρκετές ευκαιρίες για να αποδείξει την όποια αξία του..Αρκετοί επίσης πίστευαν πως με βάση την περυσινή του απόδοση ο Κρίστιαν Νέμεθ θα χτυπούσε την πόρτα της ενδεκάδας...Άλλοι θεωρούσαν το καλοκαίρι πως ακόμα και ο Ντιόγκο ή ο Ντάρμπισιρ θα μπορούσαν να αποτελέσουν το βασικό επιθετικό της ομάδας...Όμως ο Βαλβέρδε τράβηξε άσο από το μανίκι του και έχει χρήσει βασικό τον πολυσύνθετο, ταχύ και εκπληκτικό τεχνίτη που ακούει στο όνομα Κέβιν Μιραλλάς...Στην Ελλάδα, αμφιβάλλω αν υπάρχει αμυντικός που να μπορεί να αντιμετωπίσει στο 1 εναντίον 1 τον Μιραλλάς και να τον κόψει περισσότερες από 3 στις 10 φορές...Ειδικά στα εκτός έδρας παιχνίδια μοιάζει ιδανικός, ενώ ακόμη και στο Καραΐσκάκη μπορεί να παίξει μέχρι και πίσω από ένα βαρύτερο φορ...Πολλοί λένε ότι είναι εγωιστής..Ίσως...Αλλά βρείτε μου εσείς έναν παίχτη στον κόσμο που να μιλά στη μπάλα και να μην είναι ατομιστής...Ουδείς...Για αυτό λοιπόν ο Ολυμπιακός πρέπει να αδράξει την ευκαιρία και να αγοράσει ευθύς αμέσως τον εξαιρετικά ταλαντούχο Βέλγο, όσο κι αν η συνεχής του παρουσία στη βασική ενδεκάδα είναι βέβαιο πως κακοκαρδίζει μερικούς...

Και περνάμε στο τραγούδι...Η αυλαία ανοίγει και το σκηνικό αποκαλύπτει ένα λαϊκό παλκοσένικο με μια κομπανία που αποτελείται από 5 μπουζούκια στη σειρά, έτοιμα να παίξουν τις πενιές τους και να μαγέψουν τα πλήθη...Φυσικά η πεντάδα απαρτίζεται από τους Πάντελιτς, Μήτρογλου, Νέμεθ, Ντάρμπισιρ και Ντιόγκο , οι οποίοι είναι όλοι ομοιόμορφα ντυμένοι με σκούρα κοστούμια, μαύρες γραβάτες και μάγκικα καπέλα και ξεκινούν ταξίμια παίζοντας παραφρασμένα το θρυλικό Μπιρ Αλλάχ (Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί...), περιγράφοντας τη στιγμή που ο Βαλβέρδε μέσα στα αποδυτήρια ανακοινώνει την ενδεκάδα στους συγκεντρωμένους ποδοσφαιριστές που αδημονούν να ακούσουν...

Σαν βγάζει ο Ερνέστο το χαρτί...
γλυκά σαν σουρουπώνει...
κι όταν ακούω Μιραλλάς, Μιραλλάς...
το στήθος μου παγώνει...
Απ' της Σερβίας τα βουνά, (για τον Πάντελιτς...)
ως και τη Γερμανία (για το Μήτρογλου)
όταν ακούω Μιραλλάς, Μιραλλάς
με πιάνει μια ναυτία......

Παναθηναϊκός.
Την άποψη μου για το Νίκο Νιόμπλια, την έχω καταθέσει εδώ πολλάκις... Είναι ένας γνώστης του ποδοσφαίρου, ο οποίος ξέρει μπάλα κατά την άποψη μου και έχει τακτική παιδεία...Χωρίς αυτό να σημαίνει πως και αυτός δεν έχει κάνει λάθη...Ίσα ίσα...Κατ' αρχάς, το γεγονός της άσχημης φυσικής κατάστασης των πρασίνων φέτος, οφείλεται φυσικά και σε αυτόν, ο οποίος δε φρόντισε να θωρακίσει το τεχνικό επιτελείο που διευθύνει με σοβαρούς επαγγελματίες, για να προστατεύσει και τη δική του δουλειά...Πέρα από αυτά, το ξέσπασμα του μετά το ματς με τον Εργοτέλη και την παραίτηση του δεν το θεωρώ σοβαρή αντίδραση...Όταν είσαι προπονητής μιας ομολογουμένως μεγάλης ομάδας πρέπει να μάθεις να ζεις με την πίεση, που ασκεί ο τύπος και ο κόσμος έστω και αν η πίεση αυτή είναι πολλές φορές αφόρητη και άδικη...Δεν μπορώ επίσης να καταλάβω τι δουλειά έχει ένας προπονητής να κάθεται να ξεκοκαλίζει τις αηδίες και τα ψέματα που γράφουν καθημερινά οι αθλητικές φυλλάδες στην Ελλάδα...Για να κερδίσεις τι; Όταν είσαι σίγουρος για τη δουλειά που κάνεις τότε δεν σε νοιάζει τι γράφουν τριγύρω, ούτε τα βάζεις συνεχώς με τον τύπο, διότι έτσι του δίνεις αξία...Και αυτό είναι ένα γενικότερο μειονέκτημα των Ελλήνων προπονητών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το τι λέει ο κάθε τυχάρπαστος, σε αντίθεση με τους ξένους οι οποίοι και λόγω γλώσσαν είναι δύσκολο να τα παρακολουθούν όλα αυτά και είναι και συνάμα λυτρωτικό...Τα λέω όλα αυτά, διότι η εικόνα που βγάζει ειδικά φέτος ο Νιόμπλιας σε κάθε ουδέτερο παρατηρητή, είναι ενός εξαιρετικά αγχωμένου ανθρώπου, με νεύρα τεντωμένα, που τον πειράζουν τα πάντα και ασχολείται με κάθε τι ανούσιο...Και οι παλινωδίες της παραίτησης στην Κρήτη, των προτροπών του Σισέ και του Ζιλμπέρτο να παραμείνει και η αναδίπλωση ύστερα από την παρέμβαση του προέδρου είναι εικόνες και στιγμές που δεν τιμούν ούτε τον προπονητή, ούτε την ομάδα του την ίδια...Μετά από όλα αυτά, μπορώ να πω πως τελικά αμφιβάλλω αν ο Νιόμπλιας διαθέτει την ισχυρή προσωπικότητα και το γερό στομάχι, ξέχωρα από γνώσεις και εμπειρία, που απαιτούνται για να αντέξει κανείς στον ηλεκτρικό πάγκο μιας μεγάλης ομάδας...

Πάντως στον Παναθηναϊκό τα πάντα κινούνται γύρω από τον αστερισμό του Πατέρα, ο οποίος έχει πάρει το παιχνίδι στα χέρια του και οφείλω να ομολογήσω πως μοιάζει να ψοφάει για λεζάντα...Μόνο να θυμηθεί κανείς τον τρόπο με τον οποίο περιμένει να στηθούν τα μικρόφωνα για να κάνει δηλώσεις όταν βγαίνει από το ΟΑΚΑ, θα καταλάβει τι εννοώ...Ή να θυμηθεί κανείς τις συνεχείς επισκέψεις του στην Παιανία για να συγχαρεί ή να κάνει παρατηρήσεις στους παίχτες και στο τιμ ανάλογα με το αποτέλεσμα..Όποιος λοιπόν και να είναι ο μεγαλομέτοχος ή ο βασικός χρηματοδότης της ομάδας, ο Πατέρας είναι ο μαέστρος, που έχει τη μπαγκέτα στο χέρι του, και δίνει το ρυθμό και καθορίζει τους κανόνες του παιχνιδιού...Για να μη σας πω, ότι ο Πατέρας δεν έκανε αποδεκτή την παραίτηση Νιόμπλια, για να έχει ο ίδιος τη χαρά να ανακοινώσει την απόλυση του προπονητή, στους δημοσιογράφους που θα ξεροσταλιάζουν για μια δήλωση του και να κερδίσει όλη την προβολή ο ίδιος...

Και ήρθε η ώρα για μουσική και τραγούδι...Το σκηνικό είναι λιτό...και δείχνει ένα ροκ συγκρότημα που απαρτίζεται από 4-5 μουσικούς και στο κεντρικό σκαμπό κάθεται ο Νίκος Νιόμπλίας ο οποίος απευθύνεται προς τον πρόεδρο Νικόλα Πατέρα και διασκευάζει ένα παλιό φοβερό τραγούδι του Λαυρέντη Μαχαιρίτσα (Το πατέρα σ' αγαπώ...) ως εξής:

Τι ώρα θα με διώξεις απόψε Πατέρα...
τι ώρα παίζουνε τις ειδήσεις στο Μέγκα... (πράσινο κανάλι γαρ..),
κι αν αποτύχω στο Τσου Λου, Πατέρα μη με θίξεις...
όταν θολώνουν τα νεύρα μου γίνομαι, ήξεις αφίξεις...
Πατέρα σε αγαπώ, Πατέρα σε φτύνω...
και θα παραιτηθώ μα και στο τέλος θα μείνω...
Πατέρα σε εκτιμώ μα φοβάμαι να στο πω...
τα χω παίξει, τι θα μου φέξει...

ΑΕΚ
Τις δυνατότητες και τις αδυναμίες του ρόστερ του Δικεφάλου φαντάζομαι τις γνωρίζουμε άπαντες...Για την ακρίβεια δε χρειάζεται παρά ένα ματς να παρακολουθήσει κάποιος για να καταλάβει τις πάμπολλες επιθετικές δυνατότητες της ΑΕΚ, αλλά και τα μεγάλα κενά στην αμυντική γραμμή και την αμυντική λειτουργία γενικότερα...Αυτά είναι φυσικό να μη μπορούν να αλλάξουν από τη μια μέρα στην άλλη, όσο δουλευταράς και να είναι ο Μανόλο Χιμένεθ..Ο Ισπανός είναι ένας προπονητής που ναι μεν δουλεύει αρκετά και ειδικά με νέους παίχτες όμως δεν είναι μάγος και αυτό θα πρέπει πιστεύω να καταλάβουν όλοι, όσοι είναι τώρα συνεπαρμένοι από την τεσσάρα στον Άρη...Πάντως ο Χιμένεθ μπορεί γενικά να μην έχει μεγάλη προπονητική εμπειρία, αλλά τουλάχιστον στο πρώτο του εν Ελλάδι ματς έκανε πράγματα εντελώς αυτονόητα μα τόσο σημαντικά...Παρέταξε μια σφιχτή ομάδα, με μεγάλη συνοχή στις γραμμές της, και με αυτό τον τρόπο κατάφερε να μασκαρέψει τις αδυναμίες παιχτών όπως ο Ντιόπ και ο Δέλλας αλλά και να αναδείξει τις δυνατότητες κάποιων άλλων όπως ο Καφές και ο Σκόκο...

Πάντως ανεξάρτητα από προπονητή, διοίκηση, κόσμο και διαιτητές είναι μεγάλη αλήθεια το γεγονός πως πολλές φορές η απόδοση και η αποτελεσματικότητα της ΑΕΚ εξαρτάται από τις διαθέσεις και τις ορέξεις των παιχτών της...Από τα κέφια του θλιμμένου Σκόκο, ως τις επελάσεις του τρελό Τζιμπούρ, και από τις εξάρσεις του Λυμπερόπουλου ως τις φωνές του Δέλλα, η ΑΕΚ είναι και φέτος μια εντελώς ροκ ομάδα και αυτό ακριβώς καθρεφτίζεται σε κάθε ματς στον αγωνιστικό χώρο. Φανταστείτε λοιπόν τι θα γίνεται στα αποδυτήρια της...Υποψιάζομαι πως οι μισοί ούτε θα κοιτάζονται με τους άλλους μισούς και οι παρεξηγήσεις θα είναι συνεχείς. Όχι πως η ομόνοια στα αποδυτήρια είναι βασικός παράγοντας επιτυχίας, αλλά όπως και να χει είναι σημαντικό...Αν και τα παραδείγματα ομάδων που στον αγωνιστικό χώρο ζωγράφιζαν και στα αποδυτήρια μαχαιρώνονταν είναι επίσης πολλά...Όπως και να χει πάντως, μετά την αποχώρηση του Ντούσκο θεωρώ πως τα πράγματα για την ΑΕΚ θα βελτιωθούν..Δεν ξέρω βαθμολογικά, σίγουρα όμως όσον αφορά το κλίμα μέσα στα αποδυτήρια και το κίνητρο κάποιων Λατίνων κυρίως παιχτών να αποδείξουν πως ο προηγούμενος προπονητής ήταν το πρόβλημα...

Και έφτασε η ώρα για την κιτρινόμαυρη κομπανία να λάβει θέση στη σκηνή...Ποιο τραγούδι θα μας αφιερώσει; Μα ποιο άλλο από την περίφημη "παλιοπαρέα"; Ένα παλιό και πολύ όμορφο τραγουδάκι, το οποίο για τις ανάγκες της περίστασης μεταβάλλεται σε:

Όμορφη που ήτανε η παλιοπαρέα μας...
με τα καυγαδάκια μας και με τα ωραία μας...
Ο Τζιμπούρ με το Σκόκο να μαλώνει...
και ο Γιάχιτς κεφαλιά να μη σταυρώνει...
απ τη γκρίνια γρι γρι γρι να κάνει ο Μπλάνκο...
και ο Πάτσα να γυαλίζει πια τον πάγκο...
Ο Ντιόπ τους αντίπαλους να τρώει...
και ο Σάχα να το παίζει τρέντι μπόι...
Ο Καφές στο νερό να κάνει τρύπα...
και ο Δέλλας να μην κόβει ούτε με ρήγα...
Στην παλιοπαρέα τη γλεντούσαμε...
όμορφα και ωραία τα περνούσαμε...

ΠΑΟΚ
Ο Δικέφαλος του Βορρά σαν ομάδα έχει μια τεράστια δυναμική,η οποία κατά κύριο λόγο εκπορεύεται από την πλατιά μάζα του κόσμου, που τον ακολουθεί παντού και τον στηρίζει...Όση δυναμική όμως και να σου δίνει αυτό σαν ομάδα, αν δε συνοδευτεί από αντίστοιχες κινήσεις μέσα στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου, τότε συνήθως το αποτέλεσμα είναι φτωχό...Και καλά ο έξυπνος Σάντος κατάλαβε ότι με βάση το υπάρχον ρόστερ ο ΠΑΟΚ ξεπέρασε από πέρυσι το ταβάνι του, και πρόλαβε να φύγει νωρίς και έτσι κέρδισε την ηρεμία του και προφυλάχθηκε και από τη μεγάλη φθορά της φετινής περιόδου...Η διοίκηση θα μου πει κανείς τι έκανε για να βελτιώσει την ομάδα;...Πήρε κατ' αρχάς τον Ιταλό προπονητή το καλοκαίρι χωρίς να ξέρει τι είδους ομάδα θέλει να κάνει, αλλά και τι είδους προπονητής είναι ο Μπερέτα... Πριν καν το πρώτο επίσημο παιχνίδι στο Άμστερνταμ τον έδιωξε και πήρε στη θεση του το φέρελπι Δερμιτζάκη, τον οποίο επίσης σχόλασε πριν λίγες μέρες όταν είδε και αποείδε...Με το ρόστερ αυτό πάντως ακόμα και ο Μουρίνιο να έρθει προπονητής στον ΠΑΟΚ είναι αμφίβολο αν θα πετύχει...Όταν ολόκληρος ΠΑΟΚ στηρίζεται στούς πιο αργούς και από εμένα Βλάνταν Ίβιτς και Πάμπλο Γκαρσία, δεν μπορεί κανείς να περιμένει και πολλά πράγματα, ας είμαστε ειλικρινείς με τον εαυτό μας επιτέλους...

Η επιλογή Δερμιτζάκη για τον πάγκο μπορεί να εξηγηθεί ως ένα βαθμό...Είναι δεδομένο πως ο Ζαγοράκης ήθελε έναν προπονητή, Παοκτσή για να καλμάρει την απαιτητική κερκίδα, Έλληνα για να εμψυχώνει τους νέους παίχτες, νέο σχετικά για να έχει κίνητρο και να μην έχει πολλές μεταγραφικές απαιτήσεις, ήρεμο για να τα έχει καλά με τις ξένες βεντέτες και ταυτόχρονα εμψυχωτή που να παίζει και επιθετικό ποδόσφαιρο...Έψαχνε δηλαδή έναν τύπο πάνω κάτω σαν τον Άγγελο Αναστασιάδη και περίπου με αυτή τη λογική πήρε το Δερμιτζάκη...Και ρωτάω εγώ τώρα...Αφού ήθελε κάποιον τέτοιο γιατί δεν έπαιρνε τον ίδιο τον Άγγελο; Ο ίδιος γουστάρει με τρέλα, ενώ αναμφίβολα γνωρίζει τόσο την ψυχοσύνθεση της ομάδας όσο και το ειδικό βάρος της φανέλας...ΠΑΟΚτζής είναι, οι ομάδες του επιθετικά παίζουν, οι Έλληνες παίχτες τον σέβονται, οι ξένοι μπορεί και όχι...Για όλα τα παραπάνω κατ' εμέ ο Δικέφαλος του Βορρά θα πρέπει να κάνει κίνηση για τον Αναστασιάδη και να τον στηρίξει όσο μπορεί και όχι να ψάχνει για σωτήρες από το εξωτερικό που το πιο πιθανό είναι να αποδειχθούνε φούσκες...

Μουσική λοιπόν τώρα...Μια αντιπροσωπεία Παοκτσήδων που απαρτίζεται από τους Ζαγοράκη, Μίνο, Παντελή Κωνσταντινίδη και Πάμπλο Γκαρσία κατεβαίνει στην Κυπρο, φτάνει έξω από το σπίτι του και κάνει καντάδα στον Άγγελο Αναστασιάδη το παρακάτω ομώνυμο με τον προπονητή (μπλουζ...!!!) τραγούδι (το Άγγελε μου)...

Αγγελε μου...
άφησε την εθνική...
θέλω να ρθεις...
να δουλέψουμε μαζί...
περιμένω...
να μου μάθεις τακτική..
πως να γιάνω...
μια ομάδα άχρηστη...
Άγγελε μου, μια χάρη σου ζητώ...
το όνειρο μου το πρωτάθλημα να δω...
να μη χάνω από τον κίτρινο εχθρό...
και να παίρνω και κανένα βαθμό...
Κι αν με σώσεις θα σου τάξω προσευχή...
Άγιο όρος που θα πάμε όλοι μαζί...

Και κάπου εδώ το αθλητικό - μουσικό παραλήρημα έφτασε στο τέλος του...Ευχαριστώ εκ βάθους καρδιάς όσους έκαναν τον κόπο και σπατάλησαν λίγο από τον πολύτιμο χρόνο τους για να ρίξουν μια ματιά σε όλα τα παραπάνω...Ο φτωχός συγγενής θα είναι ξανά μαζί σας πολύ σύντομα...

υγ1 Εκ των πραγμάτων, τις επόμενες 4-5 ημέρες θα απέχω από το κανονικό καθημερινό μου πρόγραμμα, καθώς θα ταξιδέψω σε ένα μέρος στην Ελλάδα, στο οποίο δεν έχω ξαναβρεθεί ποτέ ξανά στη ζωή μου...Θα βρεθώ στο γεωγραφικό διαμέρισμα της χώρας, το οποίο θεωρείται από πολλούς, της πολιτείας συμπεριλαμβανομένης, ο φτωχός συγγενής της χώρας... Λεπτομέρειες και εντυπώσεις για όλα όταν με το καλό επιστρέψω στο κλεινόν άστυ, στην εργασία, στη διαδικτυακή δραστηριότητα και σε όλη αυτήν την κατάσταση που με μια φράση μπορεί να χαρακτηριστεί ως μίζερη καθημερινότητα...Hasta pronto mis amigos...!!!