Ο μπέμπης ενηλικιώθηκε και ξανασυστήνεται...

Απόψε, λέω να παρεκκλίνω λίγο από την προγραμματισμένη θεματολογία του φτωχού συγγενή, έτσι όπως την έχω σε γενικές γραμμές οριοθετήσει στο μυαλό μου...Έχουμε άλλωστε πολύ καιρό μπροστά μας να πούμε για όλα εκείνα τα θέματα που μας απασχολούν...Απόψε το ταπεινό τoύτο ιστολόγιο, όχι μόνο συμπλήρωσε 18 μήνες στον ιντερνετικό αέρα, αλλά ξεπέρασε και τα 10.000 διαφορετικά χτυπήματα στη σελίδα του, γεγονός που το βρίσκω εντυπωσιακότατο, άσχετα αν δεν είναι βέβαια το σημαντικότερο.Με αφορμή το γεγονός αυτό, αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω μερικές σκέψεις για το παρόν blog και την όλη πορεία του μέσα στο χρόνο...Για ένα blog, που μοιάζει σιγά σιγά να ενηλικιώνεται, αφήνοντας πίσω του τις παιδικές ασθένειες και τις ενδεχόμενες παλινωδίες...

Μέσα σε όλους αυτούς τους μήνες, πολλά πράγματα έχουν αλλάξει σε σχέση με το ιστολόγιο τούτο...Στην εμφάνιση του έχουν γίνει κάμποσες αλλαγές (μικρο αλλαγές θα έλεγα καλύτερα...), όπως επίσης έχει μεταβληθεί εντελώς η μορφή των αναρτήσεων...Τον πρώτο καιρό, συνήθιζα να γράφω με ρυθμό 30 δημοσιεύσεων το μήνα, οι οποίες όμως σε έκταση ήταν το πολύ στη μισή σε σχέση με τις δημοσιεύσεις του σήμερα...Σήμερα γράφω, πιο σπάνια αλλά και πιο χορταστικά, σε βαθμό υπερβολής...Επίσης τον πρώτο καιρό προτιμούσα άλλα concept, και είχα στο νου μου άλλα πράγματα...Αυτό όμως που καθόλου δεν έχει μεταβληθεί, είναι η δίψα για ανταλλαγή απόψεων, η όρεξη για αυτοκριτική, γκρίνια και αυτοκριτική, η άρνηση στο να καταπιώ αμάσητο ότι μου σερβίρεται και η μάχη για ένα καλύτερο αύριο...Όλα αυτά είναι σταθερές που είναι βέβαιο πως θα διέπουν το φτωχό συγγενή για όλο το διάστημα της ζωής του...Όπως επίσης μια άλλη σταθερά ως τώρα είναι η δοσολογία ισορροπίας των αθλητικών θεμάτων με τα κοινωνικ0-πολιτικό-προσωπικά...

Επειδή γνωρίζω πως η σύνθεση του αναγνωστικού κοινού του φτωχού συγγενή τώρα σε σχέση με την έναρξη είναι παντελώς διαφορετική, πιστεύω πως αξίζει τον κόπο να αναφέρω ξανά κάποια πράγματα για τον τόπο αυτό...Πιστεύω πως αξίζει τον κόπο, ιδίως για τους νέους, να ξανασυστηθώ και να πω μερικά λόγια τόσο για την πορεία του φτωχού συγγενή, την ιδρυτική του διακήρυξη αλλά και την προέλευση του ονόματος του...

Η σκέψη για τη δημιουργία ενός blog άποψης, είχε γεννηθεί στο μυαλό μου από το τέλος του 2008, χωρίς φυσικά να το έχω εκμυστηρευτεί σε κανένα...Το είχα σχηματοποιήσει ως ένα βαθμό στο μυαλό μου, είχα αποφασίσει για τη μορφή, είχα και στο μυαλό μου μια εικοσάδα τουλάχιστον από θέματα έτσι για αρχή και πίστευα πως ήμουν έτοιμος για τη μεγάλη εκκίνηση..Δεν είχα όμως καταλήξει στο όνομα...Σκεφτόμουν διάφορα, απέρριπτα συνεχώς άλλα, μέχρι και τους διαδικτυακούς φίλους μου στο facebook ρώτησα να μου προτείνουν κάτι, αλλά τίποτα απολύτως δεν με ικανοποιούσε.Αυτό που με ικανοποιούσε ως ένα βαθμό ήταν ένα και μόνο όνομα εκείνη την εποχή...Σκόπευα λοιπόν να ονομάσω το blog 'πνεύμα αντιλογίας', και ο λόγος ήταν ο προφανής που τον καταλαβαίνει ο καθένας που να έχει διαβάσει έστω και λίγες από τις δημοσιεύσεις του φτωχού συγγενή...Όμως τότε, το συγκεκριμένο όνομα ήταν κατοχυρωμένο στο blogger, από άλλο συναγωνιστή και έτσι μοιραία η αναζήτηση συνεχιζόταν, χωρίς να διαφαίνεται φως στον ορίζοντα...Θυμίζω πως μιλάμε για αναζήτηση πάνω από 2 μήνες τότε, μιας και τίποτε δε με ικανοποιούσε.Μέχρι που ένα βράδυ, μετά από κάποιες στιγμές μεγάλης έντασης, σαν να ήρθε η επιφοίτηση στο μυαλό μου, και κάτι άστραψε μέσα μου...Αυτό είναι σκέφτηκα..."Φτωχός Συγγενής"...Ήταν για μένα η τέλεια και αδιαπραγμάτευτη επιλογή και πέρα από όλα τα άλλα θεωρώ πως μου ταίριαζε στον απόλυτο βαθμό...
Γιατί μου ταίριαζε;...Μα όπως έχω ξαναπεί αρκετές φορές εδώ, πολλές φορές στην κανονική μου ζωή αισθάνομαι σαν ένας κανονικός φτωχός συγγενής...Πολλές είναι οι φορές που αισθάνομαι να πολεμάω στη ζωή μου με γυμνά τα χέρια, απέναντι σε υπερηχητικά όπλα...Πολλές φορές, πιάνω τον εαυτό μου να αισθάνεται αδικημένος, τόσο από τους γύρω του όσο και από τον ίδιο του τον εαυτό...Πολλές φορές, πράγματα που με αφορούν άμεσα, τα μαθαίνω τελευταίος...Πολλές βρίσκομαι σε μια παρέα και πιάνω το μυαλό μου να ταξιδεύει πέρα μακριά, χωρίς να με αγγίζει ούτε η κουβέντα, ούτε η παρέα...Πολλές φορές έχω αισθανθεί πως είναι να είσαι ο τελευταίος τροχός της αμάξης...Πολλές φορές έχω αισθανθεί είτε να με αγνοούν παντελώς και να μην καταλαβαίνουν τις πραγματικές μου ανάγκες, είτε άλλες φορές να με θυμούνται όταν έτσι επιτάσσει το συμφέρον τους...Πολλές είναι επίσης οι φορές, που αισθάνομαι να πασχίζω να φτάσω στον προορισμό μου με τα πόδια, και την ίδια στιγμή βλέπω τους άλλους να με προσπερνούν καβάλα σε αυτοκίνητα και μηχανές...Πολλές φορές, αισθάνομαι τη φωνή και την άποψή μου να μετρούν πολύ λιγότερο από τις απόψεις άλλων, έστω και αν ενδεχομένως δεν θα έπρεπε...Εντέλει πολλές φορές στη ζωή μου αισθάνομαι σαν πραγματικός φτωχός συγγενής...Ύστερα από όλα τα παραπάνω, φαντάζομαι πως θα συμφωνήσετε και εσείς πως δεν υπήρχε καταλληλότερο όνομα για να χαρακτηρίσει τη συγκεκριμένη διαδικτυακή προσπάθεια...Τουλάχιστον έτσι το βλέπω εγώ...

Ο λόγος που ξεκίνησα τότε, ήταν απλά και μόνο, για να βρω έναν τρόπο να διοχετεύω τη σκέψη, τη γκρίνια μου και την απορία μου και να αναφέρω πράγματα που με εξοργίζουν και θεωρώ πως υποτιμούν τη νοημοσύνη μου...Και αυτή είναι ακριβώς η ιδρυτική διακήρυξη του φτωχού συγγενή, έτσι όπως την πρωτοδιατύπωσα ευθύς εξαρχής, χωρίς να έχω παρεκκλίνει καθόλου...Ειλικρινά πάντως δεν γνωρίζω αν είμαι καλός στην αποτύπωση των σκέψεων και των νοημάτων, είμαι όμως σίγουρα καλύτερος στα γραπτά σε σχέση με τα προφορικά...Πέρα από αυτό όμως, είναι απολύτως βέβαιο πως όλες τις σκέψεις, όλον αυτόν τον καιρό δε θα τις εκμυστηρευόμουν ποτέ προφορικά...Έψαχνα δηλαδή να βρω μια διέξοδο και θεωρώ πως τη βρήκα εδώ, στο ίδιο ακριβώς ύφος εδώ και πολύ καιρό...Για αυτό και πρωταρχικό μου μέλημα ήταν πάντοτε, η διατύπωση των σκέψεων και όχι η προβολή του blog. Αξίζει να αναφέρω πως όταν ξεκίνησα το ταξίδι αυτό, ενημέρωσα περίπου 10 άτομα για την ύπαρξη του ιστότοπου αυτού....Είμαι βέβαιος πως από τα 10 άτομα αυτά, είναι ζήτημα αν συνεχίζουν να μπαίνουν εδώ μέσα συστηματικά 2 με 3 το πολύ...Δεν το λέω σαν παράπονο...Ίσα ίσα, που ομολογώ ότι αυτό μου παρέχει ακόμη μεγαλύτερη ελευθερία για να εκφράζομαι..Τα λέω όλα αυτά, απλά και μόνο για να σας μεταδώσω το πως αισθάνομαι, που ο φτωχός συγγενής έχει 11 μόνιμους αναγνώστες και πλέον πάνω από 10.000 διαφορετικά κλικ επάνω του...Ανθρώπους ως επί το πλείστο, αγνώστους εντελώς σε μένα, οι οποίοι μετά από κάποια αναζήτηση στο google, βρέθηκαν τυχαία εδώ πέρα και αφιέρωσαν λίγο από το χρόνο τους για να ρίξουν μερικές φευγαλέες ματιές σε αυτά τα κείμενα...Αυτό ακριβώς θεωρώ πως είναι το αληθινό νόημα του blogging, φίλοι μου, τουλάχιστον εγώ έτσι το αντιλαμβάνομαι.Είναι ο άγνωστος που μοιράζεται μαζί σου, τα ίδια ενδιαφέροντα, τις ίδιες απορίες και τα ίδια προβλήματα...Και αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή μου...Είναι αυτός, που μένει σε ξένη χώρα και η άτιμη η μηχανή αναζήτησης τον οδήγησε σε αυτόν τον ιστότοπο...Δεν μπορείτε πόσο ευχάριστο και συνάμα συγκινητικό είναι να δέχεσαι επισκέψεις από μια σειρά από ξένες χώρες, σύμφωνα με αυτά που μας πληροφορεί η google...Παρόλα αυτά πάντως, ειλικρινά ποτέ δεν με ένοιαζαν τα κλικ, οι διαφημίσεις, η μετακίνηση σε άλλο πεδίο και η μεγάλη επισκεψιμότητα και η προβολή...Προτιμώ μια επίσκεψη κάποιου που θα ενδιαφερθεί για τις απόψεις που θα βρει εδώ, συμφωνώντας ή διαφωνώντας, από εκατοντάδες επισκέψεις περαστικών, που θα μπουν εδώ για δευτερόλεπτα και δεν θα τους αγγίξει εσωτερικά απολύτως τίποτα..Κύριο μέλημα μου ήταν και είναι να μπορώ απερίσπαστος να ανεβάζω τις σκέψεις μου, και να μπορώ μετά από καιρό να τις ξαναδιαβάζω και να ξαναθυμάμαι, για να αποφύγω τον κίνδυνο να συμβιβαστώ...Σε αυτό ακριβώς αποσκοπούσε και η πρόσφατη έντυπη προσπάθεια που επιμελήθηκα...Κυρίως έγινε για να ικανοποιήσει την ανάγκη μου, να έχω κάποια από τα κείμενα μου πάντα διαθέσιμα σε πρώτη ζήτηση και να τα διαβάζω ξανά και ξανά...Έστω και αν κάποια από τα αντίτυπα διανεμήθηκαν και κάποια λίγα παραμένουν αζήτητα...

Για όλους τους παραπάνω λόγους, η προβολή δεν είναι το πρωταρχικό μου μέλημα...Άλλωστε υπάρχουν πάρα πολλοί άνθρωποι με τους οποίους συναναστρέφομαι καθημερινά ή κάνω παρέα και οι οποίοι δε γνωρίζουν τη δράση μου σαν blogger, ούτε φυσικά την ύπαρξη του φτωχού συγγενή...Και έχει πραγματικά πλάκα, ότι κάποιες φορές που συζητούμε και τους αναλύω τις απόψεις μου για διάφορα θέματα με το γνωστό παραληρηματικό ύφος που έχω και εδώ, αυτοί πολλές φορές μου λένε..."Εσύ χαραμίζεσαι...θα έπρεπε να τα γράφεις κάπου όλα αυτά"...Τις στιγμές εκείνες, αλλάζω κουβέντα και τους λέω πως δεν έχω καμία όρεξη να κάνω κάτι τέτοιο...Από μέσα μου όμως χαμογελώ...Επειδή ξέρω την αλήθεια, και ίσως κάποτε να πρέπει να την αποκαλύψω και στους άλλους...Κάποτε...

Μου αρέσει πολύ αυτή η ασχολία και δεν το κρύβω...Μπορεί να είναι μοναχική και πολλές φορές δύσκολη και ίσως επίπονη, είναι όμως εντελώς ευεργετική για την ψυχολογία και τη διάθεση μου, ιδίως στους τόσους δύσκολους καιρούς...Είναι και αυτό μια παρηγοριά, αλλά οπωσδήποτε και ένα μέσο, που θα βοηθήσει αρκετά για την κατάκτηση του πολύ μεγάλου στόχου, που αποτελεί και το απόλυτο μου όνειρο...Ποιο είναι αυτό; Απαντήσεις εν καιρώ εδώ...