Τελικά είναι να μην το έχεις στο αίμα σου...Μιλάω για την τάση για μανούρα και τσαμπουκά που διακατέχει την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων και ειδικά όσων ζουν στο κλεινόν άστυ. Όλα τους φταίνε, όλα τους πειράζουν και τους ενοχλούν...Δε λέω αυτή η πόλη σου δίνει καθημερινά αφορμές για να νευριάζεις, αλλά ας ήμαστε λίγο πιο ήρεμοι και καλόβολοι...
Προσωπικά έχω πολλά ελαττώματα σαν άνθρωπος, αλλά τουλάχιστον δεν νευριάζω με το παραμικρό και έχω αρκετή υπομονή...
Αφορμή για αυτές τις σκέψεις στάθηκε ένα περιστατικό, στο οποίο ήμουν μάρτυρας πριν από λίγη ώρα. Είχα πάει στο σουπερμάρκετ και εκεί υπήρχε μια κυρία γύρω στα 75, με βαμμένο μαλλί κιτρινωπό σαν τη φανέλα του Αστέρα Τρίπολης και κάτι γυαλιά τόσο μεγάλα σαν αυτά που φορούσε η Έλενα Ναθαναήλ. Λοιπόν η ηρωίδα μας, είχε όρεξη για καυγά και αυτή που την πλήρωσε ήταν η κοπέλα στα αλλαντικά...Δεν της άρεσαν λοιπόν της γριάς ούτε τα λουκάνικα ούτε τα σαλάμια, ενώ είχε την απαίτηση να ανοίξει καινούριο μπαστούνι...Στη συνέχεια δεν της άρεσε το πάχος από τις φέτες καθώς αυτή ήθελε πιο χοντρές κ.ο.κ. Η καημένη η υπάλληλος της είπε απλά πως αυτά που ζητούσε δεν ήταν δυνατόν να γίνουν. Και τότε η ηρωίδα μας άρχιζε να βρίζει θεούς και δαίμονες, λέγοντας πως δεν είναι συμπεριφορά αυτή προς τους πελάτες και πως έπρεπε να έρθει ο προϊστάμενος..Στο τέλος παράτησε το καλάθι της επιδεικτικά στο πάτωμα και έφυγε μουρμουρίζοντας και βρίζοντας...
Καταλαβαίνω τα νεύρα και την αγωνία όλων των ανθρώπων....Συμφωνώ πως στη ζωή μας πρέπει να διεκδικούμε το δίκιο μας με όλους τους τρόπους. Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια τα οποία αν τα ξεπεράσουμε, γινόμαστε γραφικοί,χάνουμε το δίκιο μας και εκνευρίζουμε τους διπλανούς μας, οι οποίοι δεν φταίνε σε τίποτα να μας παρακολουθούν να εκδηλώνουμε τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές μας...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου