Με τις επετείους σε γενικές γραμμές δεν θα έλεγα πως τα πηγαίνω και πάρα πολύ καλά στη ζωή μου...Για την ακρίβεια, σε ότι αφορά τα προσωπικά μου θέματα δε δίνω ιδιαίτερη βάση ούτε καν σε σημαντικές επετείους όπως είναι π. χ. τα γενέθλιά μου...Σήμερα, όμως θα κάνω μια παράκαμψη και θα αναφερθώ σε μια επέτειο, ενός γεγονότος που στιγμάτισε τη ζωή μου και δεν πρόκειται να την ξεχάσω ποτέ...Διότι για όλο τον κόσμο μπορεί η 27η Αυγούστου να είναι μια φαινομενικά κοινή και απλή ημέρα, για μένα όμως είναι μια σημαδιακή ημέρα...Σαν σήμερα πριν από 5 ακριβώς χρόνια, πήρα στα χέρια μου το απολυτήριο του στρατού και χαιρέτησα μια για πάντα τον φιλόξενο Έβρο, το μαγευτικό Διδυμότειχο και την υπέροχη Ορεστιάδα...Σαν σήμερα, δόθηκε τέλος σε μια μεγάλη ταλαιπωρία που έζησα σε έναν χώρο που λες και είναι φτιαγμένος για να ταλαιπωρεί και να βασανίζει τους νεαρούς άρρενες κάτοικους της χώρας...
Σε σχέση με τη στρατιωτική μου θητεία, παρότι πάει πλέον μια πενταετία από τότε, έχω στο μυαλό μου ανεξίτηλες ένα σωρό αναμνήσεις από εκείνη την περίοδο...Στην πραγματικότητα και σε συνδυασμό με την καλή μου μνήμη, είμαι σε θέση να θυμάμαι σχεδόν τα πάντα από τότε με ονόματα και λεπτομέρειες..Έχω τα πάντα στο μυαλό μου και περνούν συχνά πυκνά σαν ταινία από αυτό, όλα τα περιστατικά κωμικά, τραγικά και κωμικοτραγικά..Να σας πω την αλήθεια, την περίοδο που ακολούθησε μετά από τη στρατιωτική μου θητεία, κατάφερα και μάζεψα υπό μορφή σημειώσεων και υποτίτλων μια σειρά από γεγονότα,προκειμένου να μην τα ξεχάσω...Και όχι μόνο αυτό, αλλά είχα ήδη ξεκινήσει να συγγράφω τη στρατιωτική μου αυτοβιογραφία και μάλιστα είχα ήδη φτάσει περίπου τις 50-60 σελίδες μέχρι τις αρχές του 2005...Στη συνέχεια κάπου το σταμάτησα και έμεινε έτσι ορφανή η πρώτη μου συγγραφική προσπάθεια, ενώ παράλληλα η ελληνική γραμματεία στερήθηκε ένα πόνημα που θα άγγιζε την τελειότητα...Το είχα βλέπετε το μικρόβιο του να γράφω κείμενα, προτού βγει στον ιντερνετικό αέρα ο φτωχός συγγενής...
Είναι αλήθεια πως θυμάμαι πάρα πολλά πράγματα από τη στρατιωτική μου θητεία που τερματίστηκε στις 27 Αυγούστου του σωτήριου έτους 2004, πριν από ακριβώς δηλαδή πέντε χρόνια...Θυμάμαι κατ' αρχάς όλες τις σειρές μου, με τις οποίες φάγαμε μαζί ψωμί και αλάτι με πολικό ψύχος και πολλή ζέστη στην ακριτική αυτή περιοχή της Ελλάδος...Σειρές, με τις οποίες μας ένωσαν δύο πράγματα...Πρώτα το γεγονός πως λουστήκαμε όλοι μαζί ανεξαιρέτως αυτές τις ...όμορφες καταστάσεις που είχαμε την τιμή να μας προσφέρει η μονάδα μας...Εκτός αυτού, ένα κοινό γνώρισμα όλων μας είναι η παντελής απουσία βύσματος και μέσου...Άλλωστε αν κάποιος από εμάς είχε την τύχη να είχε μέσον, είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα τον είχαν στείλει να φυλάει την πινέζα του χάρτη...Αν είχαμε βύσμα, το πιθανότερο ήταν πως θα περνούσαμε ζωή και κότα σε κάποια μονάδα-παραλία της πρωτεύουσας...Αλλά ας όψεται η κοινωνία με τις αδικίες της...Να σας πω την αλήθεια, ελάχιστες επαφές έχω κρατήσει με αυτά τα παιδιά...Αλλά στοιχηματίζω ότι έχω και δεν έχω, πως κανείς από αυτούς δεν έχει ξεχάσει τίποτα από όσα συνέβησαν εκείνη την περίοδο και έχουν στοιβαγμένες τις αναμνήσεις έστω και σε μια άκρη του μυαλού τους...
Φυσικά δε θα μπορούσα ποτέ να ξεχάσω το διοικητή της μονάδας μου εκείνη την περίοδο...Έναν άνθρωπο λίγο πάνω από τα σαράντα που με τη στολή φάνταζε τουλάχιστον εξηντάρης χωρίς καμία υπερβολή..Έναν άνθρωπο που με τις θανατηφόρες του ατάκες είχε τη δυνατότητα να μετατρέπει την πρωινή αναφορά σε παράσταση για έναν ρόλο...Ειδικά αν έβλεπε κανέναν που δεν ήξερε να παρουσιαστεί, εκεί ήταν η καλύτερη του και φρόντιζε να τον μειώσει και να τον ειρωνευτεί με τρόπο που φάνταζε αστείος, αλλά ήταν άκρως μειωτικός...Το χειρότερο με αυτόν τον τύπο, ήταν ότι νοιαζόταν αποκλειστικά και μόνο για την προβολή και την εικόνα της μονάδας προς τα έξω και κυρίως προς τους ανωτέρους του...Οποιαδήποτε μονάδα ή μεραρχία χρειαζόταν άτομα στον Έβρο για υπηρεσίες, αγγαρείες ή φυλάκια η μονάδα μου πάντα ήταν πρόθυμη να στείλει αδιαφορώντας πλήρως για το αν αυτοί που έμεναν πίσω υπέφεραν από εμπλοκή στις υπηρεσίες...Είπαμε προείχε η εξωτερική εικόνα...Το μόνο για το οποίο δεν έδινε καμία σημασία ήταν για την ψυχολογική κατάσταση των κατώτερων του, ημών των ταπεινών στρατιωτών...Για αυτό και οι αναβολές ήταν συχνό φαινόμενο, με αποτέλεσμα ο διοικητής να κληθεί να δώσει εξηγήσεις στα ανώτερα κλιμάκια...Αλλά αυτό δεν τον ενδιέφερε καθόλου...Το μόνο για το οποίο καιγόταν ήταν η προσωπική του προβολή και η εικόνα της μονάδας...Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ο τύπος τα κατάφερε μια χαρά, αν αναλογιστεί κανείς πως σύντομα πήρε παραπάνω βαθμό και μετατέθηκε στο ακριτικό πεντάγωνο για να φυλάει τα σύνορα της ακριτικής Αθήνας...
Θυμάμαι επίσης τις ατέλειωτες αγγαρείες στις οποίες λαμβάναμε μέρος καθώς και στο σπάσιμο νεύρων στο οποίο μας υπέβαλλαν οι κατά μια σειρά παλιότεροι στρατιώτες...Ήταν ένα κόμπλεξ κατωτερότητας, από παιδιά που ένιωθαν πως αυτή ήταν η ευκαιρία στη ζωή τους να έχουν κάποιον από κάτω τους και να τον διατάζουν...Η τακτική που εφάρμοσα σε όλα αυτά, ήταν απλή...Μία αγγαρεία μου ανέθεταν, δύο έκανα και αργούσα για να τις κάνω και καλά...Αυτό είχε ως αποτέλεσμα, ο υπεύθυνος που πάντα μας συνόδευε να μας παρακαλάει να τελειώσουμε για να φύγουμε...Θυμάμαι χαρακτηριστικά, πως μια φορά με είχαν ορίσει για εξωτερικούς χώρους μαζί με ένα παλικάρι από την Καστοριά και συνοδεία ενός ΕΠ.ΟΠ. με τα χέρια στην τσέπη...Αφού μάζευα όλες τις γόπες, στο τέλος μπήκα μέσα σε ένα χαντάκι, είχα πιάσει την άκρη από μια κίτρινη ταινία που εξείχε μέσα στο λασπωμένο χώμα και την τραβούσα για να την καθαρίσω...Στο τέλος ο ΕΠ.ΟΠ. σχεδόν με παρακαλούσε να τελειώσω για να ξεμπερδέψουμε...Ξέρετε, τι δύσκολη δουλεία είναι να επιβλέπεις με τα χέρια στην τσέπη; Δεν θα ξεχάσω επίσης ποτέ, την εμμονή που είχε το όργανο υπηρεσίας να με στέλνει στη σκουπιδιάρα, επί 7-8 συναπτές ημέρες...Αυτή εθεωρείτο η χειρότερη αγγαρεία, που μπορούσε να υποστεί κανείς, αφού μιλάμε ότι γύριζες και άδειαζες κάδους σε ολόκληρο το τεράστιο στρατόπεδο...Καμία όμως από αυτές τις ημέρες το πλοίο της αγάπης δεν έκανε την εμφάνιση του, διότι ήταν απασχολημένη σε άλλα στρατόπεδα και έτσι εγώ έμενα στο Κ.Ψ.Μ. να πίνω καφέ περιμένοντας την...Μια φορά όμως ενώ περίμενα, με καλούν από το θάλαμο για να μου πουν πως ήμουν απαραίτητος στην εκπαίδευση, και όχι μόνο αυτό αλλά στη θέση μου έφεραν το ίδιο το όργανο υπηρεσίας...Δεν μπορείτε να φανταστείτε την υπέρτατη ικανοποίηση μου, μόλις πληροφορήθηκα πως εκείνη την ημέρα έκανε την εμφάνιση της η σκουπιδιάρα και το όργανο μάζεψε τα σκουπίδια μιας ολόκληρης εβδομάδας...
Ποτέ δεν πρόκειται να ξεχάσω επίσης, τον ένα μήνα που πέρασα σε φυλάκιο ακριβώς στα ελληνοτουρκικά σύνορα παρέα με τρεις φαντάρους και ένα ψαρά δόκιμο...Εκεί είχε το καλό πως πέρα από την συχνότατη υπηρεσία που είχες και την τυπική καθαριότητα, είχες σχετικά αρκετό ελεύθερο χρόνο...Όχι ότι είχες και πολλές επιλογές για το τι θα κάνεις, αλλά τελοσπάντων...Μια εικόνα που θα μείνει πάντα χαραγμένη στο νου μου είναι η περιπολία στο ποτάμι πλάι στα σύνορα...Περπατούσαμε περίπου 5 χιλιόμετρα και συναντούσαμε το απέναντι τουρκικό φυλάκιο, όπου κάθε φορά που μας αντίκριζε ο Τούρκος συνάδελφος έσπευδε να πάρει τηλέφωνο για να ενημερώσει τους ανωτέρους του και έπαιρνε σχεδόν θέση μάχης, την ώρα που εμείς απολαμβάναμε τη βόλτα μας και το τοπίο του ποταμού...Για αυτές τις εικόνες άξιζε η διαμονή στο φυλάκιο, αλλά και επειδή είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κάποιους αγνούς ακρίτες που είναι αυτοί που στην πραγματικότητα φυλάνε Θερμοπύλες ξεχασμένοι από όλους, και μένουν φύλακες προκειμένου να μην μαραζώσουν εντελώς τέτοιες ευαίσθητες περιοχές, τις οποίες δυστυχώς κάποιοι θυμούνται μόνο σε προεκλογικές περιόδους...
Τέλος θυμάμαι την απίστευτη τυπικότητα και το γεγονός πως τα πάντα ακολουθούσαν την προβλεπόμενη οδό...Κάθε πρωί γυμναστική με φωνή και με το φανελάκι άσχετα αν είχε κρύο, το βραδάκι κρύο μπάνιο για να στρώσουμε επιδερμίδα ενώ για ζεστό νερό ούτε λόγος ακόμα και το χειμώνα, στεγνό ξύρισμα τα πρωινά που από το χιόνι και τον πάγο οι βρύσες αρνούνταν να τρέξουν νερό, αναφορά κάθε πρωί τυπικότατα, καμπάνες για ξύρισμα γυάλισμα και χαιρετισμό, ακόμα και για φαγητό πηγαίναμε συντεταγμένοι και φυσικά με βήμα, σε γενικές γραμμές ανούσια πράγματα που δε σου προσφέρουν τίποτα απλά σου σπάνε τα νεύρα και το ηθικό...
Δεν θέλω να ξεδιπλώσω περισσότερο τις αναμνήσεις μου, αφήστε που ενδεχομένως να καταντάει κουραστικό...Ούτε φυσικά μπορούν να χωρέσουν οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης θητείας σε μία και μοναδική ανάρτηση...Το μόνο βέβαιο πως η κατάσταση ήταν τόσο δύσκολη, που την ευλογημένη ημερομηνία της 27ης Αυγούστου την είχα μαρκάρει στο ημερολόγιο μου από πολύ νωρίς και μετρούσα τις ημέρες μια προς μια σαν καλός και σωστός φαντάρος..Μόλις ήρθε εκείνη η ημέρα, ξύπνησα πάρα πολύ νωρίς, για την ακρίβεια ίσως και να μην κοιμήθηκα καθόλου εκείνο το συγκεκριμένο βράδυ...Σηκώθηκα πρωί πρωί, πήρα τα πράγματα μου φόρεσα το αγαπημένο μου t-shirt με το σήμα της ειρήνης, μοίρασα στους νέους ότι δεν μου χρειαζόταν, χαιρέτησα τα φιλαράκια μου και τους ευχήθηκαν καλή υπομονή και πήγα κατευθείαν στο πρώτο γραφείο της μονάδας...Μετά από ένα περίπου δεκάλεπτο, είχα το πολυπόθητο χαρτί στα χέρια μου και βγήκα από το διοικητήριο με ανάμικτα συναισθήματα...Καθώς διέσχιζα για τελευταία φορά την απόσταση περίπου ενός χιλιομέτρου που χώριζε τη μονάδα μου από την πύλη, έβαλα τα γυαλιά ηλίου για να μη φαίνονται τα μάτια μου και περπατώντας ένιωθα ένα δάκρυ να κυλά στα μάτια, καθώς περνούσαν σαν φιλμ από το μυαλό μου όλες οι αναμνήσεις (κακές αλλά και καλές) που με έδεναν με τη μονάδα αυτή...Μόλις πέρασα την πύλη, ξαφνικά άλλαξε η διάθεση μου...Ήμουν ελεύθερο πουλί πλέον και όλα φαίνονταν αισιόδοξα...Για αυτό και η 27η Αυγούστου έχει μείνει τόσο βαθιά χαραγμένη μέσα μου...
Κάθε χρονιά που περνάει, τέτοια ημέρα πάντα κάθομαι και αναλογίζομαι τη χρησιμότητα της στρατιωτικής θητείας, στα χρόνια του επαγγελματικού στρατού...Ξέρω πως πολλοί θα πουν πως η στρατιωτική θητεία κάνει το αγόρι άντρα, τον ωριμάζει και τον σοβαρεύει, τον κάνει υπεύθυνο άτομο και του παρέχει πολύτιμες και σημαντικές εμπειρίες...Παράλληλα προσφέρεις και τις υπηρεσίες σου στην πατρίδα... Συγχωρήστε όμως μα εγώ το βλέπω λίγο διαφορετικά... Και έχοντας υπηρετήσει στο ακριτικό Διδυμότειχο, πιστεύω πως νομιμοποιούμαι να εκφέρω την άποψη μου...Θεωρώ πως πλέον η στρατιωτική θητεία είναι απλά και μόνο χάσιμο χρόνου, έτσι όπως εφαρμόζεται στη χώρα μας και μια χαμένη χρονική περίοδος στη ζωή του άνδρα, κατά την περίοδο που προσπαθεί να δημιουργήσει το μέλλον του...Παράλληλα χρησιμεύει στο να κινείται κάπως η τοπική οικονομία κάποιων περιοχών ανά την Ελλάδα, που αν δεν υπήρχαν τα στρατόπεδα και οι φαντάροι θα φυτοζωούσαν...Α και μην ξεχάσω, η στρατιωτική θητεία είναι ένα όπλα στα χέρια όλων των κυβερνήσεων που πουλάνε σαν προεκλογικό τρικ την ενδεχόμενη μείωση της...Έτσι το βλέπω εγώ....
Καλά να είμαστε λοιπόν και να μην ξεχνάμε τέτοιες επετείους...Διότι πιστέψτε με, εγώ τέτοιες ημέρες δεν τις ξεχνάω ποτέ όσα χρόνια και να περάσουν...
υγ1 Κάποιοι μπορεί να τα βλέπετε όλα αυτά υπερβολικά, σε σχέση ιδίως με το γεγονός πως παλιότερα τα πράγματα στο στρατό ήταν χειρότερα και η θητεία πολύ μεγαλύτερη σε διάρκεια...Φυσικά δεν το αρνούμαι αυτό, ίσα ίσα...Αλλά κρίνω με τα τωρινά δεδομένα, την επικράτηση των βυσμάτων και τις σειρές μετά από τη δική μου, για να μην παρεξηγηθώ...
υγ2 Συμφωνώ με αυτούς που ισχυρίζονται πως, πολλές φορές βγαίνοντας από το στρατό ανακαλύπτεις τις πραγματικές δυσκολίες της ζωής και τα πραγματικά της προβλήματα, μπροστά στα οποία ο στρατός μοιάζει παιχνιδάκι...Συνέβη και σε μένα κάτι τέτοιο, όπως πάνω κάτω συμβαίνει και σε όλους...Αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν πρέπει να αναλύουμε τα κακώς κείμενα του στρατού και να ανεχόμαστε αδιαμαρτύρητα την παραξενιά και τη λόξα του καθενός τυχάρπαστου...Να είμαστε εξηγημένοι...
υγ3 Δε συνηθίζω να αφιερώνω τραγούδια στον εαυτό μου, σε αυτόν εδώ τον ιστότοπο...Αλλά επιτρέψτε μου να ανεβάσω ένα κομμάτι, που ναι μεν το έχω ακούσει εκατομμύρια φορές, αλλά πάντα με συγκινεί και με κάνει να αναπολώ και να σκέφτομαι εκείνη την περίοδο...Αφιερώνω λοιπόν σε όλες τις σειρές μου στη μονάδα μου στον Έβρο, σε όλους όσους δεινοπάθησαν στη θητεία τους αλλά δεν έσκυψαν το κεφάλι και σε εμένα τον ίδιο το υπέρτατο άσμα, το γνωστό σε όλους Διδυμότειχο Blues....Στη μετάθεση μου, στο τρελό βιολί μου, στο βραχνό πρωινό μου, στο έτσι αλλιώς και αλλιώτικο, μπρος στο Διδυμότειχο...Τρύπα στη γεωγραφία και του παράλογου η θητεία...Ποτέ άλλοτε ένα τραγούδι δεν άγγιζε τις χορδές της ψυχής τόσων πολλών νέων ανθρώπων...Ποιος θα ξεχάσει, πως μερικές φορές το βάζαμε να παίζει στο θάλαμο και όλοι σκύβαμε τα κεφάλια και μέναμε αμίλητοι και σκεπτικοί, αναλογιζόμενοι τη ζωή μας, το μέλλον μας και το πόσο ...όμορφα περνούσαμε τότε...Απολαύστε το video clip λοιπόν και ακολουθήστε μας στο ταξίδι των αναμνήσεων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου