Η μάστιγα των εργατικών ατυχημάτων...

Μια από τις πιο σοβαρές ειδήσεις που άκουσα τις τελευταίες ημέρες, ήταν το χθεσινό εργατικό ατύχημα που συνέβη σε εγκαταστάσεις εργοστασίου στη Λάρυμνα και είχε ως αποτέλεσμα το θάνατο ενός 38χρονου εργάτη πατέρα τεσσάρων παιδιών και τον τραυματισμό κάποιων εργατών ακόμα...Μες στην κυριακάτικη ραστώνη, ήρθε αυτή η είδηση να μας ξυπνήσει και να προστεθεί στην αλυσίδα των πάμπολλων εργατικών ατυχημάτων που συμβαίνουν όλα αυτά τα χρόνια στην Ελλάδα..Διότι είναι πάντα τραγικό όταν κάποιος άνθρωπος χάνει τη ζωή του, είναι όμως απείρως τραγικότερο όταν τη χάνει εξασκώντας την εργασία του από πράξεις και παραλείψεις απόντων υπευθύνων...
Αυτό ήταν το δεύτερο περιστατικό θανάτου από εργατικό ατύχημα, που τουλάχιστον εγώ άκουσα τις τελευταίες 30 ημέρες...Να είστε σίγουροι πως υπάρχουν εκατοντάδες ακόμη περιστατικά, που δε βλέπουν ποτέ το φως της δημοσιότητας και μένουν στο σκοτάδι...

Δεν θέλω να υπεισέλθω σε λεπτομέρειες που αφορούν αυτό καθαυτό το περιστατικό...Είναι τόσο ανατριχιαστικές που ο καθένας λυγίζει μόνο και μόνο που σκέφτεται την πιθανότητα μιας τέτοιας εξέλιξης...Τα κανάλια πάντα αναφέρονται σε τέτοια θέματα, κυρίως για λόγους θεαματικότητας..Είναι γνωστό πως στην Ελλάδα εδώ και πολλά χρόνια, η επικαιρότητα διαμορφώνεται από τα μέσα ενημέρωσης...Όταν αυτά σταματήσουν να ασχολούνται με ένα τέτοιο θέμα, τότε δίνεται το έναυσμα για να ξεχάσουν όλοι οι αρμόδιοι τέτοιου είδους υποθέσεις...Από εκείνη τη στιγμή και μετά το θέμα θεωρείται λήξαν, οι υποθέσεις μπαίνουν αμέσως στο αρχείο, οι υπεύθυνοι μένουν ατιμώρητοι, η ζωή συνεχίζεται ώσπου να συμβεί ένα νέο ατύχημα και η μόνη που ζει με τις αναμνήσεις και την στενοχώρια είναι η οικογένεια του παθόντα και κανείς άλλος...Αυτή είναι η κατάντια του σύγχρονου κοινωνικού συστήματός και του τρόπου που μας καθοδηγεί και μας έχει κάνει όλους να εφαρμόζουμε στο ακέραιο την παροιμία..."μακριά από τον κ... και όπου θέλει ας είναι..."

Στο σημείο αυτό, ας πούμε δύο κουβέντες και για τις ευθύνες της πολιτείας, σε σχέση με τέτοιου είδους περιστατικά....Κατ' αρχάς, επικρατεί παντελής απουσία πρόληψης για τέτοιου είδους φαινόμενα...Δεν υπάρχει κανένας έλεγχος για την τήρηση των συνθηκών ασφαλείας σε εργατικούς χώρους και υπό αυτή την έννοια τα ατυχήματά θα εξακολουθούν να υφίστανται...Όταν συμβαίνουν, βγαίνουν οι αρμόδιοι υπουργοί και δηλώνουν πως θα τιμωρηθούν παραδειγματικά οι υπεύθυνοι και η υπόθεση θα διαλευκανθεί εξ' ολοκλήρου...Συνήθως τίποτα από αυτά δε γίνεται, απλά αρχικά κάποιοι μπαίνουν φυλακή για λίγο απλά για τα μάτια του κόσμου, ενώ τουλάχιστον αρχικά εντατικοποιούνται οι έλεγχοι των εργατικών επιθεωρήσεων μέχρι να ξεχαστεί το θέμα..Όταν έρχεται η ώρα της δίκης, οι υπεύθυνοι των εταιρειών με τη συνδρομή καλοπληρωμένων και πασίγνωστων δικηγόρων στην πλειονότητα των περιπτώσεων δικαιώνονται, έστω και αν εμφανώς είχαν ευθύνες...Το πολύ πολύ πληρώνουν κάποιο πρόστιμο και στη συνέχεια είναι ελεύθεροι και ωραίοι, να συνεχίσουν το θεάρεστο έργο τους...Και στη συνέχεια η εκάστοτε κυβέρνηση δίνει μια πενιχρή αποζημίωση στην οικογένεια του θύματος, αποτιμώντας την αξία της ανθρώπινης ζωής σε μερικές εκατοντάδες ψωροΕυρώ...Ξέρω ότι υπάρχουν και τέτοιου είδους ατυχήματα που οφείλονται στην ανθρώπινη αβλεψία και στην κακιά στιγμή, αλλά ως πότε σε αυτή τη χώρα θα τα φορτώνουμε όλα εκεί, προκειμένου να μένουν άπαντες ατιμώρητοι;

Το ζήτημα των συνθηκών εργασίας, καθώς και αυτό της μαύρης και ανασφάλιστης εργασίας είναι σήμερα πιο επίκαιρο από ποτέ...Διότι υπάρχουν άνθρωποι που δεν εργάζονται σε ένα κλιματιζόμενο γραφείο όπως πολλοί από εμάς, αλλά εργάζονται υπό απάνθρωπες συνθήκες και υπό πολύ μεγάλο κίνδυνο...Άνθρωποι σε εργοστάσια χωρίς κανέναν κανόνα στοιχειώδους ασφάλειας εκτεθειμένοι σε χημικά, οικοδόμοι σε θεόρατες σκαλωσιές, ναυτεργάτες - πειραματόζωα σε γκαζάδικα φονιάδες, άνθρωποι σε γενικές γραμμές οι οποίοι για να θρέψουν την οικογένειά τους εκτίθενται υπό μεγάλο κίνδυνο και πολλές φορές δεν γνωρίζουν αν θα καταφέρουν να επιστρέψουν στο σπίτι τους μετά τη δουλειά...Ακούμε πολλές φορές στις ειδήσεις να απαριθμούνται πτώματα από εργατικά ατυχήματα και εμείς μένουμε απαθείς και σαστισμένοι, σαν να πρόκειται για το φυσιολογικότερο πράγμα στον κόσμο...

Τεράστια ευθύνη, για την όλη κατάσταση φέρουν τα εργατικά συνδικάτα και οι σύλλογοι των εργαζομένων κατά την ταπεινή μου άποψη...Καθήκον αυτών των ανθρώπων, υποτίθεται πως είναι η προάσπιση των εργατικών δικαιωμάτων και πέρα από την προσπάθεια για αυξήσεις ημερομισθίων, αυτό περιλαμβάνει προσπάθεια για αξιοπρεπείς και κυρίως ασφαλείς συνθήκες εργασίας, για κατάργηση της μαύρης εργασίας και βελτίωση των ασφαλιστικών προνομίων για κάθε εργαζόμενο...Αντ' αυτού οι εργατοπατέρες (μεγαλοσυνδικαλιστές που δε δούλεψαν ποτέ στη ζωή τους...) μοιάζουν να αποτελούν το δεξί χέρι των εργοδοτών και της κυβέρνησης και ενδιαφέρονται αποκλειστικά για τα κομματικά και ιεραρχικά τους προνόμια...Όταν διαβάζω δήλωση εκπροσώπου συνομοσπονδίας εργαζομένων σε σχέση με το χθεσινό περιστατικό που λέει γενικότητες και σαχλαμάρες του στυλ "το μαχαίρι πρέπει να φτάσει στο κόκαλο", τότε για ποιους εργατικούς αγώνες και διεκδικήσεις μιλάμε;...Αναφέρομαι σε όλα τα συνδικαλιστικά παπαγαλάκια όλων ανεξαιρέτως των κομμάτων, που επιβεβαιώνουν σε απόλυτο βαθμό τη λαϊκή ρήση..."όλα τα γουρούνια,έχουν την ίδια μούρη"...

Περιστατικά σαν το χθεσινό της Λάρυμνας και όλα τα υπόλοιπα, δυστυχώς θα συνεχίσουν να συμβαίνουν, όσο κάποιοι επιχειρηματίες για να γλιτώσουν κόστος δεν θα λαμβάνουν τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας και θα στέλνουν τους εργάτες ως πρόβατα επί σφαγή καθημερινά...Για όσους με βρίσκετε ενδεχομένως υπερβολικό, έχω να σας πω, πως εμείς πληροφορούμαστε μόνο τα εργατικά ατυχήματα τα οποία βγαίνουν στη δημοσιότητα και τα οποία αφορούν Έλληνες εργαζομένους..Ξέρετε πόσοι θάνατοι έχουν παρατηρηθεί σε δημόσια έργα π. χ. και αφορούν ξένους ανασφάλιστους εργάτες...Τέτοιου είδους περιστατικά, σπανίως βγαίνουν στον αέρα...Βλέπετε τους ξένους κάποιοι τους θεωρούν αναλώσιμους και δεν τους νοιάζει και τόσο τι θα γίνει...Αυτούς τους νοιάζουν οι μίζες και τα κέρδη από ένα δημόσιο έργο και όχι αν θα σκοτωθούν κάποιες δεκάδες Πακιστανοί ή Αλβανοί σε ένα εργοτάξιο ή ένα εργοστάσιο...Για παράδειγμα, βγήκε κανείς να πει ποτέ πόσοι αλλοδαποί έχασαν τη ζωή τους σε εργατικά ατυχήματα κατά τη διάρκεια της κατασκευής των έργων για τους Ολυμπιακούς Αγώνες; Ελάχιστοι...Όλοι οι άλλοι αποσιωπούσαν τα στοιχεία αυτά, διότι έτσι θα στιγματιζόταν το προφίλ της δημοκρατικής Ελλάδος, της γενέτειρας των Ολυμπιακών Αγώνων...Για αυτό και πολλά μεγάλα έργα είναι βαμμένα και θεμελιωμένα με αίμα αθώων εργατών (ιδίως ξένων), που για ένα κομμάτι ψωμί έχασαν τη ζωή τους και θεωρήθηκαν από κάποιους ως παράπλευρες απώλειες....

Πολλοί πιθανώς να αναρωτηθείτε, για πιο λόγο το θέμα των εργατικών ατυχημάτων και της ανασφάλιστης εργασίας με αγγίζει τόσο πολύ...Πέρα από την προφανή απανθρωπιά και βαρβαρότητα, του να χάνει κάποιος απλός οικογενειάρχης εργάτης τη ζωή του λόγω σκόπιμων παραλείψεων των υπευθύνων επιχειρηματιών, ή την επίσης απανθρωπιά του να εργάζεται χωρίς καμία ασφαλιστική κάλυψη υπάρχει και κάτι άλλο...Εργάστηκα και εγώ ένα διάστημα ανασφάλιστος στο παρελθόν και έχω νιώσει τη γλύκα του να είσαι και να θεωρείσαι εντελώς αναλώσιμος χωρίς να μπορείς να πεις απολύτως τίποτα, ενώ στις δύσκολες στιγμές να κάνεις μαύρες σκέψεις προκειμένου να ξεπεράσεις το σκόπελο της μη ασφάλισης...Ακούγεται ακαταλαβίστικο το ξέρω, αλλά μου αρκεί που το καταλαβαίνω εγώ...Δεν θα επεκταθώ περισσότερο προς το παρόν επί προσωπικού, αλλά στο εγγύς μέλλον θα πούμε διάφορες ενδιαφέρουσες ιστορίες...

Δεν θέλω να πω περισσότερα επί του θέματος...Το ότι κάτι πρέπει να γίνει είναι σαφές, το αν θα γίνει είναι απίθανο...Σε κάθε εργατικό ατύχημα θα βυθιζόμαστε σε θλίψη και σκέψεις, μέχρι να περάσουν λίγες ημέρες, να το λησμονήσουμε τελείως και να αφεθούμε στην καθημερινή μας επίπλαστη και πολλές φορές ψεύτικη ευτυχία...

Αγαπητέ φίλε R.I.P...Ξέρω πως για σένα, όπως και για τόσους άλλους που τόσο άδικα χάνουν τη ζωή τους καθημερινά για το μεροκάματο του τρόμου δεν θα νοιαστούν και πάρα πολλοί....Δεν θα γίνουν διαδηλώσεις, δεν θα γίνουν Δεκεμβριανά, ούτε κινητοποιήσεις ούτε απεργίες, κανείς πολιτικός αρχηγός δεν θα σε μνημονεύσει,κανείς σύντροφος δεν θα πει τίποτα,ούτε θα ανακηρυχτείς σαν επαναστατικό σύμβολο από σπόντα, μα και οι συνάδελφοι σου λογικά δε θα πουν τίποτα, υπό τον ενδεχόμενο φόβο απολύσεων και κατάρρευσης...Βλέπεις το κίνημα σήμερα έχει άλλες προτεραιότητες και άλλους σκοπούς...

υγ1 Όσο τιμωρήθηκαν οι υπεύθυνοι του περυσινού ατυχήματος της ναυπηγοεπισκευαστικής ζώνης του Περάματος, οι υπεύθυνοι δεκάδων διαρροών αερίων σε εργοστάσια, οι υπεύθυνοι των δυστυχημάτων σε Τέμπη και πέταλο του Μαλιακού,οι υπεύθυνοι της Ρικομέξ, άλλο τόσο θα τιμωρηθούν και τώρα...Το χω ξαναδεί το έργο..πριν απ' το φινάλε φεύγω....

υγ2 Και να φανταστείτε πως περίπου πριν από 1 μήνα, διάβαζα μια έρευνα που ανέφερε πως από την αρχή του χρόνου πάνω από 40 συνάνθρωποι μας έχασαν τη ζωή τους, στην προσπάθεια για το μεροκάματο του τρόμου, ενώ αμέτρητοι είναι οι τραυματίες...Ο κατάλογος συνεχίζει να μακραίνει, οι αρμόδιο συνεχίζουν το φαγοπότι και όλοι εμείς αποχαυνωμένοι και συμβιβασμένοι κοιτούμε με απάθεια...

υγ3 Τα περισσότερα εργατικά ατυχήματα κακώς αποκαλούνται έτσι...Είναι δολοφονίες από πρόθεση και από αμέλεια...