Και μέσα σε όλα τα άλλα, ήρθε για μια ακόμη φορά στην ζωή μου η ώρα της αλλαγής...Έφτασε η ώρα που θα πάρω το δισάκι μου στον ώμο, θα μαζέψω τα μπογαλάκια μου και τα κουβαδάκια μου και θα πάω σε άλλη παραλία, για να συναντήσω καινούριες παραστάσεις και καινούργιους ανθρώπους...Ναι καλά καταλάβατε, όσοι μπορείτε να διαβάσετε πίσω από τους αστεϊσμούς μου και τις υπερβολές μου...Μετακομίζω φίλοι μου, αφήνω πίσω μου τα παλιά και ανοίγω τα φτερά μου για νέους προορισμούς και νέες περιπέτειες...
Έχω αναφερθεί ξανά σε αυτόν τον τόπο για την τάση που έχω στη ζωή μου, ανά τακτά διαστήματα να αλλάζω τα πάντα...Λέγοντας τα πάντα, αυτό περιλαμβάνει σπίτι, εργασία, ενίοτε φίλους, αλλά και συμπάθειες...Είναι ανεξήγητο, αλλά έχω πάντα μια τάση να βαριέμαι κάποιες καταστάσεις μετά από ένα διάστημα παραμονής σε αυτές...Το πιο αξιοπερίεργο από όλα είναι όμως πως, στις περισσότερες των περιπτώσεων αυτές τις αλλαγές δεν τις προκαλώ εγώ ο ίδιος, αλλά μου συμβαίνουν ξαφνικά και αναγκάζομαι να τις ακολουθήσω λόγω των συνθηκών...Το χω πάρει πλέον απόφαση, πως πάντα έτσι θα συμβαίνει και για αυτό πλέον έχω συμβιβαστεί με την ιδέα...Επίσης να αναφέρω εδώ πως πάντα όταν γίνεται μια αλλαγή στενοχωριέμαι και δεν θέλω...Αλλά στη συνέχεια, βελτιώνεται η κατάσταση συνήθως και προσαρμόζομαι σιγά σιγά...Όπως λέει και ο ποιητής Νίκος Πορτοκάλογλου..."Το πρώτο βήμα δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει, στο τρίτο φύγαμε και ο δρόμος μας πηγαίνει..." Για τους νορμάλ ανθρώπους, η παροιμία 'ουδέν μονιμότερο του προσωρινού', βρίσκει εφαρμογή καθημερινά στη ζωή τους...Εγώ ως κλασσικός ανάποδος άνθρωπος, βλέπω πάντα να εφαρμόζεται στη ζωή μου μια άλλη παροιμία...Ουδέν προσωρινότερου του μονίμου...Για την ακρίβεια, πολλές φορές σκέφτομαι πως το καλό στην όλη ιστορία, είναι πως τελικά δεν θα με χάσει καμιά πατρίδα ότι και να γίνει...
Πολύ παράξενο πράγμα τελικά τόσο οι μετακομίσεις, όσο και το ενοίκιο φίλοι μου...Ζεις σε ένα χώρο, που δεν είναι και δε θα γίνει δικό σου ποτέ...Αυτό σε αποτρέπει από το να δεθείς με αυτόν και να τον αισθανθείς σαν τη φωλιά σου...Περισσότερο φιλοξενούμενος αισθάνεσαι, καθώς ενδόμυχα ξέρεις πως αργά ή γρήγορα θα χρειαστεί να μετακομίσεις σε άλλο μέρος, το οποίο πάλι θα είναι ένα ενοικιασμένο σπίτι και ο κύκλος θα συνεχιστεί ωσότου να κλείσει εντελώς...Πολλοί θα πουν πως το να ζεις στο ενοίκιο, σε απαλλάσσει από κάθε ευθύνη για το σπίτι και την κατάσταση του...Όλοι αυτοί θεωρούν πως ζώντας έτσι, είσαι πιο ελεύθερος να ζήσεις τη ζωή σου, αδιαφορώντας για ιδιοκτησίες και άλλα άγχη...Ξεχνούν όλοι αυτοί φίλοι μου, πως όταν έρχεται η πρώτη του μηνός και πρέπει να σκάσεις τα χρήματα για το ενοίκιο, τότε τα συναισθήματα μεταβάλλονται..Τότε αισθάνεσαι σαν να πληρώνεις ένα μηνιαίο χαράτσι, το οποίο πιστέψτε με μόνο αγχολυτικό δεν είναι...Αλλά και τι να κάνεις; Ας όψεται η ζωή που έχει βαλθεί να μας βασανίζει από μικρούς...
Ακόμη πιο παράξενο πράγμα όμως είναι η μετακόμιση από ένα σπίτι στο άλλο...Καταρχάς κάτι τέτοιες στιγμές ανακαλύπτεις πόσα άχρηστα πράγματα έχεις στην κατοχή σου, τα οποία είναι μαθηματικά βέβαιο πως δεν θα τα χρησιμοποιήσεις ποτέ, αλλά αισθάνεσαι ανασφαλής χωρίς αυτά...Φυσικά ούτε λόγος να τα αποχωριστείς, αφού θεωρείς πως αργά ή γρήγορα θα έρθει η ώρα που θα σου φανούν χρήσιμα και θα δικαιολογήσουν την παρουσία τους...Μην γελιέστε όμως φίλοι μου, αυτή η ώρα δεν πρόκειται να κάνει την εμφάνισή της ποτέ...Προσωπικά, για παράδειγμα έχω ακόμα όλες τις σημειώσεις και τα βιβλία από το πανεπιστήμιο..Και καλά το να έχεις τα βιβλία δικαιολογείται..Άλλωστε κάθε σπίτι έχει μια βιβλιοθήκη, με βιβλία που ποτέ κανείς δε διάβασε...Αλλά όταν έρχεται κάποιος φίλος στο σπίτι σου και κοιτάζει τα βιβλία σου, τότε εσύ φουσκώνεις από υπερηφάνεια και του λες πως τα έχεις διαβάσει όλα αυτά τουλάχιστον από τρεις φορές...Τότε αυτός ή αυτή μένει με το στόμα ανοιχτό και σε θεωρεί μορφωμένο και καλλιεργημένο άνθρωπο (άσχετα αν μέσα της γελάει και σε δουλεύει...) Άλλωστε μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλο μας φίλοι μου...Τα χρόνια περνούν και η όρεξη για διάβασμα εκμηδενίζεται σχεδόν...Προσωπικά πλέον, ακόμη και τις εφημερίδες με το ζόρι τις διαβάζω, οπότε ας μην συζητήσουμε περαιτέρω...Θα μου πείτε βέβαια καλά τα βιβλία αλλά τις σημειώσεις γιατί τις κρατάς;...Δεν ξέρω είναι ανεξήγητο...Καμιά φορά που τις ξεσκονίζω έρχονται στο μυαλό μου θύμησες από τα φοιτητικά χρόνια και θυμάμαι πρόσωπα και περιστατικά...Θυμάμαι τις πάμπολλες ώρες που αφιέρωνα τότε στην προσπάθεια να κάνω εργασίες για τα πανεπιστημιακά μαθήματα και αναπολώ τις στιγμές με νοσταλγία...Αφήστε που κάποια μέρα μπορεί στη ζωή μου να κάνω κάτι πραγματικά σπουδαίο στη ζωή μου, ή να γίνω διάσημος και να αποκτήσουν τεράστια αξία οι χειρόγραφες σημειώσεις μου...Ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να γίνει...Φυσικά μην διαπράξετε το λάθος και τα πιστέψετε όλα αυτά...Απλά προσπαθώ να πείσω με γελοία επιχειρήματα τον ίδιο μου τον εαυτό επειδή και σε αυτή τη μετακόμιση θα πάρω μαζί μου όλα αυτά τα πράγματα, που δεν πρόκειται να μου φανούν χρήσιμα ποτέ...
Φυσικά δεν θα ξεχάσω να πάρω μαζί μου και την κιθάρα, η εκμάθηση της οποίας θεωρώ πως είναι το μεγαλύτερο απωθημένο που δεν πρόκειται να ικανοποιήσω ποτέ στη ζωή μου...Είμαι πεπεισμένος πως η μουσική θα χάσει ένα μεγάλο αστέρι...Πλάκα κάνω φυσικά...Βλέπετε το ταλέντο μου είναι ανύπαρκτο, ενώ για το μουσικό μου αυτί ας μην συζητήσουμε καλύτερα...Αλλά θα ήθελα να γνωρίζω να παίζω κιθάρα καλά...Όχι για να τραγουδάω, ούτε για να μετατραπώ στην ψυχή της παρέας (άλλωστε και με τις βλακείες που λέω, πολλές φορές γίνομαι η ψυχή και ο καραγκιόζης της παρέας...). Κιθάρα ήθελα να γνωρίζω για έναν και μοναδικό λόγο...Για να μπορώ να παίζω και να σιγοτραγουδώ τον πόνο μου και τις έννοιες μου, τι στιγμές που αισθάνομαι μόνος και αβοήθητος...Είναι ένα πολύ μεγάλο και χρήσιμο φάρμακο κάτι τέτοιο, που μπορεί ακόμα και να σε βελτιώσει ως άνθρωπο...Επομένως δεν το συζητώ, την κιθάρα θα την πάρω μαζί μου...Θα την έχω εκεί όρθια να στέκει και να σαπίζει και θα φαντάζομαι πως κάθε βράδυ παίζω τις μελωδίες που μου αρέσουν και ξεφεύγω...Και ας σκονίζεται και ας ξεκουρδίζεται και ας σαπίζουν οι χορδές της...Είναι και αυτή ένα κομμάτι από εμένα...
Κάθε φορά που αλλάζω παραστάσεις, κάθομαι και σκέφτομαι κάποια πράγματα...Κάνω ένα είδους μικρής εσωτερικής απογραφής και αναλογίζομαι τα επιτεύγματα και τα λάθη μου...Φυσικά πάντοτε το ισοζύγιο προκύπτει αρνητικό, αλλά το παράξενο θα ήταν το αντίθετο, όταν μιλάμε για έναν άνθρωπο σαν και εμένα...Σε σχέση με τα επιτεύγματα μου, δεν θεωρώ πως αυτά είναι οι γνώσεις μου, το πτυχίο μου, οι προσωπικές μου επιτυχίες, ή ο χαρακτήρας μου...Όλα αυτά είναι αμφιλεγόμενα και υπό κρίση...Το πιο σημαντικό, είναι ότι μέσα από δυσκολίες, κακοτοπιές, καλές και κακές στιγμές, ολέθρια σφάλματα και λάθος επιλογές, έχω καταφέρει κουτσά στραβά να συντηρώ τον εαυτό μου, να καλύπτω σχεδόν τα έξοδα μου και να είμαι σχετικά ανεξάρτητος όσο μπορώ...Για έναν άνθρωπο σαν εμένα, αυτό είναι μια κατάκτηση που έχω καταφέρει και επιτρέψτε μου να το πιστώσω σε μένα...Μόνο αυτό...Μπορεί σε κάποιους από εσάς, αυτό να φαντάζει γελοίο...Δεν σας αδικώ...Άλλωστε καθένας έχει διαφορετικά στάνταρ απόδοσης στη ζωή του, διαφορετικές ανάγκες, διαφορετικά προβλήματα, αλλά και διαφορετικά σημεία εκκίνησης...
Με αφορμή την επικείμενη μετακόμιση, κάθομαι και σκέφτομαι αν ειλικρινά αξίζει όλη αυτή η προσπάθεια...Δηλαδή αν αξίζει να εργάζεσαι, να εξασφαλίζεις έναν μισθό και με αυτόν κουτσά στραβά να καλύπτεις τις μηνιαίες υποχρεώσεις σου...Ξέρω πως αυτό το ερώτημα απασχολεί τη συντριπτική πλειοψηφία των συνομήλικων μου, αλλά σαφής απάντηση δεν υπάρχει...Να χρειάζεται δηλαδή κάθε μήνα σαν λογιστής να κάθεσαι κάτω και να υπολογίζεις τα έσοδα και τα έξοδα σου, να εκδίδεις το μηνιαίο σου ισοζύγιο και να εξάγεις στο τέλος συμπεράσματα για την πορεία του μήνα...Συγχωρήστε με αλλά αυτές είναι εταιρικές πρακτικές και δεν ξέρω αν ταιριάζουν σε μας, αλλά δυστυχώς πρέπει να συμβιβαστούμε και να τις ακολουθήσουμε απαρέγκλιτα, διότι δε φαίνεται να υπάρχει εναλλακτική δίοδος ...Τουλάχιστον υπάρχουν τα παρηγορητικά λόγια των μεγαλυτέρων που έχουν φάει τη ζωή και τα προβλήματά της με το κουτάλι και με συγκαταβατικό ύφος σου λένε ατάκες του στυλ...Η αρχή είναι δύσκολη, θα στρώσουν τα πράγματα, όταν θα μεγαλώσεις θα παίρνεις περισσότερα και θα μπορέσεις να φτιάξεις τη ζωή σου...Ατάκες που σε γενικές γραμμές σου λένε πως όταν θα γεράσεις, όλα θα είναι καλά...Υπάρχουν και αυτοί που λένε...'τώρα είστε καλά, να δείτε παλιά τι γινόταν' και θες να τους πεις πως τώρα η εποχή είναι αποπνικτική και αποκλείεται παλιά να ήταν χειρότερα...Υπάρχουν τέλος και αυτοί που σου λένε...'Τώρα είσαι καλά, που να είχες και υποχρεώσεις, οικογένεια κλπ'...Σε αυτούς δεν απαντάς, απλά παίρνεις ένα τηλέφωνο και ρωτάς πόσο κοστίζει το εισιτήριο για την Ουρουγουάη...
Πάλι ξέφυγα...Ξεκίνησα από τη μετακόμιση με ανάλαφρο ύφος και στη συνέχεια προσέθεσα κάποιες πινελιές προβληματισμού και σκέψεων...Έτσι ακριβώς όπως είναι η ίδια η καθημερινή μας ζωή...Γεμάτη από εναλλαγές συναισθημάτων και καταστάσεων, που σε ωθούν πολλές φορές στο σημείο να μην γνωρίζεις πως να αισθανθείς...Αυτή είναι ίσως τελικά και η ομορφιά της και το ενδιαφέρον της...Αυτές οι εναλλαγές παραστάσεων, καταστάσεων και συναισθημάτων ίσως είναι το αλατοπίπερο της ζωής...Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά και οι πιο παλιοί...Πέτρα που κυλά, ποτέ δε χορταριάζει...Άσχετα αν μερικές φορές, η πέτρα που κυλά μπορεί εύκολα να καταλήξει στο γκρεμό...Όλα είναι θέμα οπτικής και γωνίας και θεώρησης και τίποτε περισσότερο...
Αυτά λοιπόν σε σχέση με τη μετακόμιση...Πάλι θα πακετάρουμε τα πράγματα, πάλι θα μας βγει η μέση στο κουβάλημα, πάλι να τα στήσουμε, πάλι να περιμένουμε τον τεχνικό να συνδέσει το Internet, πάλι περιπλανώμενοι,πάλι καινούριοι γείτονες, πάλι νέες συνήθειες και στέκια, πάλι να προσπαθήσουμε να προσαρμοστούμε, πάλι να συντονιστούμε..πάλι, πάλι, πάλι...Είπαμε όμως...το πρώτο βήμα είναι δύσκολο, το δεύτερο αλαφραίνει κοκ...μην τα ξαναλέμε...
Τελικά το έκανα ξανά το θαύμα μου...Για τη μετακόμιση ξεκίνησα να μιλάω και κατέληξα να κάνω κοινωνιολογική ανάλυση, για να επιστρέψω ξανά στη μετακόμιση...Αυτά τα άλματα μπορεί να σας φαίνονται παράξενα και ασύνδετα, το κατανοώ απόλυτα...Αλλά καλώς ή κακώς έτσι είναι η σκέψη του ανθρώπου...Μετακομίζει και αυτή από θέμα σε θέμα, αλλάζει συνεχώς και ευτυχώς για αυτήν δεν πληρώνουμε κανένα ενοίκιο ως τώρα...Και μην ξεχνάτε, πως στο ίδιο άσμα ο Πορτοκάλογλου αναφέρει πως η ζωή θέλει αμπελοφιλοσοφία, τέχνη και θυσία, καυγάδες μπελάδες και περιττά αστεία...Μετά από όλα αυτά τι έμεινε άραγε να προσθέσω εγώ; Τίποτε...Λάθος, τιμής ένεκεν να αναφέρω τους στίχους ενός κλασσικού ελληνικού άσματος που ταιριάζει σχετικά με την περίσταση...Στην παρένθεση τα σχόλια μου...
Παρ' το στεφάνι μας...(αλήθεια που το έχεις βάλει;)
παρ' το γεράνι μας... (αν δεν κάηκε από τις πυρκαγιές...)
στη Δραπετσώνα πια δεν έχουμε ζωή...(δεν θα τα χαλάσουμε για λίγα χιλιόμετρα...)
κράτα το χέρι μου...(σφιχτά όμως...)
και πάμε αστέρι μου...(που μόνο εσύ με καταλαβαίνεις..)
εμείς θα ζήσουμε και ας είμαστε φτωχοί...(συγγενείς...)
υγ1 Αν από το Σαββατοκύριακο και για λίγες ημέρες, δεν δείτε να ανανεώνεται ο φτωχός συγγενής μην ανησυχήσετε...Ούτε θα σιγήσει η μαχητική του πένα, ούτε να νομίσετε πως τον έκλεισε ο κύριος Δένδιας σε συνεργασία με τη google...Απλά θα περιμένω τον τεχνικό να συνδέσει ξανά το internet...Να τα λέμε αυτά...
υγ2 Ξέρω πως όσοι γνωρίζουν προσωπικά την κατάσταση μου και τα πραγματικά γεγονότα, ενδεχομένως να γελάνε διαβάζοντας αυτές τις γραμμές και να τις θεωρούν τουλάχιστον υπερβολικές...Συγχωρήστε μου φίλοι μια μικρή δόση ποιητικής αδείας...Άλλωστε πολλές φορές μέσα από το χιούμορ και την υπερβολη, λέγονται οι συγκλονιστικότερες και αγνότερες αλήθειες...Ας το έχουμε αυτό στο νου μας, για καλό και για κακό...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου