Ένα παράξενο και προφητικό όνειρο...

Βρισκόμαστε πλέον λίγες μόνο ώρες μακριά από τα αποχαιρετήσουμε και αυτή τη χρονιά και να υποδεχθούμε αυτή που ακολουθεί...Για πολλούς συνανθρώπους μας, οι μέρες αυτές που διανύουμε είναι ημέρες ανάπαυσης και και διακοπών...Για άλλους πάλι, η συγκεκριμένη περίοδος επιφυλάσσει ένα καθημερινό πρόγραμμα ακόμη περισσότερου φόρτου εργασίας...Φυσικά, νομίζω πως είναι εντελώς περιττό να αναφέρω σε ποια από τις δύο παραπάνω κατηγορίες ανήκει η αφεντομουτσουνάρα του φτωχού συγγενή...Στη δεύτερη φυσικά, σε ποια άλλη; Τις ημέρες αυτές η κούραση είναι τόσο μεγάλη και συσσωρευμένη , που δε χρειάζεται καν να αναφέρω πως τα βλέμματα μου βαραίνουν σε κάθε ευκαιρία...Το γεγονός όμως πως αυτήν την περίοδο οι όψιμες γλωσσικές μου δραστηριότητες βρίσκονται σε διακοπές, με αναγκάζει να προσπαθώ να αυξήσω όσο περισσότερο δύναμαι να αυξήσω τις ώρες του ύπνου μπας και την παλέψω...Ένα κρύο λοιπόν βράδυ από τα προηγούμενα, είδα στον ύπνο μου ένα πολύ παράξενο όνειρο και θεωρώ πως αξίζει τον κόπο να το καταθέσω εδώ πέρα, σε αυτή την τελευταία ανάρτηση για το 2010 και ενώ η νέα χρονιά φαίνεται να ανατέλλει μπροστά...

Καθώς λοιπόν κοιμόμουν τον ύπνο το βαθύ, ξαφνικά ένιωσα ένα πολύ λαμπερό φως να τυφλώνει τα μάτια μου...Να σας πω την αλήθεια, δεν παίρνω και όρκο πως το φως που είδα ήταν τόσο μα τόσο λαμπερό και εκθαμβωτικό, ή αν το αισθάνθηκα έτσι απλά επειδή άνοιξα απότομα τα μάτια μου, μετά από το διάστημα που είχαν παραμείνει κλειστά...Αυτή όμως που σίγουρα ήταν εκθαμβωτική και αρκούντως εντυπωσιακή ήταν η παρουσία δίπλα μου μιας πανέμορφης και πανύψηλης νεράιδας, η οποία είχε καστανά μαλλιά επιμελώς ατημέλητα, είχε επίσης δύο πανέμορφα πράσινα μάτια και φορούσε έναν ολόλευκο χιτώνα...Στη ζωή μου ως τώρα δεν έχω συναντήσει ποτέ έναν πραγματικό άγγελο...Αν όντως όμως υπάρχουν άγγελοι, τότε είναι απολύτως βέβαιο πως η μορφή του θα είναι κάπως έτσι...Ήταν όντως η ομορφότερη και εντυπωσιακότερη θηλυκή παρουσία που έχω ως τώρα αντικρίσει ιδίοις όμμασι στη ζωή μου ως τώρα και για αυτό παρέμεινα έκπληκτος για κάμποση ώρα κοιτάζοντας την σαν χάνος...Ακόμη περισσότερο έκπληκτος όμως παρέμεινα όταν η οπτασία αυτή άπλωσε το χέρι προς τη μεριά μου και μου είπε με τη μαγευτική και μελωδική φωνούλα της..."πάμε μου είπε;"..με ένα χαμόγελο στο οποίο κανείς δε μπορεί να αντισταθεί...

Αμέσως προσγειώθηκα λιγάκι στην πραγματικότητα και το μυαλό μου άρχισε σιγά σιγά να ξυπνάει και να παίρνει στροφές, πράγμα που δεν συμβαίνει και πάρα πολύ συχνά στην πραγματικότητα όπως άλλωστε μπορούν να διαπιστώσουν όσοι με γνωρίζουν, αλλά τελοσπάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα...Κοντοστάθηκα λοιπόν και θέλησα να μάθω περισσότερες λεπτομέρειες προτού απλώσω και εγώ το χέρι μου...Της είπα να μου πει το όνομα της, λίγα πράγματα για αυτήν και το κυριότερο...που θα πάμε; Μου λέει "μην είσαι περίεργος τώρα"...Όλες οι απορίες σου θα λυθούν σιγά σιγά και όλα τα ερωτήματα σου θα απαντηθούν στο μέλλον...Όσο για το που πάμε, έχω να σου πω πως θα πάμε μια βόλτα για να σου δείξω μερικά πράγματα και να σου παραθέσω μερικές διαθέσιμες επιλογές...Τι λες, συνεχίζεις να έχεις ακόμα τους ενδοιασμούς σου ή θα μου δώσεις το χέρι σου να ξεκινήσουμε; Νιώθοντας μια ασυνήθιστη περιέργεια για το τι θα επακολουθούσε, δεν έχασα περισσότερο καιρό σταμάτησα τις απορίες και άπλωσα το χέρι μου προς αυτή...Άλλωστε δεν είχα και πολλές ευκαιρίες στην ως τώρα ζωή μου να με προσκαλεί μια πανέμορφη νεράιδα σε βόλτα...Δεν έχασα λοιπόν την ευκαιρία και έτεινα το χέρι μου προς αυτή...Έτσι πιασμένοι χέρι χέρι ξεκινήσαμε να περπατάμε και η ανυπομονησία μου είχε πλέον φτάσει στο ανώτερο σημείο...

Ακριβώς μπροστά μας ήταν μια πόρτα με πλάτος περίπου στα δύο μέτρα, και την οποία αμέσως διαβήκαμε μαζί...Περνώντας την πόρτα, βρεθήκαμε σε ένα μέρος, στο οποίο προσωπικά δεν είχα ξαναβρεθεί ποτέ και τριγυρνούσαμε ανάμεσα σε ανθρώπους και τόπους χωρίς όμως να γινόμαστε ορατοί και αντιληπτοί από κανέναν...Και η κατάσταση αυτή συνέβαλλε ακόμη περισσότερο στην έκσταση την οποία αισθανόμουν πως βίωνα εκείνες τις στιγμές...Προφανώς πάντως ήταν μια ξένη χώρα, αλλά δεν μπορούσα με τίποτα να εξακριβώσω ποια...Όποια και να ήταν πάντως, έμοιαζε με επίγειο παράδεισο...Κατ' αρχάς που η ατμόσφαιρα που την περιέβαλλε ήταν απόλυτα καθαρή και διαυγής ενώ ο ήλιος έλαμπε πάνω από τα κεφάλια μας...Περιπλανηθήκαμε λιγάκι στο μέρος αυτό, το οποίο σίγουρα δεν ήταν η Ελλάδα, ήταν όμως ένας τόπος που εντέλει θαρρώ πως ένα επίθετο μπορούσε να τον χαρακτηρίσει...Ιδανικός...Οι άνθρωποι έμοιαζαν ευτυχισμένοι μέσα στην καθημερινότητα τους, ήταν χαρούμενοι και χαμογελούσαν καλόκαρδα...Δεν υπήρχε καθόλου δυστυχία, καθόλου μελαγχολία και καθόλου ανεργία...Επίσης επικρατούσε η απόλυτη ελευθερία, όλοι σέβονταν τον πλησίον τους και τις επιθυμίες του, η δημοκρατία ήταν μια πραγματικότητα και ο καθένας βοηθούσε το διπλανό του μέσα σε ένα πνεύμα συμφιλίωσης και αλληλεγγύης...Η ζωή κυλούσε μέσα σε ένα ήρεμο μοτίβο, το οποίο θαρρώ πως στον κλασσικό Έλληνα που η αλήθεια είναι πως αλλιώς έχει συνηθίσει να ζει, φαντάζουν ίσως και βαρετά κρίνοντας εξ΄ιδίων τα αλλότρια...Λίγο αργότερα συνεχίστηκε η βόλτα μας και στην ύπαιθρο της χώρας αυτής...Και εδώ επικρατούσε το ίδιο πράγμα...Οι άνθρωποι καλλιεργούσαν τη φύση και ήταν απόλυτα αυτάρκεις σε όλες τους τις ανάγκες, σέβονταν το όμορφο τοπίο και πάντα είχαν στο μυαλό τους πως θα το προστατεύσουν από κάθε είδους μόλυνση και εναντιώνονταν σε μερικούς που δε σέβονταν τη μητέρα φύση και την κακοποιούσαν..Οι ηλιοκαμένοι αγρότες ιδροκοπούσαν καλλιεργώντας τη γη, τα πρόσωπα τους όμως και τα βλέμματα τους πρόδιδαν ξανά ανθρώπους ευτυχισμένους..Και τα βράδια συναθροίζονταν όλοι μαζί και διοργάνωναν απίστευτα γλέντια, στα οποία όλοι περνούσαν θαυμάσια και και διασκέδαζαν μαζί ενωμένοι συζητώντας και τραγουδώντας..Μάλιστα ακούγοντας τους να τραγουδούν και να μιλούν, κατάλαβα ότι μάλλον πρόκειται για έναν λαό λατινογενή, χωρίς όμως να μπορώ με τίποτα να ξεχωρίσω για ποια χώρα επρόκειτο...Αντικρίζοντας όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση πάντως, λογικά θα έπρεπε να είχα μείνει για αρκετή ώρα με το στόμα ανοιχτό και αυτό το κατάλαβα όταν ο καστανόξανθος άγγελος που είχα δίπλα μου διαβάζοντας προφανώς τις σκέψεις μου, μου είπε τα ακόλουθα πάντα κρατώντας σφιχτά το χέρι μου...."Το ξέρω πως φαντάζεσαι πως η συγκεκριμένη κοινωνία είναι η ιδανική κοινωνία, στην οποία κάθε σώφρων άνθρωπος επιθυμεί να περάσει τη ζωή του...Τα πράγματα όμως δεν είναι ακριβώς έτσι όπως τα φαντάζεσαι...Απλά το γεγονός ότι στην πραγματική σου ζωή έως τώρα ζεις σε κοινωνίες απρόσωπες και δυσλειτουργικές σε κάνει μόλις αντικρίζεις κάτι καλύτερο να το βλέπεις σαν το ιδανικό, μου είπε με φιλικό ύφος...Να ξέρεις πως και εδώ υπάρχουν προβλήματα και να είσαι σίγουρος πως αν μείνεις για λίγο καιρό εδώ θα τα βρεις μπροστά σου"..Να πω πάντως την αλήθεια, ελάχιστα έδωσα σημασία στα συγκεκριμένα λόγια της, μα παρέμεινα να κοιτάζω τα τοπία και τους ανθρώπους, να τα θαυμάζω και να τα επιθυμώ...Και μπορεί όντως να είχε δίκιο και να υπήρχαν προβλήματα, τα οποία δεν αντιλαμβανόμουν εγώ...Σίγουρα όμως, υπό τις συνθήκες αυτές, θα είχα κάποιον να πω τον πόνο μου, κάποιον να του εξηγήσω τα προβλήματα μου και να περιμένω μια χείρα βοηθείας...

Μπροστά μας ακριβώς εκείνη τη στιγμή εκτεινόταν μια τεράστια πύλη, η οποία χώριζε το μέρος στο οποίο περπατούσαμε ως τώρα, με κάποιο άλλο το οποίο δεν μπορούσα να διακρίνω καλά ποιο ακριβώς ήταν...Καθώς όμως περπατούσαμε και φτάνοντας κάτω ακριβώς από την πύλη άρχισα πλέον να βλέπω καθαρά ένα μέρος που πρέπει να παραδεχτώ πως μου θύμιζε πολλά...Όσο δηλαδή μπορούσα να δω καθαρά μέσα στη μολυσμένη ατμόσφαιρα που ήταν γεμάτη από καυσαέρια και καπνό...Μα ναι τα γνωρίζω πολύ καλά τα μέρη αυτά σκέφτηκα από μέσα μου, ενώ είχαμε πλέον μείνει ακριβώς στο κατώφλι της πύλης και σταματήσαμε το περπάτημα αρκούμενοι απλά να κοιτάζουμε...Μπορούσα εύκολα να διακρίνω μέρη οικεία στα οποία είχα ξοδέψει πολύ από την πραγματική μου ζωή έως τώρα...Μπορούσα να διακρίνω τη γκρίζα πόλη, που ήταν κλασσικά γεμάτη από τσιμεντένιους πύργους, κάτω από τους οποίους οι άνθρωποι έμοιαζαν με στρατιωτάκια που πήγαιναν στις δουλειές τους με σκυμμένα τα κεφάλια και τα μυαλά τους φορτωμένα από ένα εκατομμύριο έννοιες...Μπορούσα από εκεί επίσης να διακρίνω και τμήμα της ελληνικής υπαίθρου, στο οποίο επίσης είχα σπαταλήσει αρκετό χρόνο ζωής...Μπορεί να είχαν περάσει αρκετά χρόνια από την τελευταία φορά που είχα επισκεφτεί την περιοχή αυτή, όμως η ανάπτυξη φαίνεται πως δεν πέρασε καθόλου από εδώ...Αντίθετα τα σημάδια της σήψης και της παρακμής ήταν εμφανή και μπορούσε να τα ξεχωρίσει πανεύκολα όποιος μπορούσε να δει με ανοιχτό μάτι...Τα ίδια τερατουργήματα, οι ίδιες κακοποιήσεις της φύσης, οι ίδιες στρεβλές νοοτροπίες, τα ίδια και τα ίδια εν γένει, χωρίς στον ορίζοντα να φαίνεται κανένα σημάδι ελπίδας, τουλάχιστον όσο μπορούσα να διακρίνω εγώ...Σκεπτόμενος όλα αυτά είχα ασυναίσθητα σκύψει το κεφάλι και τότε ακριβώς η παράξενη συντροφιά μου γύρισε με κοίταξε με τα εκφραστικά της μάτια και μου είπε τα παρακάτω λόγια..."Ξέρω πως τώρα μέσα σου απαξιώνεις όλα αυτά τα μέρη..Σου φαίνεται αδύνατο να ζει κανείς νοήμων άνθρωπος εκεί...Και εν πολλοίς συμφωνώ και εγώ μαζί σου...Όμως εσύ που καυχάσαι πως νοιάζεσαι για το μέλλον, ποιες ήταν οι ενέργειες σου για τη βελτίωση της κατάστασης στα μέρη που ζούσες;...Πρόσφερες εσύ τίποτα, ή απλά έσκυβες το κεφάλι σου αρκούμενος στη μετριότητα της δικής σου και της γενικότερης ζωής σου...Το γνωρίζω πως ήθελες βοήθεια και επιζητούσες επίσης και να δώσεις...Όμως για σκέψου...άπλωσες εσύ ποτέ το χέρι σου να ζητήσεις βοήθεια, ή απλά είχες αρκεστεί στο να περιμένεις ως μάνα εξ ουρανού εκείνη την πολυπόθητη βοήθεια που ήθελες για να ορθοποδήσεις για τα καλά και να εξελιχθείς γενικότερα;...πρόσφερες έστω και μια φορά εσύ πρώτος βοήθεια σε αυτούς που την είχαν ανάγκη, ή έβαζες πάντα τα δικά σου προβλήματα και τις δικές σου έννοιες σε πρώτη προτεραιότητα;" Σε αυτόν τον συνεχή της μονόλογο και στα αμείλικτα της ερωτήματα δεν τόλμησα να απαντήσω τίποτε...Άλλωστε είχε τόσο δίκιο και το ήξερε τόσο αυτή, όσο και εγώ όσο και αν δίσταζα να το παραδεχθώ ευθύς εξαρχής...

Θα συνεχίσουμε τον περίπατο;...τη ρώτησα μετά από λίγα λεπτά σιωπής..Τότε γύρισε και με μάτια σχεδόν βουρκωμένα μου απάντησε..."Η κοινή μας βόλτα αγαπημένε μου, σταματά προσωρινά κάπου εδώ...Ελπίζω όλο αυτό το ταξίδι να σου προσέφερε πολλά διδάγματα και να σε βοήθησε να αποκομίσεις χρήσιμα συμπεράσματα για τη ζωή σου από δω και πέρα...Ξέρω πως μπορεί να σου δημιούργησα ανυπόφορα διλήμματα, όμως κάποτε θα πρέπει έντιμα να κοιτάξεις τον εαυτό σου στον καθρέφτη και να πάρεις αποφάσεις...Εγώ τώρα επιστρέφω στην πεζή καθημερινότητα μου...Θέλω πάντως να σε ξαναδώ και να είμαι συνεχώς μαζί σου...Αν θέλεις και εσύ, τότε δεν έχεις παρά να κάνεις το βήμα προς τα εμπρός και να συνεχίσεις να παλεύεις για ένα καλύτερο αύριο στο πλάι των πραγματικών σου συμμάχων, πάντα με σκυμμένο κεφάλι και με εμένα αρωγό...Αν επιζητήσεις την αλλαγή, τότε σου εύχομαι καλή τύχη, έστω και αν εγώ θα είμαι πολύ μακριά σου πλέον...Η επιλογή πάντως είναι δική σου αυτή τη φορά και μόνο δική σου...Ελπίζω να σε ξαναδώ πολύ σύντομα", μου είπε με τα μάτια της να είναι υγρά και κόκκινα από τη συγκίνηση, και αφού μου έσφιξε εγκάρδια το χέρι με αποχαιρέτησε με ένα φιλί στο μάγουλο και χάθηκε σαν σίφουνας μέσα σε ένα κρύο σύννεφο λευκού καπνού...

Ακριβώς τη στιγμή εκείνη, αισθάνθηκα ένα κύμα κρύου να διαπερνά το κορμί μου...Ξύπνησα απότομα...Έξω φυσούσε και το αποβραδίς μισάνοιχτο παράθυρο, είχε πλέον ανοίξει διάπλατα και το δωμάτιο μου ήταν αρκετά κρύο...,Τι όνειρο ήταν και τούτο, σκέφτηκα...Πολύ παράξενο, με πολλά όμως διαδάγματα...Τι μου επιφυλάσσει άραγε το μέλλον; Και σε ποιο βαθμό θα επηρεάσω εγώ τις εξελίξεις σε σχέση με τη ζωή μου χωρίς να χρειαστεί να υπακούσω σε πράγματα που δε με γεμίζουν και δεν με εκφράζουν; Τι θα γίνει άραγε στην χρονιά που όπου να ναι ανεβαίνει στο παλκοσένικο της ζωής μας...Αυτά και πολλά άλλα ερωτήματα βασάνισαν τη σκέψη μου εκείνη τη νύχτα, ύστερα από αυτό το παράξενο όνειρο...Έφτασε το πρωί και παρόλη την κούραση που είχα, οι σκέψεις δεν με άφησαν να κλείσω μάτι...Για να δούμε, τι θα δούμε λοιπόν...Έτσι λοιπόν είχαν τα πράγματα, αγαπητοί μου φίλοι, σε σχέση με το περίεργο αυτό όνειρο που είδα προ ημερών...
Και όποιος κατάλαβε...κατάλαβε...

υγ1 Ευχες για το νέο χρόνο σε όλους...Όσο για μένα προσωπικά, οι προσδοκίες μου και τα θέλω μου από τη νέα χρονιά περικλείονται σχεδόν ακριβώς στο κομμάτι που ακολουθεί....

Μην ψάχνεις πια αλλού...Εδώ είναι το ταξίδι...

Κάθε φορά που πλησιάζουν οι ημέρες των γιορτών, τη σκέψη μου αρχίζουν να την πλημμυρίζουν διαφόρων ειδών σκέψεις, που πολλές φορές μπορεί να στερούνται λογικής συνέχειας είναι όμως πάντοτε ιδιαίτερα χρήσιμες για να διαλευκανθούν μια σειρά από ανεξήγητα φαινόμενα...Είναι επίσης μια καλή ευκαιρία για σκέψεις απολογισμού για μια ακόμη χρονιά που φορτώνεται στις πολύ κουρασμένες πλάτες μας, οι οποίες σκέψεις ίσως μπορέσουν υπό κάποιες προϋποθέσεις να αποτελέσουν εφόδια για το ακόμη δυσκολότερο μέλλον που απλώνεται στους ορίζοντες μας...Είναι τέλος μια καλή ευκαιρία, μέσα από πολλούς ελιγμούς, να δοθούν μερικές απαντήσεις σε πράγματα που φαίνονται να απασχολούν αρκετούς τελικά...Όποιου του φαίνονται όλα αυτά ακαταλαβίστικα και ανόητα, μπορεί να σταματήσει την ανάγνωση σε αυτό το σημείο...Όποιος όμως έχει διάθεση να ταξιδέψει, δεν έχει παρά να δέσει τη ζώνη του, διότι τελικά μου φαίνεται πως το πλοίο των ονείρων μου με πάει σε κόσμους που αρκετοί δεν τους αντέχουν...

Η λεγόμενη κρίση και τα κατάπτυστα μέτρα ίσως να μας έκαναν και κάποιο καλό και αυτό δεν είναι άλλο από το γεγονός ότι βοήθησαν να σκάσει αυτή η φούσκα της μεγάλης και άνετης ζωής μέσα στην οποία αρκετοί ζούσαν...Ή νόμιζαν πως ζούσαν για να το θέσω επί σωστότερης βάσης...Όλη αυτή η υποτιθέμενη ευμάρεια του νεοέλληνα, που ζούσε την εποχή του άκρατου καταναλωτισμού με δανεικά, έφτασε σιγά στο τέλος της και πήρε θαρρώ μαζί της και την αντίληψη περί ελληνικού ονείρου...Το οποίο ενσάρκωνε ο κάθε άνθρωπος που είχε κάνει σαν μότο της ζωής του το 'καταναλώνω άρα υπάρχω'...Η πτώση ήταν τραγικά απότομη για όλους μας, και να σας πω την αλήθεια κάθομαι και σκέφτομαι πως ίσως το τράνταγμα αυτό να μας ξυπνούσε τουλάχιστον και να μας ωθούσε να δούμε την αλήθεια κατάματα, πίσω από τα εμπόδια που έχουν κάποιοι τοποθετήσει, όπως ανέλυα και στο αμέσως προηγούμενο σημείωμα μου...Μέσα σε αυτό το κλίμα ο καθένας οφείλει να προσαρμοστεί στη νέα πραγματικότητα που έχει εξαπλωθεί μπας και καταφέρει να αναπνεύσει καθαρό αέρα μέσα στη μπόχα της σύγχρονης ζωής...Δύσκολο πάντως αντικειμενικά...

Πιστεύω λοιπόν, πως τα νέα δεδομένα μας έκαναν όλους μαζεμένους και συντηρητικούς.. Βλέπω πολλούς ανθρώπους καθημερινά γύρω μου να μετρούν τα πάντα και να κάνουν αυστηρή οικονομική διαχείριση στα εισοδήματα τους...Είναι λογικό να γίνεται πάντως αυτό, από τη στιγμή που τα ποσοστά της ανεργίας αυξάνονται με γεωμετρική πρόοδο και τη σήμερον ημέρα το να έχεις κάποιος απλά μια αξιοπρεπή εργασία είναι σημαντικό πλεονέκτημα...Πριν από μια δεκαετία ένα καλό πτυχίο ως επί το πλείστο αποτελούσε εχέγγυο επαγγελματικής αποκατάστασης και αν δε σου άρεσε η μια δουλειά μπορούσες εύκολα να στείλεις παντού βιογραφικά και να ελπίζεις βάσιμα σε μια καλύτερη εργασιακή τύχη...Σήμερα αντιθέτως με τα λουκέτα να διαδέχονται το ένα το άλλο, άπαντες διστάζουν να κάνουν το βήμα παραπέρα, αρκούμενοι στα λίγα και στα σταθερά μέχρι τουλάχιστον αποδείξεως του εναντίου...

Προσωπικά πάντως στη λογιστική δεν ήμουν ποτέ καλός...Παρατηρώ πολλούς ανθρώπους να συμπεριφέρονται λες και στο μυαλό τους υπάρχει ένα εικονικό βιβλίο εσόδων εξόδων και στο οποίο καταγράφονται όλες ανεξαιρέτως οι οικονομικές συναλλαγές στις οποίες προβαίνουν κατά τη διάρκεια του μήνα...Σε αυτό φυσικά έχει βοηθήσει η οδηγία των επισήμων κλεφτών, περί του μαζέματος αποδείξεων...Βλέπω λοιπόν ανθρώπους να μαζεύουν αποδείξεις ακόμη και ποσών του 1 Ευρώ και απο μέσα μου κρυφογελώ...Βλέπω άλλους ανθρώπους να κινούνται μέσα σε ένα αυστηρά καθορισμένο μηναίο μπάτζετ με τόση θρησκευτική ευλάβεια, τόση που μπροστά της οι προϋπολογισμοί των πολυεθνικών κολοσσών μοιάζουν με μπακαλόχαρτα...Και όλα αυτά να φανταστείτε πως τα λέει ένας άνθρωπος που απλά τα κουτσοβολεύει κάθε μήνα και δεν του περισσεύουν γενικά καθόλου χρήματα...Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής μου περισσεύει αρκετός μήνας στο τέλος του μισθού...Πάντως οφείλω να ομολογήσω πως εν γνώσει μου τα τελευταία χρόνια προβαίνω σε κάποια έξοδα, τα οποία είναι δεδομένα πως για πολλούς γύρω μου είναι περιττά και ανούσια και τα οποία δίνουν αρνητικό πρόσημο αρκετές φορές στο προσωπικό μου ισοζύγιο του μήνα...Όλα όμως αυτά, είναι μέσα τα οποία τοποθετούν ένα λιθαράκι στο δρόμο για το μεγάλο στόχο που είναι μπροστά και υποψιάζομαι πως δεν θα αργήσει και πολύ να κάνει την εμφάνιση του...Και τότε θα λυθούν οι απορίες...

Μιλώντας όμως για το μηνιαίο εισόδημα και τη λογιστική, μου ήρθε στο μυαλό μια κουβέντα που είχα με έναν γνωστό και όχι φίλο μου, πριν από περίπου δύο μήνες...Μιλώντας γενικά για τη ζωή στην πόλη, μου είπε πως αν ο ίδιος ήταν στη θέση μου θα επαναπατριζόταν στην επαρχία αναζητώντας μια παρόμοια δουλειά, προκειμένου να γλίτωνε και το μηνιαίο βραχνά του ενοικίου...Ήταν και αυτός φυσικά ένας από αυτούς με το εμφυτευμένο βιβλίο εσόδων εξόδων στον εγκέφαλο του, όπως περιέγραφα προηγουμένως..Η απάντηση μου φυσικά ήταν αποστομωτική..Κατ' αρχάς αναγνώρισα τη διαφορά στην ποιότητα ζωής ανάμεσα στην Αθήνα και σε οποιοδήποτε επαρχιακό μέρος της χώρας...Δεν είναι άλλωστε τυχαίο το γεγονός, ότι πλέον όλο και συχνότερα στα χείλη όλων των νέων ανοιχτόμυαλων ανθρώπων βρίσκονται δύο λέξεις αναφορικά με το μέλλον τους και το που θα το ζήσουν...Η πρώτη είναι η λέξη επαρχία και αυτό κάτι σημαίνει...Η δεύτερη φυσικά είναι η λέξη εξωτερικό, όμως για αυτό θα πούμε σε άλλο επεισόδιο...Παρόλα αυτά όμως σε ότι αφορά εμένα προσωπικά, υπάρχει μία έννοια η οποία είναι αδιαπραγμάτευτη για να μπορώ να λειτουργώ σχετικά άνετα σαν άνθρωπος...Και αυτή η έννοια δεν είναι άλλη από την ανεξαρτησία...Μπορεί η ζωή στην Αθήνα να συνεπάγεται το χαράτσι του ενοικίου μηνιαίως...Μπορεί να για μια απόσταση 10 χιλιομέτρων να χρειάζεται να ξοδέψεις πάνω από μια ώρα στους αθηναϊκούς δρόμους...Μπορεί τα βουνά από τα σκουπίδια να αποτελούν καθημερινό μας και αχώριστο σύντροφο...Μπορεί εντέλει οι ώρες ξεκούρασης να είναι φριχτά λίγες, από τη στιγμή που γυρνώντας σπίτι πρέπει να μετατραπείς σε μια τυπική Μαίρη Παναγιωταρά για να αντιμετωπίσεις μαγείρεμα, σκούπισμα, πλύσιμο και σιδέρωμα...Αλλά αξίζει τον κόπο...Παρόλα αυτά την ανεξαρτησία που αποπνέει μια τέτοια ζωή, δεν την αλλάζω με τίποτα....προς το παρόν...Και επειδή είναι μια κατάσταση που συνήθως διαρκεί λίγο, συνιστώ σε όλους να την επιδιώκουν...

Φυσικά την προσωπική μου ανεξαρτησία, πολλοί την εκλαμβάνονται σαν απομόνωση και άλλοι σαν μοναξιά...Σίγουρα τέτοιες σκέψεις περνούν και εμένα συχνά από το μυαλό μου και δε θέλω να κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου...Και σε εμένα πολλές φορές η πολύ μοναξιά μου φέρνει στο μυαλό περίεργες σκέψεις...Για παράδειγμα υπάρχουν κάποια ιδίως χειμωνιάτικα βράδια που γυρίζω σπίτι από τη δουλεία αργά το απόγευμα και ξανακατεβαίνω από το σπίτι το επόμενο πρωί...Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό με την το γεγονός πως η ομιλία στο τηλέφωνο είναι κάτι που εν πολλοίς απεχθάνομαι, με κάνει για παράδειγμα από τις 6 το απόγευμα έως το επόμενο πρωί να μην αρθρώνω λέξη και ο μόνος ήχος που να με συνοδεύει να είναι λίγη μουσική ή οι ανούσιες βλακείες μιας ανοιχτής τηλεόρασης που παίζει χωρίς πραγματικά να της δίνει κανείς σημασία...Επίσης το να ζεις μόνος έχει και άλλες παραμέτρους...Για παράδειγμα πολλές φορές, τυχαίνει να ξυπνώ στη μέση της νύχτας και στη συνέχεια να μη με παίρνει ο ύπνος....Κάτι τέτοιες ώρες μέσα στην απόλυτη ησυχία και το παχύ σκοτάδι, σκέφτομαι πως κάθε άνθρωπος που ζει μόνος του, στην περίπτωση που θα του τύχει ένα απόλυτα ξαφνικό πρόβλημα υγείας μέσα στη νύχτα, το πιο πιθανό είναι να το ανακαλύψουν την επόμενη ημέρα, στην καλύτερη των περιπτώσεων όταν θα έχει βρομίσει ολόκληρο το οικοδομικό τετράγωνο....Ή μήπως λίγα παρόμοια τέτοια περιστατικά συμβαίνουν κάθε τρεις και λίγο; Κάθε ένας λοιπόν που αντιμετωπίζει παρόμοιες μοναχικές καταστάσεις έχει διαφορετικούς τρόπους για να αντιδρά και να πολεμά τα αρνητικά αυτά συναισθήματα..Οι αντιδράσεις ποικίλλουν...Μπορεί να ανακαλύπτεις συνεχώς καινούριες δραστηριότητες που σε κάνουν να αφαιρείσαι και να περνάς το χρόνο σου όσο το δυνατόν δημιουργικότερα...Μπορεί να επιστρέψεις σε συνήθειες που παλιά αγαπούσες...Μπορεί να κάνεις στην άκρη τα ανούσια και να επιστρέψεις στα ουσιαστικά, με τον τρόπο όμως που εσύ τα αντιλαμβάνεσαι..Μπορεί να συνηθίσεις όταν πέφτεις για ύπνο το βράδυ να έχεις ανοιχτό το ραδιόφωνο έστω και χαμηλωμένα, έτσι για να αισθάνεσαι την παρουσία κάποιου στο σπίτι...Μπορεί να επιστρέψεις μετά από χρόνια ξανά σε πράγματα που καίγονται και γίνονται στάχτη για σένα στην κυριολεξία, αρκεί να τους προσφέρεις μια μικρή και ανεπαίσθητη στροφή...Μπορεί εντέλει να δημιουργήσεις ένα ιστολόγιο, μέσα στο οποίο να αραδιάζεις τις σκέψεις που στροβιλίζονται στον κυκεώνα του εγκεφάλου σου...Πολλές επιλογές και όλες τους αποδεκτές και χρήσιμες...

Για να είμαι πάντως απόλυτα ειλικρινής, είμαι ένας άνθρωπος που αποζητά τη μοναξιά σε πολλές εκφάνσεις της ζωής του, νιώθοντας την ανάγκη να συσκεφθεί με τον εαυτό του και να ηρεμεί το μυαλό του...Μπορεί πολλοί να αδυνατούν να το κατανοήσουν αυτό, όμως είναι μια αλήθεια...Και αν κάτι με ενοχλεί στη ζωή μου δεν είναι το να ζω μόνος μου...Αυτό το έχω συνηθίσει, το έχω αποδεχθεί και το αποζητώ ως ένα σημείο...Αυτό που πραγματικά με ενοχλεί και με στενοχωρεί είναι όταν είμαι με μεγάλη παρέα και αισθάνομαι πολύ μόνος...Όταν εν μέσω μιας συζήτησης ο νους μου ταξιδεύει σε μέρη μακρινά, χωρίς να μπορεί κανείς να το καταλάβει...Όταν αισθάνομαι πως αυτά που λέω και κυρίως αυτά που αισθάνομαι είναι δυστυχώς πολύ μα πολύ διαφορετικά από αυτά που αισθάνεται και αντιλαμβάνεται η υπόλοιπη ομήγυρη...Όταν αισθάνομαι ένας πραγματικός φτωχός συγγενής, ο οποίος μοιάζει να προέρχεται από εντελώς άλλο ανέκδοτο...Καλύτερο ή χειρότερο ανέκδοτο δεν ξέρω...Σίγουρα όμως διαφορετικό και καθαρό...

Μου άρεσε πάρα πολύ το σημερινό ταξίδι στη σκέψη και τα συναισθήματα..Από αλλού ξεκίνησα, αλλού συνέχισα και φυσικά αλλού κατέληξα...Θέλω να πιστεύω πως και αυτή τη φορά δεν ήμουν μόνος...

υγ1...Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν είναι επ' ουδενί εορταστικά και ίσως να μη θυμίζουν καθόλου Χριστούγεννα..Τα Χριστούγεννα δηλαδή που καταλαβαίνει ο πολύς κόσμος και είναι απολύτως συνυφασμένα με τα κινέζικα λαμπιόνια, τις τυπικές και ψεύτικες ευχές και τις κρύες καρδιές...Για αυτό και το τραγούδι που παραθέτω αμέσως, δεν είναι στο πνεύμα των ημερών...Είναι όμως κόλλημα για μένα, των τελευταίων μηνών, είναι φοβερό και θέτει υπό νέα βάση πολλά καθημερινά πράγματα, για αυτά που υποτίθεται μας λένε την αλήθεια, για αυτά που μας ανεβάζουν και αυτά που μας ρίχνουν...Με το καλό...

Εξηγώντας...την ανεξήγητη απάθεια...

Μέσα στο χρόνο που σιγά σιγά μας αδειάζει τη γωνιά, οι αλλαγές που έλαβαν χώρα στη ζωή όλων μας ήταν κοσμογονικές..Κεκτημένα πολλών δεκαετιών, προγραμματισμοί πολλών χρόνων, συνθήκες ζωής και σχέδια απλών καθημερινών ανθρώπων, μέσα σε μια νύχτα αποτέλεσαν παρελθόν...Καλώς ή κακώς, η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων είχε χτίσει μια ζωή και κάποια μελλοντικά όνειρα, πάνω στη βάση μιας αξιοπρεπούς εργασίας, τα εισοδήματα από την οποία ήταν ως ένα βαθμό ικανά για να ανταποκριθούν στα όνειρα αυτά...Πλέον όμως, τίποτα από αυτά δεν ισχύει...Οι περικοπές αγγίζουν σχεδόν τους πάντες, ρίχνουν την ψυχολογία όλων μας και μας φέρνουν μπροστά σε διάφορα αδιέξοδα, τα οποία ίσως πιστεύαμε πως δεν θα αντιμετωπίσουμε ποτέ...

Εκείνο όμως που μου προξενεί τη μεγαλύτερη εντύπωση, είναι το πόσο εύκολα όλοι μας κατάπιαμε τα μέτρα και τις αυξήσεις, χωρίς να αντιδράσουμε στο παραμικρό...Εδώ έχει γκρεμιστεί το σύμπαν, έχουν έρθει τα πάνω κάτω, τίποτε δεν πάει καλά, όλοι ασφυκτιούμε και παρόλα αυτά οι αντιδράσεις είναι από μηδαμινές έως ανύπαρκτες, όσο και αν είναι βέβαιο πως όλοι βαυκαλιζόμαστε για το αντίθετο...Είμαστε τόσο αποχαυνωμένοι και πεσμένοι σε μια ιδιότυπη νιρβάνα και όταν θα ξυπνήσουμε θα είναι πλέον πάρα μα πάρα πολύ αργά...Ίσως αυτή να είναι και η μεγαλύτερη επιτυχία της υποτιθέμενης κυβέρνησης...Το γεγονός δηλαδή πως παίζοντας το επικοινωνιακό παιχνίδι άριστα με την αμέριστη συμβολή των μέσων ενημέρωσης έχει καταφέρει να κάνει το μαύρο άσπρο και να μας παρουσιάσει μια εικονική πραγματικότητα, η οποία δυστυχώς μοιάζει να αρκεί σε πολλούς από εμάς...

Κατ' αρχάς ακούω καθημερινά πολλούς να τα έχουν με το ΔΝΤ το Στρος Καν, τον Όλι Ρεν και τα υπόλοιπα μέλη της παγκόσμιας κουστωδίας, λες και οι πραγματικοί υπαίτιοι είναι αυτοί...Και σε μένα ξέρετε, το ΔΝΤ σαν οργανισμός μου είναι απεχθέστατος και κατάπτυστος, όμως αν δεν κάνω λάθος δεν εισήλθε με τη βία στη χώρα...Αντιθέτως, την πόρτα την άνοιξαν και τους προσκάλεσαν οι γνωστοί προδότες της χώρας, οι οποίοι συλλήβδην τώρα σκούζουνε πως νοιάζονται για το καλό της χώρας και αντιμάχονται κάθε μέρα με τη σκληρή τρόικα για να επιτύχουν ότι καλύτερο...Το παιχνίδι που παίζεται είναι φανερό και όποιος δεν το κατανοεί απλά εθελοτυφλεί...Μάλιστα για να γίνει η όλη φάση ακόμη περισσότερο πειστική, αφήνουν στην αρχή να διαρρεύσουν σενάρια δυσχερέστερα από αυτά που εντέλει θα εφαρμοστούν, απλά και μόνο για να υπάρξει στο τέλος μια μικρή βελτίωση και να μας παραμυθιάσουν πως μετά από λυσσαλέα μάχη με την σκληρή τρόικα επέτυχαν κάποιες βελτιώσεις...Βελτιώσεις που μοιάζουν με ασπιρίνες για τον πονοκέφαλο, ενώ ο ασθενής είναι βαριά άρρωστος και η κατάσταση του μοιάζει να μην είναι αναστρέψιμη...Το ίδιο σκηνικό διαδραματίζεται και σε διάφορες τηλεοπτικές συζητήσεις...Το σενάριο έχει ως εξής...Στο πάνελ υπάρχει πάντα κάποιος που υποστηρίζει πως η κυβέρνηση θα έπρεπε να είναι περισσότερο τολμηρή και να προχωρά τις αλλαγές με γρηγορότερο ρυθμό...Χωρίς σάλιο δηλαδή, σε απλά ελληνικά...Εκείνη τη στιγμή, πετάγεται ο εκπρόσωπος της κυβέρνησης και αντιδρά λέγοντας πως δεν είναι δυνατόν όταν ο λαός δεινοπαθεί να ληφθούν ακόμη περισσότερα μέτρα...Περνάνε έτσι την εικόνα ότι και καλά παίρνουν τα μέτρα με πόνο ψυχής...Έβλεπα μια τέτοια εκπομπή την περασμένη εβδομάδα...Στο ρόλο του πρώτου ήταν ο Μάνος και στου δεύτερου ο Χρυσοχοίδης...Δεν άντεξα να δω πάνω από πέντε λεπτά...Είχα φάει προηγουμένως και βλέποντας τα πρόσωπα όλων τους, μου ερχόταν τάση για εμετό...Υπάρχουν όμως πραγματικά κάποιοι βουλευτές που φαίνονται να αντιδρούν και σε κάποιες περιπτώσεις φτάνουν και στην παραίτηση...Μοιάζουν σιγά σιγά να καταλαβαίνουν οι τριακόσιοι χαραμοφάηδες πως η οργή του λαού όσο περνά ο καιρός γιγαντώνεται..Για αυτό και τελευταία έχω ακούσει πάμπολλα περιστατικά βουλευτών που πηγαίνουν να φάνε σε εστιατόρια και μόλις γίνονται αντιληπτοί από τον απλό κόσμο, τρώνε το κράξιμο και το βρίσιμο της αρκούδας, ενώ πολλές φορές το μενού από δω και στο εξής ενδέχεται να περιλαμβάνει και ολίγη από καρπαζιές...Σαν αυτές που ρίχνουν όλοι τους, τόσα χρόνια στο σβέρκο του δύσμοιρου λαού...

Τα μέσα ενημέρωσης είναι πολύτιμοι αρωγοί σε κάθε περίπτωση του αρρωστημένου συστήματος...Ανακαλύπτουν κάποιες όντως υπαρκτές περιπτώσεις υπερβολικών μισθών κάποιων βολεμένων δημοσίων υπαλλήλων με παχυλά επιδόματα και τις κάνουν σημαία, γενικεύοντας τα συμπεράσματα τους, προτρέποντας τον τηλεθεατή να πει το κλασσικό "καλά τους κάνουν και τους κόβουν μισθούς και συντάξεις"...Για κάθε ένα κραυγαλέο παράδειγμα δημοσίου υπαλλήλου, υπάρχουν χιλιάδες ακόμη υπάλληλοι, που περιμένουν φέτος μάταια το δώρο των Χριστουγέννων μπας και μπαλώσουν κάποια οικονομική τρύπα...Σε γενικές γραμμές προσπαθούν να καλλιεργήσουν κλίμα διχόνοιας μεταξύ του λαού, ούτως ώστε η μια κοινωνική τάξη και το κάθε επάγγελμα να εναντιώνεται με το άλλο...Για παράδειγμα, οι μεν ιδιωτικοί υπάλληλοι ωθούνται να τα βάλουν με τους δημοσίους υπαλλήλους, οι ελεύθεροι επαγγελματίες με τους εργαζόμενους στα μέσα μεταφοράς, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι με τους εμποροϋπάληλλους και πάει λέγοντας...Όταν κάποτε όλοι εμείς οι κοινοί θνητοί, πως πραγματικοί εχθροί δεν είναι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι, αλλά αυτοί που μας κυβερνάνε τόσο ίσως όλοι αυτοί πάρουν τις αντιδράσεις μας στα σοβαρά...

Επειδή όμως στην Ελλάδα όλοι εμείς είμαστε παραδοσιακοί τύποι και τηρούμε τα έθιμα μας, σπεύδουμε να συμμετέχουμε στις απεργίες και στις διάφορες κινητοποιήσεις που λαμβάνουν χώρα μια φορά το μήνα...Έτσι έχει καταντήσει στην Ελλάδα το δικαίωμα της απεργίας...Πατροπαράδοτο έθιμο...Σε αυτό φυσικά μεγάλο μερίδιο ευθύνης έχουν οι συνδικαλιστές εργατοπατέρες που αρκούνται σε κάποιες δηλώσεις υποτιθέμενης διαφωνίας, απλά και μόνο για να ρίξουν στάχτη στα μάτια του απλού κόσμου...Με τη συμπεριφορά τους αυτή, έχουν καταφέρει να γίνεται γενική απεργία για παράδειγμα στην Αθήνα, να μαζεύονται στο κέντρο καμιά πενηνταριά χιλιάδες διαδηλωτές και αυτό να διαφημίζεται σαν τεράστια επιτυχία...Και δεν καταλαβαίνουν ότι υπάρχει πάρα πολύς κόσμος που σιχαίνεται τη συμπεριφορά τους και τον υποχθόνιο ρόλο τους...Την ίδια στιγμή, οι Άγγλοι που όλοι εμείς αρεσκόμαστε να τους αποκαλούμε φλώρους, προέβησαν σε τεράστιες διαδηλώσεις για τις αυξήσεις των διδάκτρων στα πανεπιστήμια..Οι ξενέρωτοι οι Γάλλοι πάλι, βγαίνουν κατά εκατομμύρια στους δρόμους για να διαδηλώσουν και δεν γυρίζουν πίσω αν δεν ικανοποιηθούν τα δίκαια αιτήματα τους....Μόνο εδώ μια εθιμοτυπική απεργία θεωρείται μαζικός αγώνας...Ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζουμε για παράδειγμα αδιαμαρτύρητα να υφιστάμεθα συνεχείς αυξήσεις ΦΠΑ, να πληρώνουμε τα καύσιμα για χρυσάφι και ο δείκτης της ανεργίας να αυξάνεται με γεωμετρική πρόοδο και ταυτόχρονα εμείς να μη μιλάμε καθόλου...Αυτή και αν είναι κατάντια, με όλη τη σημασία της λέξεως...

Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τον πολύ σημαντικό παράγοντα που ακούει στο όνομα φόβος...Όταν βλέπουμε το μέλλον μπροστά μας να διαγράφεται μαύρο και δυσοίωνο, τότε είναι ως ένα σημείο λογικό να τρέμουμε σαν το ψάρι μπας και χάσουμε έστω και τα μικρά κεκτημένα που έχουμε στην κατοχή μας και τα οποία μπορεί απλά να περιορίζονται σε μια αξιοπρεπή εργασία που να μας εξασφαλίζει σχεδόν τα προς το ζειν...Οι περισσότεροι από εμάς είμαστε απλά κάποιοι φοβισμένοι υπαλληλάκοι, που φοβούνται να υψώσουν το ανάστημα τους και να διεκδικήσουν κάτι που ίσως και να τους αξίζει...Φυσικά ο φόβος εκπορεύεται και αυτός από ψηλά και καλλιεργείται με τέχνη...Ακόμη και τα προβοκατόρικα επεισόδια που συμβαίνουν εκτός λογικής πολλές φορές, θαρρώ πως αυτό το σκοπό έχουν...Να φοβίσουν τον απλό άνθρωπο που ναι μεν αισθάνεται τον κόμπο να σφίγγει επικίνδυνα γύρω από το λαιμό του, πλην όμως δεν μπορεί να ξεπεράσει το κλίμα εκφοβισμού...Αλλά και τα μέσα συνέχεια μας φοβίζουν και μας απειλούν πως αν δε συμμορφωθούμε η χώρα θα χρεοκοπήσει και έτσι εμείς σκύβουμε το κεφάλι, το βουλώνουμε και απλά περιμένουμε τα χειρότερα...Όσο χειρότερα από τον πάτο δηλαδή μπορεί να υπάρξει...

Και η ζωή συνεχίζεται και τα επόμενα μέτρα δεν θα αργήσουν να φανούν, ίσως φτιασιδωμένα με ένα ωραίο και εύπεπτο περιτύλιγμα για να τα χωνέψουμε πιο εύκολα...Δυστυχώς όμως για κάποιους το λάδι στο καντήλι τόσο της υπομονής όσο και των αντοχών μοιάζει σιγά σιγά να εξαντλείται...Για αυτό το λόγο το επόμενο έτος προμηνύεται καυτό...Διότι όταν ο λαός θα χάσει και τα τελευταία κεκτημένα, θα αποβάλλει κάθε φόβο από μέσα του, και τότε το ποτάμι της λαϊκής οργής θα είναι τόσο ορμητικό και άγριο που κανείς δε θα μπορεί να το τιθασεύσει και θα παρασύρει δικαίους και αδίκους...Και τότε οι σφαλιάρες θα είναι απλά πταίσματα...

Η "κροατική ενέδρα" και η περιβόητη αδελφοποίηση...

Η παρούσα εβδομάδα από ποδοσφαιρικής άποψης, περιλαμβάνει τους τελευταίους αγώνες των ελληνικών ομάδων για το Europa league...Όμως όλες αυτές οι αναμετρήσεις με στόχο την πρόκριση στην επόμενη φάση, των ΑΕΚ, Άρη και ΠΑΟΚ, θαρρώ πως επισκιάζονται πλήρως από την επίθεση που δέχτηκε σήμερα στο Ζάγκρεμπ ένα πούλμαν που μετέφερε φιλάθλους του ΠΑΟΚ, με αποτέλεσμα να υπάρξουν τραυματίες και να προκληθεί πανικός όπως είναι φυσικό. Ένα γεγονός πολύ σημαντικό κατά την άποψη μου και οπωσδήποτε χρήσιμο για να εξαχθούν κάποια συμπεράσματα, έστω και αν ειδικά στο θέμα της βίας και των επεισοδίων ο φτωχός συγγενής έχει αναφερθεί επί μακρόν και στο παρελθόν...

Το όλο θέμα δεσπόζει στο σύνολο των αθλητικών sites, από νωρίς το απόγευμα και αποδεικνύει αν μη τι άλλο, πως η βία δεν είναι μοναχά ελληνικό φαινόμενο. Φαίνεται πως το χαρακτηριστικό να έχουν το κεφάλι τους γεμάτο από οτιδήποτε άλλο πλην μυαλού, είναι μια πραγματικότητα και για πολλούς άλλους βαλκάνιους ιδίως λαούς...Ξέρουν και αυτοί να στήνουν άνανδρες ενέδρες και να αδιαφορούν για το αν αυτές οι τυφλές επιθέσεις έχουν θύματα με σοβαρούς τραυματισμούς ή και πράγματα ακόμη χειρότερα...Το βίντεο μάλιστα που ήδη κυκλοφορεί στο διαδίκτυο από ερασιτεχνική κάμερα και φαντάζομαι πως σύντομα θα παίζει και στην τηλεόραση, είναι συγκλονιστικό και δείχνει την προσπάθεια των επιβατών του λεωφορείου να βγουν έξω προκειμένου να μην καούν ζωντανοί...Και όλα αυτά με αφορμή έναν ποδοσφαιρικό αγώνα...για σκεφθείτε...Πάντως τα επεισόδια είχαν σχεδόν προαναγγελθεί..Άκουγα όλες τις προηγούμενες μέρες φιλάθλους στο ραδιόφωνο, που μιλώντας για το συγκεκριμένο παιχνίδι, εξέφραζαν ανοιχτά τους φόβους τους, για την ενδεχόμενη ύπαρξη τυχόν αντιποίνων από την πλευρά των Κροατών με αφορμή κάποια γεγονότα που είχαν λάβει χώρα και στην Τούμπα στο πρώτο παιχνίδι μεταξύ των δύο ομάδων...Επομένως το κακό είχε επισημανθεί και έμενε απλά να επιβεβαιωθούν οι φόβοι όλων μας, ενώ ακόμη είμαστε στην παραμονή του αγώνα...Και να σκεφθεί κανείς επίσης πως το συγκεκριμένο λεωφορείο μετέφερε ανθρώπους σχεδόν επίσημους της ομάδας του ΠΑΟΚ και όχι χουλιγκαναριό...Δυστυχώς πλέον η βία σε όλα τα Βαλκάνια και όχι μόνο είναι τόσο ωμή, που δεν χρειάζεται ούτε καν η λεγόμενη ασήμαντη αφορμή...

Φυσικά τα εγχώρια ΜΜΕ έχουν την τάση να υπερπροβάλλουν και να δίνουν τεράστια έμφαση σε τέτοια γεγονότα, όταν τα θύματα είναι συμπατριώτες μας και οι θύτες ξένοι...Βλέπετε με τα εγχώρια έκτροπα έχει βαρεθεί να ασχολείται ο κόσμος από τη στιγμή μάλιστα που συμβαίνουν σχεδόν καθημερινά...Όσο όμως και να εθελοτυφλούμε, θαρρώ πως θα πρέπει κάποια φορά να πούμε μερικές κουβέντες τόσο για τον κόσμο που συμμετέχει στις εκδρομές στο εξωτερικό όσο και για τη συμπεριφορά των δικών μας 'λουλουδιών' απέναντι στους ξένους εκδρομείς εδώ...Συνήθως και δεν αναφέρομαι στη συγκεκριμένη περίπτωση, τις ελληνικές ομάδες τις ακολουθούν στο εξωτερικό οι γνωστοί και ως μουτζαχεντίν...Πέρα από τους επίσημους λεφτάδες που πηγαίνουν στο εξωτερικό για το ονόρε, υπάρχουν και οι άλλοι που είναι πάντα έτοιμοι για όλα...Αυτοί πολλές φορές όταν κάνουν εκδρομές σε χώρες στις οποίες εφαρμόζονται οι νόμοι, τις περισσότερες φορές παραμένουν ήσυχοι, διότι κατανοούν πως δεν τους παίρνει να κάνουν αστεία, για να το πω λαϊκά. Φυσικά κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τους ξένους...Οι ξένοι οπαδοί που έρχονται εδώ και ιδίως οι ανατολικοευρωπαίοι μοιάζουν σαν να έρχονται από την χώρα της ποτοαπαγόρευσης. Πριν περίπου δύο μήνες, υπήρχε στην Αθήνα το παιχνίδι της ΑΕΚ με την Χάιντουκ Σπλιτ, και στη γειτονιά μου από πολύ νωρίς έκαναν την εμφάνιση τους καμιά εκατοστή Κροάτες οπαδοί, περίπου 5 με 6 ώρες πριν από την έναρξη του αγώνα...Είχαν στα χέρια τους και έτρωγαν κάτι πίτσες από τις πιο τελειωμένες πιτσαρίες της Αθήνας και είχαν στα χέρια τους τουλάχιστον από δύο μπίρες...Η συντριπτική πλειοψηφία από δαύτους, ήταν σε μεγάλη ευθυμία για να μην πω πως ήταν μισομεθυσμένοι ήδη...Δεν πέρασε παρά περίπου μισή ώρα, από τη στιγμή που προκλήθηκαν τα πρώτα έκτροπα από τους Κροάτες, ενώ λίγο αργότερα έγιναν και οι σχετικές ενέδρες από τους Έλληνες οπαδούς, οι οποίοι ως γηγενείς ξέρουν τα καλύτερα κατατόπια και προκλήθηκαν κάποιοι τραυματισμοί...Φυσικά η είδηση πέρασε στα πολύ ψιλά των παραλειπομένων του αγώνα...Όπως επίσης στα ψιλά πέρασε η είδηση πως η ΑΕΚ δεν ζήτησε καθόλου εισιτήρια για τον αντίστοιχο αγώνα που ακολούθησε στην Κροατία, φυλώντας τα κατατόπια και καλώς πράττοντας...

Ένα φαινόμενο επίσης των τελευταίων χρόνων, είναι η περίφημη αδελφοποίηση των οπαδών κάποιων εγχώριων ομάδων με κάποιους αντίστοιχους ξένους...Με τα ορθόδοξα αδέλφια μας, όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά οι ίδιοι αν και δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά μπορεί να έχει η όποια θρησκεία με επεισόδια και βία αλλά τελοσπάντων...Φυσικά κατά κύριο λόγο αναφέρομαι στην περίφημη αδελφοποίηση των οπαδών Ολυμπιακού με Ερυθρό Αστέρα, και του ΠΑΟΚ με αυτούς της Παρτιζάν, με όσα επακόλουθα μπορεί να επιφέρει αυτή...Το να τραγουδάει για παράδειγμα το πέταλο των οπαδών του Αστέρα το "είσαι στο μυαλό κάτι μαγικό", ή το πέταλο της Παρτιζάν το "οοο...Παοκάρα έχω τρέλα" έχει ένα ενδιαφέρον και ένα χάζι. Το να δημιουργούνται όμως ομάδες κρούσης και να υπάρχουν ανταλλαγές πληθυσμών στα παιχνίδια εκατέρωθεν είναι πολύ επικίνδυνο. Για τον απλούστατο λόγο, πως όταν είσαι ξένος σε μια χώρα γίνεσαι και πιο αδίστακτος...Όταν γίνονται για παράδειγμα επεισόδια, οδομαχίες ή ρίψη φονικών φωτοβολίδων, ο ξένος που αύριο θα γυρίσει στη χώρα του είναι πιο αδίστακτος...Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως σε πολύ σημαντικά επεισόδια που έλαβαν χώρα τα τελευταία χρόνια, επισημάνθηκε και από την ίδια την αστυνομία η πιστοποιημένη συμμετοχή Σέρβων...Δεν θέλω να το επεκτείνω περισσότερο...Απλά το αφήνω ως τροφή για σκέψη, σημειώνοντας απλά πως το μίσος Σέρβων και Κροατών είναι ακόμη άσβεστο και ίσως και αυτός να είναι ένας ακόμη λόγος για τους ανεγκέφαλους Κροάτες να επιτεθούν δολοφονικά σε φιλάθλους μιας ομάδας που είναι αδελφοποιημένοι με τη μισητή προς αυτούς Παρτιζάν...

Για να γυρίσω πάντως σε εμάς, έχω απλά να σημειώσω πως, κατά την ταπεινή μου άποψη το χειρότερο όλων δεν είναι τα επεισόδια καθ' αυτά, ούτε οτιδήποτε άλλο σχετικό...Το χειρότερο όλων είναι φυσικά η νοοτροπία με την οποία άπαντες έχουμε ποτιστεί, αλλά και το γεγονός πως δεν κρατούμε πλέον ούτε καν τα προσχήματα...Σήμερα, μόλις πληροφορήθηκα το γεγονός ανέτρεξα σε όλα τα αθλητικά sites για περαιτέρω ενημέρωση...Το μάτι μου έπεσε φυσικά και στα ανώνυμα ή μέσω ψευδωνύμου σχόλια που αναρτούν κάτω από τις ειδήσεις οι διάφοροι οπαδοί...Το τι παπαριά και το τι χοντράδα γράφεται εκεί μέσα, δεν μπορεί να το φανταστεί ο νους του ανθρώπου..Και τι δε διάβασα...Διάβασα ανθρώπους να εύχονται να είχαμε νεκρούς και άλλους να ειρωνεύονται χαιρέκακα...Διάβασα άλλους να λένε, πως αφού τα ίδια κάνουν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ στην Τούμπα, τότε θα έπρεπε να περιμένουν αντίποινα...Διάβασα επίσης μια τεράστια αντιπαράθεση οπαδών Άρη και ΠΑΟΚ για το ποιος έχει τους πιο σκληρούς οπαδούς και ποιος δεν κάνει επεισόδια..Άλλους απλά να παραθέτουν αντίστοιχα γεγονότα με υπεύθυνους τους ασπρόμαυρους φιλάθλους...Έγινα μάρτυρας δηλαδή αυτής της σιχαμερής λεκτικής βίας εκ του πληκτρολογίου, η οποία απλά και μόνο αποτελεί καθρέφτη της βίας που συναντάμε δυστυχώς σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο σε πολλά ελληνικά γήπεδα...

Τελοσπάντων...Καλά να είναι οι τραυματίες και ας μην υπάρξει καμία συνέχεια, ούτε στο αυριανό ματς ούτε γενικότερα...Ξερές και ίσως ανούσιες ευχές...Δεν έχω όμως να προσφέρω κάτι περισσότερο σε ένα θέμα, το οποίο όλοι το θυμόμαστε και το καυτηριάζουμε κάθε φορά που λαμβάνουν χώρα τέτοια λυπηρά φαινόμενα, που είναι απείρως σημαντικότερα από κάθε όμορφο γκολ και κάθε μεγαλειώδη πρόκριση...

Το Χριστουγεννιάτικο σκηνικό στην Αθήνα...

Κατά καιρούς και ιδίως τώρα με ρωτούν να τους πω, για το γενικότερο κλίμα που επικρατεί στην Αθήνα, ιδίως τις ημέρες αυτές που υποτίθεται πως έχουμε εισέλθει σιγά σιγά στην περίοδο των εορτών. Ο φτωχός συγγενής είναι λοιπόν εδώ για να μεταφέρει σε όλους τους φίλους του που δεν έχουν την τύχη να το βιώνουν , το κλίμα της πρωτεύουσας αυτές τις ημέρες, βάζοντας πολλά πράγματα στη θέση τους...Όχι τίποτε άλλο, απλά για να γνωρίζουν όσοι έρχονται στην Αθήνα για λίγες ώρες και απολαμβάνουν τα χριστουγεννιάτικα events, πως αυτό που βιώνουν είναι απλά μια βιτρίνα, η οποία μασκαρεύει για λίγο το ομολογουμένως άσχημο πρόσωπο της πόλης αυτής...

Η Αστυνομία και το αίσθημα της (ανα)ασφάλειας...

Πρώτα πρώτα αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω, πως καθ όλη τη διάρκεια της διαμονής μου στην πόλη αυτή, ποτέ άλλοτε δεν υπήρχε τόση πολύ ανασφάλεια στην ατμόσφαιρα και συγχρόνως, ποτέ άλλοτε δεν υπήρχαν τόσοι αστυνομικοί στους δρόμους. Ξέρω πως αυτό για όποιον δεν το βιώνει καθημερινά, ακούγεται κάπως οξύμωρο, αλλά είναι η αλήθεια...Όπου και να γυρίσεις το κεφάλι σου τον τελευταίο καιρό ειδικά με τις πορείες, αντικρίζεις αστυνομικούς της ομάδας ζήτα, δέλτα έψιλον ή ωμέγα, να τριγυρίζουν με αυτό το βλέμμα των χιλίων καρδιναλίων που μοιάζει να αποτελεί το σήμα κατατεθέν τους...Αφήστε την περίπτωση της τρομοκρατίας..Εκεί να δείτε τη πραγματική παρέλαση μπορεί να παρακολουθήσει κανείς, για μια αστυνομία που δυστυχώς μοιάζει να κινείται στη σφαίρα των επικοινωνιακών χειρισμών της ηγεσίας της. Εκεί που ακόμα και οι κινήσεις της μοιάζουν να είναι αρκούντως εντυπωσιακές και προγραμματισμένες ούτως ώστε να ελκύουν το ενδιαφέρον της κοινής γνώμης από τα μεγάλα θέματα... Και να οι γιάφκες, να οι συλλήψεις υπόπτων, να οι εξακριβώσεις στοιχείων που παρακολουθώ στο δρόμο τρεις και λίγο, να οι απομονώσεις ολόκληρων περιοχών εξαιτίας μιας ασήμαντης αφορμής...Τρανό παράδειγμα επ'αυτού είναι το χθεσινό, που για να αντιμετωπίσει πιθανά επεισόδια η ελληνική αστυνομία, επέλεξε πρωτοφανώς κατά την ταπεινή μου άποψη να αποκλείσει σχεδόν ολόκληρη την Αθήνα από την κυκλοφορία, μετατρέποντας την χθεσινή ημέρα στο απόλυτο χάος, λες και ζούμε σε άλλες εποχές...Για να μην παρεξηγηθώ, η Αθήνα έχει ανάγκη σοβαρής αστυνόμευσης διότι σοβαρότατες μορφές εγκληματικότητας όπως πχ το εμπόριο ναρκωτικών είναι μπροστά στα μάτια όλων μας καθημερινά, ιδίως σε όσους τριγυρίζουν το κέντρο...Δεν έχει ανάγκη όμως επίδειξης, επικοινωνιακών ενεργειών και παρελάσεων και ανθρώπων που μοναδική τους αρμοδιότητα είναι να κόβουν κλήσεις στα αυτοκίνητα και στις μηχανές...Όλα αυτά τα έχουμε βαρεθεί, αφήστε δε που δε χρησιμεύουν και σε τίποτα πλέον...

Αθήνα...τρελό σκουπιδαριό...

Ένα επίσης σοβαρό θέμα τον τελευταίο μήνα στην Αθήνα είναι η καθαριότητα...Έχουν περάσει πάνω από τρεις εβδομάδες, από την τελευταία απεργία των υπαλλήλων της καθαριότητας και οι τόνοι των σκουπιδιών στα πεζοδρόμια συνεχίζουν να αποτελούν καθημερινό μας σύντροφο...Διαβάζω λέει πως, αρκετών εργαζομένων οι συμβάσεις έληξαν και δεν ανανεώθηκαν και αυτό συντέλεσε στο να μην επαρκούν οι εργαζόμενοι πλέον για να συμμαζέψουν το χάλι αυτό...Μιλάμε για τόνους σκουπιδιών, με την κατάσταση να γίνεται πλέον ανυπόφορη...Σε συνδυασμό φυσικά με την αναλγησία όλων ημών των νεοελλήνων που παράγουμε απορρίμματα με ρυθμούς πολυβόλου, η κατάσταση γίνεται ολοένα και χειρότερη...Έχει απλά γίνει αποκομιδή σε κάποια κεντρικότερα σημεία, ενώ τα στενά έχουν απλά αφεθεί στο έλεος του θεού...Μιλάμε για σκουπίδια τριών εβδομάδων πεταμένα εδώ και εκεί, η μυρωδιά των οποίων γίνεται αισθητή μόλις κάνεις την εμφάνιση σου στη γωνία και κανείς δε νοιάζεται...Ξέρετε τι ωραία αντίθεση που είναι τα πολύχρωμα λαμπιόνια στα μπαλκόνια και τις πλατείες με τους τόνους των σκουπιδιών...Και απορώ πως ο απερχόμενος δήμαρχος, που το όποιο έργο του επεκτείνεται αποκλειστικά και μόνο σε ανούσιους καλλωπισμούς για το θεαθήναι, δε σκέφτηκε να στολίσει με λαμπιόνια και τα βουνά των σκουπιδιών, θα είχε το ενδιαφέρον της μια τέτοια εικαστική προσέγγιση...Σόρι για το άστοχο χιούμορ, όμως η κατάσταση είναι εκτός ελέγχου και θαρρώ πως κάτι θα πρέπει επιτέλους να γίνει...Α και μην το ξεχάσω...Ας μη μιλάμε και πολύ δυνατά για να μην ξυπνήσουμε όλους αυτούς που ζητούσαν την ψήφο των πολιτών στις πρόσφατες δημοτικές εκλογές για το δήμο και την περιφέρεια της Αθήνας και υπόσχονταν προσπάθεια για μια Αθήνα καθαρή και ανθρώπινη...Εκτός και αν κανείς πιστεύει πως από τις αρχές του νέου έτους τα πάντα θα αλλάξουν οπότε πάω πάσο και κάνω υπομονή και συνεχίζω να κλείνω τη μύτη μου και ησυχία για να μην σας ξυπνήσω από το λήθαργο...

Οι σίγουρες επενδύσεις στη σύγχρονη Αθήνα...

Θυμάμαι ήταν περίπου πέρυσι τέτοια εποχή, που όταν κάποιοι μιλούσαν για την οικονομική κρίση, κάποιοι άλλοι θυμόσοφα απαντούσαν πως τα επακόλουθα της κρίσης θα φανούν από το τέλος του 2010 και ύστερα...Και είχαν δίκιο...Μια απλή βόλτα στην Αθήνα και τις διάφορες γειτονιές της αρκεί για να το επιβεβαιώσει αυτό ο καθένας...Παντού μαγαζιά κλειστά, παντού λουκέτα, παντού καταστήματα να διαφημίζουν εκπτώσεις και προσφορές και παρόλα αυτά να βαράνε μύγες...Θλίψη πραγματική...Βασικά αυτό βέβαια μπορεί να το κατανοήσει κανείς κοιτώντας τον εαυτό του και την τάση που έχει να μην κάνει κανενός είδους άνοιγμα και καμία αγορά...Να σας πω την αλήθεια, παρατηρώ πως στη σύγχρονη Αθήνα τα μόνα μαγαζιά που είναι γεμάτα από κόσμο είναι δύο...Τα σουβλατζίδικα και τα προποτζίδικα..Τα μεν πρώτα είναι η εύκολη λύση για το καθημερινό φαγητό, από τη στιγμή που πχ με 3 Ευρώ μπορείς να τραφείς εύκολα και απλά, έστω και αν ο μαγαζάτορας έχει φροντίσει να ξεπαστρέψει όλες τις γάτες και τους σκύλους της συνοικίας...Τα πρακτορεία ΠΡΟΠΟ πάντως είναι όλα γεμάτα, από τα πιο σύγχρονα μέχρι μερικές τρύπες...Εκεί μέσα η Ελλάδα αναστενάζει και αναζητεί την επιτυχία...Εκεί μέσα ο κάθε Έλληνας ξοδεύει πραγματικά από το υστέρημα του για να ικανοποιήσει το πάθος του και να ψάξει την πιθανότητα του για ένα καλύτερο μέλλον...Το χω ξαναγράψει και εδώ παλαιότερα...Ο τζόγος και τα τυχερά παιχνίδια είναι περισσότερο ανεπτυγμένα σε χώρες και περιοχές που μαστίζονται από ανέχεια οικονομική και πνευματική, και σε χώρες υπανάπτυκτες και δυστυχώς η χώρα μας είναι ένα τυπικότατο παράδειγμα περί αυτού και όποιος διαφωνεί, συγχωρήστε με αλλά θαρρώ πως εθελοτυφλεί...

Ανθρώπινη αξιοπρέπεια...υπό το μηδέν...

Το πιο σημαντικότερο για μένα που ζω τα τελευταία χρόνια στην Αθήνα είναι άλλο...Τα σκουπίδια μπορώ να τα ανεχτώ...Την αστυνομία που είναι εκεί που δεν τη θες και απουσιάζει από εκεί που τη χρειάζεσαι, επίσης...Την κατάντια του τζόγου παρομοίως...Εκείνο που δεν μπορώ είναι το γεγονός πως στην Αθήνα του 2010 υπάρχουν άνθρωποι που ζουν και κοιμούνται στα παγκάκια και τρώνε, ψάχνοντας στα σκουπίδια...Το φαινόμενο αυτό δεν με ενοχλεί φυσικά από άποψη αισθητική...Με ενοχλεί αυτή η απαξίωση της ανθρώπινης ζωής και θαρρώ πως ο δήμος θα πρέπει επιτέλους να νοιαστεί για τους ανθρώπους αυτούς, δημιουργώντας υποδομές και προσφέροντας τους τα στοιχειώδη...Τις προάλλες στα ψιλά των ειδήσεων πέρασε η είδηση πως άστεγος που κοιμόταν μέσα σε κάδο σκουπιδιών, κονιορτοποιήθηκε όταν ο κάδος αδειάστηκε στο σκουπιδιάρα...Επίσης στα ψιλά των εφημερίδων περνούν συχνά οι ειδήσεις που αναφέρουν πως άστεγοι διαπληκτίζονται και αλληλομαχαιρώνονται αρκετές φορές για μια θέση σε ένα παγκάκι...Ειδήσεις που αν είσαι ακόμα άνθρωπος, κανονικά σε συγκλονίζουν..Το ίδιο παθαίνω καθημερινά όταν αντικρίζω ανθρώπους να κοιμούνται σε παγκάκια της γειτονιάς, στην οποία κατοικώ και δε συγκινείται κανείς...Το βράδυ των δημοτικών εκλογών, όταν παρακολουθούσα τους πανηγυρισμούς στην πλατεία Κλαυθμώνος των υποστηρικτών του νέου δημάρχου (ή εκλογή του οποίου όντως είναι ένα βήμα μπροστά για την πόλη), σκεφτόμουν αν κανείς από τα κομματικά στελέχη και τον απλό κόσμο που έσπευσαν για λεζάντα, έριξαν μια ματιά στο πίσω μέρος της πλατεία, εκεί όπου σε όλα τα παγκάκια κοιμούνται άστεγοι άνθρωποι...Φαντάζομαι πως όχι, εκτός και αν για ένα βράδυ τους είχαν διώξει για να μη χαλάνε την εικόνα της γιορτής και του πανηγυριού...Όλα αυτά στην Αθήνα του 2010, για να μην ξεχνιόμαστε δηλαδή...Μια πόλη που έχει χιλιάδες καφετέριες, χιλιάδες αργόμισθους και όχι επαρκείς ξενώνες αστέγων...

Αυτά είχα σε γενικές γραμμές να παραθέσω για την κατάσταση που παρατηρώ να επικρατεί στην πρωτεύουσα, αυτήν την περίοδο..Μια κατάσταση και μια σειρά από φαινόμενα που δεν μπορεί να τα συνηθίσει κανείς, όσα χρόνια και να περάσουν...Με άλλα λόγια, η κατάσταση είναι απόλυτα ανυπόφορη και για αυτόν ακριβώς το λόγο, όλο και περισσότεροι άνθρωποι σκέφτονται το ενδεχόμενο της αποχώρησης από την πόλη αυτή. Για να μην πω, πως θαρρώ πως δεν πρέπει να υπάρχει άνθρωπος που να μην περνά από το μυαλό του η σκέψη για φυγή από αυτό το ανυπόφορο κλεινόν άστυ και αυτό πιστέψτε με πως το ακούω συνεχώς στις καθημερινές μου συζητήσεις...Σημάδια των καιρών, για μια Αθήνα απίστευτα ανυπόφορη, μοναχική και εντελώς αφιλόξενη...

υγ1 Το τραγούδι που ακολουθεί κατά την άποψη μου είναι φανταστικό...Γράφτηκε σχεδόν πριν 25 χρόνια και είναι ακόμη και σήμερα τόσο αληθινό για την κατάσταση στην Αθήνα, που σκεφτόμουν πως και τίποτα να μην έγραφα εγώ και απλά να ανέβαζα το τραγουδάκι αυτό, θα αρκούσε...Φανταστικό... Και σε live εκτέλεση για να θυμούνται οι παλιοί, να μαθαίνουν οι νεότεροι και να αλλαξοπιστούν οι αλλόθρησκοι...