Το κύκνειο άσμα του 2009...

Αυτό ήταν αγαπητοί μου φίλοι και για φέτος...Μια ακόμη χρονιά σε λίγες ώρες μπαίνει στο χρονοντούλαπο της ιστορίας και το μόνο που αφήνει πίσω τις είναι οι αναμνήσεις και οι θύμησες...Δεν απομένει παρά να φαγωθεί η ουρά από το μεγάλο και αχώνευτο βόδι που ακούει στο όνομα 2009...Ένας ακόμη χρόνος σε λίγες ώρες θα φορτωθεί στις πλάτες μας, μεγαλώνοντας το φορτίο...

Δεν είμαι σε καμία περίπτωση από τους ανθρώπους, οι οποίοι μετρούν μέρα την ημέρα περιμένοντας να έρθουν οι σημαντικές αργίες ή γιορτές...Για την ακρίβεια, ούτε τα Σαββατοκύριακα δεν περιμένω με ανυπομονησία κατά το πέρασμα των εβδομάδων...Το βρίσκω πέρα για πέρα ανούσιο κάτι τέτοιο...Διότι ο χρόνος περνάει, οι καθημερινές ευκαιρίες μένουν ανεκμετάλλευτες και θα φτάσουμε στο σημείο, όπου θα είναι πραγματικά αργά για ότι θελήσουμε να πράξουμε στη ζωή μας...Το λέω αυτό διότι γνωρίζω ανθρώπους που τα τριήμερα των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς τα είχαν σημαδεμένα από το καλοκαίρι και τα περίμεναν πως και πως...Τους δικαιολογώ απόλυτα...Αλλά επιτρέψτε μου να είμαι της άποψης πως αν περιμένουμε τις χρονιάρες ημέρες και τα Σαββατοκύριακα για να ξεδώσουμε, τότε θεωρώ πως αφήνουμε το χρόνο να περνά εντελώς ανεκμετάλλευτος, χωρίς ουσία και προορισμό...

Ήταν περίεργη χρονιά τελικά το 2009, θα πρέπει να το παραδεχτούμε..Περιείχε αρκετές καλές αλλά και κακές στιγμές...Οπωσδήποτε πάντως ήταν μια μεταβατική χρονιά, αναφερόμενος τουλάχιστον στην αφεντιά μου...Μια χρονιά με πολλές και ξαφνικές αλλαγές, σε σχεδόν όλους τους τομείς της ζωής μου...Μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας συνέβησαν πάρα πολλά πράγματα, τα οποία ποτέ δεν είχα φανταστεί και φυσικά δεν είχα ούτε καν υποψιαστεί...Μια χρονιά με πολλά σκαμπανεβάσματα και συνεχείς μεταβολές προς το κακό αλλά και το καλό...Μια χρονιά στη διάρκεια της οποίας τα δεδομένα ανατράπηκαν αρκετές φορές κόντρα στα όποια προγνωστικά...Μια χρονιά, στην οποία η γραμμή των συναισθημάτων μου δεν ήταν ευθεία, αλλά έμοιαζε με το ίχνος που αφήνει ο σεισμογράφος την ώρα του σεισμού...Παρόλα αυτά πάντως μου συμβαίνει το εξής οξύμωρο και παράξενο...Ενώ το 2009 μου φάνηκε πως πέρασε πάρα πολύ γρήγορα, ωστόσο η αρχή του 2009 μου μοιάζει να βρίσκεται πάρα πολύ μακριά...Βλέπετε το χει η μοίρα του παράξενου να του τυχαίνουν τα παράξενα, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω...

Λένε πως μετά από ένα μεταβατικό έτος, έχει σειρά ένα έτος των μεγάλων αποφάσεων και μεγάλων γεγονότων...Δεν ξέρω ποιος το λέει αυτό...Ίσως να το λένε οι άνθρωποι που έχουν την ανάγκη να τους συμβεί κάτι τέτοιο και ποιούν την επιθυμία τους ευχή...Ίσως και αυτοί, οι οποίοι βλέπουν το χρόνο να περνά χωρίς να τολμούν να λάβουν τις απαραίτητες πρωτοβουλίες..Αυτό που ξέρω πάντως, ότι όλοι έχουμε την ανάγκη να δούμε τον ερχομό του νέου έτους μέσα από μια χαραμάδα αισιοδοξίας, αν θέλουμε να έχουμε έστω και μία ελπίδα να τα βγάλουμε πέρα...Εγώ πάντως προτείνω να δώσουμε και στον καινούριο χρόνο μια ευκαιρία να αποδείξει τι αξίζει και τι μπορεί να μας προσφέρει...Εδώ μοιράζουμε αφειδώς ευκαιρίες σε ανίκανες κυβερνήσεις, που μας κάθονται στο σβέρκο για ολόκληρες τετραετίες και δε λένε να μας αφήσουν να πάρουμε ανάσα...Στο κάτω κάτω, αν δεν μας ικανοποιήσει η καινούρια χρονιά, θα πάρει και αυτή την άγουσα για τα αποδυτήρια ύστερα από 12 μήνες...Λέω λοιπόν πως δε χάνουμε τίποτα για να προσπαθήσουμε και η ιστορία ας γράψει ότι θέλει...

Πέρα από όλα τα σημαντικά που έφερε στη ζωή μου το 2009, οπωσδήποτε ξεχωριστή θέση κατέχει η δημιουργία του συγκεκριμένου ιστότοπου...Πέρασε ήδη ένας χρόνος σχεδόν, από την ημέρα εκείνη κατά την οποία ένα νεογέννητο και ταπεινό blog, o φτωχός συγγενής, ανέβηκε στον αέρα του internet και ήρθε να προστεθεί πλάι σε όλα τα υπόλοιπα...12 ολόκληροι μήνες, περίπου 180 βαρβάτες σε μέγεθος αναρτήσεις, χιλιάδες λέξεις και σκέψεις είδαν το φως της δημοσιότητας..Όπως πάμπολλες ήταν και οι ώρες που αφιερώθηκαν σε αυτό από την πλευρά μου...Σήμερα λοιπόν που ολοκληρώνεται ο πρώτος χρόνος, κάθομαι και σκέφτομαι αν τελικά άξιζε όλη αυτή η προσπάθεια μέσα σε όλο το πιεσμένο πρόγραμμα της καθημερινότητάς μου...Θεωρώ πως άξιζε 100%...Όχι για τις μαχητικές και επικριτικές δημοσιεύσεις..Ούτε για τις αιρετικές απόψεις...ούτε καν για τα πολιτικά, τα αθλητικά ή τα χιουμοριστικά..Ούτε καν για τις αναρτήσεις αυτές, που αναδημοσιεύτηκαν από πολλά αξιόλογα ιστολόγια στο διαδίκτυο...Άξιζε φυσικά και για όλα αυτά...Αλλά κυρίως άξιζε, επειδή είναι μια ασχολία που με γεμίζει εμένα εσωτερικά και για τα συναισθήματα που αισθάνομαι κάθε φορά που ανατρέχω στο αρχείο και ξαναδιαβάζω τις παλιές αναρτήσεις...Για το χαμόγελο, τον προβληματισμό, τις σκέψεις, τα δάκρυα ίσως και όλα αυτά που μου έρχονται στο μυαλό κάθε φορά που γυρίζω στο αρχείο και διαβάζω τις παλιές αναρτήσεις, ενθυμούμενος τα γεγονότα που στάθηκαν αφορμή για όλες αυτές...Πολλοί μπορεί να πείτε, πως ζω στο μικρόκοσμο μου και ικανοποιούμαι με πράγματα, με μικρή απήχηση και μικρή σημασία...Μπορεί τελικά να είναι και έτσι...Αλλά τον μικρόκοσμο μου τον προτιμώ αναφανδόν σε σχέση με τον κόσμο, που έχουν χτίσει οι άλλοι για μένα και για μας, φυσικά χωρίς εμάς...

Φυσικά, η ταπεινή τούτη σελίδα αντιμετώπισε ως νεόκοπη αρκετές παιδικές ασθένειες, αλλά όλες τις ξεπέρασε με επιτυχία...Υπήρχαν πολλές υπερβολικές σκέψεις, κάποιες γενικότητες αλλά πάρα πολλές καλές και εύστοχες στιγμές...Έχω την ευκαιρία να το διαπιστώσω αυτό τις ημέρες αυτές, που προσπαθώ να συγκεντρώσω τις καλύτερες αναρτήσεις του φτωχού συγγενή, να τις εκτυπώσω και πρόχειρα να τις βιβλιοδετήσω...Τα αντίτυπα θα είναι λίγα και όποιος θέλει ένα από αυτά θα πρέπει να μου το πει άμεσα, ιδίως όσοι βρίσκεται αφόρητο το διάβασμα μπροστά σε μια οθόνη και προτιμάται τον παραδοσιακό τρόπο...Ο στόχος μου είναι αυτή η έκδοση να περιλαμβάνει τις 50 καλύτερες αναρτήσεις του φτωχού συγγενή σύμφωνα με τα προσωπικά μου κριτήρια σε σχέση με όλα τα θέματα, περιποιημένες, ανανεωμένες μαζί με ένα μικρό σχόλιο τωρινό...Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόση δυσκολία αντιμετώπισα στο να συγκροτήσω την 50άδα...Για την ακρίβεια, ακόμη διατηρώ πολλά διλήμματα...Θα μου πείτε, τα βρίσκω όλα ρόδινα επειδή τα έγραψα εγώ...Ξέρετε στη λογική που ακόμη και η κουκουβάγια βρίσκει πως τα παιδιά της είναι τα πιο όμορφα που υπάρχουν...Αλλά δε με νοιάζει αν κάποιοι από εσάς βλέπετε τις αναρτήσεις μου σαν κουκουβάγιες..Για μένα είναι το ομορφότερο και το πιο καλλίφωνο πουλί της γης, το οποίο θα συνεχίσει να κελαηδά για καιρό ακόμη, καλώς εχόντων των πραγμάτων...
Αυτά είχα να αναφέρω, ως τελευταίο σημείωμα της παρούσας χρονιάς...Προχωράμε μπροστά και αντιμετωπίζουμε το μέλλον με θάρρος και τόλμη...Το τι θα φέρει λίγο θα πρέπει τελικά να μας απασχολεί...Αυτό που μετρά είναι η διαδρομή και ο αγώνας...Το αποτέλεσμα μπορεί να το καθορίσουν πολλοί εξωγενείς παράγοντες, στήνοντας το παιχνίδι...Την προσπάθεια δεν μπορεί όμως κανείς να τη μηδενίσει όσο και να προσπαθήσει...
Καλή χρονιά να έχουμε...

υγ1 Έτσι για το καλό της ημέρας, σήμερα έχει και τραγουδάκι...Από ένα συγκρότημα που αν και έχει σχετικά καλό ήχο, έχει καταντήσει τόσο χιλιοπαιγμένο και mainstream, που τους κάνει πολλές φορές ανυπόφορους για μένα και σε λίγο πιθανώς να γίνουν χειρότεροι και από τον καλλιτέχνη με τον οποίο συνεργάζονται φέτος...Αλλά το συγκεκριμένο τραγουδάκι είναι όμορφο αντικειμενικά.Αφιερωμένο σε όλους όσους αισθάνονται την ανάγκη να φύγουν, δεν αφήνουν ποτέ τα όνειρα τους, συνεχίζουν τις προσπάθειες τους υπό αντίξοες συνθήκες και απέναντι σε παράξενες καταστάσεις αν και χωρίς πολλούς συμμάχους, για όλους αυτούς τελικά που θέλουν να γυρίσουν την κλεψύδρα από την αρχή και ότι βγει και να γυρίσουν το χρόνο πίσω με την ελπίδα να μην έκαναν τα ίδια λάθη...Η ομώνυμη "κλεψύδρα" λοιπόν, από τους Onirama...

Το μεγάλο φαγοπότι στην κρατική τηλεόραση...

Μια από τις πιο σημαντικές ειδήσεις της περασμένης εβδομάδας είναι η δημοσιοποίηση των μισθών που απολαμβάνουν κάποιοι διοικητικοί υπάλληλοι και μεγαλοδημοσιογράφοι της ΕΡΤ...Η συγκεκριμένη λίστα βγήκε φυσικά από τα blogs (αν δεν κάνω λάθος πρώτα από το fimotro και στη συνέχεια αναδημοσιεύτηκε στο troktikο και ίσως και αλλού...), οπότε είναι απολύτως βέβαιο πως όποιος έχει επιλέξει για την καθημερινή του ενημέρωση, τηλεόραση και εφημερίδες λογικά δεν άκουσε τίποτα σχετικό, αφού το θέμα πνίχτηκε χωρίς κανένα δισταγμό και όλα συνεχίζουν να λειτουργούν ακριβώς όπως πριν...Είναι και αυτή μια ακόμη νίκη της blogόσφαιρας, και ιδίως των δημοσιογραφικών blogs που έχουν την ευκαιρία να κάνουν μαχητικό ρεπορτάζ και αποκαλύψεις, χωρίς το φόβο και την πίεση του επίσημου εργοδότη (όταν θέλουν φυσικά)...

Οι συγκεκριμένες αμοιβές που είδαν το φως της δημοσιότητας είναι άκρως προκλητικές για το μέσο Έλληνα και γίνονται ακόμη προκλητικότερες αν αναλογιστούμε την γενικότερα πολύ κακή οικονομική συγκυρία, αλλά και το γεγονός πως, εμείς οι απλοί πολίτες είμαστε οι χορηγοί και οι συντηρητές των συγκεκριμένων κρατικών λειτουργών μέσω του μηνιαίου χαρατσιού στο οποίο μας υποβάλλουν μέσα από το λογαριασμό της Δ.Ε.Η. Όταν πληροφορήθηκα τη λίστα με τις αμοιβές, το πρώτο που έκανα ήταν να πάω να ρίξω μια ματιά στο λογαριασμό της Δ.Ε.Η. Το τι αντίκρισα δεν περιγράφεται..Ζω σε ένα μικρό διαμέρισμα και όμως συμμετέχω με περίπου 10 Ευρώ το μήνα σε αυτήν τη φαιδρή ιστορία που ονομάζεται δημόσια τηλεόραση...Φανταστείτε τι γίνεται λοιπόν με άλλους...Αλλά δεν είναι τα λεφτά...είναι η μέγιστη κοροϊδία...

Σε πολλούς με τους οποίους συζητάω, τους φάνηκε ιδιαίτερα παράξενο το γεγονός πως η συγκεκριμένη είδηση θάφτηκε σε όλα τα μέσα και δεν ακούστηκε ούτε κιχ...Θεωρούν, πως τα κεφάλια των ιδιωτικών καναλιών θα δράττονταν της ευκαιρίας για να ξεμπροστιάσουν τους λειτουργούς της κρατικής τηλεόρασης...Αγαπητοί μου φίλοι, φοβάμαι πως διαπράττετε ένα σημαντικό λάθος στο συλλογισμό σας...Δεν υπάρχει ούτε ένας μεγαλοδημοσιογράφος στην επικράτεια που να μην εποφθαλμιά μια μεγάλη θέση στην κρατική τηλεόραση...Για να το πετύχουν αυτό, είναι διατεθειμένοι να υπογράψουν χαμηλότερα συμβόλαια...Ξέρετε τι είναι φίλοι μου να εργάζεσαι σε ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου θα χρειάζεται να εργάζεσαι ελάχιστα και θα είσαι απαλλαγμένος από κάθε είδους άγχος και πίεση για αποτελέσματα (νούμερα τηλεθέασης). Από την άλλη πλευρά, πολλοί κρατικοδίαιτοι δημοσιογράφοι μόλις αλλάζουν τα πολιτικά κόζα και παύουν να ανήκουν στην κατηγορία των ημετέρων, βρίσκουν πάντα μια ζεστή θέση σε ένα ιδιωτικό κανάλι για ευνόητους λόγους...Ένας φαύλος κύκλος...Για αυτό σας λέω...blogs και πάλι blogs...με τα στραβά και τα άσχημα τους...

Επειδή είναι χρονιάρες μέρες και δε θέλω να μιζεριάσω θέλω να δω τη θετική πλευρά της ζωής και να μην συνεχίσω με παράπονα...Και σε τελική ανάλυση, τι είναι 10 ψωροΕυρώ το μήνα για όλο αυτό το υπερθέαμα που έχω την τύχη να παρακολουθώ στο μικρό μου δέκτη...Λοιπόν με μόνο 10 Ευρώ το μήνα έχω την τύχη να απολαμβάνω τα ακόλουθα...

- Έχω την τύχη να παρακολουθήσω την μεγάλη ξεφτίλα της ιστορικότερης ελληνικής αθλητικής εκπομπής, η οποία έχει μετατραπεί σε ένα πανηγύρι με ολίγη από πραγματικό ποδόσφαιρο και άλλα αθλήματα και μεγάλες δόσεις άσχετων ακριβοπληρωμένων δημοσιογράφων, παλαίμαχων ποδοσφαιριστών που παίζουν το ρόλο των λιβανιστηριών των ομάδων τους, διαιτητολαγνείας μέχρι εμετού, ακατάσχετης παπαρολογίας και συνομιλιών που ούτε σε καφενείο δεν τις συναντάς πλέον...

- Έχω την τύχη να παρακολουθώ κάθε πρωί, μια τετράωρη ενημερωτική εκπομπή, όπου οι δύο παρουσιαστές λένε ξεκάθαρα την άποψη τους και δήθεν κατακεραυνώνουν την εκάστοτε εξουσία με εξυπνακίστικα σχόλια και υφάκι χιλίων καρδιναλίων...Λεπτομέρεια..και οι δύο αμείβονται με παχυλότατους μισθούς με πολλά μηδενικά...

- Έχω επίσης την τύχη να παρακολουθώ, πως πραγματοποιείται το ελληνικό όνειρο...Πως δηλαδή μπορεί κάποιος με μία ώρα εκπομπή την εβδομάδα, να αμείβεται με τεράστια ποσά από τις τσέπες ημών των πληβείων...Για όποιον ενδιαφέρεται, πληροφορίες κυρία Άννα, κύριο Μανόλη κλπ κλπ

- Μπορώ ακόμη να παρακολουθώ όλα τα ματς της λαοφιλούς ομάδας που υποστηρίζω από μικρό παιδί (μέχρι πρότινος γινόταν το ίδιο με πολλές ομάδες), στην οποία η κρατική τηλεόραση έδωσε ένα τηλεοπτικό συμβόλαιο το οποίο αμφιβάλλω αν θα έβρισκε αλλού...

- Μεγάλη τύχη αποτελεί και το γεγονός, πως μπορώ ελεύθερα να παρακολουθώ κάθε χρόνο το μεγάλο μουσικό γεγονός της Eurovision, στο οποίο παρελαύνει κάθε χρόνο ολόκληρο το αδελφάτο της ηπείρου μας χαρίζοντας μας μουσικά κομμάτια ανεκτίμητης αξίας...!!!!

- Είμαι σε θέση επίσης να παρακολουθήσω τη μεγάλη μετάλλαξη των ειδήσεων και των ενημερωτικών εκπομπών της κρατικής τηλεόρασης...Πριν τις εκλογές, παρακολουθούσες ασύστολη γαλάζια προπαγάνδα για το υποτιθέμενο έργο της προηγούμενης κυβέρνησης και τώρα παρατηρείται μια πλήρης μετάλλαξη προς το πράσινο από τους ίδιους ακριβώς ανθρώπους χωρίς καμία αιδώ...Μιλάμε πως οι τύποι δεν είναι δημοσιογράφοι, είναι πραγματικοί χαμαιλέοντες της ενημέρωσης...

- Τέλος, μπορώ κάθε Σαββατόβραδο να παρακολουθώ γλέντια, άφθονο κρασί και σπασμένα πιάτα σε μια εκπομπή με τεράστιο κόστος και με τον παρουσιαστή να ειρωνεύεται συνεχώς σε σχέση με αυτό...Είναι ο ίδιος ακριβώς άνθρωπος, που πριν από χρόνια όταν του τέθηκε η ερώτηση από δημοσιογράφο: "πως γίνεται να ζητάτε τόσα πολλά χρήματα ενώ είστε δηλωμένος αριστερός" απάντησε με στόμφο πως: "είμαι αριστερός..και όχι μαλάκας..."Δεν παίρνω όρκο πως η ερώτηση ήταν ακριβώς έτσι διατυπωμένη ή παραπλήσια, αλλά η απάντηση ήταν ακριβώς έτσι και ηχεί ακόμη στα αυτιά μου...

Όλα τα παραπάνω και άλλα περισσότερα μπορώ να τα απολαμβάνω σχεδόν καθημερινά, μόνο με 10 Ευρώ...Μήπως τελικά θα πρέπει να τους πούμε και ευχαριστώ;

Δεν θέλω να τα ισοπεδώσω όλα, ούτε σε καμία περίπτωση να μηδενίσω το επίπεδο της κρατικής τηλεόρασης...Αυτό όμως που θεωρώ επιτακτική ανάγκη να πραγματοποιηθεί πάραυτα είναι να αποφασίσουμε επιτέλους τι σόι κρατική τηλεόραση επιθυμούμε να έχουμε...Αν θέλουμε μια κρατική τηλεόραση με ανταγωνιστικά νούμερα τηλεθέασης, μερίδιο στη διαφημιστική πίτα και μεγάλα και φαντασμαγορικά σόου, τότε ας σταματήσει το μηνιαίο χαράτσι του ελληνικού λαού και ας βασιστούν σε χορηγούς και διαφημίσεις και εμείς δε θα μιλάμε καθόλου και δεν θα γκρινιάζουμε..Όπως ακριβώς πράττουμε με την ιδιωτική τηλεόραση...Την κλείνουμε και ησυχάζουμε...Αν όμως θέλουμε μια ξεχωριστή και ποιοτική κρατική τηλεόραση που να προωθεί την ποιότητα, τον πολιτισμό και τα μεγάλα και σοβαρά αθλητικά γεγονότα πέρα από το φανατισμό, τότε ας πάψουν οι αδικαιολόγητα τεράστιοι μισθοί των ημετέρων και οι σκανδαλώδεις προωθήσεις τους...Αν γίνει αυτό, τότε κανείς δε θα παραπονιέται για το μηνιαίο χαράτσι, αξιότιμε κύριε υπουργέ Πολιτισμού που το μόνο που βρήκες να πεις, ήταν για την παραβίαση των προσωπικών δεδομένων των μελών της λίστας...Επειδή δηλαδή μάθαμε τους παχυλότατους μισθούς τους; Όλων εμάς τους μισθούς δεν τους ξέρετε; Εσείς άλλωστε (οι πολιτικοί) δε δημιουργήσατε τη γενιά των 700 (ή και ελάχιστα παραπάνω...) Ευρώ;

Εν κατακλείδι, μήπως τελικά δε φταίνε και οι ίδιοι οι δημοσιογράφοι και τα κομματικά στελέχη που απολαμβάνουν τους παχυλότατους και προκλητικούς για το δημόσιο αίσθημα μισθούς; Σε τελική ανάλυση, κάποιος βρέθηκε και τους τα έδωσε, δεν τα πήραν με το ζόρι...Θα μου πείτε τα πήραν μέσα από γλείψιμο, κομματικούς αγώνες και δημοσιογραφικές εκδουλεύσεις..Αλλά μήπως δεν είναι όνειρο όλων των Ελλήνων να πιαστεί στο δημόσιο και να πάρει το μεγαλύτερο δυνατό μισθό, χωρίς να κάνει τίποτα αν αυτό είναι δυνατό...Μήπως το όνειρο του να γίνουμε δημόσιοι υπάλληλοι, δε βρίσκεται μέσα στο μυαλό όλων μας; Όλοι κατά βάθος δεν επιθυμούμε να γίνουμε κρατικοδίαιτοι;..Να χαρώ εγώ νοοτροπία...

υγ1 Όλα τα παραπάνω αφορούν αποκλειστικά και μόνο αυτούς που βρίσκονταν στη λίστα και που οι μισθοί τους ήταν εξωφρενικά υψηλοί και προκλητικοί για το κοινωνικό σύνολο...Δεν αφορούν επ' ουδενί τους χαμηλόμισθους, τους συμβασιούχους και τους υπόλοιπους υπαλλήλους της κρατικής τηλεόρασης, ούτε τους δημοσιογράφους που κάνουν πραγματικό ρεπορτάζ...Διότι ναι υπάρχουν και κάποιοι τέτοιοι...

Οι ενστάσεις μου για την περίπτωση Μπεν Αρφά...

Το θέμα που μονοπωλεί την τελευταία εβδομάδα τις αθλητικές εφημερίδες και τα sites είναι η πιθανή μεταγραφή του Χατέμ Μπεν Αρφά από τη Μαρσέιγ στον Ολυμπιακό...Ήδη έχει περάσει πάνω από μια εβδομάδα, που όλοι ασχολούνται με το θέμα και το σίριαλ προβλέπεται να κρατήσει για καιρό ακόμη, όσο τουλάχιστον δεν υπάρχει αγωνιστική δράση...Ξαφνικά όλοι ασχολούνται με ένα σενάριο που έχει ελάχιστες πιθανότητες κατ΄εμέ να γίνει πραγματικότητα και δε μιλάει κανείς π. χ. για το πρωτοφανές ρεπό των 9!! ημερών...Επειδή λοιπόν η πληροφόρηση των δημοσιογράφων πλην ελαχίστων εξαιρέσεων αντλείται μέσω από εσωτερική πληροφόρηση και κανάλια διαρροών και επειδή πέρα από την ομάδα το ρεπορτάζ της οποίας καλύπτουν, δεν παρακολουθούν καθόλου ποδόσφαιρο και ιδίως ξένο, ο φτωχός συγγενής θα τους πει δύο λογάκια και μερικές σκέψεις για την περίπτωση του Γαλλοτυνήσιου και θα εξηγήσω για ποιο λόγο δεν θεωρώ και (με βαριά καρδιά) δε θέλω να πραγματοποιηθεί η συγκεκριμένη μεταγραφή...

Ο Χατέμ Μπεν Αρφά φίλοι μου είναι ένας πραγματικός αρτίστας του ποδοσφαίρου...είναι ένας παίχτης top επιπέδου, που άνετα μπορεί να παίξει βασικός και αναντικατάστατος σε ομάδες τύπου Μπαρτσελόνα, Ρεάλ, Μάντσεστερ και τα λοιπά και αυτό φαίνεται από το ενδιαφέρον που υπάρχει προς το πρόσωπο του...Πριν 4-5 χρόνια στους μικρούς της Λιόν και στις μικρές εθνικές της Γαλλίας έκαναν την εμφάνιση τους δύο μεγάλα ταλέντα...Ο ένας ήταν μεγάλος τεχνίτης, αληταράς, ντριμπλέρ και ήθελε πάντα τα φώτα της δημοσιότητας πάνω του και τα κέρδιζε επάξια, ενώ ο άλλος παρότι δεν είχε τόσο μεγάλο ταλέντο ήταν προσγειωμένος και πιο εργατικός...Ο δεύτερος ήταν ο Μπενζεμά...ο πρώτος φυσικά ήταν η αρτίστα που ακούει στο όνομα Μπεν Αρφά...Αγωνιστικά είναι ένας παίχτης που μπορεί να περάσει στην κυριολεξία όλη την αντίπαλη ομάδα, κάνοντας τους αντιπάλους αμυντικούς χαζούς...Πολλές φορές σου δίνει την εντύπωση πως η μπάλα είναι δεμένη στο παπούτσι του και δεν την χάνει ποτέ και την κάνει ότι θέλει αυτός...Μάλιστα στο Καραΐσκάκη που λάτρεψε και λατρεύει τους τεχνίτες και αγωνιστικά απείθαρχους παίχτες, ο Μπεν Αρφά είναι μαθηματικά βέβαιο πως θα λατρευτεί άμεσα και θα μπει στο πάνθεον των πιο ταλαντούχων παιχτών που φόρεσαν την ερυθρόλευκη φανέλα...Θα μου πείτε βέβαια αφού είναι τόσο μεγάλος παιχταράς, γιατί δεν είναι παρά ένας αναπληρωματικός στη Μαρσέιγ; Είναι ο εκρηκτικός χαρακτήρας του και ο άκρατος βεντετισμός του, που πάντα φέρνει τους προπονητές του στα πρόθυρα νευρικής κρίσης και τους κάνει να αναρωτιούνται γιατί τόσο ταλέντο το αφήνει ανεκμετάλλευτο..Ο ίδιος ο Μπεν Αρφά έχει δηλώσει πως "αφού μπορώ να ντριμπλάρω, γιατί να μην το κάνω" και πως "δεν υπάρχει καλύτερο συναίσθημα από το να ξεφτιλίζεις τον αντίπαλο σου, ντριμπλάροντας τον..."

Επανερχόμενος όμως στην ομάδα, δεν πιστεύω πως η λύση Μπεν Αρφά είναι η ιδανική...Για πολλούς και διάφορους λόγους, κάποιους από τους οποίους αναφέρω πάραυτα...

- Εγώ πιστεύω πως ο πρόεδρος πάει να πάρει τον Μπεν Αρφά δανεικό για έξι μήνες με μια ρήτρα για το καλοκαίρι αρκετά υψηλή...Από κει και πέρα υπάρχουν δύο περιπτώσεις...Ή ο Μπεν Αρφά βγάζει μάτια και μπαίνει στο παιχνίδι κάποια μεγάλη ομάδα και τον αγοράζει, ή σέρνεται και γυρίζει πίσω άκλαυτος...Με τη λογική όμως του βλέποντας και κάνοντας, ποτέ κανείς δεν έφτιαξε μεγάλη ομάδα...

-Ο Μπεν Αρφά έχει αγωνιστεί ήδη με τη Μαρσέιγ στο Champions League, όπερ σημαίνει ότι δε θα έχει δικαίωμα συμμετοχής στα ματς με τη Μπορντό...Επομένως, τι πρακτική χρησιμότητα μπορεί να έχει μια τέτοια μεταγραφή; Για να πάρει ο Ολυμπιακός ξανά το πρωτάθλημα; Στην Ευρώπη πρέπει να δοθεί δέουσα σημασία και όχι να αγνοηθεί...Διότι, πολύ καλή ομάδα η Μπορντό, αλλά φόβητρο δεν είναι...Εκτός και αν όλος ο ντόρος για το Champions League γίνεται για να οικονομήσει το αφεντικό και η πορεία της ομάδας μπαίνει σε δεύτερη αν όχι τρίτη μοίρα...

-Αλλά και στην τελείως υποθετική περίπτωση που ο Ολυμπιακός θέλει να αγοράσει τώρα τον Μπεν Αρφά και να σκάσει 10 εκατομμύρια, θεωρείται πως είναι η καλύτερη δυνατή επιλογή; Καταρχάς οι μεταγραφές τέτοιων ποσών στην Ελλάδα, είτε αποδεικνύονται λαχεία και βγάζουν τα χρήματα τους σε μεγάλο βαθμό (Τζιοβάνι, Σισέ π.χ.) είτε αποδεικνύονται παλτά πολυτελείας και κλαις τα χρήματα που έδωσες (αν έδωσες) και αναφέρομαι φυσικά στο παλτό που φοράει την ερυθρόλευκη φανέλα με το 10 στην πλάτη (ούτε το όνομα του δε θέλω να πω...)...Με τα ίδια χρήματα, μπορείς αυτή τη στιγμή να αγοράσεις πακέτο τους Τσέζαρεκ, Τζαβέλλα, Παπαστεριανό και να επενδύσεις και σε 2 ταλέντα από τη Βραζιλία αν υποτίθεται εμπιστεύεσαι το μάτι του Ζίκο...

-Επίσης δεν μπορώ να καταλάβω την ευκολία με την οποία δείχνουν να ξεπερνούν εκεί στη διοίκηση την περίπτωση του Μίλαν Γιοβάνοβιτς της Σταντάρ Λιέγης...Και αυτός όπως και ο Μπεν Αρφά δεν έχει δικαίωμα στη συνέχεια του Champions League...Aλλά τουλάχιστον ο Σέρβος θέλει με 1000 να έρθει, ξέρει τι παίζει εδώ,είναι αρκετά έμπειρος, προέρχεται από μια χώρα οι ποδοσφαιριστές της οποίας προσαρμόζονται άμεσα στην Ελλάδα και είναι κατά πολύ καλύτερος του Τζόρτζεβιτς...Είναι και σε καλή ηλικία, έχει εμπειρία από ανάλογου βεληνεκούς με το ελληνικό πρωταθλήματα, δε θα έχει στο μυαλό του συνεχώς τη μεταγραφή όπως θα έχει ο Μπεν Αρφά, και το σπουδαιότερο..το καλοκαίρι μένει ελεύθερος, οπότε τώρα μπορείς να τον κλείσεις με ελάχιστα χρήματα...Απλές λογικές σκέψεις, τις οποίες κανείς στη διοίκηση δε δείχνει να συμμερίζεται..

-Πέρα από όλα αυτά, ο Μπεν Αρφά είναι φανερό πως θεωρεί μια πιθανή μετακίνηση του στην Ελλάδα ως οπισθοδρόμηση και δε γουστάρει να έρθει...Πολλοί το κάνουν αυτό όταν ακούν για ελληνικό πρωτάθλημα, αλλά πολλές φορές όταν έρχονται εδώ τα πάντα αλλάζουν...Δείτε πως έχει αλλάξει η διάθεση του Σισέ...Ο Μπεν Αρφά εδώ είναι απόλυτα βέβαιο πως θα λατρευτεί και αλίμονο στον προπονητή που θα τολμήσει να τον κάνει αλλαγή ή στον συμπαίκτη που θα του ζητήσει το λόγο επειδή δεν έκανε πάσα και προτίμησε μια περίτεχνη ντρίμπλα...Επειδή όμως υπάρχει το κακό προηγούμενο με τον Ζάχοβιτς και αν λάβουμε υπόψιν τα τερτίπια και τον παράξενο χαρακτήρα του Γαλλο-Τυνήσιου μήπως θα πρέπει να σκεφτούμε λίγο την ελληνική παροιμία που μιλάει για το παρακαλετό..... και το ξινό....Λέω μήπως;

-Πάλι σε σχέση με τις αναμετρήσεις με τη Μπορντό, για μένα ο Ολυμπιακός χρειάζεται πρωτίστως να πάρει ένα καλό αμυντικό χαφ, ιδίως από τη στιγμή που ο Λεντέσμα δεν υπολογίζεται..Βρίσκω το δίδυμο Ντουντού-Μαρέσκα ναι μεν καλό, αλλά με τεράστια αδυναμία στο μαρκάρισμα (λογικό αφού κανείς του δεν είναι καθαρόαιμο αμυντικό χαφ) με αποτέλεσμα να μένει μια τεράστια τρύπα μπροστά από τα δύο σέντερ μπακ, τα οποία τρέχουν και δε φτάνουν...Αυτό έχει φανεί σε πολλές περιπτώσεις, αν και σε λίγες περιπτώσεις έχει πληρωθεί...Επειδή όμως η δύναμη των Γιρονδίνων βρίσκεται κυρίως εκεί με τον εξαιρετικό Γκουρκιουφ, κάτι θα πρέπει να γίνει...Διότι αν ξαναδούμε καμία γελοία αλχημεία τύπου Ντομί αμυντικό χαφ, τότε θα καταριόμαστε την ώρα και τη στιγμή που κληρωθήκαμε με μια γρήγορη ομάδα που δεν καταλαβαίνει από έδρες και όχι με ένα μεγαθήριο που τουλάχιστον μπορεί να σε υποτιμήσει και εκτός έδρας θα παίξει για την ισοπαλία συντηρητικά (όπως έκανε η Τσέλσι πριν 2 χρόνια..). Πέρα από αυτό, δεν έχουν περάσει παρά 9 μήνες, από τότε που η 17η ομάδα της Γαλλίας έκανε πλάκα στον Πειραιά και φυσικά αναφέρομαι στη Σεντ Ετιέν...Φανταστείτε τι μπορεί να γίνει με την πρωταθλήτρια...

-Αλλά και γιατί τελικά να έρθει αυτός ο παιχταράς στην Ελλάδα;...Για να γραφτούν θριαμβευτικά πρωτοσέλιδα κατά την άφιξη του και στη συνέχεια να αρχίσουν οι γκρίνιες, από τους δήθεν αντικειμενικούς...Το τι θα λένε το ξέρουμε εκ των προτέρων...Ο Μπεν Αρφά δε μαρκάρει, δε δίνει πάσες στους Έλληνες, είναι εγωιστής και δεν ακούει τον προπονητή του...Στην Ελλάδα ζούμε και τα ξέρουμε...Τι κι αν σοβαρές γαλλικές εφημερίδες έγραψαν πως πρόκειται για τον Γάλλο Μέσι (με λιγότερη ουσία φυσικά, αλλά με μακράν καλύτερα πόδια συμπληρώνω εγώ...), τι κι αν ο Φέργκιουσον και ο Βενγκέρ πετούν τη σκούφια τους για αυτόν και αν ο ίδιος απέρριψε πρόταση της Μπαρτσελόνα πριν λίγα χρόνια..Εδώ είναι Βαλκάνια, δεν είναι παίξε γέλασε και δεν περνούν τέτοια...

Αυτές είναι σε γενικές γραμμές οι ενστάσεις που διατηρώ για τα σενάρια περί ενδεχόμενης μεταγραφής του Μπεν Αρφά στον Ολυμπιακό...Μια μεταγραφή, η οποία θεωρώ πως δεν θα πραγματοποιηθεί ποτέ ή τουλάχιστον οι πιθανότητες για αυτήν είναι ελάχιστες...Φυσικά πάντα γίνονται και ευχάριστες εκπλήξεις και τα ακατόρθωτα πράγματα στη ζωή γίνονται πραγματικότητα..Αλλά οι εκπλήξεις, γίνονται όταν προσπαθείς για αυτές πραγματικά...Όχι όταν επιθυμείς να γεμίσεις τις σελίδες των εφημερίδων με ευφάνταστα σενάρια και να πουλήσεις ψεύτικες ελπίδες στους οπαδούς, που διψούν για καλό ποδόσφαιρο και κυρίως θέαμα...Ίδωμεν...Πολύ σύντομα θα δούμε τι θα συμβεί στην πραγματικότητα και εδώ θα είμαστε για να σχολιάσουμε...

Το πνεύμα και το νόημα των Χριστουγέννων...

Δεν απομένουν παρά ελάχιστες στιγμές για να έλθουν και επίσημα τα Χριστούγεννα και φέτος όπως και κάθε χρόνο άλλωστε...Ελάχιστες στιγμές μέχρι να σημάνουν οι καμπάνες και να μας αναγγείλουν τον ερχομό της γνωστής ως και γιορτής της αγάπης..Το κλίμα είναι εορταστικό, οι διαφορές αμβλύνονται και η διάθεση όλων γίνεται καλύτερη...Πάντως μην περιμένετε από εμένα να αναφερθώ σε τυπικές φανφάρες σε σχέση με τη συγκεκριμένη γιορτή, με επετειακό στυλ και glamorous ύφος...Όποιος επιζητεί κάτι τέτοιο, δεν έχει παρά να ανοίξει ένα τυπικό περιοδικό ή μια οποιαδήποτε εφημερίδα στις ιλουστρασιόν φωτογραφίες των οποίων απεικονίζεται όλο το κλίμα της εποχής...

Απλά ο φτωχός συγγενής θα προσπαθήσει σαν ένας Διογένης μιας άλλης εποχής, να ψάξει να βρει και να αφουγκραστεί το πραγματικό νόημα της συγκεκριμένης γιορτής, μπας και αντιληφθεί κάποτε τον λόγο για τον οποίο γίνονται διάφορα πράγματα γύρω του...Κάτι παρόμοιο πράττω σε όλες τις ανάλογες περιπτώσεις και δεν βλέπω να υπάρχει ουδείς λόγος για να μη συνεχίσω το ίδιο τροπάριο και τώρα...Μην με ρωτήσετε αν η έρευνα μου είχε αποτέλεσμα και αν κατάφερα τελικά να το ανακαλύψω, διότι θα σας απαντήσω αρνητικά παρ όλη τη μακρά σκέψη και την αρκετή φαιά ουσία που κατανάλωσα...Άλλωστε ούτε ιδιαίτερα έξυπνο θεωρώ τον εαυτό μου, ούτε ο δείκτης ευφυίας μου αγγίζει τα επίπεδα άλλων...Τουλάχιστον σύμφωνα με τρίτους παρατηρητές...Αν και να σας πω την αλήθεια, δε δίνω δεκάρα για αυτό...Δεν θέλω να είμαι έξυπνος, θέλω να είμαι σκεπτόμενος και ας κάποιοι νομίζουν πως κυνηγάω χίμαιρες...Ας είναι...

Μπορεί να μην ανακάλυψα λοιπόν το πνεύμα των Χριστουγέννων, αλλά τουλάχιστον θεωρώ πως είμαι σε θέση να κρίνω, τι δεν είναι σίγουρα τα Χριστούγεννα..Τουλάχιστον σύμφωνα με τα προσωπικά μου ταπεινά και υποκειμενικά κριτήρια...Για να δούμε λοιπόν...

-Δεν είναι λοιπόν Χριστούγεννα, φίλοι μου, όλος αυτός ο illustration κόσμος που μας προβάλλουν τα μέσα μαζικής ενημέρωσης μέσω στημένων event, βλαχο-celebrities γ κατηγορίας και ειδήσεων του κώλου που πολλές φορές μας κάνουν να απορούμε για το δρόμο και τον τρόπο ζωής που έχουμε επιλέξει...

-Χριστούγεννα δεν είναι η αθεράπευτη μανία για shopping που κυριεύει τον Έλληνα κάτι τέτοιες ημέρες και τον κάνει να ξεφεύγει εντελώς από κάθε έννοια υποτυπώδους προγραμματισμού ικανοποιώντας ψεύτικες και εφήμερες ανάγκες, αφήνοντας στην άκρη όλα τα ουσιώδη....
-Χριστούγεννα επίσης δεν πιστεύω πως είναι να κάνουμε όλα τα πράγματα σαν ένα καθιερωμένο έθιμο έτσι από συνήθεια και για να τηρήσουμε τους τύπους και να το παίξουμε comme il faut!!!

-Χριστούγεννα δεν είναι σίγουρα η καταπίεση των δικών μας ανθρώπων, θεωρώντας πως ο μόνος σωστός τρόπος εορτασμού είναι ο καθιερωμένος, μη αφήνοντας στους άλλους κανένα περιθώριο έρευνας...

-Χριστούγεννα θαρρώ πως δεν είναι ούτε οι μεγάλοι σταυροί και οι επιδεικτικές μετάνοιες, αν δεν συνοδεύονται από πραγματικά καλές πράξεις, γεμάτες αγάπη και αφοσίωση...
-Φυσικά Χριστούγεννα δεν νομίζω πως είναι σίγουρα τα προγραμματισμένα τριήμερα εδώ και πολύ καιρό, οι λοξές ματιές στο ημερολόγιο από τον Αύγουστο κιόλας για να δούμε τι ημέρα πέφτει η γιορτή, ούτε φυσικά οι ακριβοπληρωμένες διανυκτερεύσεις σε χιονισμένα σαλέ σε μέρη που δεν έχουν τίποτα ουσιαστικό να προσφέρουν πέρα από ένα αμφισβητούμενο καλό όνομα(Για ποια Αράχοβα χτυπά η καμπάνα άραγε;)
-Δεν υπάρχει επίσης καμία αμφιβολία πως Χριστούγεννα δεν είναι επ'ουδενί όλα αυτά τα εκατομμύρια λαμπιόνια κινέζικης παραγωγής που στολίζουν τα σπίτια μας σε τόσο μεγάλο βαθμό υπερβολής, έτσι ώστε το πρωτάθλημα της γραφικότητας να αποκτά χιλιάδες πραγματικούς διεκδικητές...

-Όπως επίσης Χριστούγεννα δεν είναι το ψεύτικο και παροδικό ενδιαφέρον για κοινωνικές ομάδες και μοναχικούς ή ανήμπορους ανθρώπους, τους οποίους αγνοούμε όλη τη χρονιά και ξαφνικά τους θυμόμαστε τέτοιες ημέρες, θέλοντας ίσως να διώξουμε τις ερινύες που μας βασανίζουν το μυαλό, ξεχνώντας πως τέτοιες συμπεριφορές είναι σαν να θέλεις να θεραπεύσεις μια σοβαρή αρρώστια με ασπιρίνες...

-Πέρα από όλα τα υπόλοιπα Χριστούγεννα δεν είναι η τεράστια κατανάλωση γλυκών, φαγητών και ποτών σε τεράστιες ποσότητες, έτσι για να το ρίξουμε έξω, λες και τον υπόλοιπο καιρό ζούμε σε περίοδο λιμού...

-Για να μη σας πω, πως Χριστούγεννα δεν είναι καν η τήρηση των παλαιών αλλά και των ξενόφερτων εθίμων, αν αυτά πραγματοποιούνται για το θεαθήναι χωρίς κανένα υπόβαθρο...

Κατά την ταπεινή μου άποψη λοιπόν φίλοι μου όλα τα παραπάνω δεν αποτελούν Χριστούγεννα..Ή για να είμαι απόλυτα ακριβής, τα Χριστούγεννα δεν είναι μόνο όλα τα παραπάνω...Είναι και αυτά, αλλά είναι και κάτι βαθύτερο σίγουρα, το οποίο για τον καθένα είναι διαφορετικό...Και όταν λέω βαθύτερο εννοώ, πως τουλάχιστον όλες οι καλές μας πράξεις και οι συμπεριφορές ας μην περιορίζονται χάριν εθίμου μόνο κατά τις ημέρες των Χριστουγέννων, αλλά να γίνουν καθημερινή μας πρακτική...Μόνο έτσι ίσως όλα τα προαναφερόμενα αποκτήσουν τη θέση που τους αξίζει στη ζωή μας...Επίσης ίσως μόνο έτσι θα μπορέσουμε να κάνουμε τη ζωή των γύρω μας καλύτερη και να ξεφύγουμε από τη μελαγχολία των εορτών που όσο περνούν τα χρόνια τόσο πλήττει όλο και περισσότερους και τείνει να γίνει και αυτή μόδα..

Αλλά σε τελική ανάλυση, όλα τα παραπάνω είναι προσωπικές σκέψεις, ίσως και αυθαίρετες...Ποιος είμαι εγώ που θα καθορίσω ποιο είναι το σωστό και το λάθος, το καλό και το κακό, το χρήσιμο και το ωφέλιμο, το πρέπον και το απρεπές, το ειλικρινές και το ψεύτικο αλλά και το πραγματικό νόημα μιας εορτής που δίνει στον πολύ κόσμο το έναυσμα να ξεδώσει και να ξεφύγει έστω και για λίγο από την αφόρητη καθημερινή ρουτίνα; Μακριά από εμένα τέτοια βάρη...Εδώ δεν μπορώ να κάνω καλά τον εαυτό μου και να ανακαλύψω τι πραγματικά θέλω, θα πει κανείς...

Επομένως, ύστερα από όλα αυτά η επωδός δεν θα μπορούσε να είναι άλλη πέρα από την ακόλουθη...Καλά Χριστούγεννα εύχομαι ολόψυχα σε όλους...Είθε να συμβεί το καλύτερο για τον καθένα αλλά και για τον κακόμοιρο τον τόπο μας...Είθε όλα τα όνειρα και οι στόχοι που έχουμε στη ζωή μας, να γίνουν πραγματικότητα κάποια ημέρα...Και ο καθένας να περάσει όσο καλύτερα μπορεί, με όποιον τρόπο και να αποφασίσει να γιορτάσει τούτη τη μεγάλη γιορτή...Είτε γλεντώντας, είτε ξενυχτώντας, είτε πίνοντας, είτε διαβάζοντας, είτε...είτε...είτε...Άλλωστε ο καθένας, είναι σε θέση να κρίνει τι είναι αυτό που τον γεμίζει, τον ωφελεί, τον ικανοποιεί...Τα θέσφατα και οι γενικοί κανόνες έπαψαν να ισχύουν προ πολλού...

Καλά Χριστούγεννα λοιπόν και πάλι σε όλους....

υγ1 Το Χριστουγεννιάτικο αυτό παραλήρημα δεν θα μπορούσε να κλείσει χωρίς τραγουδάκι...Το προστάζουν οι ημέρες και το σηκώνει το κλίμα...Τραγούδια για τη συγκεκριμένη ημέρα υπάρχουν πολλά, όμορφα τε και γελοία...Φυσικά μην περιμένετε από εμένα ούτε να ανεβάσω κανένα συμβατικό βίντεο με παραδοσιακά κάλαντα και ύμνους, ούτε κανένα από τα απαράδεκτα τραγούδια της σύγχρονης δισκογραφίας που μιλούν για τη συγκεκριμένη εορτή...Για την ακρίβεια, ανεβάζω ένα τραγούδι που δε μιλά καν για Χριστούγεννα, αλλά μιλά για το τι αισθάνεται ο καθένας, τι έχει μέσα στην καρδιά του και τα αντιφατικά συναισθήματα που τον διέπουν, ποια είναι η προσωπική του αλήθεια πέρα από δόγματα και αξιώματα....Ξέρω σας μπέρδεψα...Απολαύστε λοιπόν ένα από πιο όμορφα τραγούδια που έχω ακούσει τελευταία...Είναι το 'Alef' από το συγκρότημα 'ανοιχτή θάλασσα'...Και όπως λένε εύστοχα οι στίχοι η προσωπική αλήθεια του καθενός είναι αυτή που μετράει και αυτή που μπορεί να μας δείξει το δρόμο, μακριά από αυτόκλητους και ψεύτικους σωτήρες...Ένα τραγουδάκι, που αναδεικνύει κατά την ταπεινή μου άποψη το νόημα της γιορτής, πολύ περισσότερο από όλα τα συμβατικά χριστουγεννιάτικα τραγουδάκια...

Χρήσιμες ματιές στο αθλητικό παρελθόν των ομάδων...

Ένα από τα ελάχιστα τηλεοπτικά προγράμματα που παρακολουθούσα σχεδόν ανελλιπώς τους προηγούμενους μήνες, είναι η αθλητική αναδρομή που έκανε η τηλεόραση του ΣΚΑΙ στους πρωταγωνιστές των μεγαλύτερων ελληνικών ομάδων του ποδοσφαίρου και του μπάσκετ από παλιά έως σήμερα...Η συγκεκριμένη αναδρομή αφορούσε τόσο συλλόγους όσο και τις εθνικές ομάδες των δύο αθλημάτων και αφηγούνταν με λεπτομέρειες γνωστές και όχι μόνο πτυχές της αθλητικής ιστορίας τους. Η ώρα προβολής των συγκεκριμένων εκπομπών, η απουσία άλλων αξιόλογων προγραμμάτων αλλά και η αγάπη που έχω για οτιδήποτε σχετίζεται με τον αθλητισμό με έκανε να παρακολουθώ τη συγκεκριμένη σειρά στο σύνολο της, από τη στιγμή που το κανάλι φρόντιζε με συνεχείς επαναλήψεις να μας δίνει ευκαιρίες...
Από ότι κατάλαβα, η συγκεκριμένη σειρά εντασσόταν στη γενικότερη προσπάθεια του συγκεκριμένου καναλιού με προφανείς οικονομικούς σκοπούς, αφού η συγκεκριμένη σειρά εκπομπών συνοδευόταν από την έκδοση αντίστοιχων βιβλίων από αυτούς...Φαντάζομαι μάλιστα, πως και αυτή εντάσσεται σε όλο αυτό το αθλητικό project του σταθμού, που περιλαμβάνει το διαγωνισμό για την καλύτερη πεντάδα μπασκετμπολιστών, την ψηφοφορία για τους καλύτερους ποδοσφαιριστές όλων των εποχών που ήδη νομίζω τρέχει, ααλλά και διάφορα άλλα τέτοιου ή παρόμοιου είδους events, στα οποία επιδίδεται το κανάλι αυτό...Στόχος της συγκεκριμένης ανάρτησης δεν είναι να πραγματευτώ τα κίνητρα του καναλιού φυσικά ούτε την υφή των αποτελεσμάτων (αυτό θα γίνει εν καιρώ...). Ίσα ίσα που θα έλεγα, πως η συγκεκριμένη ιστορική αναδρομή ήταν πολύ άρτια και καλοδουλεμένη με βάση τα ελληνικά δεδομένα αφού συνοδευόταν από πλούσιο αρχειακό οπτικό υλικό, όσο και από τη συμμετοχή πολλών πρωταγωνιστών διαφόρων εποχών, που τώρα κατέθεταν την άποψη τους για το παρελθόν...Απλά επειδή δεν μπορώ να παρακολουθώ μια οποιαδήποτε εκπομπή χωρίς να προσπαθώ να δω πίσω από την κουρτίνα και να αναλωθώ σε προσωπικές σκέψεις εμβαθύνοντας στα γεγονότα, αυτό έπραξα και στην περίπτωση αυτή...Στη συνέχεια λοιπόν, θα αραδιάσω κάποιες σκόρπιες σκέψεις που γεννήθηκαν στο μυαλό μου, (ξανά)παρακολουθώντας τα παλιά κατορθώματα των αστέρων της στρογγυλής θεάς (ασπρόμαυρης και πορτοκαλί...) καθώς επίσης και κάποια μηνύματα που αναδύονταν από όλα αυτά αβίαστα...

Το πρώτο μήνυμα που μπορούσε να εξάγει κανείς παρακολουθώντας την αφήγηση, είναι το πόσο διαφορετικά είναι τα αθλήματα τώρα σε σχέση με π. χ. 20 χρόνια πριν, για να μην πω με ακόμη παλαιότερα....Όλοι το φανταζόμασταν, αλλά όταν το παρακολουθείς συγκεντρωμένο είναι διαφορετικά...Δεν αναφέρομαι σε τακτικά θέματα...Παλιά το ποδόσφαιρο απαιτούσε ως κύριο προσόν του αθλητή την τεχνική κατάρτιση...Σήμερα απαιτεί το καλογυμνασμένο σώμα και την τεράστια φυσική αντοχή...Για την ακρίβεια σήμερα, αν μπορείς και τρέχεις ακούραστα πολλά χιλιόμετρα ακόμη και να μην έχεις κλοτσήσει μπάλα ποτέ στη ζωή σου, έχεις σοβαρές πιθανότητες να γίνεις επαγγελματίας ποδοσφαιριστής και να κερδίσεις σοβαρά συμβόλαια...Για όποιον διαφωνεί, του συνιστώ να παρακολουθήσει έναν τυπικό αγώνα Α εθνικής και θα πειστεί για του λόγου το αληθές...Για παράδειγμα παρακολουθούσα τη δαντελένια κίνηση του αξεπέραστου Γιώργου Δεληκάρη, την προσωπικότητα του Κούδα, το ξεπέταγμα του Μαύρου ή τις κινήσεις του Δομάζου και αναλογιζόμουν αν υπάρχει αυτή την εποχή Έλληνας παίχτης που να κάνει τα ανάλογα...Ή αν θα γινόταν ποτέ σήμερα επαγγελματίας κάποιος με τη σωματοδομή του Αναστόπουλου;Ή αν υπάρχει σύγχρονος μπασκετμπολίστας που μπορεί να κάνει ότι έκανε ο Γκάλης για παράδειγμα έστω στο μισό, ή όσα έκανε με το μυαλό του μόνο ο τεράστιος Φάνης Χριστοδούλου, για τον οποίο ο Συρίγος είπε στην αντίστοιχη εκπομπή πως άναβε το ένα τσιγάρο πίσω από το άλλο...Ουδείς...Σήμερα, όλοι παίζουν με τη δύναμη και το σώμα και εν πολλοίς επενδύουν στο καταστροφικό παιχνίδι...Ξέρω πως τα αθλήματα έχουν αλλάξει κατά πολύ...Αλλά μόνο στην Ελλάδα θαρρώ πως το δημιουργικό ταλέντο έχει εξοβελιστεί μαζί με τη χαρά του παιχνιδιού, για να πάρουν τη θέση τους η δύναμη...Δεν χρειάζονται άλλωστε πολλά πολλά...Ένα απλό ματς παιδικού πρωταθλήματος αν παρακολουθήσει κανείς, αρκεί...

Αλλά πέρα από αυτό, η παράνοια μου φτάνει πολλές στο να σκέφτομαι πολλές φορές άκρως αντιφατικά...Να το εξηγήσω λίγο αυτό...Όλοι εμείς που πηγαίνουμε σιγά σιγά να περάσουμε το κατώφλι των 30 χρόνων ζωής, αντλούμε τις αθλητικές παραστάσεις για το παρελθόν, από κάποια ασπρόμαυρα βίντεο με highlights, τα οποία παρουσιάζουν επιλεγμένα στιγμιότυπα...Ελάχιστοι είχαν ποτέ την ευκαιρία να παρακολουθήσουν ένα ολόκληρο ματς...Με αυτό θέλω να πω, πως ενδεχομένως αυτά τα στιγμιότυπα σε συνδυασμό με τις αφηγήσεις των μεγάλων, μεγαλώνουν στο νου μας μέτριους ποδοσφαιριστές ή μπασκετμπολίστες και τους κάνουν να φαίνονται υπεράνθρωποι...Ίσως αν είχαμε την ευκαιρία να ταξιδέψουμε πίσω στο χρόνο (στη δεκαετία του 70 για παράδειγμα..) για να παρακολουθήσουμε δια ζώσης ένα ματς π.χ. Ολυμπιακού-Παναθηναικού να ανακαλύπταμε πως ο Αντώνης Αντωνιάδης ήταν ένας χειρότερος Πετρόπουλος, ο Σιδέρης κάποιος για αναπληρωματικός του Μήτρογλου, ο Δομάζος κάτι σαν τον Ελίνι Δημούτσο και ο Δεληκάρης ένα κράμα Άρη Σοιλέδη και Γιάννη Φετφατζίδη; Κατανοώ φυσικά το μέγεθος της υπερβολής μου...Όμως, είναι γενική αλήθεια πως κάθε γενιά μιλά στις επόμενες για την εποχή που έζησε, με πύρινα λόγια μεγεθύνοντας καταστάσεις και προσωπικότητες για να αποδείξει τη σπουδαιότητα της παλιάς εποχής και την ανωτερότητα της απέναντι στη νεώτερη...Είναι σαν τον κυνηγό ή τον ψαρά που πάντα έχουν να διηγηθούν ένδοξες ιστορίες για τη λεία τους και τις επιτυχίες τους, παρότι από την αφαγία έχουν γίνει σαν ξυλαπόστολοι...Είναι νόμος της ζωής κάτι τέτοιο, ο οποίος σε συνδυασμό με τα highlights μπορεί να δημιουργήσει μια θολή εικόνα για την ακριβή εκτίμηση της αξίας των παλιών πρωταγωνιστών..Δεν συμβαίνει στο μέγεθος το οποίο με γενναία και τεράστια δόση υπερβολής περιέγραψα πριν...Αλλά με το χέρι στην καρδιά, μπορείτε να φανταστείτε τη σκηνή να μιλάμε σε 25 χρόνια στους απογόνους μας και να τους λέμε για το πόσο παιχταράς ήταν ο Ζαϊρί, πόσο γκολτζής ήταν ο Χριστοδουλόπουλος και πόσο τεχνίτης ήταν ο Μπλάνκο, σε αντιδιαστολή με τα μελλοντικά αστέρια; Επειδή όλοι λίγο πολύ θα το κάνουμε λοιπόν το ατόπημα αυτό, ας είμαστε τουλάχιστον φειδωλοί τώρα σε σχέση με το παρελθόν, από τη στιγμή που δεν είχαμε την τύχη να το βιώσουμε...

Πάντως όποια εκδοχή και να επιλέξει κανείς, η παρακολούθηση τέτοιου είδους εκπομπών αποτελεί πρώτης τάξης ευκαιρία, ούτως ώστε κάποιοι νέοι οπαδοί να μάθουν κάποια πράγματα για την ιστορία της ομάδας τους...Έτσι θα αυξηθεί το επίπεδο τους και θα πάψουν να βολεύονται με το σημερινό κατάντημα των ομάδων τους...Όλοι αποφασίσαμε να υποστηρίζουμε μια ομάδα πιθανώς για έναν τυχαίο λόγο ή μια τυχαία επιρροή, καλό όμως είναι να μάθουμε πέντε βασικά πράγματα για το τι πρεσβεύει αυτή και ποιο ήταν το παρελθόν της...Διότι όταν ο οπαδός του ΠΑΟΚ θα συνειδητοποιήσει πως όταν είχε κάποτε στη σύνθεση του π. χ. Παρίδη, Κούδα, Ασλανίδη, Σαράφη κ.α. θα δει πως τη φανέλα αυτή δεν αξίζουν να τη φορούν τα σημερινά παιχτάκια...Όταν ο οπαδός του Ολυμπιακού θα διαβάσει για τις επελάσεις του Μποτίνου, τα κόλπα του Δεληκάρη, την αρχοντική μορφή του Μουράτη που ενσάρκωνε ατόφια την ολυμπιακή ψυχή κ.α. πιθανώς να αντιληφθεί το μέγεθος της σημερινής κοροιδίας...Το ίδιο και οι φίλαθλοι του Παναθηναικού, οι οποίο έμαθαν να ικανοποιούνται με τα ελάχιστα...Καλά για το ένδοξο παρελθόν της ΑΕΚ δεν μιλώ καν...Διότι ακόμα και ένδοξο να μην ήταν, από το σημερινό τίποτα θα ήταν μακράν καλύτερο...

Εκεί που όμως δεν χωρά καμία αμφιβολία είναι στη διαφορά του αθλητικού κλίματος κάθε εποχής...Παλιά, υπήρχε ο ερασιτεχνισμός και το αθλητικό πνεύμα τουλάχιστον ως ένα βαθμό...Υπήρχε η αγάπη για τη φανέλα και το χρήμα δεν ήταν το παν, για αυτό και οι παίχτες δένονταν με τις ομάδες και σπάνια τις άλλαζαν, όχι σαν σήμερα που οι ποδοσφαιρικές σημαίες είναι είδος προς εξαφάνιση...Υπήρχε επίσης φανατισμός, ο οποίος όμως σπανίως έφτανε στα άκρα....Υπήρχε και τότε χρήμα για τους πρωταγωνιστές, σε καμία περίπτωση όμως στο ύψος των σημερινών προκλητικών επιπέδων...Ενώ σήμερα; Σήμερα ο φανατισμός έχει ξεπεράσει προ πολλού τα όποια όρια, ενώ η καφρίλα είναι τόσο ενοχλητικά έντονη, που εύκολα μπορείς να την οσφρηστείς στην ηλεκτρισμένη ατμόσφαιρα..Σήμερα, υπάρχουν επαγγελματίες οπαδοί που πηγαίνουν στα γήπεδα μόνο και μόνο για να βρίσουν και να σπάσουν, σε σημείο που δεν καταλαβαίνουν πότε μπαίνει γκολ...Σήμερα υπάρχουν παίχτες αληθινά δημιουργήματα δημοσιογράφων, οι οποίοι κάνουν το άσπρο μαύρο γράφοντας αγιογραφίες για πολλούς ναι μεν αντικειμενικά άμπαλους, πλην όμως αξιόπιστες πηγές πληροφόρησης σε ένα άνευ προηγουμένου δούναι και λαβείν...Μια απλή παρατήρηση στα στιγμιότυπα από τους παλιούς αγώνες να ρίξει κανείς, θα δει πως τα γήπεδα ήταν γεμάτα και οι οπαδοί να είναι ανάμεικτοι, σε αντιδιαστολή με τη σημερινή θλιβερή πραγματικότητα που προστάζει να υπάρχουν στο γήπεδο μόνο οπαδοί της γηπεδούχου ομάδας χωρίς όμως να αποφεύγονται τα επεισόδια...

Όλα αυτά και ακόμη περισσότερο μου έρχονται στο μυαλό, κάθε φορά που αντικρύζω το αθλητικό παρελθόν των ελληνικών ομάδων...Μια ιστορία για την οποία είναι δύσκολο να έχει κανείς σφαιρική και κρυστάλλινη άποψη, κρίνοντας από κάποια στιγμιότυπα και κάποιες ενδεχομένως υποκειμενικές απόψεις αυτοπτών μαρτύρων...Όπως και να χει πάντως, το ποδοσφαιρικό παρελθόν θαρρώ πως έχει πολλά να μας διδάξει σε σχέση με το παρόν, για αυτό καλό θα είναι όλοι να ανατρέξουμε σε αυτό και τουλάχιστον να εμβαθύνουμε στην ιστορία της ομάδας που υποστηρίζουμε και να παρατηρήσουμε και να συγκρίνουμε τους ποδοσφαιριστές, τις αντίστοιχες διοικήσεις αλλά και το κλίμα της εποχής...Πως όταν ερωτεύεσαι μια κοπέλα, ζητάς να μάθεις τα πάντα από το παρελθόν της; Κατί παρόμοιο συμβαίνει και με τις ομάδες...Διότι καλώς ή κακώς για κάποιους, η ιστορία των ομάδων έχει αρχίσει να γράφεται πριν εμφανιστεί ο κάθε τυχάρπαστος πρωταθλητής, πράσινη, ώρα, σπορ του βορρά και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις...Όσο κι αν κάποιοι κοντόφθαλμοι οπαδοί έχουν πειστεί δυστυχώς για το αντίθετο...

Όσο για μένα, ένα έχω να πω...Αν ήξερε η τηλεόραση του ΣΚΑΙ όλες αυτές τις σκέψεις που μου προκάλεσε με μια σειρά εκπομπών, θα ήταν απόλυτα ικανοποιημένή για την επίτευξη των στόχων της, πέρα από το προφανές οικονομικό υπόβαθρο...Τι να πω...Ίσως θα πρέπει να το κοιτάξω...

Ο δρόμος έχει τη δική του ιστορία...

Λένε πολλές φορές πως το να είσαι απόλυτος και να διαρρηγνύεις τα ιμάτια σου για κάτι πως δε θα το κάνεις ποτέ στη ζωή σου, δεν είναι καλό διότι θα έρθει η στιγμή που θα αναγκαστείς να καταπιείς τα λόγια σου... Κάτι παρόμοιο, συνέβη και σε μένα...Ενώ πάντα έλεγα πως δε θα χρησιμοποιήσω ποτέ το αυτοκίνητο για τις καθημερινές μου μετακινήσεις στην πρωτεύουσα, τελικά εκ των συνθηκών αναγκάστηκα να πράττω καθημερινά ακριβώς το αντίθετο...Εδώ και ένα τρίμηνο περίπου, βάζω και εγώ το λιθαράκι μου στο τερατώδες πρόβλημα της αφόρητης κίνησης, που τρώει τις σάρκες της κακόμοιρης τούτης πόλης και όχι μόνο...Ταξιδεύοντας πάντως με το αυτοκίνητο στην πόλη τούτη, σου δίνεται η ευκαιρία να παρατηρήσεις πολλά πράγματα που συμβαίνουν γύρω σου καθημερινά, κάνοντας διάφορες σκέψεις, τις οποίες υπό άλλες συνθήκες ίσως ποτέ να μην έκανες. Η τυποποιημένη διαδρομή μάλιστα προσφέρεται για τέτοια πράγματα και τέτοιες σκέψεις...Σκέψεις που έχουν να κάνουν με όλα εκείνα τα παράξενα, τα τραγελαφικά και τα κωμικοτραγικά που λαμβάνουν χώρα σε καθημερινή βάση στους αθηναϊκούς δρόμους...Βάζουμε πρώτη ταχύτητα λοιπόν, αφήνουμε σιγά σιγά το συμπλέκτη και το ταξίδι μόλις ξεκίνησε...

Ευτυχώς ή δυστυχώς είμαι αναγκασμένος σε πολλές περιπτώσεις να χρησιμοποιώ τα διόδια κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, τόσο κάποια της αττικής οδού όσο και αυτά στο δρόμο προς την επαρχία...Ευτυχώς λέω επειδή πολλές φορές, η χρήση της αττικής οδού διευκολύνει αφάνταστα μια διαδρομή και σε απαλλάσσει από τους σκοπέλους του αφόρητου μποτιλιαρίσματος. Δυστυχώς λέω από την άλλη πλευρά, διότι η τιμή των ελληνικών διοδίων είναι εξωφρενικά και ληστρικά υψηλή κατά την ταπεινή μου άποψη. Η άποψη για το χαράτσι αυτό ενισχύεται τόσο από την κακή ποιότητα των δρόμων, όσο και από το γεγονός ότι μιλάμε για έργα τα οποία ο Έλληνας έχει χρυσοπληρώσει αρκετές φορές πάνω από την αξία τους για να βγουν οι απαραίτητες μίζες, για να μη μιλήσω για τις τεράστιες καθυστερήσεις στα έργα αυτά...Αλλά αυτή τη φορά το θέμα μου δεν είναι η συγκεκριμένη κλεψιά...Είναι η συμπεριφορά των υπαλλήλων στα ταμεία των διοδίων. Ντυμένοι ομοιόμορφα σαν στρατιωτάκια, σου ρίχνουν μια λοξή ματιά, παίρνουν τα χρήματα σου και φεύγοντας αν είσαι τυχερός θα σου ψελλίσουν ένα στραβωμένο ευχαριστώ...Αγαπητοί μου φίλοι, ευχαριστώ λέει κάποιος όταν πηγαίνεις στο μαγαζί του και ψωνίζεις...Ευχαριστώ σου λέει επίσης ένας ιδιοκτήτης εστιατορίου, το οποίο προτιμάς να πας για φαγητό...Τελοσπάντων το ευχαριστώ το ξεστομίζει κάποιος όταν προτιμάς την υπηρεσία ή το προϊόν που προσφέρει έναντι των ανταγωνιστών του...Δεν νομιμοποιείται να στο πει κάποιος όταν με το ζόρι σε υποχρεώνει να του καταβάλλεις χαράτσι, μη έχοντας κάποιαν άλλη επιλογή...Πείτε ρε παιδιά κάτι άλλο...Πείτε καλό δρόμο, πείτε καλό απόγευμα, πείτε να είσαι καλά και σκάστε και κανένα χαμόγελο σε αυτούς που σας πληρώνουν και μην αποκτάται τη νοοτροπία της διεκπεραίωσης, η οποία είναι κτήμα των δημοσίων υπαλλήλων...Αφού η πράξη γίνεται που γίνεται, τουλάχιστον ας υπάρχει και λίγο συναίσθημα...Και μη μου πει κανείς πως τους τσουβαλιάζω όλους, μιλώ για προσωπικές μου εμπειρίες, ενώ υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις...

Η Αθήνα σαν πόλη παρότι περιστοιχίζεται από βουνά, δεν μπορεί επ'ουδενί να θεωρηθεί ως ορεινή πόλη...Ο καιρός είναι σε γενικές γραμμές καλός ειδικά προς τα κάτω, ενώ και προς τα βόρεια ο καιρός ναι μεν είναι λιγάκι ψυχρότερος πάντα, αλλά χωρίς ακραίες διακυμάνσεις..Άντε αραιά και που (μια φορά το χρόνο και αν...) να ρίξει χιόνι στα βόρεια, ενώ στο κέντρο κάτι τέτοιο συμβαίνει πάρα πολύ σπάνια...Γιατί σας βομβαρδίζω με τόσες ανούσιες πληροφορίες σαν μετεωρολόγος ; Μα πολύ απλά επειδή ψάχνω να βρω το λόγο για τον οποίο στην πρωτεύουσα υπάρχουν και κυκλοφορούν τόσα πολλά αυτοκίνητα μεγάλου κυβισμού (τζιπ και μεγάλα αυτοκίνητα, αλλά και cayenne-οειδή...)...Βλέπεις κάτι τεράστια αυτοκίνητα να προσπαθούν να διασχίσουν κάποια στενά δρομάκια του κέντρου αλλά και των προαστίων και προσπαθείς να καταλάβεις τι χρησιμότητα εξυπηρετεί η κατοχή τους...Λες και ζούμε στην κορυφή του Ολύμπου...Για να μην αναφερθώ στην απερίγραπτη υποκρισία μερικών οι οποίοι στο όνομα της προστασίας του περιβάλλοντος αγοράζουν υβριδικά αυτοκίνητα, τα οποία επίσης είναι θεόρατα, και μοιάζουν με άρματα μάχης...Φυσικά και καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο υπάρχουν τέτοιου είδους υπερβολές, αλλά έστω και βαθιά μέσα μου αρνούμαι να το πιστέψω...Ο Έλληνας έχει διαβρωθεί από το κυνήγι των καταναλωτικών αγαθών, τα οποία προ πολλού έχει αναγορεύσει σε πρώτιστο σκοπό της ζωής του...Έστω και αν τα περισσότερα από αυτά τα άρματα είναι δανεικά και επίσης πολλά στο τέλος κατάσχονται...Τι τους νοιάζει; Αυτούς τους νοιάζει η επίδειξη επί όλων ημών των θεωρούμενων πληβείων της κοινωνίας τούτης...Οδηγούν στο δρόμο και αισθάνονται σαν βασιλιάδες...Αφήστε που θεωρούν πως έχουν πάντα προτεραιότητα, μόνο και μόνο επειδή έχουν ένα ακριβό αμάξι και ίσως κάποια χρήματα παραπάνω...

Κολλώντας μερικές φορές στην κίνηση των αθηναϊκών δρόμων για αρκετή ώρα, αλλά και όταν παραμένω σταματημένος στα φανάρια παρατηρώ τα αυτοκίνητα και τους οδηγούς που βρίσκονται στον κοντινό μου ορίζοντα...Εκεί μπορείς να παρατηρήσεις πολλά είδη ανθρώπων...Απλοί καθημερινοί άνθρωποι, καλοντυμένοι γιάπηδες, μεσήλικες, γυναίκες όλων των ηλικιών, γυναίκες δημόσιοι κίνδυνοι και πολλά άλλα είδη οδηγών...Αυτό όμως που μου προξενεί εξαιρετική εντύπωση είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των αυτοκινήτων έχουν μέσα τους μόνο ένα άτομο...Σχεδόν όλοι είναι μοναχικοί καβαλάρηδες στους αχανείς δρόμους...Επειδή λοιπόν το πρόβλημα της κίνησης στους δρόμους της πόλης είναι κολοσσιαίο, είναι άδικο να υπάρχουν αυτοκίνητα με έναν και μόνον επιβάτη...Καλύτερο και χρησιμότερο θα ήταν να έβγαιναν κινήσεις κάθε ημέρα, έτσι ώστε να μαζεύονταν τέσσερις άνθρωποι που πηγαίνουν στον ίδιο προορισμό και να εξυπηρετούνται από ένα μόνο όχημα...Κάτι σαν ιδιότυπο ταξί δηλαδή, όπου κάθε ημέρα θα γίνεται rotation και θα χρησιμοποιεί το αυτοκίνητο του ο ένας από τους τέσσερις...Με αυτόν τον τρόπο και ο όγκος των αυτοκινήτων που κυκλοφορεί καθημερινά θα μειωθεί συντελώντας στη βελτίωση του προβλήματος της κίνησης, και οι ρύποι που εκπέμπονται στην χιλιοταλαιπωρημένη ατμόσφαιρα θα μειωθούν, αλλά και καινούριες κοινωνικές σχέσεις θα δημιουργηθούν μεταξύ των συμπολιτών μας...Ξέρω πως πολλοί θα βρείτε την παραπάνω πρόταση φαιδρή και ίσως και γελοία...Αλλά μήπως γελοία δεν είναι όλα τα μέτρα που λαμβάνονται κατά καιρούς από τους ιθύνοντες για την καταπολέμηση της κίνησης και την προστασία της ατμόσφαιρας; Διαφωνεί κανείς άραγε;

Για το τέλος, αισθάνομαι την ανάγκη να αναφέρω κάποιες σκέψεις για την οδηγούς των μεγάλων πόλεων...Για να οδηγήσεις σε μια πόλη όπως η Αθήνα χρειάζεται κυρίως να έχεις υπομονή και να μην έχεις ποτέ νεύρα..Αυτά τα δύο είναι απολύτως βέβαιο πως θα χρειαστούν σε πολλές περιπτώσεις στην πράξη...Για παράδειγμα, όταν μια κοπελίτσα πηγαίνει σε μεσαία λωρίδα μεγάλης λεωφόρου, τόσο αργά σαν χελώνα...Ή όταν κάποιος εξυπνάκιας κάνει σφήνες από λωρίδα σε λωρίδα, η πηγαίνει ανάποδα σε μονόδρομο, ή παρκάρει κυριολεκτικά όπου του κάνει κέφι και τον βολεύει, μη δίνοντας δεκάρα τσακιστή για τους υπόλοιπους οδηγούς...Ή ακόμα χειρότερα κάθε φορά που κάθε ανεγκέφαλος ταρίφας σταματάει όπου βρει για να πάρει πελάτη και αισθάνεται πως είναι περιττό να ανάψει το φλας του για παράδειγμα...Επίσης απαιτείται να έχεις γυμνασμένα χέρια προκειμένου να ανταποκριθείς στις προκλήσεις και να αντιδράσεις άμεσα με τον παραδοσιακό ελληνικό τρόπο...Τέλος απαιτείται η ύπαρξη της παραδοσιακής ελληνικής κουτοπονηριάς για να καταφέρεις να επιβιώσεις οδηγικά...Και αυτό γιατί, συχνά θα χρειαστεί να περάσεις με κόκκινο, να δημιουργήσεις διπλή γραμμή ουράς για να στρίψεις λες και είναι βλάκες όσοι περιμένουν στη σειρά...Ή για να διασχίσεις τη λωρίδα έκτακτης ανάγκης της αττικής οδού, αδιαφορώντας πλήρως για το τι θα συμβεί στην περίπτωση που η λωρίδα αυτή καταστεί αναγκαία σε περίπτωση ατυχήματος...Ή για να παρκάρεις σε σημεία που δεν πρέπει, αδιαφορώντας για το αν θα προκληθούν προβλήματα στους υπολοίπους....Δεν κρύβομαι πίσω από το δάχτυλο μου, αφού και εγώ πολλές φορές κάνω τα ίδια...Ίσως μάλιστα, αυτός είναι και ο μοναδικός τρόπος για να επιβιώσεις οδηγικά σε αυτή την γκρίζα ζούγκλα, αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να τα αναφέρουμε κιόλας και να καυτηριάζουμε τέτοιες νοοτροπίες και συμπεριφορές...

Αυτά είχα σε γενικές γραμμές να αναφέρω επί του θέματος, από τη δική μου οπτική γωνία και μέσα από τη δική μου παράνοια...Λόγια του δρόμου και προσωπικές παραξενιές, που ναι μεν είναι ορατές και λογικά ενοχλούν πολλούς, αλλά ελάχιστοι τελικά είναι αυτοί που τα αναφέρουν, δημιουργώντας ποικίλα ερωτήματα και απορίες για τα στάνταρ της ποιότητας ζωής που επιζητούμε μέσα στη σημερινή ζούγκλα...Δεν ξέρω ειλικρινά....όλα θα φανούν στο χειροκρότημα..

Μια πρώτη ανάγνωση του επερχόμενου Μουντιάλ...

Επανερχόμενος στα αθλητικά αισθάνομαι την ανάγκη να γράψω κάποιες σκέψεις για το επερχόμενο Μουντιάλ...Ξέρω πολλοί περιμένετε να γράψω για τα ελληνικά εγχώρια ποδοσφαιρικά δρώμενα, αλλά αυτό θα το κάνω μετά το πέρας του πρώτου γύρου την προσεχή Κυριακή...Το Μουντιάλ είναι ένα θέμα που θα μας απασχολήσει και θα μας γεμίσει το ερχόμενο καλοκαίρι...Θεωρώ όμως χρήσιμο, ιδίως μετά τη διενέργεια της κλήρωσης και αφού έχουν περάσει αρκετές ημέρες και τοποθετήθηκαν όλοι οι ντεμέκ ειδήμονες, να αναλώσω λίγο χρόνο για να πω κάποια πράγματα περί αυτού...Σκέψεις τόσο αγωνιστικές, όσο εξωαγωνιστικές, που έχουν να κάνουν τόσο με το σύστημα διεξαγωγής, τους πρωταγωνιστές αλλά και τη δική μας Εθνική ομάδα...

H απήχηση του Μουντιάλ και τα οφέλη που απορρέουν από αυτό...

Κατά την ταπεινή μου άποψη η διεξαγωγή του Μουντιάλ κάθε τέσσερα χρόνια είναι το μεγαλύτερο γεγονός που σχετίζεται με το βασιλιά των σπορ...Ακόμα και η απήχηση του Champions League δεν μπορεί να συγκριθεί με αυτή του παγκοσμίου κυπέλλου...Είναι η εθνική εκπροσώπηση, η οποία συναρπάζει όλους τους φιλάθλους ανά τον κόσμο και τους κάνει πολλές φορές να ταυτίζουν την ποδοσφαιρική ομάδα της χώρας με το ίδιο το κράτος...Βλέπετε, δεν είμαστε μόνο εμείς οι Έλληνες οι οποίοι βλέπουμε στα πρόσωπα των διεθνών μας να καθρεφτίζεται η ψυχή του Ελληνικού λαού, μαζί με όλα τα χαρακτηριστικά της φυλής μας, ενώ κρίνουμε τη θέση της χώρας σε σχέση με τα ποδοσφαιρικά αποτελέσματα..Το ίδιο κάνουν και πολλές άλλες χώρες...Ποιος ξεχνά την Αργεντινή του 2002 π.χ., η πορεία της οποίας ήταν έντονα συνυφασμένη με την οικονομική κατάρρευση της εν λόγω χώρας εκείνη την εποχή;...(κάτι μου θυμίζει αυτό...)...Τέτοια παραδείγματα υπάρχουν πάμπολλα...Αυτή την απήχηση εκμεταλλεύονται πολλές κυβερνήσεις και ασκούν πολιτική μέσω του ποδοσφαίρου...Αυτήν την απήχηση εκμεταλλεύεται και η παγκόσμια ομοσπονδία, σκοπεύοντας στη μεγιστοποίηση των κερδών και στη διεύρυνση της παγκόσμιας ποδοσφαιρικής αγοράς σε νέους πελάτες...Τυχαία νομίζετε τους έπιασε ο πόνος να δώσουν τη διοργάνωση στη Νότια Αφρική ή π. χ. παλαιότερα στην Κορέα και την Ιαπωνία, ή ακόμα παλαιότερα σε Μεξικό και Η.Π.Α.; Τα πάντα είναι στοχευμένα σημεία μιας προκαθορισμένης αναπτυξιακής πολιτικής...

Η ασύγκριτη γραφικότητα του προέδρου της Fifa...

Το Μουντιάλ σαν διοργάνωση έχει την ατυχία να το διαχειρίζεται σε όλες τις εκφάνσεις του (οικονομικές, αγωνιστικές, κλπ) μια ομοσπονδία σαν τη Fifa, τα ηνία της οποίας κατέχει εδώ και πολλά χρόνια κάποιος κύριος που έχει ξεπεράσει προ πολλού κάθε όριο γραφικότητας...Μιλώ φυσικά για τον αξιότιμο κύριο Μπλάτερ...Δεν τον θεωρώ χαζό...Απλά ενδιαφέρεται αποκλειστικά για τα οικονομικά οφέλη για την ομοσπονδία και οι προτάσεις του αποσκοπούν μόνο σε αυτόν τον τομέα...Πλάι σε αυτό, υπάρχει και το γεγονός ότι μιλάμε για έναν άνθρωπο που δεν έχει πατήσει χορτάρι ποτέ στη ζωή του,συνεπώς δεν πρέπει να μας προξενούν εντύπωση οι προτάσεις που φέρνει στη δημοσιότητα ο συγκεκριμένος Ελβετός κύριος...Πριν λίγα χρόνια είπε πως το Παγκόσμιο Κύπελλο θα πρέπει να τελείται κάθε δύο χρόνια...Πριν λίγο καιρό ανέλυσε την πρόταση του για την προσωρινή αποβολή παικτών για 5 ή 10 λεπτά, σαν το πόλο περίπου δηλαδή...Από το στόμα του επίσης ακούστηκε η πρόταση για επέκταση της ανάπαυλας του ημιχρόνου κατά 5 λεπτά ακόμη με το πρόσχημα πως η απόσταση που διανύουν οι ποδοσφαιριστές από τον αγωνιστικό χώρο έως τα αποδυτήρια σε πολλά στάδια είναι αρκετά μεγάλη...Τελευταίο του μαργαριτάρι, η πρόταση να διεξαχθεί το προσεχές Μουντιάλ με 33 ομάδες (συμπεριλαμβανομένης και της σφόδρα αδικημένης Ιρλανδίας, λες και δεν υπήρχε κάποιος που ευνοήθηκε σκανδαλωδώς...). Προτάσεις ανέκδοτα μόνο και μόνο για το θεαθήναι που ευτυχώς δεν εφαρμόζονται ποτέ, διότι στην αντίθετη περίπτωση το ποδόσφαιρο σαν άθλημα θα μας είχε ήδη αφήσει χρόνους...

Η ιδανική γεωγραφική κατανομή των ομάδων του Μουντιάλ...

Μια πιθανή αλλαγή σε μια πραγματική αδικία που λαμβάνει χώρα εδώ και χρόνια και για την οποία δεν μιλάει κανείς υπεύθυνος, είναι η εκπροσώπηση των πέντε ηπείρων στο Παγκόσμιο Κύπελλο...Κύριοι, η συμμετοχή στο Μουντιάλ δεν θα πρέπει να έχει σχέση ούτε με πληθυσμιακούς λόγους, ούτε με τις χώρες που απαρτίζουν κάθε ήπειρο, ούτε φυσικά με οικονομικά κριτήρια και αποφάσεις και στρατηγικές χορηγών...Είναι λοιπόν εντελώς ανήκουστο να εκπροσωπείται η ήπειρος της Αυστραλίας με 2 χώρες, η Ασία με 3 χώρες η Βόρεια Αμερική με 3 χώρες και η Λατινική Αμερική μόλις με 4 χώρες συν μία αν περάσει από τα μπαράζ...Δεν είναι δυνατόν στο όνομα της εμπορευματοποίησης και της περαιτέρω επέκτασης του θεσμού να υπάρχουν 6!! ομάδες από την Αφρική και να μένουν έξω από το χορό ομάδες και χώρες που προέρχονται από την ήπειρο που στην ουσία γέννησε το πραγματικό ποδόσφαιρο...Για αυτό λοιπόν η Νότια Αμερική θα έπρεπε να εκπροσωπούνταν τουλάχιστον με 7 ομάδες...Αργεντινή, Ουρουγουάη, Παραγουάη, Χιλή, Βραζιλία, Κολομβία και Περού είναι ανήκουστο να μην είναι πάντα παρούσες, τουλάχιστον αυτές...Μιλάμε για χώρες που διδάσκουν πως παίζεται το πραγματικό ποδόσφαιρο, που προσφέρουν πάντα θέαμα, συναρπαστικές και δυναμικές μονομαχίες, σκληρά μαρκαρίσματα, φοβερές φάσεις και πάντα γεννούν μεγάλους ποδοσφαιριστές..Ομάδες που δίνουν πάντα ιδιαίτερο χρώμα σε τέτοιες διοργανώσεις και δεν είναι επ' ουδενί άχρωμες και άοσμες σαν μερικές άλλες.. Αλλά και οι 13 θέσεις για την Ευρώπη είναι λίγες...Για να το τελειώσω η ιδανική κατανομή κατ' εμέ για να αυξηθεί το επίπεδο είναι η εξής: Ευρώπη 16 ομάδες, Λατινική Αμερική 7 (και η 8η μπαράζ με την Αυστραλία), Βόρεια Αμερική 2, Ασία 2, Αφρική 4 και Αυστραλία 1(με μπαράζ με την 8η της Λατινικής Αμερικής)...Αν θέλουμε να βλέπουμε πραγματική μπάλα επιπέδου και όχι εμπορευματοποιημένο κλοτσοσκούφι υπό την αιγίδα των μεγάλων χορηγών...Τόσο απλά...

Η ευκαιρία της μαύρης ηπείρου...

Στο επερχόμενο παγκόσμιο κύπελλο πάντως, μάλλον θα λάμψει το άστρο των εκπροσώπων της μαύρης ηπείρου...Αποτελεί πάγια τακτική της ομοσπονδίας να προωθεί με διάφορους τρόπους και να πριμοδοτεί τόσο τις διοργανώτριες χώρες, όσο και τις χώρες της αντίστοιχης ηπείρου...Το εξόφθαλμο σπρώξιμο της Νότιας Κορέας το 2002 είναι ακόμη πολύ νωπό και δεν πρόκειται να ξεχαστεί εύκολα...Ποιος ξεχνά ότι τότε σφάχτηκαν στυγνά μεγάλες παραδοσιακές δυνάμεις του ποδοσφαίρου όπως η Ιταλία και η Ισπανία, για χάρη των σχιστών ματιών της Νοτίου Κορέας...Κάτι παρόμοιο αναμένω να συμβεί και το προσεχές καλοκαίρι, τόσο με τη Νότιο Αφρική όσο και με τις άλλες εκπροσώπους της συγκεκριμένης ηπείρου..Πάντως για να είμαστε ακριβοδίκαιοι, πολλές Αφρικανικές ομάδες έχουν ανεβάσει κατά πολύ το επίπεδο τους και αργά ή γρήγορα θα πρωταγωνιστούν στο διεθνές ποδοσφαιρικό στερέωμα, με βάση τα αγωνιστικά τους προσόντα και μόνο...Ίσως να είναι οι παραδοσιακές δυνάμεις Καμερούν και Νιγηρία, αλλά πολλές περισσότερες πιθανότητες συγκεντρώνει η εξαιρετική Ακτή Ελεφαντοστού που σε επίπεδο ποδοσφαιριστών δεν έχει απολύτως τίποτα να ζηλέψει από τις μεγάλες ποδοσφαιρικές δυνάμεις..Υπό αυτό το πρίσμα κάνουν λάθος όσοι θεωρούν τη συγκεκριμένη ομάδα άτυχη επειδή κληρώθηκε με Βραζιλία και Πορτογαλία...Μάλλον οι τελευταίοι θα αποδειχθούν άτυχοι, αν υποτιμήσουν τους ελέφαντες...

Ο όμιλος της Εθνικής μας ομάδας...

Δεν μπορώ να αντισταθώ στον πειρασμό να πω λίγα πράγματα και για την κλήρωση της Εθνικής, η οποία επανέρχεται σε Παγκόσμιο Κύπελλο μετά από το ρεζιλίκι του 94 (και δεν αναφέρομαι αγωνιστικά φυσικά)...Αυτό που με κάνει να αισιοδοξώ είναι το άστρο του Ρεχάγκελ που όσο γερνάει τόσο αυτό μεγαλώνει...Πάντως γενικά το κλίμα είναι αισιόδοξο και όλοι πιστεύουν πως η ομάδα θα πάει καλά...Μάλιστα έχουν δημιουργήσει ήδη το ιδανικό σενάριο..Πρώτο ματς οι Κορεάτες τρέχουν χωρίς ουσία, εμείς όμως σε μια στημένη φάση θα εκμεταλλευτούμε το ύψος μας και θα νικήσουμε και στη συνέχεια απέναντι στους υπερφίαλους και ανούσιους Νιγηριανούς θα είμαστε άνετοι...Τρίτο ματς με αδιάφορη την Αργεντινή, ματς "amigos para siempre", ισοπαλία και φύγαμε για τους 16, όπου έρχεται είτε το Μεξικό είτε η Γαλλία, είτε η Νότια Αφρική, είτε η Ουρουγουάη...Δεν λέω καλό το σενάριο αλλά κάπου χάνει...Ειδικά αν η ομάδα δεν προετοιμαστεί επαρκώς στον τομέα της φυσικής κατάστασης και αρκεστεί στο πρόγραμμα του Γερμανού...Στην περίπτωση αυτή θα πάει περίπατο το μοναδικό ίσως πλεονέκτημα που έχει η Εθνική μας σε σχέση με πολλές άλλες εθνικές ομάδες, δηλαδή το γεγονός ότι απαρτίζεται από ποδοσφαιριστές που είναι ζήτημα αν μέσα στη σεζόν αγωνιστούν σε 30-35 ματς το πολύ εκ των οποίων σοβαρά είναι τα 5, σε αντίθεση με τα 70-75 απαιτητικά ματς τη σεζόν παιχτών άλλων εθνικών ομάδων...Συμπερασματικά, ναι μεν η εθνική μας ομάδα είναι πολύ περισσότερο ποδοσφαιρικά έξυπνη από τους ποδοσφαιρικά αφελείς και ανούσιους Κορεάτες και Νιγηριανούς, αλλά αυτό δεν είναι πάντα αρκετό ειδικά αν συνοδεύεται από τακτική αναρχία, απουσία φρεσκάδας, απειθαρχία και ποδοσφαιρικές αλχημείες...Αφήστε που δεν είμαι καθόλου σίγουρος πως μέχρι το τρίτο παιχνίδι η Αργεντινή θα έχει 6 βαθμούς...Ίσα ίσα που υποψιάζομαι πως ξανά θα πέσει όλως τυχαίως καμιά πιστολιά όπως συνέβη και το 94, ιδίως το 98 αλλά και το 2002...Ειδικά η παρουσία του άπειρου Ντιέγκο στον πάγκο της Αργεντινής σε συνδυασμό με όσα κατά κατά καιρούς έχει σούρει στους επαΐοντες (να αγιάσει το στόμα του...), θα παίξουν και αυτά το ρόλο τους...

Αυτά λοιπόν φίλοι μου σαν ένα πρώτο ορεκτικό του επερχόμενου Μουντιάλ, το οποίο θα μας απασχολήσει πολύ περισσότερο στο εγγύς μέλλον...

υγ1 Σε όσους βρίσκουν τη συγκυρία να κληρωθεί η Εθνική μας ξανά με Αργεντινή και Νιγηρία, ως ευκαιρία για αγωνιστική εκδίκηση έχω να πω τούτο...Πολλές φορές, η ιστορία επαναλαμβάνεται ως φάρσα...

υγ2 Συμφωνώ ότι ο Μαραντόνα δεν είναι κανονικός προπονητής...Αλλά ποιος δεν θα γούσταρε να δει τη σκηνή να κερδίζει την κούπα η Αργεντινή σε τελικό με τη Βραζιλία και ο Ντιέγκο να πανηγυρίζει και να κάνει χειρονομίες μπροστά στους εμβρόντητους Μπλάτερ και Πελέ...Ξέρω πως δεν πρόκειται να το επιτρέψουν ποτέ να συμβεί κάτι τέτοιο...Αλλά ποτέ δεν ξέρεις...