Ήρθε η ώρα της αλλαγής...!!!

Σήμερα είναι μια εξαιρετικά δύσκολη ημέρα για το φτωχό συγγενή φίλοι μου. Για να είμαι ειλικρινής, η γενικότερη διάθεση μου θυμίζει Μεγάλη Παρασκευή. Τόσο χάλια αισθάνομαι ψυχολογικά και το χειρότερο είναι πως αν και λαλίστατος, δεν έχω τη δυνατότητα αυτή τη στιγμή να περιγράψω τα συναισθήματα μου. Τι μου συνέβη; Αφήστε το, μην το ρωτάτε καθόλου θα σας πω εν καιρώ όταν υπάρξουν οριστικές εξελίξεις και γεγονότα. Πάρα πολύ σύντομα δηλαδή...

Στη ζωή μου πάντα έβρισκα πολύ δύσκολη την αλλαγή του περιβάλλοντος στο οποίο κινούμαι και με το οποίο συναναστρέφομαι. Γνωρίζω πως για τον περισσότερο κόσμο, αυτό το γεγονός είναι δύσκολο, αλλά για μένα που είμαι κλειστός χαρακτήρας και μοναχικός τύπος είναι ακόμη δυσκολότερο. Θυμάμαι πως παλιά κάποιοι φίλοι μου με είχαν πολύ εύστοχα παρομοιάσει με Λατινοαμερικανό αθλητή... Όπως αυτοί, έτσι και εγώ δυσκολευόμαστε πάρα πολύ στην προσαρμογή στο νέο περιβάλλον και πρέπει να περάσει πολύς χρόνος ούτως ώστε να νιώσουμε πως είμαστε σε οικείο περιβάλλον με "ζεστούς" ανθρώπους. Και όταν προσαρμοστούμε απόλυτα, έρχεται ξαφνικά μια νέα αλλαγή που γκρεμίζει όλα τα προηγούμενα και μας αναγκάζει να αρχίσουμε την προσπάθεια ξανά από την αρχή.

Σκέφτομαι πως ίσως έτσι είναι η μοίρα μου...να γυρίζω σαν τσιγγάνος από δω και από κει, να αλλάζω ανά τακτά διαστήματα μέρη και περιβάλλον και να είμαι σε γενικές γραμμές περαστικός όπου κι αν πηγαίνω...Εκεί που πάω να δημιουργήσω κάτι όπως μια σχέση ή μια κατάσταση, ένα αόρατο χέρι έρχεται και μου δίνει μια πηγαίνοντας με ξανά στην αφετηρία. Έχετε ακουστά μήπως για το μύθο του συντοπίτη μου Σίσυφου; Έτσι κατά κάποιο τρόπο και εγώ είμαι καταδικασμένος να συμβιβάζομαι με όλη αυτήν τη διαδικασία. Ως πότε;...Ποιος ξέρει...

Αυτό που με πειράζει είναι πως προβλέπω το μέλλον να είναι δύσκολο, τουλάχιστον αρχικά...Πάλι θα αισθανθώ ξένος ανάμεσα σε ξένους, αβοήθητος από όλους και από όλα και αντιμέτωπος με καταστάσεις που ναι μεν δεν είναι πρωτόγνωρες για μένα, αλλά σιγά σιγά έχω κουραστεί να αντιμετωπίζω...Αλλά και ευοίωνο να είναι το μέλλον οι δυσκολίες παραμένουν μεγάλες..Είπαμε πως είμαι μοναχικός τύπος αλλά χειρότερο και από τη μοναξιά πολλές φορές είναι το να βρίσκεσαι μαζί με άλλους ανθρώπους και να αισθάνεσαι μόνος,έρημος,αβοήθητος και χαμένος στο πέλαγος της αβεβαιότητας...Και αυτό μπορώ ανεπιφύλακτα να το υπογράψω και να το βεβαιώσω γιατί το έχω νιώσει στο πετσί μου, όσο υπερβολικό κι αν ακούγεται για κάποιους αυτό...Όλα αυτά σε συνδυασμό με την συνεχή μάχη για επιβίωση οικονομική και κοινωνική στη ζούγκλα που ονομάζεται πρωτεύουσα δημιουργούν ένα τοπίο για το φτωχό συγγενή που μπορεί να χαρακτηριστεί με τρεις λέξεις και μόνο...αβεβαιότητα, πρόκληση, ανυπέρβλητα εμπόδια...

Τι μέτρα πρόκειται να λάβω σε σχέση με τη συγκεκριμένη περίπτωση;...Ειλικρινά δεν ξέρω...Το σίγουρο είναι πως περνούν πολλές λύσεις από το μυαλό μου πολλές από τις οποίες είναι ακραίες και αφορούν πράγματα που έχω αναφέρει σε ανύποπτο χρόνο...Γενικά δεν είμαι οπαδός των ακραίων λύσεων τις περισσότερες φορές. Προτιμώ να παλέψω, έστω και με μόνο όπλο τις προσωπικές μου αξίες και τα ιδανικά μου. Όσο για το τι θα μπορούσε να μου προσφέρει μια συμπαράσταση και μια κουβέντα συμβουλής; Ειλικρινά ούτε εδώ έχω σαφή και καθαρή εικόνα...Ίσως μια σύσκεψη με τον εαυτό μου,ίσως η προσευχή, ίσως το ποτό, ίσως αυτό το μοναδικό μου προαίσθημα, που δεν με έχει προδώσει ποτέ στη ζωή μου και είναι ένα από τα λίγα πράγματα που δεν με έχουν προδώσει ποτέ σε αυτόν τον μάταιο κόσμο...

Το πιο πιθανό είναι πως όλα αυτά που αναφέρω είναι ανούσια και υπερβολικά. Για τους περισσότερους ίσως είναι ακαταλαβίστικα και δυσνόητα και δεν τους ενδιαφέρουν. Αισθάνομαι όμως την ανάγκη να τα καταθέσω εδώ για να ανακουφιστώ, να ηρεμήσω,να ησυχάσω και να προετοιμαστώ για τη νέα πρόκληση που μου επιφυλάσσει το εγγύς μέλλον...

υγ1 Από την Κυριακή αν όλα πάνε καλά, ο φτωχός συγγενής επανέρχεται στο γνωστό μοτίβο με τον οποίο τον έχετε συνηθίσει και τον έχετε συμπαθήσει...Με δυναμικές και μαχητικές δημοσιεύσεις και θέματα που τον αφορούν αλλά και τον ενοχλούν...

υγ2 Δεν μασάω...Εδώ εργάστηκα για ένα εξάμηνο σε απάνθρωπες αντικειμενικά συνθήκες χωρίς ασφάλιση και χωρίς πληρωμή...Εδώ αντίκρισα μια κολόνα να με χαιρετά και να μου γνέφει και πίστεψα πως θα με πάρει για πάντα μαζί της...Υπάρχουν και χειρότερα και σοβαρότερα θέματα, ας είμαστε σώφρονες...

υγ3 Εγώ που θεωρώ τον εαυτό μου λαϊκό παιδί των φτωχογειτονιών, ότι θα γινόμουν ότι είχα κοροϊδέψει δεν μπορούσα να το φανταστώ ποτέ...

υγ4 Το πήρα απόφαση, θα συσκεφτώ με τον μόνο άνθρωπο που με ακούει και με ανέχεται (τον ίδιο μου τον εαυτό εννοώ)...Όπως λέει και το τραγούδι του Λάρι..."όταν θα έχεις με ένα σύννεφο δεσμό και μόνο σύμμαχο τον εαυτό σου..."

υγ5 Ούτε όταν χάνει η αγαπημένη μου Φιορεντίνα από τη μισητή Γιουβέντους δεν αισθάνομαι έτσι....

υγ6 Τη στιγμή που άρχιζα να δημιουργώ τη συγκεκριμένη δημοσίευση αισθανόμουν άσχημα. Τώρα που ολοκληρώνω αισθάνομαι καλύτερα και κάπως ανακουφισμένος..Τελικά ο φτωχός συγγενής έχει ευεργετικό χαρακτήρα για την ηρεμία και την ψυχολογία μου...

υγ7 Αυτός που είπε την κουβέντα ότι όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν το μέλλον τους, ο Θεός τους παρακολουθεί από ψηλά και γελάει είναι πραγματικά σοφός...