Η εργατική Πρωτομαγιά...

Απέχουμε αγαπητοί μου αναγνώστες, πλέον λίγες δεκάδες ώρες από το ξημέρωμα της ημέρας της Πρωτομαγιάς. Μιας ημέρας που για άλλους συμβολίζει πολλά και για άλλους απολύτως τίποτα. Ή μάλλον για να θέσω το θέμα σε σωστότερη βάση, για όλους συμβολίζει κάτι διαφορετικό...Θα προσπαθήσω να αναλύσω κάποιες παραμέτρους της συγκεκριμένης ημέρας και να τοποθετήσω κάποια πράγματα στην πραγματική τους διάσταση, σύμφωνα με τα προσωπικά μου κριτήρια...Το ξεκαθαρίζω πάντως ευθύς εξαρχής...: Μία ακόμα φορά αν ακούσω στην τηλεόραση το σλόγκαν...: "Η Πρωτομαγιά δεν είναι αργία, είναι απεργία" θα φτάσω ένα βήμα από το να φρικάρω οριστικά....

Η έννοια της Πρωτομαγιάς είναι συνυφασμένη από πολύ παλιά με τις εργατικές διεκδικήσεις και την προσπάθεια της εργατικής τάξης να προασπίσει τα δικαιώματα της σε συνθήκες σκληρής εργασίας. Πολλά από τα προνόμια που κάποιοι από εμάς απολαμβάνουν σήμερα, είναι αποτελέσματα εργατικών αγώνων που διενεργήθηκαν από ανθρώπους που πίστεψαν στην ιδέα ενός καλύτερου αύριο. Και σήμερα ενδεχομένως οι συγκεκριμένες διεκδικήσεις είναι πιο σύγχρονες και επίκαιρες από ποτέ άλλοτε στο παρελθόν. Σε καιρούς ανασφάλειας και εργασιακού αδιεξόδου και ολοένα και αυξανόμενης ανεργίας, κάποια κεκτημένα εργατικά δικαιώματα έχουν τεθεί προ πολλού σε πλήρη αμφισβήτηση. Έννοιες και καταστάσεις όπως π. χ. το πενθήμερο, το ωράριο, το δικαίωμα στην ασφάλιση δεν είναι πλέον αυτονόητες για ένα μέρος του εργατικού δυναμικού. (Τα έχω περάσει όλα αυτά στο παρελθόν και τα ξέρω...). Από όλα αυτά ένα συμπέρασμα που απορρέει είναι πως κανονικά θα έπρεπε όλοι να ορθώσουμε το όποιο ανάστημα μας και να αντισταθούμε....υποτίθεται...

Αλλά για σταθείτε μισό λεπτό...ποιος να αντισταθεί...ο Έλληνας.;; Δεν μιλάτε σοβαρά φαντάζομαι... Ο Έλληνας είναι πάρα πολύ χαρούμενος που φέτος η 1η Μαΐου πέφτει Παρασκευή και έτσι δημιουργείται μια μεγάλη ευκαιρία για μια τριήμερη απόδραση, δεκαπέντε ημέρες μετά το Πάσχα περίπου...Φυσικά δεν παριστάνω τον ήρωα ούτε τον κριτή των πάντων...Άλλωστε και εγώ θα βρεθώ για τριήμερο στην ελληνική επαρχία, όπως και τόσος άλλος κόσμος. Με στόχο να πιάσουμε το Μάη, έστω με τη συνδρομή ...του Παπαλουκά, του Διαμαντίδη, του la bomba Ναβάρο και του Σισκάουσκας... ή του Γκαλέτι και του Μπλάνκο (για να θυμηθούμε και τα αθλητικά γεγονότα του Σαββατοκύριακου). Οι περισσότεροι συμπατριώτες μας θα βρεθούν στην ίδια ή σε ανάλογη κατάσταση διακοπών και αυτό δεν είναι ανακάλυψη αλλά μια πραγματικότητα...

Το γεγονός αυτό όμως δεν με αποτρέπει από τα αναφέρω λίγες σκόρπιες σκέψεις για το εργατικό κίνημα και το συνδικαλισμό στην Ελλάδα...Με τα λίγα που μπορώ και αντιλαμβάνομαι, είμαι της άποψης πως το συνδικαλιστικό κίνημα βρίσκεται σε μια από τις χειρότερες καταστάσεις των τελευταίων δεκαετιών. Και το μεγαλύτερο ρόλο σε αυτήν την κατάντια τον έχουν διαδραματίσει τα πολιτικά κόμματα. Σε κάθε υπηρεσία, δημόσια κυρίως, υπάρχουν κομματικά στελέχη που υπό το μανδύα του συνδικαλιστή απολαμβάνουν τους μισθούς τους, χωρίς να παράγουν κανενός τύπου έργο. Συνδικαλιστές όλων των κομμάτων, που έχουν γραμμένους εκεί που δεν πιάνει μελάνι τους εργαζόμενους που εκπροσωπούν και ενδιαφέρονται μόνο για την τήρηση της κομματικής γραμμής και για την προσωπική τους ανέλιξη στην εσωτερική ιεραρχία του εκάστοτε κόμματος. Γαλάζια, πράσινα, κόκκινα και πορτοκαλί κομματόσκυλα που δε βλέπουν τίποτα πέρα από την αλήθεια του κόμματος. Άνθρωποι που έχουν λησμονήσει πλήρως τον υποτιθέμενο ρόλο τους και μοιάζουν να είναι υποχείρια των κομματικά εντεταλμένων και διορισμένων διευθυντών και προϊσταμένων Με βρίσκετε υπερβολικό και αντισυμβατικό; Ενδεχομένως και να είμαι, αλλά τουλάχιστον θέλω να πιστεύω πως παραμένω ειλικρινής...

Το άκρων άωτο του κομματικού συνδικαλισμού είναι φυσικά η διενέργεια ξεχωριστών πορειών διαμαρτυρίας την προσεχή Παρασκευή από τα πολιτικά κόμματα. Θα μου πείτε, πως εκφράζουν διαφορετικές απόψεις και εν μέρει θα συμφωνήσω. Αλλά θα ήταν σίγουρα καλύτερη η διοργάνωση μιας παλλαϊκής πορείας, που θα εξέφραζε την λαϊκή αγανάκτηση για την κοινωνική ανισότητα, την οικονομική ανέχεια και την ασκούμενη πολιτική και δεν θα ήταν καπελωμένη από κανένα πολιτικό κόμμα; Φαντάζομαι δε διαφωνεί κανείς ως προς αυτό το σκέλος. Βέβαια θα μου πείτε πως μετά το πέρας κάθε πορείας όλοι μαζί πίνουν ουζάκια και τσίπουρα στου Ψειρή ή σε άλλα στέκια, καθώς εκεί είναι πάντα όλοι ενωμένοι. Τα τελευταία χρόνια, τη συγκεκριμένη μόδα της Αθήνας την εφαρμόζουν πιστά και διάφορες πόλεις της επαρχίας με τη διοργάνωση ξεχωριστών συγκεντρώσεων διαμαρτυρίας... Και η ζωή συνεχίζει να κυλά ανέμελα και ιδανικά....

Όλα αυτά δεν μας απενοχοποιούν, όλους εμάς σαν άτομα. Είναι σημαντικό, ο καθένας προσωπικά να διενεργεί τον προσωπικό του αγώνα και να μην είναι βολεμένος και άνετος. Το ενδιαφέρον για το συνάνθρωπο και τη γενικότερη κατάσταση θα πρέπει να βρίσκεται σε πρώτο πλάνο πάντοτε...(το λέω πρώτα για μένα...).Αλλά θα πρέπει να κατανοήσουν άπαντες πως όσο σε αυτή τη δύσμοιρη χώρα τα πάντα είναι σε σχέση και συνάρτηση με τα πολιτικά κόμματα, το μέλλον θα διαγράφεται ζοφερό. Μόνο ενωμένοι μπορούμε να προχωρήσουμε...

Αυτά τα λίγα σκόρπια και ασήμαντα από το φτωχό συγγενή με αφορμή την επέτειο της Πρωτομαγιάς, τα οποία δεν διεκδικούν δάφνες ανάλυσης, αλλά είναι προσωπικές σκέψεις...Και έτσι για να αναπολήσουμε και να σκεφτούμε, στο τέλος της ανάρτησης θα παραθέσω ένα συμβολικό video με ένα τραγουδάκι του Μάνου Λοΐζου..Έτσι τιμής ένεκεν...Φυσικά τα χρόνια πέρασαν, τίποτα δεν μοιάζει όπως παλιά, ο Μάνος έφυγε νωρίς, ο Βασίλης σχεδόν συμβιβάστηκε, αλλά ο Φεντερίκο, η Κατρίν,η Σιμόν και η Μαρία είναι ακόμα εκεί ενωμένοι μέσα στο πλήθος και συνεχίζουν να ονειρεύονται...

υγ1 Καλά καταλάβατε οι πιο μυημένοι...Γράφω από σήμερα για την Πρωτομαγιά, διότι το τριήμερο ενδέχεται να απέχω από τις δημοσιεύσεις...Είπα ενδέχεται, δεν είναι βέβαιο αλλά σας προετοιμάζω από τώρα....

υγ2 Δυστυχώς φίλοι μου, ο δαίμονας των blogs έκανε την εμφάνιση του και έτσι δεν μπορώ να ανεβάσω το video που σας υποσχέθηκα. Ας είναι...Μπορείτε να το δείτε κλικάροντας στη διεύθυνση....http://www.youtube.com/watch?v=cFzG5DgCmRk&feature=related