Επίσκεψη στο ...Άγιο Όρος...

Βρισκόμαστε πλέον φίλοι μου μόλις λίγα βήματα πριν την Ανάσταση, καθώς σιγά σιγά η Μεγάλη εβδομάδα πλησιάζει την κορύφωση της και ολοκληρώνεται μαζί με αυτή μια ολόκληρη περίοδος. Κάτι τέτοιες μέρες, μου δημιουργείται μεγάλος προβληματισμός σε σχέση με τα θέματα στα οποία πρέπει να αναφερθώ. Για να πω την αλήθεια υπάρχει στον προγραμματισμό του φτωχού συγγενή μια πλειάδα πολυσυλλεκτικών θεμάτων, στα οποία σκοπεύω να αναφερθώ σύντομα. Αυτές τις μέρες όμως μου είναι δύσκολο να ασχοληθώ με πεζά πράγματα και για αυτόν ακριβώς το λόγο θα αναφερθώ σε κάτι σχετικά επίκαιρο και σύμφωνο με το κλίμα της Μεγάλης Εβδομάδας...

Περίπου πριν από 20-25 ημέρες είχα την τύχη και συνάμα την ευλογία να βρεθώ για δεύτερη φορά στη ζωή μου για λίγες ημέρες στο Άγιο Όρος σαν επισκέπτης. Είναι πάντα μια έντονη εμπειρία να βρίσκεσαι στο συγκεκριμένο τόπο και προσωπικά συστήνω ανεπιφύλακτα ακόμα και σε αυτούς που δεν πιστεύουν, να επιδιώξουν να κάνουν μια επίσκεψη στο συγκεκριμένο τόπο. Μόνο οφέλη μπορεί να έχει μια τέτοιου είδους επίσκεψη. Στη συγκεκριμένη δημοσίευση μην περιμένετε από μένα θεολογική και πνευματική ανάλυση, ούτε και τους λόγους που με οδήγησαν εκεί. Άλλωστε στο...κήρυγμα πάντοτε ήμουν άχρηστος, ενώ όλα αυτά θεωρώ πως είναι καλύτερο να τα ανακαλύπτει ο καθένας μόνος του. Αυτό που θα προσπαθήσω να πράξω στις επόμενες γραμμές είναι να αναφερθώ σε μια σειρά από πράγματα και γεγονότα που είδα εκεί πέρα και που τα θεωρώ άξια αναφοράς και σχολιασμού...΄

Αυτό που μπορεί πρώτον να θαυμάσει στο συγκεκριμένο τόπο είναι η φυσική ομορφιά που το περιβάλλει...Μια ομορφιά τόσο ανεπιτήδευτη και τόσο παράξενη που σε βάζει σε αρκετές σκέψεις και σε περισυλλογή. Και τα λέει αυτά ένας άνθρωπος που έχει την τύχη και την τιμή να κατάγεται από το ...ομορφότερο χωριό της Ελλάδας. Πέρα από τις καλλιεργούμενες εκτάσεις υπάρχουν μια σειρά από παρθένα και απείραχτα δάση, τα οποία είναι άκρως εντυπωσιακά και χαίρεσαι να τα διασχίζεις πεζός, πηγαίνοντας από το μέρος στο άλλο...Αλλά και τα στενά μονοπάτια και τα πέτρινα δρομάκια που ενώνουν τους προορισμούς και περνούν πάνω από γέφυρες και δίπλα σε ρυάκια προσφέρουν μια αίσθηση άλλης διάστασης...Και το σπουδαιότερο το άφησα τελευταίο: είναι πραγματικά εντυπωσιακό και ανεξήγητο για μένα πως μπορούν να συνυπάρχουν στο ίδιο μέρος η θάλασσα και μια σειρά από δέντρα που αναπτύσσονται μόνο στα βουνά...Αυτός ο συνδυασμός φαντάζει παράξενος για κάθε απλό άνθρωπο που το παρατηρεί...

Ένας βασικός κανόνας που πρέπει να έχει στο νου του καθένας καλοπροαίρετος άνθρωπος που επισκέπτεται το Άγιο Όρος είναι πως θα δει τόσο φωτεινά όσο και άσχημα παραδείγματα. Μια απλή περιήγηση σε σκήτες και κελιά είναι ικανή να σου δώσει την ευκαιρία της γνωριμίας και της συνομιλίας με ανθρώπους πραγματικά φωτισμένους και ενάρετους. Ανθρώπους που μπορεί να είναι αγράμματοι ή γεροντάκια, αλλά έχουν ένα χάρισμα να σου μεταφέρουν συμβουλές και επισημάνσεις σε σχέση με τρέχοντα ζητήματα, που σε κάνουν να αναρωτιέσαι από που προέρχεται όλη αυτή η ικανότητα. Τέτοιες φωτεινές περιπτώσεις υπάρχουν αρκετές εκεί πέρα αρκεί να μπορείς να τις ανακαλύψεις. Συνάμα με όλα αυτά, μπορείς να δεις και πολλά άσχημα παραδείγματα που είναι ικανά να σε σκανδαλίσουν και να σου δημιουργήσουν σκεπτικισμό και διάθεση απορίας. Για παράδειγμα σε αρκετές περιπτώσεις μπορεί να δει κανείς φαινόμενα εμπορευματοποίησης και να αισθανθεί πως υπάρχουν κάποιοι που έχουν ως κύριο μέλημα τα χρήματα. Αλλά στην περίπτωση αυτή ταιριάζει απόλυτα η ρήση ενός παλιού μου φίλου...το Άγιο Όρος μοιάζει σαν ένα μεγάλο περιβόλι. Στο περιβόλι μπορείς να βρεις δροσερά και ολόφρεσκα φρούτα και λαχανικά δίπλα σε ξερόχορτα και αγκάθια...Το θέμα είναι είναι να ξέρεις να επιλέγεις. Και να είσαι καλοπροαίρετος...Η τελευταία φράση δεν είναι του φίλου μου αλλά του φτωχού συγγενή..

Μεγάλη εντύπωση μου προξένησαν τόσο οι νεαροί μοναχοί στα μοναστήρια όσο και οι ταξιδιώτες που συνάντησα εκεί πέρα...Στον πολύ κόσμο έξω επικρατεί η στρεβλή άποψη πως κατά κύριο λόγο μοναχοί γίνονται άνθρωποι τους οποίους έχει αποβάλλει η κοινωνία με τον ένα ή τον άλλο τρόπο..Εγώ αντιθέτως συνάντησα παιδιά πολύ ώριμα και συνειδητοποιημένα που θα μπορούσαν έξω να ζουν μια άνετη ζωή. Παρόλα αυτά προτίμησαν να αφοσιωθούν στον αγώνα της προσφοράς, της προσευχής και της υπακοής σε κάθε απλό αλλά και περίεργο επισκέπτη. Αυτοί επέλεξαν το δύσκολο δρόμο, κάτι που στους περισσότερους από εμάς μοιάζει με παραίτηση από τις δυσκολίες της ζωής, αλλά για αυτούς ίσως είναι μια λυτρωτική κατάσταση για την ψυχή τους.

Αξίζει στο σημείο αυτό να αναφέρω και δύο κουβέντες σε σχέση με τους επισκέπτες του Αγίου Όρους, τουλάχιστον όσο μπόρεσα εγώ να παρατηρήσω. Λοιπόν εκτός από ελάχιστες εξαιρέσεις οι περισσότεροι επεδείκνυαν πολύ μεγάλο σεβασμό στο χώρο αλλά και στο πρόγραμμα. Συνάμα, επικρατούσε μια κατάσταση μέσα στην οποία όλοι αισθάνονταν φίλοι με όλους. Είχα την τύχη να το διαπιστώσω και εγώ αυτό, αν και το φαινόμενο αυτό είχε επίδραση σε όλους. Φυσικά οι περισσότεροι εκ των επισκεπτών κατάγονταν από τη Βόρεια Ελλάδα και αυτό λέει πολλά. Ανάμεσα σε αυτούς που είδα, υπήρχαν αρκετά νέα παιδιά και έφηβοι. Ειλικρινά δεν περίμενα ότι θα υπήρχαν τόσοι νέοι άνθρωποι εκεί για επίσκεψη. Νέοι άνθρωποι με όνειρα και φιλοδοξίες, με προβλήματα και δυσκολίες που αναζητούσαν μια χείρα βοηθείας και μια κουβέντα συμβουλής και παρηγοριάς.

Τέλος η ηρεμία και η γαλήνη που αναβλύζει στο χώρο γενικότερα είναι άξια μνημόνευσης. Εκτός από τους ανθρώπους, το αξιοπρόσεκτο είναι πως αυτή η κατάσταση έχει περάσει και στο ζωικό βασίλειο. Τα πάντα κινούνται σε ρυθμούς καλοκουρδισμένου ρολογιού και το άγχος παραμένει απών. Αυτό μπορεί να το αντιληφθεί ο καθένας καθώς μένοντας έστω και για δύο ημέρες εκεί, χάνεις την αίσθηση του έξω κόσμου και σκέφτεσαι χωρίς να σε βασανίζουν και να σου τυραννούν το νου τα καθημερινά βάρη. Μόνο όταν παίρνεις το δρόμο του γυρισμού στην πεζή πραγματικότητα, αρχίζεις να κινείσαι ξανά στους γνώριμους σου ρυθμούς...

Αυτά σε γενικές γραμμές αισθανόμουν την ανάγκη να αναφέρω. Όπως ίσως θα παρατηρήσατε δεν αναφέρθηκα καθόλου στα κειμήλια του Αγίου Όρους,στις αγιασμένες μορφές του παρελθόντος, στις ακολουθίες που λαμβάνουν χώρα, ούτε και στην καθημερινή ζωή των ανθρώπων εκεί, πράγματα που είναι πολύ πιο σημαντικά από αυτά που ανέφερα. Σκοπίμως πάντως το έπραξα αυτό, διότι ξεκαθάρισα από την αρχή πως αυτή η δημοσίευση δεν διεκδικεί σε καμία περίπτωση δάφνες θεολογικής ποιότητας και ανάλυσης. Σκοπός ήταν να αναφέρω κάποιες λεπτομέρειες ήσσονος σημασίας ενδεχομένως, οι οποίες μου προξένησαν εντύπωση προσωπικά.

Κλείνοντας να αναφέρω πως αξίζει πραγματικά για κάποιον να επισκεφτεί το Άγιο Όρος έστω και για πολύ λίγες ημέρες, καθώς τέτοιες επισκέψεις σου αφήνουν ανεξίτηλες εικόνες και παραστάσεις. Το φοβερό πάντως που συμβαίνει με εμένα είναι το ακόλουθο...: όταν βρίσκομαι εκεί έχω το νου μου στο πότε θα γυρίσω πίσω...και όταν γυρίζω πίσω, τότε αναπολώ τις αναμνήσεις της επίσκεψης μου εκεί...οξύμωρο θα μου πείτε, αλλά μήπως υπάρχει και κάτι φυσιολογικό και κανονικό σε σχέση με εμένα τον ίδιο...;;;